Η αρχή της συνέχειας

Ο Αρης αποκλείστηκε από το Eurocup χάρη σε δύο κακά τρίλεπτα. Το πρώτο , στο Βερολίνο, βρήκε τους παίκτες του να χάνουν το ένα ριμπάουντ μετά το άλλο και να δέχονται τζάμπα πόντους από τους ψηλούς της Αλμπα. Η αμυντική συγκέντρωση δεν ήταν εκεί και οι κιτρινόμαυροι βρέθηκαν με ένα -15 στην πλάτη, το οποίο σίγουρα δεν άξιζαν βάσει απόδοσης στο μεγαλύτερο μέρος του αγώνα. Το δεύτερο, στο Κλαιπέντα, ήταν απόρροια της πίεσης που άσκησε η Νεπτούνας σε όλο το γήπεδο , μετατρέποντας το +7 των αρειανών σε οδυνηρή (τελικά) ήττα. Το καθαρό μυαλό στην επίθεση χάθηκε κάπου ανάμεσα στο πρες και στα νταμπλ τιμ των Λιθουανών.

Το κοινό χαρακτηριστικό των δύο κακων διαστημάτων είναι το χρονικό σημείο. Και τα δύο έλαβαν χώρα στο τέλος δύο κρίσιμων αναμετρήσεων, καταδεικνύοντας πως το κύριο πρόβλημα του φετινού Αρη δεν ήταν ούτε το rotation, ούτε η τακτική, ούτε η στελέχωση, αλλά βασικά η απειρία. Και αυτό είναι μάλλον ενα πολύ ευχάριστο ευχάριστο νέο ενόψει του κοντινού μέλλοντος.  Η εμπειρία βλέπετε, είναι κάτι που αποκτάται μέσω (και) κάποιων αποτυχιών και έρχεται ως συντροφιά της ωρίμανσης μιας ομάδας μέσα στο χρόνο. Εφ'οσον τα υπόλοιπα παραμένουν ίσα, η απόκτηση της απαιτεί μόνο κάποια υπομονή.

Τέτοια πιστεύω θα δείξουν οι φίλοι της ομάδας, οι οποίοι άλλλωστε έχουν βαθειά μπασκετική γνώση. Ο φετινός Αρης στελεχώθηκε με παίκτες που είχαν είτε λίγες, είτε ελάχιστες, είτε καθόλου παραστάσεις από το ευρωπαικό μπάσκετ , έτσι όπως παίζεται στις διοργανώσεις της ευρωλίγκα. Ο Μακνίλ ήρθε από την Αμερική έχοντας ένα παλιοτερο πέρασμα από την ... Μοντεγκρανάρο. Ο Χάγκινς από τον Κολοσσό, όπως άλλωστε και ο Ουότερς που είχε ξαναπαίξει Eurocup με τη Λουμπλιάνα. Ο Ουάιτ, μόλις στα 23 του, είχε μόνο ένα καλό χρόνο στην Ευρώπη παίζοντας στο -όσα πάνε κι όσα έρθουν - ιταλικό πρωτάθλημα, ο Κοέν ήρθε για να περισώσει μια καριέρα που έδειχνε να έχει πάρει τον κατήφορο. Επίσης, ο παγκίτης Τσούπκβιτς, μία απόλυτα λογική μεταγραφή άσχετα με το αποτέλεσμα , έφτασε στο Αλεξάνδρειο απ'ευθείας από τα Τρίκαλα και έχοντας προηγουμένως κάνει καριέρα σε μεγαθήρια όπως η Κράλιεβο.

Αυτοί οι παίκτες, μαζί με έναν αξιοπρεπή , αλλά συμπληρωματικό, ελληνικό κορμό (Ζαρας, Μούρτος, Πελεκάνος, Ξανθόπουλος, Σίμτσακ) κόντεψαν να φτάσουν στους 16 μίας διοργάνωσης, στην οποία η πλειονότητα των σοβαρών ανταγωνιστών τους ξεκινούσαν ένα, εώς και πολλά, βήματα μπροστά. Σύμφωνα με την Arena Press , το σύνολο που πάλεψε να κάνει την υπέρβαση κόστιζε όλα κι όλα περίπου 800 χιλιάρικα. Ο Πρίντεζης στον Ολυμπιακό παίρνει παραπάνω.  Αυτο  οφείλουμε να το λάβουμε σοβαρά υπ'οψη μας στις κρίσεις για την ομάδα. Αυτές είναι λογικό είναι να είναι θετικές βάσει των όσων είδαμε στην φετινή ευρωπαική περιπέτεια, και τα οποία δεν είναι καθόλου αμελητέα.

Το πιο βασικό είναι πως ο Πρίφτης έφτιαξε έναν Αρη με συγκεκριμένες αρχές, πάνω στις οποίες μπορεί κανείς να προσθέσει και να αφαιρέσει ανάλογα με το σχεδιασμό. Ο "αυτοκράτορας" προσπάθησε, και πολλές φορές κατάφερε, να παίξει μπάσκετ βασισμένο στην καλή άμυνα και στην επιθετική ενέργεια, χωρίς να αμελεί να παρουσιάζει και κάποια καλά set plays. Πολλά από όσα έκανε ο προπονητής του, είναι σε απόλυτη αντιστοιχία με την πορεία που έχει πάρει το άθλημα. Πίεση σε διαφορα μέρη του γηπέδου, προσπάθεια να χτυπήσουν οι γκαρντ στο δευτερεύον transition, close-out επιθέσεις αντίθετα στην βοήθεια, και παιχνίδι με δύο δημιουργούς στην περίμετρο συνέθεσαν μία εικόνα που, αν και δεν ήταν πλήρης, ήταν ωστόσο σαφέστατη. Σίγουρα έλλειψε το καθαρό ποστ παιχνίδι, η υπομονή στις μεγάλες επιθέσεις , και το αξιόπιστο σουτ στην αδύνατη πλευρά, αλλά δεν γίνεται κανείς να ζητά τα πάντα από το είδος του ρόστερ που μόλις περιγράψαμε.

Επίσης σημαντικό είναι το γεγονός πως οι χαμηλά κοστολογημένοι ξένοι της ομάδας αναδείχθηκαν μέσα από το παιχνίδι της. Ουάιτ και Μακνίλ ήταν σίγουρα οι πιο ευχάριστες εκπλήξεις, Ουότερς και Χάγκινς παρουσιάστηκαν συνεπείς και αποτελεσματικοί και απέδειξαν πως έχουν θέση και στο ρόστερ του μέλλοντος. Η τετράδα αυτή είναι μία υποθήκη για το μέλλον, όχι τόσο σε ο,τι αφορά την παραμονή τους στον Αρη, αλλά κυρίως σε ο,τι έχει να κάνει με τους κίτρινους ως εν δυνάμει προορισμό και άλλων ανάλογων παικτών. Μέσω της ανάδειξης τους, ο σύλλογος μπορεί να διαφημίσει ένα διαφορετικό μοντέλο, βασισμένο στις προσεκτικές επιλογές παικτών των οποίων το κίνητρο ακόμη ξεπερνά την αξία τους.

Φυσικά, θα ήταν σχεδόν ιδανικό να μπορούσαν οι Θεσσαλονικείς να κρατήσουν τουλάχιστον τρεις από τους τέσσερις (διαλέξτε εσείς) και να τους πλαισιώσουν με άλλους δύο τρεις καλύτερους τον επόμενο χρόνο. Επίσης, θα ήταν ιδανικό οι Ζάρας,  Μούρτος και Ξανθόπουλος να βρουν για συμπαίκτες τους και άλλους Ελληνες ανάλογου ή μεγαλύτερου βεληνεκούς για να δημιουργηθεί ο απαραίτητος για κάθε ομάδα πυρήνας γηγενών. Για αυτά όμως είναι κάπως νωρίς να μιλήσει κανείς, είναι ακόμη Φλεβάρης.

Η ουσία είναι πως ο φετινός Αρης έκανε ήδη ένα βήμα προς τα εμπρός, διέγραψε μία αξιοπρεπέστατη ευρωπαική πορεία και δείχνει πως έχει βάλει τα θεμέλια πάνω στα οποία θα βασίσει την βελτίωση του στο μέλλον. Στη συνέχεια του πρωταθλήματος μένει να διαπιστώσουμε αν αυτή η εντύπωση είναι τελικά και η σωστή και αν ο,τι ακολουθεί από εδώ και μπρος είναι η αρχή της συνέχειας. Θα μου κάνει μεγάλη έκπληξη αν συμβεί κάτι άλλο, αν και δυστυχώς, το μπάχαλο στο ευρωπαικό μπάσκετ κάνει δύσκολες τις επενδύσεις

Οπως διάβασα στο sport24, ο σύλλογος έχει επιλέξει να αγωνιστεί του χρόνου στο Champions League της FIBA, το οποίο θα έχει και τη μορφή που βλέπετε.

Η επιλογή του Αρη είναι λογική. Η ευρωλίγκα, αποφασίζοντας ουσιαστικά να κλείσει τις πόρτες της  για κάθε ομάδα πλην των 11 εκλεκτών της για τα επόμενα 10 χρόνια, αποκλείει μεταξύ άλλων και ιστορικές ομάδες με κόσμο και διάθεση για ανάκαμψη. Το σχέδιο της είναι κατά τη γνώμη μου απολύτως παράλογο, και τα παραμύθια περί 40 ομάδων και περί ενότητας με το eurocup είναι άλλα λόγια να αγαπιόμαστε. Η (επίσης αναξιόπιστη) ΦΙΜΠΑ, η οποία ξεκίνησε από την ίδια παλαβή αφετηρία, αναγκάστηκε στην πορεία να αναθεωρήσει. Είτε από συμφέρον, είτε από ανάγκη, το σχέδιο της μοιάζει λογικότερο.