Σχήματα μόνιμης ανάγκης

Μία ανάγνωση του Χίμκι - Ολυμπιακός είναι η προφανής και είναι σωστή. Οι ερυθρόλευκοι γύρισαν ένα παιχνίδι στο οποίο από ένα σημείο και ύστερα αμύνθηκαν πολύ καλύτερα. Ο Σφαιρόπουλος έβαλε στο παρκέ μία πεντάδα όχι ανορθολογική, αλλά μία πεντάδα που μαζί παίζει σπάνια και δεν περιλαμβάνει ούτε έναν εκ των τριών πρώτων σκόρερ της ομάδας, ούτε καν τον εξαιρετικό χθες Γιώργο Πρίντεζη. Η συνύπαρξη των Χάκετ, Οντομ και Στρόμπερι με τους Παπαπέτρου και Χάντερ έδωσε πρώτα από όλα τη δυνατότητα για αλλαγές σε όλα τα σκριν, για στενή παρακολούθηση των κοντών και (όπου ήταν δυνατό) την απαγόρευση της εισαγωγικής πάσας στη ρακέτα. Καθώς ο προπονητής του Ολυμπιακού είδε τα οφέλη, για να διατηρήσει την ίδια απόδοση και ενέργεια, έβγαλε αργότερα τον Χάντερ, περνώντας στην θέση 5 τον Πρίντεζη και χαμηλώνοντας έτσι ακόμη περισσότερο το σχήμα. Οι ερυθρόλευκοι πέρασαν σε πεντακάθαρο small ball με παίκτες που σπάνια αγωνίζονται μαζί.

Σπανια είπα, αλλά δεν είναι ακριβώς έτσι. Ανάλογα σχήματα έχει παρουσιάσει πολλές φορές φέτος ο Σφαιρόπουλος, απλά τα βγάζει από τη φαρέτρα όταν τα πράγματα σκουραίνουν και όχι ως μέρος του "κανονικού" παιχνιδιού της ομάδας. Παρόλα αυτά, και από όσο φαίνεται, οι περιστάσεις απαιτούν όλο και συχνότερα την καταφυγή σε αυτά, διότι η δομή του φετινού συνόλου είναι τέτοια ώστε το μπάσκετ που τα συνοδεύει να την ευνοεί και να ευνοείται από αυτή. Τα σχήματα ανάγκης του Ολυμπιακού όσο πάει και γίνονται μέρος ενός κανόνα, και αυτό συμβαίνει διότι η ανάγκη είναι πλέον μόνιμη: η αμυντική τακτική πολλές φορές δεν αποδίδει τα αναμενόμενα και η πικ εν ρολ επίθεση προκαλεί συχνά ελάχιστες αμυντικές ανισορροπίες.

Αυτό, για να είμαστε καθαροί, δεν είναι καθόλου κακό. Ισα ίσα που αποδεικνύει κατανόηση των δεξιοτήτων του ρόστερ και του είδους παιχνιδιού που του ταιριάζει. Και εδώ είναι που κανείς μπορεί να περάσει σε μία δεύτερη ανάγνωση του χθεσινού αποτελέσματος, που δεν είναι μεταξύ μας τόσο βαθειά. Αυτή λέει πως η άμυνα-τανάλια συνοδεύτηκε από παιχνίδι ένας εναντίον ενός στην επίθεση, το οποίο παρεμπιπτόντως επίσης ταιριαζε στη σύνθεση. Ο Χάκετ έβαλε πλάτη τους αντιπάλους του και πλησίασε στο καλάθι, ο Όντομ έτρεξε σε κάθε ευκαρία, ο Πρίντεζης πήγε σε post-up και γενικά το σύστημα του Ολυμπιακού βασίστηκε στο ότι κάποιοι δικοί του παίκτες υπερτερούσαν ατομικά (και κυρίως σε 'αθλητισμό') έναντι των αντιπάλων τους. Η κατά μέτωπο επίθεση στα σώματα έφερε ένα σωρό φάουλ και η Χίμκι βρέθηκε μόλις 2,5 λεπτά μετά την έναρξη της 4ης περιόδου να έχει συμπληρώσει τέσσερα. Αυτό αυτομάτως σήμαινε πώς δεν μπορούσε να ανακόψει ούτε ένα γρηγορο play στο επιθετικό transition, και κάπου εκεί ο Ολυμπιακός χάθηκε στον ορίζοντα, διατηρώντας την αμυντική του αξιοπιστία.

Όσο κι αν είναι καλά τα νέα της οξυδερκούς προπονητικής αντίδρασης και της κατανόησης των συγκριτικών πλεονεκτημάτων της ομάδας εν μέσω τρικυμίας, τα πρώτα 25 λεπτά του παιχνιδιού σίγουρα προβληματίζουν σε σχέση με το "βασικό σχέδιο" της ομάδας, δηλαδή την άμυνα με (έστω και στιγμιαίες) διπλές καλύψεις και την πικ εν ρολ επίθεση. Κατά την ταπεινή μου άποψη, καποια από τα χθεσινά προβλήματα σχετίζονται σαφώς και με τη δεύτερη, και ας έγραψε το κοντέρ των Ρώσων 43 πόντους στο ημίχρονο. Για το γεγονός ότι πολλοί από αυτούς επετεύχθησαν στην πλάτη της άμυνας ,  φταίνε εξίσου οι (όντως) κακές επιστροφές και οι ευνοικές για τους Ρώσους συνθήκες που δημιούργησε η ερυθρόλευκη επίθεση . Όπως π.χ. εδώ που ο Σπανούλης πασάρει στον Χάντερ με λόμπα που κόβει ο Ογκουστιν, ο οποίος στη συνέχεια τρέχει πρώτος στον αιφνιδιασμό, με τον ψηλό του Ολυμπιακού να είναι ουσιαστικά εκτός φάσης.

Στην αμέσως προηγούμενη επίθεση (επόμενη φωτό), κι ενώ ο Πρίντεζης βρισκόταν σε μις ματς απεναντι στον Ντράγκιτς, ο Σπανούλης με τον Χάντερ έπαιξαν ένα πικ εν ρολ που κατέληξε σε ένα μισομαρκαρισμένο σουτ του Στρόμπερι, το οποίο έβγαλε επίσης μία εύκολη κατοχή. Η καλύτερη επιλογή θα ήταν μάλλον το post-up του power forward του Ολυμπιακού.

Στην αμφίδρομη σχέση μεταξύ μίας κακής επίθεσης και ενός αιφνιδιασμού του αντιπάλου είχαμε αναφερθεί παλιότερα με αφορμή ενός πολύ ωραίου blog post του Ετόρε Μεσίνα. Μία επανάληψη δεν είναι κακή: "Οι αφινιδιασμοί προκύπτουν όταν παίρνει κανείς βεβιασμένα σουτ ή κάνει λάθη. Αντιθέτως, τα καλά σουτ μέσα από τη ροή της επίθεσης συνήθως δίνουν ευκαιρία για επιθετικό ριμπάουντ ή τουλάχιστον για να γυρίσει κανείς πίσω και να φτιάξει την άμυνα του".  [έμφαση δική μου]. Η άποψη του Ιταλού προπονητή δεν χρησιμεύει για να ερμηνεύσει όλες τις περιπτώσεις στις οποίες οι Πειραιώτες δέχθηκαν εύκολο καλάθι, καθώς όπως προείπαμε οι επιστροφές ήταν όντως κακές. Ομως σίγουρα επιτρέπουν να δούμε το παιχνίδι ως σύνολο και όχι να αποδώσουμε μεμονωμένες ευθύνες του τύπου "ο τάδε ή ο τάδε δεν έπαιζε καλή άμυνα".

Κάπου εδώ βρίσκεται και η 3η ανάγνωση του χθεσινού αποτελέσματος, η οποία είναι εξίσου απλή στη διατύπωση αλλά ίσως όχι τόσο δημοφιλής. Η σχέση άμυνας και επίθεσης δεν είναι συγκεκριμένη, ούτε γραμμική, και ως εκ τούτου κάποιες φορές η βελτίωση μίας ομάδας δεν εξαρτάται από τις επιδόσεις της σε έναν εκ των δύο τομέων, αλλά από την κατανόηση του ποιος παίκτης ή πιο σχήμα μπορεί να προσφέρει στην περίπλοκη αυτή εξίσωση σε μία δεδομένη χρονική στιγμή. Η νίκη του Ολυμπιακού επί της Χίμκι ήταν ένα βήμα προς την σωστή κατεύθυνση διότι οι ερυθρόλευκοι κέρδισαν παίζοντας με χαμηλά σχήματα, τρέχοντας παραπάνω, βάζοντας στην άκρη τους τρεις πρώτους σκόρερ τους και βασίζοντας την αντεπίθεση τους στις δεξιότητες όσων ήταν στο παρκέ. Αυτά δεν είναι καθόλου καλά νέα για τον Δημήτρη Ιτούδη.

Υ.Γ. Ο Ολυμπιακός έψαχνε μετά τον Σλούκα έναν "game changer", λένε οι φήμες. Τον βρήκε και ξερετε όλοι ποιος είναι. Δεν αλλάζει τα παιχνίδια με τον ίδιο τρόπο, αλλά τα αλλάζει.