Fenerbahçe Spor Kulübü.

 

Στην ασιατική πλευρά της Πόλης σε μια συνοικία επάνω στη θάλασσα του Μαρμαρά υπήρχε στις αρχές του 20ου αιώνα ένας φάρος τριγυρισμένος από κίτρινα λουλούδια. Τι ποιο ταιραιστό αλήθεια από το να ονομαστεί η περιοχή "ο κήπος του φάρου", ο μπαχτσες του Φενέρ αν προτιμάτε. Και πόσο αναπόφευκτο ήταν άραγε οι νέοι της περιοχής να ονομάσουν τον ποδοσφαιρικό σύλλογο που ίδρυσαν το 1907 Φενέρμπαχτσέ.
Στην αρχή, όπως όλα τα σωματεία υπό το καθεστώς της αυτοκρατορίας, ήταν παράνομος. Πού να βρεθεί ανοχή σε καθημερινές πράξεις ελευθερίας και αντίστασης... Τα χρώματα και το σήμα τα αποφάσισε ένας ποδοσφαιριστής της, ο Topuz Hikmet, έτσι ώστε να συμβολίζουν την αντίσταση και τη δύναμη της καρδιάς. Κλισεδούρες.

Nίκη πολλαπλής σημασίας

Απόλυτα συγκεντρωμένος ο Ολυμπιακός, απέφυγε τις παγίδες που έστησε στο δρόμο του η Μάλαγα και έφτασε σε μια εμφατική νίκη. Το νικηφόρο αποτέλεσμα αποκτά ιδιαίτερη σημασία αν σκεφτεί κανείς οτι επετεύχθη απέναντι σε μια ομάδα τελείως διαφορετική από εκείνη που αντιμετωπισε ο Ολυμπιακός μόλις πριν μια εβδομάδα. Σε αντίθεση με την αναιμική αμυντικά Λαμποράλ, η Μάλαγα (σαν ομάδα Πλάθα) είναι ένα σύνολο που πιέζει τη μπάλα και δε διστάζει να ανοίξει την άμυνα της χάριν της αναχαίτισης των αντιπάλων περιφερειακών. Είναι γενικά μια ομάδα σκληρότερη. Στα παιχνίδια του πρώτου γύρου ο Ολυμπιακός την κέρδισε και στα δύο, αλλά δύσκολα. Μάλιστα στην Ισπανία είχε χρειαστεί ένα εκληκτικό κρεσέντο του Βασίλη Σπανούλη για να τον βγάλει στον αφρό. Χθες, σε παιχνίδι που ο αρχηγός δε βλεπόταν και η ομάδα σούταρε στο γάμο του Καραγκιόζη , οι ερυθρόλευκοι πετυχαν την πιο άνετη φετινή νίκη τους απέναντι στους Ανδαλουσιάνους. Πώς? Μα με την άμυνα και την αξιοποίηση των ψηλών, έναν παραγοντα που φέραμε μπροστά μετά το ντέρμπι με τον Παναθηναικό. 

Το δίλημμα της Ανατολής

Η ανατολική περιφέρεια του ΝΒΑ έχει γίνει μια κούρσα για δύο. Ο νέος τραυματισμός του Ντέρικ Ροουζ και τα ατέλειωτα προβλήματα των Μπρούκλιν Νετς έχουν βγάλει σχεδόν εκτός κούρσας δύο μεγάλα αουτσάιντερ. Τα πλέι-οφ είναι φυσικά μια τελείως διαφορετική υπόθεση, όμως κακά τα ψέμματα, σχεδόν όλοι περιμένουν τη στιγμή που οι πρωταθλητές Μαιάμι Χιτ θα κοντραριστούν με τους ανερχόμενους Ιντιάνα Πέισερς για μια θέση στους τελικούς του ΝΒΑ. Το ματς-απ τους είναι εκείνο που αυτή τη στιγμή συγκεντρώνει όλα τα βλέμματα στην Ανατολή και παρά την πάντα υπαρκτή πιθανότητα για ανατροπές στην postseason, οι αναλύσεις δίνουν και παίρνουν. Θα επιχειρήσω σήμερα να τις συνοψίσω και να ρίξω με τη βοήθεια διάφορων πηγών φως στο μέγα ερώτημα: Μπορούν οι θαυμάσιοι Ιντιάνα Πέισερς να εκθρονίσουν τον Βασιλιά? Εχοντας δει προσωπικά κάποια μόλις παιχνίδια θα βασιστώ εν πολλοίς και σε γραφόμενα άλλων, τα οποία σας τα παραθέτω στο τέλος του άρθρου για να κάνετε τη μελέτη σας. 

Η ώρα των φανζ: Ο Κατσίβελης, ο Κάρι και η ισορροπία του τρόμου

Μου ζητήθηκε να επαναφέρω στο facebook τη στήλη "Η ώρα των φανζ" με επιλογές από δικά σας σχόλια επάνω σε θέματα της επικαιρότητας, Εχω σταχυολογήσει (ναι, αμε) μερικά και ήρθε η ώρα να τα μεταφέρω απαντώντας με τη δική μου οπτική. Για να τα δούμε.

Ολυμπιακός και ψηλοί.

Επάνω στη θέση μου οτι ο Ολυμπιακός δεν παίζει πολύ με τους ψηλούς του,  κοουτς που δεν ανήκει στη σελίδα μας (ακόμα) αναφέρει: "Το θέμα είναι αν μπορεί να ανταπεξέλθει και ο ψηλός της ομάδας σε αυτό. Ποιος π.χ. από τους ψηλούς του ολυμπιακού μπορεί να δημιουργήσει από το ποστ και να δώσει τη μπάλα στην αδύνατη; Oι υπόλοιπες ομάδες [...] έχουν τουλάχιστον ένα παίχτη που μπορεί. Μπατίστ, Τόμιτς, Κρστιτς, Μπουρούσης - Μίροτιτς. Αξίζουν δηλαδή οι ψηλοί του ολυμπιακού να πάρουν την ευθύνη από παίκτες με προσωπικότητα όπως ο Σπανούλης;"

Τοπ -16 group F : Μια πρώτη γεύση και λίγα σχόλια

Οι χθεσινές δηλώσεις του Σαούλιους Στομπέργκας οτι η ομάδα του πάει για την πρόκριση στους 8 δείχνει και την επιτυχία του νέου μοντέλου του τοπ-16 που εφαρμόζεται από περυσι. Το πιθανότερο είναι η Ζαλγκίρις να μην τα καταφέρει, όμως τουλάχιστον το σύστημα της δίνει το δικαίωμα να ελπίζει και να χτυπάει τα παιχνίδια. Προς τέρψιν όλων των μπασκετοφιλων το σύγχρονο τοπ-16 έχει ελάχιστα αδιάφορα ματς και πολύ ανταγωνισμό. Η Ζαλγκίρις είναι η μοναδική περίπτωση στην οποία βάζω υπογραφή γιατί όρκο δεν μπορείς να πάρεις για τίποτα έτσι όπως έιναι τα πράγματα.

Ολυμπιακός ξανά!

Εντυπωσιακός μετά από καιρό ο Ολυμπιακός πήρε παραμάζωμα τη Λαμποράλ και εμφάνισε ξανά το μπάσκετ του στα καλύτερα του. Αδιάκοπο τρέξιμο, δυνατά drive στο καλάθι, ιδανική κυκλοφορία της μπάλας στο μισό γήπεδο, εκμετάλλευση κάθε σημείου του παρκέ και των αποστάσεων. Καιρός ήταν γιατί η εμπιστοσύνη πολλών στην ομάδα είχε αρχίσει να κλονίζεται. Βέβαια η νίκη ήταν έτσι κι αλλιώς μονόδρομος, συνεπώς δεν χωρούν και πολλές θριαμβολογίες. Η Λαμποράλ δεν είναι καφενείο, όμως οι αντιστάσεις της μειώθηκαν υπέρ το δέον γρήγορα. 

Φενέρ - ΠΑΟ 77-72. Μια τυπική ήττα και ως εκεί.

Το Φενερ - Παναθηναικός είναι κατά την αποψη μου ένα παιχνίδι που δείχνει τον τρόπο με τον οποίο ο Παναθηναικός μπορεί να χάνει μέσα στη σεζόν. Είναι μια τυπική ηττα του τριφυλλιού όταν αναγκάζεται να καταφύγει στο περιφερειακό σουτ ως εναλλακτική για τους κλειστούς διαδρόμους προς το καλάθι, με αποτέλεσμα να σουτάρει υπέρ το δέον πίσω από το τρίποντο. Ο Ομπράντοβιτς έριξε όλο το βάρος της άμυνας του στο να κόψει τις συνεργασίες του Διαμαντίδη με τον Γκιστ και τον Λάσμε και να αναγκάσει την ομάδα του Πεδουλάκη να γυρίσει τη μπάλα στην περιφέρεια. Με αλλεπάληλα hedge out και δυναμικές άμυνες στον αρχηγό του Παναθηναικού τα κατάφερε. Και μπορεί η ευφυία του Διαμαντίδη να εμφάνισε στη στατιστική του 8 ασίστ, όμως οι περισσότερες ήταν προς τα έξω. Τρεις από αυτές κατεληξαν στον Μπράμος και τον Φωτση και έβαλαν το τριφύλλι γερά στη διεκδίκηση της νίκης. Παρόλα αυτά η Φενέρ επέμεινε στο πλάνο και στο τέλος δικαιώθηκε. Τα επόμενα 2-3 τρίποντα βρήκαν σίδερο.

Αγνοώντας τους ψηλούς

Ξανακέρδισε ο Παναθηναικός τον Ολυμπιακό και παντού διαβάζω οτι ήμασταν στο ίδιο έργο θεατές. Είδαμε δηλαδή, τον Παναθηναικό να επικρατεί στις μονομαχίες σώμα με σώμα, είδαμε τον Ολυμπιακό να μη μπορεί να λύσει τον γόρδιο δεσμό του μαρκαρίσματος του Γκιστ επάνω στον Σπανούλη. Επίσης οι πράσινοι έριξαν τον ρυθμό. Επιτρέψτε μου να προσθέσω και κάτι ακόμα, το οποίο το θεωερώ εξίσου σημαντικό, ίσως και περισσότερο.

Ο δρόμος για το σπίτι

Τη θέση μου την ξέρετε. Ο Ολυμπιακός έχει δουλέψει πολύ στην επίθεση κίνησης πέντε εναντίον πέντε, εκμεταλλεύεται τα drive και δημιουργεί μέσω των split-out χωρίς καθαρό pick n' roll παιχνίδι. Οταν δε, καλύπτει όλο το πλάτος του γηπέδου με τις γωνίες συνεχώς "γεμάτες" προκύπτουν επιλογές που κάνουν το παιχνίδι του απολαυστικό. Είναι δηλαδή, μια πολύ καλή ομάδα. Ομως, όπως έχουμε πει και παλαιοτερα, το είδος αυτού του παιχνιδιού δεν είναι και το πιο εύκολο. Υπάρχουν και απλούστερα πράγματα, όπως π.χ. οι αρχές που έφεραν τον Ολυμπιακό στην κορυφή της Ευρώπης. Δηλαδή, η ευέλικτη άμυνα που δίνει εύκολες κατοχές και transition παιχνίδι.

Σταματώντας τον Χουέρτας

Ο Μαρσελίνιο Χουέρτας είναι περίεργος παίκτης. Οταν βρεθεί στη μέρα του πραγματικά μπορεί να βάλει τα πάντα και με όλους τους τρόπους και να μοιράζει ένα σωρό ασίστ. Οταν δεν βρεθεί σχεδόν δεν τον καταλαβαίνεις. Φυσικά είναι και θέμα λεπτών συμμετοχής μιας και δεν από τους παικτες που θα χαρακτήριζε κανείς ως "οικονομικούς". Θέλει τον χρόνο του στο παρκέ. Αν τελικώς ο Ναβάρο δεν αγωνιστεί απέναντι στον Ολυμπιακό, τότε ο Βραζιλιανος θα αναλάβει πολύ περισσότερες πρωτοβουλίες μέσα στον αγωνιστικό χώρο, όπως έκανε την προηγούμενη εβδομάδα απέναντι στη Φενέρ. Στο αγώνα αυτό βρέθηκε στη μέρα του. Και όπως θα δείτε, ο,τι και να δοκίμασε ο Ομπράντοβιτς απάναντι του δεν έπιασε. 

O πολύτιμος κύριος Γκιστ

Πόσο μακριά είναι μια εμφατική νίκη από μια ήττα? Οσο απέχει μια άδεια ρακέτα από μια γεμάτη, λέει ο (γ)κουρού.

Δεν είναι φυσικά ρητό παγκόσμιας ισχύος ή κανόνας πασών των περιπτώσεων. Μοιάζει όμως να είναι το στόρι της αναμέτρησης του Παναθηναικού με την Τάου ή Κούτσα (πάντα Τάου ρε). Οι Βάσκοι μπορούσαν να γεμίσουν τον χώρο κάτω από το καλάθι με ένα μόνο παίκτη, τον επιθετικά ταλαντούχο αλλά νερόβραστο Τίμπορ Πλάις. Οταν ο Στέφαν Λάσμε αναγκάστηκε να αποχωρήσει μετά το 4ο φάουλ, ο Παναθηναικός φάνηκε οτι εκείνος είχε και δεύτερο. Οχι τον γηραιό Μπατίστ, αλλά τον πολύτιμο κύριο Τζέιμς Γκιστ. Τα τελευταία 15 λεπτά του αγώνα βρήκαν την Λαμποράλ περίπου χωρίς  ο Πλάις αγωνίστηκε μόνο στα 6. Θεωρητικά και στον ΠΑΟ θα έπρεπε να είχε συμβεί το ίδιο. Δεν συνέβη γιατί απλούσταστα ο Τζειμς Γκιστ ήταν εκεί. Να παίξει άμυνες, να δώσει σκορ και να μαρκάρει ψηλά, χαμηλά και όπου αλλού βάζει ο νους σας. Πόσο διαφορετική θα ήταν άραγε η εικόνα του αγώνα αν το ευέλικτο σχήμα της Λαμποράλ έπρεπε να κυνηγά πάνω κάτω ο Μαυροκεφαλίδης?

Fluctual Nec Mergitur: Μια κάποια εξήγηση

fluctual nec mergitur
Κλυδωνίζεται αλλά δεν βυθίζεται.


Τι συνέβη στον Ολυμπιακό?

Είναι δύσκολο να πούμε, αν και έχω μια άποψη (όπως όλοι, αλλοίμονο). Κατ'αρχάς να διαχωρίσουμε ένα δύο πραγματάκια. Μέχρι το 48-36 στο Μιλάνο μπορεί να πάρει κανείς το βίντεο και να προσεγγίσει τον αγώνα τακτικά. Μπορεί να αναφερθεί π.χ. στην άμυνα με παγίδες στον Σπανούλη όποτε αυτός πήγαινε στα φτερά ή στην άμυνα χωρίς αλλαγές και κάτω από τα σκριν στους περιφερειακούς της Αρμάνι. Ομως μετά το 48-36 και μέχρι και το τελικό 81-51 όλα αυτά μοιάζουν να μην έχουν νόημα. Γιατί και στο παρελθον ο Ολυμπιακός βρέθηκε πίσω στο σκορ και γύρισε τα παιχνίδια, ή αν δεν τα γύρισε τουλάχιστον έχασε αξιοπρεπώς. Οχι πάντως έτσι. Είναι αυτό το διάστημα της ομάδας το οποίο μου βάζει υποψίες.

Banvit Bandirma

Μπάνβιτ Μπαντίρμα, 1η στο τουρκικό πρωτάθλημα.

Στις αρχές του 20ου αιώνα η Οθωμανική αυτοκρατορία ήταν υπό την κατοχή και τον έλεγχο της Αντάντ (Αγγλία, Γαλλία, Ρωσία) η οποία συντηρούσε το καθεστώς του Σουλτάνου. Το ατμόπλοιο SS Bandirma απέπλευσε από την Κων/πολη στις 16 Μαιου 1919 για την Σαμψούντα μεταφέροντας εκεί τον Μουσταφά Κεμάλ, αξιωματικό του Τουρκικού στρατού με οδηγίες να επιβλέψει την διάλυση της Οθωμανικής ιεραρχίας στην Ανατολία σύμφωνα με τις οδηγίες των τριών ευρωπαίων εταίρων. 

Περίεργα πράγματα...

Οταν ο Ολυμπιακός έκανε το 10-0 στον όμιλο της Ευρωλίγκα, το ρεκόρ αντιμετωπίστηκε από τους περισσότερους σαν ένα αποτέλεσμα συγκυριών. Κάποια παιχνίδια λέει ήταν τυχερός που τα κέρδισε, οι αντίπαλοι ήταν καφενεία, δεν παίζει πολύ καλό μπάσκετ, κάνει μέτριες εμφανίσεις, αν δεν έμπαινε το τάδε σουτ κλπ. Περίεργα πράγματα. Εγώ εχω μάθει τόσα χρόνια πως στο μπάσκετ συνήθως κερδίζει ο καλύτερος μέσα σε ένα 40λεπτό και πως αν δεν υπάρχει τέτοιος, τότε κερδίζει αυτός που θα εκτελεσει καλύτερα τις τελευταίες επιθέσεις και άμυνες.


Υπό αυτή την έννοια μοιάζει μάλλον περίεργο που ο Ολυμπιακός του μέτριου μπάσκετ επικράτησε ολοκληρωτικά της Φενερμπαχτσέ, αναγκάζοντας την να παίξει επί 40 λεπτά στον δικό του φρενήρη ρυθμό. Εκτός αν είναι καφενείο μια ομάδα του Ομπράντοβιτς με στελέχη τους Μπιέλιτσα, Πρελτλντλτνιτς και Μπογκντάνοβιτς. Το σημερινό ποστ επιχειρεί να βάλει τα πράγματα στη θέση τους και να συνοψίσει όσα υποστηρίζουμε για τον Ολυμπιακό από την αρχή της χρονιάς. Οτι δηλαδή, ναι!, ο Ολυμπιακός έχει αδυναμίες σε ριμπάουντ και άμυνα στη ρακέτα, αλλά αυτές είναι οι αδυναμίες μιας γενικά πραγματικά καλής ομάδας. Το τέλειο μπάσκετ δεν το έπαιξε ποτέ κανείς (πλην Παγκρατίου του Τζαλαλή) και δεν έχει κάποιο νόημα να το ψάχνουμε. Οπως επίσης δεν έχει νόημα να προσπαθούμε να προβλέψουμε που θα φτάσει φέτος ο Ολυμπιακός. Οι δυνατότητες είναι για F4 , ομως δεν ξέρεις ποτέ τι κέντα θα σου κάτσει. Το να βάλεις το χέρι σου στη φωτιά είναι επίσης περίεργο πράγμα.

Back to the Basics

 Μπερδεμένη ομάδα αυτή η Αρμάνι Μιλάνο. Τζεντίλε και Λάνγκφορντ κόντεψαν να τρυπήσουν το παρκέ με τις τρίπλες, ο Χάκετ δεν ήξερε που βρισκόταν, ο Τζέρελς ξεφορτωνόταν τη μπαλα με κάθε ευκαιρία. Ψηλοί σοβαροί δεν υπάρχουν έτσι κι αλλιώς και το συνονθύλευμα του Μπιάνκι λογικά δεν θα μακροημερεύσει.

Ε και?