Την Παρασκευή το βράδυ στο ΟΑΚΑ ο Σάσα Πάβλοβιτς άλλαζε τη ροή του πιο κρίσιμου παιχνιδιού της σεζόν, αναγκάζοντας τον Καλάθη να παραδεχτεί αυτολεξεί πως η ομάδα του "μαλακιζόταν" πριν την είσοδο του Σερβου φόργουορντ. Ο πλέι μέικερ του Παναθηναικού μάλλον έχει άδικο, καθώς η παρακάτω φωτογραφία αποδεικνύει πως η ομάδα του συνέχισε να "μαλακίζεται" και πιο μετά .
Την έβγαλα με το άι φον το τέσσερα και από το κουμπιούτερ, και έτσι δεν είναι πολύ καλή, αλλά και πάλι είναι δύσκολο να εξηγήσει κανείς με ποιο τρόπο ακριβώς σκρινάρει ο Ραντούλιτσα, ο οποίος φαίνεται να έχει αποφασίσει ότι "ρε παιδί μου εγώ εδώ θα κάτσω, κι ας έρθει να περάσει ο άλλος γύρω μου". Εντάξει, δεν είναι πρέπον να κάνει κανείς πλάκα, όμως αυτό είναι ένα προσωπικό μπλογκ, συνεπώς καλώς ή κακώς θα πρέπει να το ανεχτείτε.
Με τέτοια σκριν είναι δύσκολο να φτιάξει κανείς μία λειτουργική επίθεση, η άμυνα εύκολα ή δύσκολα θα ακολουθήσει, όπως και έγινε. Η Νταρουσάφακα έμεινε στο παιχνίδι ως το τέλος και το πατατράκ από την χειρότερη ομάδα του ομίλου αποφεύχθηκε στο τσακ. Η προσθήκη του Χέινς είναι τουλάχιστον προς τη σωστή κατεύθυνση και τώρα πρέπει να ακολουθήσει και ένας ψηλός που θα κάνει πιο σωστά πράγματα όπως αυτό που μόλις είδατε στην εικόνα. Η επίθεση το τριφυλλιού πρέπει να γίνει πιο αποτελεσματική ακόμη και πριν από μία τέτοια προσθήκη, και ένας διαθέσιμος τρόπος είναι τα σκριν να γίνονται πιο κοντά στο καλάθι, έτσι ώστε ο Καλάθης να δείχνει πιο απειλητικός. Αυτό έγινε στο β' ημίχρονο και όλα πήγαν καλύτερα.
Τις ίδιες πάνω κάτω στιγμές , η ματσάρα που γινόταν στο Παλάου Μπαλαουγκράνα κατέληγε με την πιο σημαντική νίκη της Λαμποράλ μέσα στη σεζόν, η οποία ήρθε δια χειρός των δύο κατά τεκμήριο σημαντικότερων παικτών της, του Ντάριους Άνταμς και του Γιάννη Μπουρούση. Βλέποντας την κατάληξη του αγώνα αυτού, και συγκρίνοντας τον με την εικόνα των Παναθηναικού και Ολυμπιακού, κάπως μελαγχόλησα, αλλά όχι πολύ, υπάρχουν και σημαντικά πράγματα στη ζωή.
Ο λόγος δεν ήταν άλλος από την τακτική πλέον υπενθύμιση πως οι δικοί μας φαίνεται να μένουν λίγο πίσω. Όχι σε αποτελέσματα, αλλά σε μπάσκετ. Εχοντας για χρόνια στηριχθεί στις πλάτες παικαταράδων όπως ο Διαμαντίδης και ο Σπανούλης, βλέπουν την παρακμή τους περισσότερο ως συμπτωματική και λιγότερο ως ένα κατεπείγον καμπανάκι αλλαγής. Παρόλα αυτά στα δικά μου μάτια είναι εμφανές: από του χρόνου Ολυμπιακός και Παναθηναικός θα πρέπει να βρουν τον επόμενο μεγάλο γκαρντ, ο οποίος θα βοηθήσει να ανέβουν οι ρυθμοί του παιχνιδιού στα επίπεδα που κερδίζονται οι τίτλοι. Και εφ'οσον η ελληνική δεξαμένη δεν διαθέτει έναν τέτοιο, τότε θα πρέπει να τον αναζητήσουν αλλού.
Οι δύο εκπρόσωποι μας στην κορυφαία διοργάνωση δεν διαθέτουν αυτή τη στιγμή παίκτες που να μπορούν να κινηθούν με την ταχύτητα ενός Γιουλ, ενός Ντιλέινι ή ενός Ανταμς, ούτε να σκοράρουν με τους ρυθμούς ενός Ντε Κολό ή ενός Τεόντοσιτς. Ο Σπανούλης ήταν κάποτε σαν όλους αυτούς μαζί, αλλά το να υποθέσει κανείς πως στα 34 του θα μπορεί να κάνει τα ίδια είναι σαν πηγαίνει κόντρα στη θεωρία της εξέλιξης. Ο Ολυμπιακός παίζει με 2-3 ακόμη ομάδες στον χαμηλότερο δυνατό ρυθμό , παρά το γεγονός ότι διαθέτει γρηγορες μονάδες και πολύ καλή άμυνα. Ενας λόγος για αυτό είναι πως (με τον Σπανούλη σταθερά ντεφορμέ) δεν υπάρχει άλλος κοντός με ρεπερτόριο που να αναγκάζει τις άμυνες να κλείνουν με τον έναν ή τον άλλο τρόπο συνεχως πάνω του. Το ίδιο ισχύει και στον ΠΑΟ, εκεί που ο Καλάθης προσπαθεί να επανεφεύερει τον εαυτό του.
Για να καταλάβετε τι είναι αυτό ακριβώς που με τρώει, ανεχτείτε την παρακάτω αλληλουχία φάσεων.
Η φάση ειναι από την παράταση στη Βαρκελώνη. Η Λαμποράλ έχει βγάλει άμυνα και ήδη 4'' μετά ο Κοζέρ δίνει την τελική πάσα για να ολκοκληρωθεί ο αιφνιδιασμός. Αυτό τελικά δεν συμβαίνει, αλλά η μπάλα μένει στην κατοχή των Βάσκων. Τώρα κοιτάξτε σε τι σημείο βρισκόμαστε μόλις 10'' αργότερα.
Η μπάλα έχει μεταφερθεί στην περιφέρεια, ο Ανταμς έχει πάρει σκριν από τον Μπουρούση και έχει επιλέξει να πάει αντίθετα σε αυτό. Εχει περάσει στα πόδια τον αντίπαλο του και έχει μπροστά του έναν ορθανοιχτο χώρο. Καθώς ο Ντόλμαν και Αμπρίνες συγκλινουν πάνω του (στο αστεράκι) και ο Ρίμπας κάνει την κίνηση που βλέπετε για να καλύψει 2 παίκτες στην αδύνατη πλευρά, ο Ανταμς έχει ουσιαστικά τρεις καλές πάσες σε σουτέρ, και η επίθεση της Λαμποράλ άλλα 10 (!) δευτερόλεπτα για να γυρίσει τη μπάλα. Την φάση την τελειώνει με ένα απίθανο λέι απ ο Ανταμς, και αμέσως μετά φαίνεται πως τίποτε δεν είναι τυχαίο.
Είναι η μεθεπόμενη φάση αυτή, και όπως βλέπετε όλα μοιάζουν περίπου ίδια. Ο Ανταμς (χωρίς σκριν αυτή τη φορά) είναι στην καρδιά της ρακέτας, 2,5 παίκτες είναι ελεύθεροι έξω, η άμυνα της Μπαρτσελόνα είναι σε ανισορροπία και μένουν ακόμη 11 δευτερόλεπτα.
Τα βασικά στοιχεία αυτών των φάσεων είναι δύο. Πρώτον ο ταχύτητος γκαρντ με ικανό σουτ επάνω στην τρίπλα, και δεύτερον η διάθεση για ένα γρήγορο βασικό play , χωρίς απαραίτητα να υπάρχει κάποιο περίπλοκο offensive set (που λένε και στα σοκάκια της Πόλης).
Ετσι παίζουν πολλοί, και εδώ είναι που πλέον υστερούν οι δικοί μας. Ο Ιτούδης έχει στην ΤΣΣΚΑ μία πολύ προσεκτικά δομημένη επίθεση, αλλά αν ο Ντε Κολό είναι σε θέση να σουτάρει μετά από ένα σκριν θα το κάνει. Το ίδιο ισχύει φυσικά για τους Γιουλ και Σερχι, το ίδιο για τον Ντιλέινι στην Λόκο ή τους Σβεντ και Ράις στην Χίμκι. Ο Πασκουάλ αντιστέκεται σε κάτι τέτοια, αλλά εκεί μιλάμε για την πιο γρήγορη κυκλοφορία στην Ευρώπη στο σετ παιχνίδι, και πιθανώς τη μόνη ομάδα που νιώθει αληθινά πιο άνετα στον αργό ρυθμό.
Οι δικοί μας στον τομέα αυτό πάσχουν. Ο Παναθηναικός παθαίνει σύγχυση βλέποντας τους αντιπάλους να παίζουν under τον Καλάθη, και ο Ολυμπιακός παίζει απλώς αργά, περιμένοντας τον Σπανούλη να περάσει μέσα από ένα σωρό εισαγωγικά σκριν ή βλέποντας τον να παλεύει με διπλές καλύψεις κοντά στην σέντρα. Εβλεπα χθες για ψυχοθεραπεία τον τελικό του Λονδίνου και διαπίστωσα πως για τότε, το σχέδιο αυτό ήταν μάλλον το καλύτερο. O V-Span πέρναγε αντιπάλους σαν σταματημένους, έβγαινε για σουτ πίσω από curl screens και ήθελε μόνο μισό μέτρο απόσταση και ένα κλάσμα του δευτερολέπτου για να εκτελέσει. Προλάβαινε να σηκωθεί πάνω από χέρια αντιπάλων πριν αυτοί το πάρουν χαμπάρι και χωρίς να χρειάζεται step-back. Αυτά πλέον δεν γίνονται, όπως και δεν συμβαίνει οι δύο ελληνικές ομάδες να σκοράρουν εύκολα.
Ο Ολυμπιακός , παρά το γεγονός ότι έχει αυξήσει κάπως τον ρυθμό του στο τοπ-16, έχει δει το offensive rating (πόντοι ανά 100 κατοχές) της ομάδας να γκρεμίζεται στα τάρταρα, και να βρίσκεται πιο κάτω και από αυτό της... Nταρουσάφακα, επιδεικνύοντας τον διόλου τιμητικό αριθμό 99.7 . Αμέσως πιο πάνω βρίσκεται (ω, τι έκπληξη) ο Παναθηναικός, ενώ η κάπως πιο αποτελεσματική Λαμποράλ έχει να περηφανεύεται πως διατηρεί την καλύτερη άμυνα της διοργάνωσης, ένα πικ εν ρολ δίδυμο που δημιουργεί ένα σωρό ανισορροπίες, και την μεγαλύτερη διάθεση για αύξηση του ρυθμού.
Δεν πρέπει παρόλα αυτά να πέφτει κανείς σε παγίδες. Αυξημένος ρυθμός δεν σημαίνει απαραίτητα και αυξημένη αποτελεσματικότητα και η ταχύτητα δεν είναι συνώνυμη της γρήγορης σκέψης. Στον Παναθηναικό και τον Ολυμπιακό το πρόβλημα δεν είναι οτι δεν τρέχουν σαν παλαβοί, ο καθένας τους έχει διαφορετικές προκλήσεις να αντιμετωπίσει. Το πρόβλημα είναι ότι πολύ δύσκολα προσαρμόζονται σε συνθήκες παιχνιδιού διαφορετικές από αυτές που τους βολεύουν, και ένας πιθανός (και όχι μοναδικός) λόγος για αυτό, είναι πως λείπουν οι πραγματικά σπουδαίοι γκαρντ για να δώσουν το ανάλογο έναυσμα. Και για την ακρίβεια, ακόμη και αν είναι εδώ, δεν παίζουν καλά.
Αυτά όλα, έτσι όπως τα ψυχανεμίζομαι, αφορούν τελικά το μέλλον. Μέσα στη χρονιά μπορεί π.χ. ο μεγάλος παίκτης που λέγεται Σπανούλης να τους πάρει όλους σβάρνα και να δώσει στην ομάδα του τη χαμένη της σπίθα. Μπορεί επίσης ο Σφαιρόπουλος να βρει άλλες λύσεις μέσα από την ομαδική προσπάθεια ή ο Χέινς να αποφορτίσει τον Καλάθη με τρόπους που τώρα δεν φανταζόμαστε. Παρόλα αυτά, όταν με το καλό περάσει αυτή η σεζόν και ένας από τους δύο μεγάλους συλλόγους αναδειχτεί πρωταθλητής Ευρώπης, τότε μάλλον θα έρθει η στιγμή να παρθούν ρηξικέλευθες αποφάσεις.
Ισως να φτάνει η ώρα της αλλαγής.
Την έβγαλα με το άι φον το τέσσερα και από το κουμπιούτερ, και έτσι δεν είναι πολύ καλή, αλλά και πάλι είναι δύσκολο να εξηγήσει κανείς με ποιο τρόπο ακριβώς σκρινάρει ο Ραντούλιτσα, ο οποίος φαίνεται να έχει αποφασίσει ότι "ρε παιδί μου εγώ εδώ θα κάτσω, κι ας έρθει να περάσει ο άλλος γύρω μου". Εντάξει, δεν είναι πρέπον να κάνει κανείς πλάκα, όμως αυτό είναι ένα προσωπικό μπλογκ, συνεπώς καλώς ή κακώς θα πρέπει να το ανεχτείτε.
Με τέτοια σκριν είναι δύσκολο να φτιάξει κανείς μία λειτουργική επίθεση, η άμυνα εύκολα ή δύσκολα θα ακολουθήσει, όπως και έγινε. Η Νταρουσάφακα έμεινε στο παιχνίδι ως το τέλος και το πατατράκ από την χειρότερη ομάδα του ομίλου αποφεύχθηκε στο τσακ. Η προσθήκη του Χέινς είναι τουλάχιστον προς τη σωστή κατεύθυνση και τώρα πρέπει να ακολουθήσει και ένας ψηλός που θα κάνει πιο σωστά πράγματα όπως αυτό που μόλις είδατε στην εικόνα. Η επίθεση το τριφυλλιού πρέπει να γίνει πιο αποτελεσματική ακόμη και πριν από μία τέτοια προσθήκη, και ένας διαθέσιμος τρόπος είναι τα σκριν να γίνονται πιο κοντά στο καλάθι, έτσι ώστε ο Καλάθης να δείχνει πιο απειλητικός. Αυτό έγινε στο β' ημίχρονο και όλα πήγαν καλύτερα.
Τις ίδιες πάνω κάτω στιγμές , η ματσάρα που γινόταν στο Παλάου Μπαλαουγκράνα κατέληγε με την πιο σημαντική νίκη της Λαμποράλ μέσα στη σεζόν, η οποία ήρθε δια χειρός των δύο κατά τεκμήριο σημαντικότερων παικτών της, του Ντάριους Άνταμς και του Γιάννη Μπουρούση. Βλέποντας την κατάληξη του αγώνα αυτού, και συγκρίνοντας τον με την εικόνα των Παναθηναικού και Ολυμπιακού, κάπως μελαγχόλησα, αλλά όχι πολύ, υπάρχουν και σημαντικά πράγματα στη ζωή.
Ο λόγος δεν ήταν άλλος από την τακτική πλέον υπενθύμιση πως οι δικοί μας φαίνεται να μένουν λίγο πίσω. Όχι σε αποτελέσματα, αλλά σε μπάσκετ. Εχοντας για χρόνια στηριχθεί στις πλάτες παικαταράδων όπως ο Διαμαντίδης και ο Σπανούλης, βλέπουν την παρακμή τους περισσότερο ως συμπτωματική και λιγότερο ως ένα κατεπείγον καμπανάκι αλλαγής. Παρόλα αυτά στα δικά μου μάτια είναι εμφανές: από του χρόνου Ολυμπιακός και Παναθηναικός θα πρέπει να βρουν τον επόμενο μεγάλο γκαρντ, ο οποίος θα βοηθήσει να ανέβουν οι ρυθμοί του παιχνιδιού στα επίπεδα που κερδίζονται οι τίτλοι. Και εφ'οσον η ελληνική δεξαμένη δεν διαθέτει έναν τέτοιο, τότε θα πρέπει να τον αναζητήσουν αλλού.
Οι δύο εκπρόσωποι μας στην κορυφαία διοργάνωση δεν διαθέτουν αυτή τη στιγμή παίκτες που να μπορούν να κινηθούν με την ταχύτητα ενός Γιουλ, ενός Ντιλέινι ή ενός Ανταμς, ούτε να σκοράρουν με τους ρυθμούς ενός Ντε Κολό ή ενός Τεόντοσιτς. Ο Σπανούλης ήταν κάποτε σαν όλους αυτούς μαζί, αλλά το να υποθέσει κανείς πως στα 34 του θα μπορεί να κάνει τα ίδια είναι σαν πηγαίνει κόντρα στη θεωρία της εξέλιξης. Ο Ολυμπιακός παίζει με 2-3 ακόμη ομάδες στον χαμηλότερο δυνατό ρυθμό , παρά το γεγονός ότι διαθέτει γρηγορες μονάδες και πολύ καλή άμυνα. Ενας λόγος για αυτό είναι πως (με τον Σπανούλη σταθερά ντεφορμέ) δεν υπάρχει άλλος κοντός με ρεπερτόριο που να αναγκάζει τις άμυνες να κλείνουν με τον έναν ή τον άλλο τρόπο συνεχως πάνω του. Το ίδιο ισχύει και στον ΠΑΟ, εκεί που ο Καλάθης προσπαθεί να επανεφεύερει τον εαυτό του.
Για να καταλάβετε τι είναι αυτό ακριβώς που με τρώει, ανεχτείτε την παρακάτω αλληλουχία φάσεων.
Η φάση ειναι από την παράταση στη Βαρκελώνη. Η Λαμποράλ έχει βγάλει άμυνα και ήδη 4'' μετά ο Κοζέρ δίνει την τελική πάσα για να ολκοκληρωθεί ο αιφνιδιασμός. Αυτό τελικά δεν συμβαίνει, αλλά η μπάλα μένει στην κατοχή των Βάσκων. Τώρα κοιτάξτε σε τι σημείο βρισκόμαστε μόλις 10'' αργότερα.
Η μπάλα έχει μεταφερθεί στην περιφέρεια, ο Ανταμς έχει πάρει σκριν από τον Μπουρούση και έχει επιλέξει να πάει αντίθετα σε αυτό. Εχει περάσει στα πόδια τον αντίπαλο του και έχει μπροστά του έναν ορθανοιχτο χώρο. Καθώς ο Ντόλμαν και Αμπρίνες συγκλινουν πάνω του (στο αστεράκι) και ο Ρίμπας κάνει την κίνηση που βλέπετε για να καλύψει 2 παίκτες στην αδύνατη πλευρά, ο Ανταμς έχει ουσιαστικά τρεις καλές πάσες σε σουτέρ, και η επίθεση της Λαμποράλ άλλα 10 (!) δευτερόλεπτα για να γυρίσει τη μπάλα. Την φάση την τελειώνει με ένα απίθανο λέι απ ο Ανταμς, και αμέσως μετά φαίνεται πως τίποτε δεν είναι τυχαίο.
Είναι η μεθεπόμενη φάση αυτή, και όπως βλέπετε όλα μοιάζουν περίπου ίδια. Ο Ανταμς (χωρίς σκριν αυτή τη φορά) είναι στην καρδιά της ρακέτας, 2,5 παίκτες είναι ελεύθεροι έξω, η άμυνα της Μπαρτσελόνα είναι σε ανισορροπία και μένουν ακόμη 11 δευτερόλεπτα.
Τα βασικά στοιχεία αυτών των φάσεων είναι δύο. Πρώτον ο ταχύτητος γκαρντ με ικανό σουτ επάνω στην τρίπλα, και δεύτερον η διάθεση για ένα γρήγορο βασικό play , χωρίς απαραίτητα να υπάρχει κάποιο περίπλοκο offensive set (που λένε και στα σοκάκια της Πόλης).
Ετσι παίζουν πολλοί, και εδώ είναι που πλέον υστερούν οι δικοί μας. Ο Ιτούδης έχει στην ΤΣΣΚΑ μία πολύ προσεκτικά δομημένη επίθεση, αλλά αν ο Ντε Κολό είναι σε θέση να σουτάρει μετά από ένα σκριν θα το κάνει. Το ίδιο ισχύει φυσικά για τους Γιουλ και Σερχι, το ίδιο για τον Ντιλέινι στην Λόκο ή τους Σβεντ και Ράις στην Χίμκι. Ο Πασκουάλ αντιστέκεται σε κάτι τέτοια, αλλά εκεί μιλάμε για την πιο γρήγορη κυκλοφορία στην Ευρώπη στο σετ παιχνίδι, και πιθανώς τη μόνη ομάδα που νιώθει αληθινά πιο άνετα στον αργό ρυθμό.
Οι δικοί μας στον τομέα αυτό πάσχουν. Ο Παναθηναικός παθαίνει σύγχυση βλέποντας τους αντιπάλους να παίζουν under τον Καλάθη, και ο Ολυμπιακός παίζει απλώς αργά, περιμένοντας τον Σπανούλη να περάσει μέσα από ένα σωρό εισαγωγικά σκριν ή βλέποντας τον να παλεύει με διπλές καλύψεις κοντά στην σέντρα. Εβλεπα χθες για ψυχοθεραπεία τον τελικό του Λονδίνου και διαπίστωσα πως για τότε, το σχέδιο αυτό ήταν μάλλον το καλύτερο. O V-Span πέρναγε αντιπάλους σαν σταματημένους, έβγαινε για σουτ πίσω από curl screens και ήθελε μόνο μισό μέτρο απόσταση και ένα κλάσμα του δευτερολέπτου για να εκτελέσει. Προλάβαινε να σηκωθεί πάνω από χέρια αντιπάλων πριν αυτοί το πάρουν χαμπάρι και χωρίς να χρειάζεται step-back. Αυτά πλέον δεν γίνονται, όπως και δεν συμβαίνει οι δύο ελληνικές ομάδες να σκοράρουν εύκολα.
Ο Ολυμπιακός , παρά το γεγονός ότι έχει αυξήσει κάπως τον ρυθμό του στο τοπ-16, έχει δει το offensive rating (πόντοι ανά 100 κατοχές) της ομάδας να γκρεμίζεται στα τάρταρα, και να βρίσκεται πιο κάτω και από αυτό της... Nταρουσάφακα, επιδεικνύοντας τον διόλου τιμητικό αριθμό 99.7 . Αμέσως πιο πάνω βρίσκεται (ω, τι έκπληξη) ο Παναθηναικός, ενώ η κάπως πιο αποτελεσματική Λαμποράλ έχει να περηφανεύεται πως διατηρεί την καλύτερη άμυνα της διοργάνωσης, ένα πικ εν ρολ δίδυμο που δημιουργεί ένα σωρό ανισορροπίες, και την μεγαλύτερη διάθεση για αύξηση του ρυθμού.
Δεν πρέπει παρόλα αυτά να πέφτει κανείς σε παγίδες. Αυξημένος ρυθμός δεν σημαίνει απαραίτητα και αυξημένη αποτελεσματικότητα και η ταχύτητα δεν είναι συνώνυμη της γρήγορης σκέψης. Στον Παναθηναικό και τον Ολυμπιακό το πρόβλημα δεν είναι οτι δεν τρέχουν σαν παλαβοί, ο καθένας τους έχει διαφορετικές προκλήσεις να αντιμετωπίσει. Το πρόβλημα είναι ότι πολύ δύσκολα προσαρμόζονται σε συνθήκες παιχνιδιού διαφορετικές από αυτές που τους βολεύουν, και ένας πιθανός (και όχι μοναδικός) λόγος για αυτό, είναι πως λείπουν οι πραγματικά σπουδαίοι γκαρντ για να δώσουν το ανάλογο έναυσμα. Και για την ακρίβεια, ακόμη και αν είναι εδώ, δεν παίζουν καλά.
Αυτά όλα, έτσι όπως τα ψυχανεμίζομαι, αφορούν τελικά το μέλλον. Μέσα στη χρονιά μπορεί π.χ. ο μεγάλος παίκτης που λέγεται Σπανούλης να τους πάρει όλους σβάρνα και να δώσει στην ομάδα του τη χαμένη της σπίθα. Μπορεί επίσης ο Σφαιρόπουλος να βρει άλλες λύσεις μέσα από την ομαδική προσπάθεια ή ο Χέινς να αποφορτίσει τον Καλάθη με τρόπους που τώρα δεν φανταζόμαστε. Παρόλα αυτά, όταν με το καλό περάσει αυτή η σεζόν και ένας από τους δύο μεγάλους συλλόγους αναδειχτεί πρωταθλητής Ευρώπης, τότε μάλλον θα έρθει η στιγμή να παρθούν ρηξικέλευθες αποφάσεις.
Ισως να φτάνει η ώρα της αλλαγής.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου