Οπως είχαμε γράψει σχεδόν αμέσως μετά το πέρας του Παναθηναικός - Μάλαγα, η επίθεση των πρασίνων κόλλησε κάποιες φορές στα χέρια του Φελντέιν, όταν αυτός ανέλαβε χρέη οργανωτή. Σε μία διαφορετική προσέγγιση , ο Τζόρτζεβιτς του έδωσε παραπάνω από όσο συνήθως τη μπάλα για να τρέξει επιθέσεις, ακροβολίζοντας τον Καλάθη ακόμη και στις γωνίες σε κάποιες horns επιθέσεις. Για να ξέρουμε για τι ακριβώς μιλάμε, ιδού.
Αυτή ήταν και η μοναδική φορά που το σχέδιο λειτούργησε , με το drive του Φελντέιν να καταλήγει σε ελεύθερο ευστοχο τρίποντο από τη γωνία του πλέι μέικερ του ΠΑΟ. Κατά τα άλλα, ο Δομινικανός δεν μπόρεσε να πετύχει πολλά ως οργανωτής και βγήκε ουσιαστικά εκτός παιχνιδιού, ενώ ο Καλάθης τελείωσε το παιχνίδι με 1/7 τρίποντα. Το ποσοστό του δεν είναι ενδεικτικό του περίπου 40% που ειχε ως εκείνη τη στιγμή στη σεζόν, παρόλα αυτά δεν πρέπει να αγνοήσουμε πως οι άμυνες επιλέγουν συχνά να τον αφήνουν ελεύθερο, θεωρώντας μάλλον σωστά πως έτσι θα αποδιοργανώσουν το επιθετικό παιχνίδι των πρασίνων.
Η λογική του να ακροβολιζεται ο Καλάθης στις αρχές των επιθέσεων είναι μάλλον η εξής. Το χαμαλίκι της μεταφοράς της μπάλας να το τραβάει άλλος , και ο παραγωγικός χρόνος της επίθεσης (περίπου στα 10-12 δευτερα) να την βρίσκει στα χέρια του καλύτερου οργανωτή της ομάδας, αφού προηγουμένως έχει προηγηθεί μία αλληλουχία κινήσεων που ήδη θα έχει αναγκάσει την άμυνα να κοιτάξει και κάπου αλλού. Επίσης, η σκέψη ότι οι περισσότεροι αντίπαλοι παίζουν τον Καλάθη πηγαίνοντας κάτω από τα σκριν στο πικ εν ρολ , έχει μάλλον οδηγήσει τον Τζόρτζεβιτς στο να μην τον εκθέτει απ'ευθείας στην "παγίδα" (ή αν θέλετε την ευθύνη) του εύκολου σουτ.
Όποιο και να είναι το σκεπτικό, η πράξη απέναντι στη Μάλαγα έδειξε πως ίσως δεν λειτουργεί. Ο λόγος είναι πως το playbook του ΠΑΟ δεν περιλαμβάνει ένα σωρό εισαγωγικά σκριν για να βγει ο χειριστής σε καλή θέση πριν το βασικό πικ, όπως συμβαίνει π.χ. στον Ολυμπιακό για τον Σπανούλη. Και επίσης, ότι ο Καλάθης δεν είναι Σπανούλης, δεν έχει δηλαδή το επιθετικό ρεπερτόριο για να κάνει όλους τους παίκτες να έχουν τα μάτια τους πάνω τους. Το αποτέλεσμα είναι ότι όταν ο Νικ λαμβάνει την μπάλα στα χέρια σε δεύτερο χρόνο (δηλαδή μετά τον Φελντέιν) , η διάταξη που βρίσκει στην άμυνα είναι περίπου η ίδια που θα έβρισκε αν η μπάλα ήταν από την αρχή στα χέρια του. Ο Παναθηναικός έχει χάσει απλώς χρόνο.
Ποια είναι άραγε η λύση; Προφανής, και ο Τζόρτζεβιτς την έχει φυσικά ήδη χρησιμοποιήσει. Ο Καλάθης να είναι ο βασικός οργανωτής, άσχετα με την αντιμετώπιση της άμυνας. Το θέμα είναι με ποιο τρόπο θα μπορέσει και ο ίδιος ο παίκτης να καταστεί περισσότερο απειλητικός , όταν οι αντίπαλοι είναι διαρκώς αποφασισμένοι να πηγαίνουν κάτω από τα σκριν. Ενας τρόπος είναι να σουτάρει καλύτερα και αμέσως, αλλά αυτό θέλει πάρα πολλή δουλειά και στην τελική είναι εκτός ρεπερτορίου του παίκτη. Ενας άλλος είναι να εκμεταλλευτεί τον χώρο για να πάρει φόρα και να πάει πολύ δυναμικά στο drive επάνω στο σώμα του αντιπάλου, τόσο ώστε η επαφή να μην είναι ικανή να ανακόψει την πορεία του προς το καλάθι και η βοήθεια να καταστεί απαραίτητη.
Για να μην το παίζω πως αυτά μου ήρθαν έτσι ουρανοκατέβατα, να σας πω πως διάβαζα πρόσφατα μία συνέντευξη του Elfrid Payton των Ορλάντο Μάτζικ στον Zach Lowe,. Ο Πέιτον είναι ένας γκαρντ που οι άμυνες αντιμετωπίζουν ανάλογα. Ο αναλυτής-τέρας τον ρώτησε πώς νιώθει που συνεχώς του δίνουν χώρο, για να πάρει την εξής απάντηση: "Οταν με παίζουν under, αυτό μου δίνει ώθηση να πάω κατά μέτωπο επάνω τους. Ενα δεύτερο σκριν είναι επίσης πολύ αποτελεσματικό. Είναι δύσκολο να πάνε από κάτω για δεύτερο σκριν στη σειρά και να μείνουν μαζί μου".
Aυτά είναι όλα πολύ ωραία, μόνο που δεν συμβαίνουν και τόσο στον Παναθηναικό. Ο Καλάθης δεν πηγαίνει με επιμονή all the way, διότι το παιχνίδι της ομάδας δεν είναι τέτοιο. Επίσης, πολύ σπάνια δέχεται δεύτερο συνεχόμενο σκριν για να πάει προς τα μέσα και να χάσει τον προσωπικό του αντίπαλο. Ελευθερίες σαν αυτές δεν υπάρχουν στο προσεκτικά δομημένο επιθετικό παιχνίδι του Σάλε που δίνει έμφαση σε τοποθετήσεις και αποστάσεις. Το θέμα είναι ότι ίσως χρειάζονται, ειδικά από τη στιγμή που δεν υπάρχει κάποιος ψηλός με γρηγορα πόδια ή/και καλή πάσα για να "ανοίξει" όλες τις επιλογές ενός κλασικού πικ εν ρολ παιχνιδιού.
Δεν ξέρω αν θυμάστε, (αλλά είμαι μάλλον σίγουρος πως ναι, τι διάολο) ο Μπο Μακάλεμπ έκανε καριέρα κάπως έτσι. Το σουτ του ελάχιστοι το υπολόγιζαν αλλά αυτό δεν τον απασχολούσε. Εκμεταλλευόταν την απόσταση, έπαιρνε φόρα και μετά ήταν πολύ δύσκολο να κοπεί επάνω στην προσπάθεια. Οι ομάδες του προσαρμόζονταν πάντα σε αυτό και ίσως μία ανάλογη προσαρμογή να είναι αναγκαία και στον ΠΑΟ, όχι φυσικά σε τόσο μεγάλη έκταση.
Με ανάλογο τρόπο λύνει μέχρι στιγμής και το δικό του αντίστοιχο πρόβλημα ο Γιάννης Αντετοκούνμπο , ο οποίος φυσικά και χρειάζεται να βελτιώσει το σουτ από μέση και μακρινή απόσταση. Παρόλα αυτά, χθες διέλυσε τους Σικάγο Μπουλς εκμεταλλευόμενος την απόσταση που κρατούσε ο αμυντικός πριν ή μετά το σκριν στη μπάλα (switch). Όπως εδώ με τον Νόα που άλλαξε με τον Μίροτιτς και έμεινε μέσα.
Αν δείτε το video με τα highlights θα διαπιστώσετε πως αυτό ήταν έναν από τα παιχνίδια που ο Γιάννης εκτέλεσε αποκλειστικά κοντά στο καλάθι, όπως συνήθως συμβαίνει, και πως φάσεις σαν αυτή έγιναν ένα σωρό. Πέρα από τους πόντους στον αιφνιδιασμό ή μετά από επιθετικό ριμπάουντ, οι υπολοιποι προήλθαν από drive επάνω στο σώμα του αντιπάλου, είτε αυτός ήταν ο Γάλλος, είτε ο Μαυροβούνιος. Αναγκάζοντας τους να αμύνονται συνεχώς με πίσω βήματα, συγχρόνισε σωστά φόρα και άλμα, και μετά ήταν σχεδόν αδύνατο να κοπεί. Το πρόβλημα των Μπακς είναι ότι συνήθως μαζί με τον Γιάννη βρίσκονται στην πεντάδα (μέχρι) και άλλοι τρεις παίκτες που δεν μπορούν να σουτάρουν από μακριά με συνέπεια.
Στον Παναθηναικό (και έχοντας γνώση της μη γραμμικής σχέσης μεταξύ ΝΒΑ και Ευρώπης) οι συνθήκες για τον Καλάθη να πάει πιο δυναμικά στο καλάθι είναι ίσως καλύτερες. Καλοί σουτέρ υπάρχουν γύρω του και οι άμυνες πρέπει να αναγκαστούν να κλείσουν επάνω του παραπάνω. Το ίδιο θα μπορούσε να ισχυριστεί κάποιος και για τα οργανωτικά καθήκοντα του Χάκετ στον Ολυμπιακό, αλλά εκεί ο Σφαιρόπουλος έχει επιλέξει άλλο δρόμο. Ας μην τα τσουβαλιάσουμε όλα σε ένα κείμενο, και ας μείνει κάτι και για αργότερα.
Αυτή ήταν και η μοναδική φορά που το σχέδιο λειτούργησε , με το drive του Φελντέιν να καταλήγει σε ελεύθερο ευστοχο τρίποντο από τη γωνία του πλέι μέικερ του ΠΑΟ. Κατά τα άλλα, ο Δομινικανός δεν μπόρεσε να πετύχει πολλά ως οργανωτής και βγήκε ουσιαστικά εκτός παιχνιδιού, ενώ ο Καλάθης τελείωσε το παιχνίδι με 1/7 τρίποντα. Το ποσοστό του δεν είναι ενδεικτικό του περίπου 40% που ειχε ως εκείνη τη στιγμή στη σεζόν, παρόλα αυτά δεν πρέπει να αγνοήσουμε πως οι άμυνες επιλέγουν συχνά να τον αφήνουν ελεύθερο, θεωρώντας μάλλον σωστά πως έτσι θα αποδιοργανώσουν το επιθετικό παιχνίδι των πρασίνων.
Η λογική του να ακροβολιζεται ο Καλάθης στις αρχές των επιθέσεων είναι μάλλον η εξής. Το χαμαλίκι της μεταφοράς της μπάλας να το τραβάει άλλος , και ο παραγωγικός χρόνος της επίθεσης (περίπου στα 10-12 δευτερα) να την βρίσκει στα χέρια του καλύτερου οργανωτή της ομάδας, αφού προηγουμένως έχει προηγηθεί μία αλληλουχία κινήσεων που ήδη θα έχει αναγκάσει την άμυνα να κοιτάξει και κάπου αλλού. Επίσης, η σκέψη ότι οι περισσότεροι αντίπαλοι παίζουν τον Καλάθη πηγαίνοντας κάτω από τα σκριν στο πικ εν ρολ , έχει μάλλον οδηγήσει τον Τζόρτζεβιτς στο να μην τον εκθέτει απ'ευθείας στην "παγίδα" (ή αν θέλετε την ευθύνη) του εύκολου σουτ.
Όποιο και να είναι το σκεπτικό, η πράξη απέναντι στη Μάλαγα έδειξε πως ίσως δεν λειτουργεί. Ο λόγος είναι πως το playbook του ΠΑΟ δεν περιλαμβάνει ένα σωρό εισαγωγικά σκριν για να βγει ο χειριστής σε καλή θέση πριν το βασικό πικ, όπως συμβαίνει π.χ. στον Ολυμπιακό για τον Σπανούλη. Και επίσης, ότι ο Καλάθης δεν είναι Σπανούλης, δεν έχει δηλαδή το επιθετικό ρεπερτόριο για να κάνει όλους τους παίκτες να έχουν τα μάτια τους πάνω τους. Το αποτέλεσμα είναι ότι όταν ο Νικ λαμβάνει την μπάλα στα χέρια σε δεύτερο χρόνο (δηλαδή μετά τον Φελντέιν) , η διάταξη που βρίσκει στην άμυνα είναι περίπου η ίδια που θα έβρισκε αν η μπάλα ήταν από την αρχή στα χέρια του. Ο Παναθηναικός έχει χάσει απλώς χρόνο.
Ποια είναι άραγε η λύση; Προφανής, και ο Τζόρτζεβιτς την έχει φυσικά ήδη χρησιμοποιήσει. Ο Καλάθης να είναι ο βασικός οργανωτής, άσχετα με την αντιμετώπιση της άμυνας. Το θέμα είναι με ποιο τρόπο θα μπορέσει και ο ίδιος ο παίκτης να καταστεί περισσότερο απειλητικός , όταν οι αντίπαλοι είναι διαρκώς αποφασισμένοι να πηγαίνουν κάτω από τα σκριν. Ενας τρόπος είναι να σουτάρει καλύτερα και αμέσως, αλλά αυτό θέλει πάρα πολλή δουλειά και στην τελική είναι εκτός ρεπερτορίου του παίκτη. Ενας άλλος είναι να εκμεταλλευτεί τον χώρο για να πάρει φόρα και να πάει πολύ δυναμικά στο drive επάνω στο σώμα του αντιπάλου, τόσο ώστε η επαφή να μην είναι ικανή να ανακόψει την πορεία του προς το καλάθι και η βοήθεια να καταστεί απαραίτητη.
Για να μην το παίζω πως αυτά μου ήρθαν έτσι ουρανοκατέβατα, να σας πω πως διάβαζα πρόσφατα μία συνέντευξη του Elfrid Payton των Ορλάντο Μάτζικ στον Zach Lowe,. Ο Πέιτον είναι ένας γκαρντ που οι άμυνες αντιμετωπίζουν ανάλογα. Ο αναλυτής-τέρας τον ρώτησε πώς νιώθει που συνεχώς του δίνουν χώρο, για να πάρει την εξής απάντηση: "Οταν με παίζουν under, αυτό μου δίνει ώθηση να πάω κατά μέτωπο επάνω τους. Ενα δεύτερο σκριν είναι επίσης πολύ αποτελεσματικό. Είναι δύσκολο να πάνε από κάτω για δεύτερο σκριν στη σειρά και να μείνουν μαζί μου".
Aυτά είναι όλα πολύ ωραία, μόνο που δεν συμβαίνουν και τόσο στον Παναθηναικό. Ο Καλάθης δεν πηγαίνει με επιμονή all the way, διότι το παιχνίδι της ομάδας δεν είναι τέτοιο. Επίσης, πολύ σπάνια δέχεται δεύτερο συνεχόμενο σκριν για να πάει προς τα μέσα και να χάσει τον προσωπικό του αντίπαλο. Ελευθερίες σαν αυτές δεν υπάρχουν στο προσεκτικά δομημένο επιθετικό παιχνίδι του Σάλε που δίνει έμφαση σε τοποθετήσεις και αποστάσεις. Το θέμα είναι ότι ίσως χρειάζονται, ειδικά από τη στιγμή που δεν υπάρχει κάποιος ψηλός με γρηγορα πόδια ή/και καλή πάσα για να "ανοίξει" όλες τις επιλογές ενός κλασικού πικ εν ρολ παιχνιδιού.
Δεν ξέρω αν θυμάστε, (αλλά είμαι μάλλον σίγουρος πως ναι, τι διάολο) ο Μπο Μακάλεμπ έκανε καριέρα κάπως έτσι. Το σουτ του ελάχιστοι το υπολόγιζαν αλλά αυτό δεν τον απασχολούσε. Εκμεταλλευόταν την απόσταση, έπαιρνε φόρα και μετά ήταν πολύ δύσκολο να κοπεί επάνω στην προσπάθεια. Οι ομάδες του προσαρμόζονταν πάντα σε αυτό και ίσως μία ανάλογη προσαρμογή να είναι αναγκαία και στον ΠΑΟ, όχι φυσικά σε τόσο μεγάλη έκταση.
Με ανάλογο τρόπο λύνει μέχρι στιγμής και το δικό του αντίστοιχο πρόβλημα ο Γιάννης Αντετοκούνμπο , ο οποίος φυσικά και χρειάζεται να βελτιώσει το σουτ από μέση και μακρινή απόσταση. Παρόλα αυτά, χθες διέλυσε τους Σικάγο Μπουλς εκμεταλλευόμενος την απόσταση που κρατούσε ο αμυντικός πριν ή μετά το σκριν στη μπάλα (switch). Όπως εδώ με τον Νόα που άλλαξε με τον Μίροτιτς και έμεινε μέσα.
Αν δείτε το video με τα highlights θα διαπιστώσετε πως αυτό ήταν έναν από τα παιχνίδια που ο Γιάννης εκτέλεσε αποκλειστικά κοντά στο καλάθι, όπως συνήθως συμβαίνει, και πως φάσεις σαν αυτή έγιναν ένα σωρό. Πέρα από τους πόντους στον αιφνιδιασμό ή μετά από επιθετικό ριμπάουντ, οι υπολοιποι προήλθαν από drive επάνω στο σώμα του αντιπάλου, είτε αυτός ήταν ο Γάλλος, είτε ο Μαυροβούνιος. Αναγκάζοντας τους να αμύνονται συνεχώς με πίσω βήματα, συγχρόνισε σωστά φόρα και άλμα, και μετά ήταν σχεδόν αδύνατο να κοπεί. Το πρόβλημα των Μπακς είναι ότι συνήθως μαζί με τον Γιάννη βρίσκονται στην πεντάδα (μέχρι) και άλλοι τρεις παίκτες που δεν μπορούν να σουτάρουν από μακριά με συνέπεια.
Στον Παναθηναικό (και έχοντας γνώση της μη γραμμικής σχέσης μεταξύ ΝΒΑ και Ευρώπης) οι συνθήκες για τον Καλάθη να πάει πιο δυναμικά στο καλάθι είναι ίσως καλύτερες. Καλοί σουτέρ υπάρχουν γύρω του και οι άμυνες πρέπει να αναγκαστούν να κλείσουν επάνω του παραπάνω. Το ίδιο θα μπορούσε να ισχυριστεί κάποιος και για τα οργανωτικά καθήκοντα του Χάκετ στον Ολυμπιακό, αλλά εκεί ο Σφαιρόπουλος έχει επιλέξει άλλο δρόμο. Ας μην τα τσουβαλιάσουμε όλα σε ένα κείμενο, και ας μείνει κάτι και για αργότερα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου