Για τα πρώτα 15-16 λεπτά της χθεσινής αναμέτρησης με τη Ρεάλ, ο Γιάννης Σφαιρόπουλος παρουσίασε μία ομάδα απόλυτα διαβασμένη και έτοιμη να κάνει ζημιές. Ο Ολυμπιακός πέτυχε να διακόψει τους αιφνιδιασμόυς και να μην δεχτεί σκορ από μακριά, στερώντας έτσι από τους Μαδριλένους τα δύο στοιχεία τα οποία τους επιτρέπουν να βρίσκουν ρυθμό και να κερδίζουν τα παιχνίδια. Στην επίθεση, οι ερυθρόλευκοι έπαιρναν τα σουτ που τους αναλογούσαν πίσω από τα σκριν (Παπαπέτρου, Χάκετ, Λοτζέσκι) και , παρά την μέτρια απόδοση των Σπανούλη και Πρίντεζη κατάφεραν να πηγαίνουν χέρι χέρι με τους αντιπάλους τους.
Ο προπονητής του Ολυμπιακού προσπάθησε να δώσει έξτρα ώθηση στον αρχηγό του μεταφέροντας το πρώτο πικ στο πλάι και δίνοντας re-screen με τον Μιλουτίνοφ στο κέντρο, έτσι ώστε η Ρεάλ να αναγκαστεί να σκεφτεί 2 διαφορετικές αμυντικές προσεγγίσεις. Σπάνια αμύνεται κανείς με τον ίδιο τρόπο σε συνεχόμενα πικ εν ρολ. Το σχέδιο έδειξε να πιάνει, καθώς ο Σπανούλης κέρδιζε φάουλ και κάποια σημεία του γηπέδου είτε έμεναν χωρίς αμυντικό , είτε έβρισκαν τους παίκτες του Ολυμπιακού σε φανερά μις ματς. Εντούτοις, οι ερυθρόλευκοι απώλεσαν κάποιες από τις πολλές ευκαιρίες που τους έδωσε η τακτική, χάνοντας εύκολα λέι απ ή σουτ που κανονικά θα κατέληγαν στο διχτάκι. Δύο φορές ο Μιλουτίνοφ και από άλλη μία οι Χάντερ και Πρίντεζης , δεν κατάφεραν να σκοράρουν υπό ευνοικότατες προυποθέσεις.
Οταν ο Σπανούλης αποσύρθηκε, οι ευθρόλευκοι βρήκαν πόντους στο ανοιχτό γήπεδο με τον Λοτζέσκι και εκμεταλλεύτηκαν τη λιγότερο πιεστική άμυνα της Ρεάλ στα σκριν στη μπάλα για να σκοράρουν από μακριά. Παράλληλα , χτύπησαν με τον Χάκετ τον κακό αμυντικό Κάρολ , με τον Ιταλό να σκοράρει , να δημιουργεί και να παίζει τη γνωστή του καλή άμυνα. Στην άλλη άκρη του παρκέ, η είσοδος του λευκού Αμερικάνου της Ρεάλ απέφερε 2 τρίποντα και οδήγησε τον Ολυμπιακό σε ένα σωρό αλλαγές στα σκριν, οι οποίες κόστισαν ελάχιστα στο αμυντικό πλάνο. Ολα έδειχναν να πηγαίνουν σωστά, καθώς μεταξύ άλλων ο Χάντερ καθάριζε ριμπάουντ και διεκδικούμενες μπάλες και ο Παπαπέτρου ανάγκαζε την άμυνα του Λάσο να "τεντώνεται" με τρόπους άβολους για εκείνη. Ως εκείνο το σημείο, οι φίλοι των Πειραιωτών ελπίζαμε πως με στοιχειώδη συνεισφορά των δύο ηγετών , η ομάδα θα μπορούσε να διεκδικήσει τη νίκη μέχρι τέλους.
Κάτι τέτοιο δε συνέβη, και υπεύθυνη για αυτό δεν ήταν η αλλαγή τακτικής του Λάσο στο τέλος του ημιχρόνου. Η Ρεάλ πήρε πόντους χτυπώντας κάτω από το καλάθι (με τον Ρέγες στην κορυφή) τις αλλαγές που έφερνε το μαρκάρισμα του Κάρολ, αλλά όσο να ναι το δεύτερο μέρος δεν θα ξεκινούσε με εκείνον στην πεντάδα.
Αυτό που έγινε στην τρίτη περίοδο είναι πως ο Ολυμπιακός απλά ξεφούσκωσε, χωρίς μάλιστα να υπάρχει προφανής λόγος. Tα έντονα νταμπλ τιμ στον Σπανούλη δεν συνοδεύτηκαν από γρήγορη κυκλοφορία της μπάλας, ούτε από στόχευση στη ρακέτα. Το επιθετικό παιχνίδι έμοιαζε να κολλάει στα χέρια ενός παίκτη, ενώ η άμυνα έχασε σε σκληράδα και συγκέντρωση (τελευταία ο Πρίντεζης δείχνει λιγο πιο αργός σε περιστροφές και καλύψεις). Οι Γιουλ και Σερχι βρέθηκαν δυο φορές στο τέλος του χρόνου επίθεσης ολομόναχοι, και παρά το ότι ίσως τα τρίποντα που έβαλαν έμοιαζαν τρελά, μια πιο προσεκτική ματιά αποκαλύπτει πως ήταν ελεύθερα. Ναι μεν μακρινά, αλλά ελεύθερα. Αυτό είναι κάτι που δεν δικαιολογείται, δεδομένου πως η Ρεάλ συνηθίζει να βγάζει τέτοια σουτ με αυτούς τους παίκτες. Δεν είναι η πρώτη φορά που το είδαμε.
Ο Σφαιρόπουλος επανέφερε γρήγορα το σχήμα με Παπαπέτρου και Χάκετ, πήρε εκ νέου κάποια (λιγότερα) πράγματα από το πρώτο ημίχρονο και μπήκε στην τέταρτη περίοδο με ένα σούπερ χαμηλό σχήμα, με ένα χάντικαπ κοντά στο -10 και με το μομέντουμ να μην δείχνει ξακάθαρα προς μία κατευθυνση. Εκεί, συνέβησαν μερικά περίπου ανεξήγητα. Οι παίκτες του Ολυμπιακού πήραν μία σειρά βεβιασμένων σουτ χωρίς πίεση χρόνου , τα οποία κορυφώθηκαν με μία ποικιλία του Όντομ, ενώ παράλληλα απώλεσαν εύκολα ριμπάουντ. Με απλά λόγια, έμοιαζαν να παίζουν χωρίς μυαλό και συγκέντρωση, και σίγουρα χωρίς τις αρχές που έχουν καθιερώσει τους ερυθρόλευκους ως την σκληρότερη πνευματικά ομάδα της Ευρώπης. Ήταν τουλάχιστον περίεργο να βλέπει κανείς πόσο εύκολα η Ρεάλ ξέφυγε από μία κατάσταση η οποία έτεινε να γίνει εκ νέου δύσκολη, και για αυτό δεν φταίει καμμία καλοκαιρινή στελέχωση και κανένας αγωνιστικός προγραμματισμός.
Μιας και ο λόγος για αυτά πάντως, αξίζει λιγάκι να σταθούμε σε όσα αφορούν τον Βασίλη Σπανούλη.
Στην αρχή της σεζόν, ο σχεδιασμός υπέθεσε πως η περυσινή τρομερή χρονιά του V-Span θα έχει φέτος την ανάλογη συνέχεια. Αυτή ήταν μία λογική υπόθεση, πάνω στην οποία βασίστηκε και η υπόλοιπη στελέχωση της περιφέρειας. 25 καλά λεπτά από τον αρχηγό , θα μετέθεταν για άλλα 15 τις δημιουργικές ευθύνες στους Χάκετ, Μάντζαρη και Στρόμπερι. Το σχέδιο δεν έμοιαζε παράλογο, και αν δει κανείς τη χρονιά του Μάντζαρη και τα καλά παιχνίδια που δίνει ο Χάκετ θα το διαπιστώσει. Το πρόβλημα (είναι φανερό πλέον) βρίσκεται στο ότι ο αρχηγός των ερυθρόλευκων βρίσκεται σταθερά εκτός φόρμας. Το ότι ο Σπανούλης σουτάρει στο τοπ-16 με 17,2% στα τρίποντα, κάτω από 70% στις βολές και βγάζει λιγότερες από 4 ασίστ πρέπει με κάποιο τρόπο να αξιολογηθεί, και η αξιολογηση αυτή να έχει αντίκτυπο σε αυτό που βλέπουμε.
Δεν ξέρω πώς μπορεί να γίνει αυτό, και σίγουρα το να ζητά κανείς να έρθει ανάλογος παίκτης στη μέση της σεζόν είναι τελείως ουτοπικό. Όμως με κάποιο τρόπο ο Ολυμπιακός πρέπει να γίνει πιο δημιουργικός, καθώς από ο,τι φαίνεται η τακτική του αντιπάλου παίζει μικρότερο ρόλο. Η Μπάμπεργκ επέλεξε να μαρκάρει τον Σπανούλη χωρίς διπλές καλύψεις, και με τον Τάις να τον ελέγχει διακριτικά αλλά σαφώς. Ο ΠΑΟ αμύνθηκε στο 3ο δεκάλεπτο με καθαρή αλλαγή του Γκιστ, η Ρεάλ επέλεξε τα δυνατά νταμπλ τιμ και το ξόδεμα πολλών φάουλ. Ολοι πέτυχαν την αποστολή τους και αυτό αποτελεί όσο να ναι ένα κάποιο καμπανάκι.
Τι συμβαίνει τελικά σε μία ομάδα που μέχρι πριν λίγο καιρό κέρδιζε στη Βιτόρια και εύκολα τη Μπαρτσελόνα; Θα το δούμε αυτό 3 παιχνίδια αργότερα από τώρα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου