Η Λοκομοτίβ Κουμπάν άρχισε την αντεπίθεση της στο τέλος του 2ου δεκαλέπτου , όταν έβαλε ένα τρίποντο ο Μάλκολμ Ντιλέινι και κέρδισε ακόμη 1-2 φάουλ. Την ολοκλήρωσε με τη λήξη του αγώνα και καθώς ο ηγέτης της την έβαλε εκ νέου μέσα σε ένα παιχνίδι που έδειχνε να ελέγχει απόλυτα η Εφές. Όσο ο Ντιλέινι δεν έπαιζε τόσο καλά, η ομάδα του Γιώργου Μπαρτζώκα δεν πατούσε και τόσο καλά στο γήπεδο. Η άνοδος του σήμανε και την άνοδο των Ρώσων στον αφρό.
Το παραπάνω σενάριο δικαιώνει όσους ισχυρίζονται πως ο τρόπος να κερδίσει κάποιος την ομάδα από το Κρασνονταρ είναι να σταματήσει τον Αμερικάνο, καθώς ένα σωρό επιθέσεις εξαρτώνται από αυτόν.
Ή μήπως όχι;
To να προσδοκάς να κερδίσεις την Κουμπάν σταματώντας τον μέχρι στιγμής πιο επικίνδυνο γκαρντ στην Ευρώπη, είναι σαν να έλεγε κάποιος πριν 2-3 χρόνια πως θα κερδίσει τον Ολυμπιακό σταματώντας στον Σπανούλη. Στη θεωρία είναι σωστό, αλλά επειδή η πράξη δείχνει ότι σπάνια συμβαίνει, τότε ίσως βρισκόμαστε μπροστά σε μία πλάνη. Και αυτό διότι είναι λίγα που μπορεί να κάνει κανείς απέναντι σε μία κατάσταση σαν αυτή που ακολουθεί.
Ή σαν αυτή.
H τακτική της Εφές - η οποία είχε κλειδώσει τον Ντιλέινι στο α' μέρος - δεν άλλαξε στο β'. Ηταν η ίδια η οποία είχε αποδώσει καρπούς. Επίσης, η Λοκομοτίβ δεν έκανε κάτι διαφορετικό από το να αφήνει τη μπάλα στα χέρια του αστέρα της, τόσο ώστε η άμυνα να αναγκαστεί να επανέλθει και να μην επιμείνει σε βοήθειες. Με την πεντάδα των Ρώσων να έχει μέσα καλούς σουτέρ ταυτόχρονα (Μπρόκχοφ, Κλαβέρ, Ράντολφ), ο Ιβκοβιτς δεν ήθελε να ρισκάρει έτσι κι αλλιώς πολλές διπλές καλύψεις και περιστροφές.
Αυτό που βασικά συνέβη λοιπόν, δεν ήταν τίποτε άλλο από το ότι ο Αμερικάνος πήρε φωτιά, παίζοντας σε "απλωμένο" γήπεδο , όπως στα παραδείγματα παραπάνω. Στο πρώτο σουτάρει στη μούρη ενός πολύ καλού αμυντικού όπως ο Οσμάν, στο δεύτερο πάνω από έναν ψηλότερο παίκτη όπως είναι ο Σάριτς. Αν το δείτε ρεαλιστικά, σε αυτές τις φάσεις οι Τούρκοι δεν μπορούσαν να κάνουν κάτι καλύτερα. Η πλάνη λοιπόν συνίσταται στο ότι για να κερδίσει κάποιος τους Ρώσους, πρέπει με κάποιο μαγικό τρόπο να γίνει αμυντικά αποτελεσματικότερος σε ανάλογες περιστάσεις. Αυτό μάλλον δε γίνεται.
Αυτό που γίνεται, και που έκανε πολύ καλά η Εφές σε μεγάλα διάστηματα του χθεσινού αγώνα, ήταν να χτυπήσει την Λοκομοτίβ στο ποστ και στη δύναμη , και επίσης να βγάλει από την εξίσωση παίκτες - κλειδιά για την κυκλοφορία της μπάλας, όπως ο Μπρόκχοφ ή ο (2/10) Μπίκοφ. Παρά το κρεσέντο του Ντιλέινι άλλωστε, το παιχνίδι ήταν στα δικά της χέρια μέχρι το τελευταίο λεπτό, εκεί όπου οι επιλογές των παικτών της ήταν για τα πανηγύρια. Ενα καλάθι ακόμη θα της έδινε τη νίκη, και ο Ντιλέινι δεν θα μπορούσε να κάνει τίποτα για αυτό.
Είναι λίγο φιλοσοφικό το ζήτημα, και κάτα μία έννοια μία αντιστροφή της Ewing Theory, της άποψης δηλαδή ότι μία ομάδα ενδέχεται να παίζει καλύτερα χωρίς τον καλύτερο παίκτη της. Η παραλλαγή που παραπέμπει το δικό μας παράδειγμα, είναι πως μία ομάδα ενδέχεται να κερδίσει χωρίς να σταματήσει απαραίτητα τον καλύτερο παίκτη της αντιπάλου της, ειδικά αν μέχρι στιγμής δεν το έχει καταφέρει και κάποιος άλλος. Την Κουμπάν, μπορεί σίγουρα να την κερδίσει κάποιος σταματώντας τον Ντιλέινι, όμως επειδή αυτό ίσως να μη γίνεται, τότε πρέπει κανείς να βρει άλλους τρόπους.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου