"Αποκλείοντας τη λογική"

Σε ένα άρθρο που αξίζει κανείς να διαβάσει , το μπασκετικό portal Ball in Europe αναφέρει πως η ευρωλίγκα διατίθεται να γεμίσει τις τρεις κενές θέσεις της επόμενης διοργάνωσης μέσω απ'ευθείας προσκλήσεων σε συγκεκριμένες ομάδες. Ο συντάκτης αναφέρει πως μετά τις 12 κλεισμένες θέσεις (11 συμβόλαια και 1 για τον νικητή του Eurocup), η διοργανώτρια αρχή έχει αποφασίσει να δώσει την 13η στην ζάμπλουτη Νταρουσάφακα και πώς οι πρωταθλήτριες χωρών ή ενώσεων που αποτελούν σημαντικές αγορές (π.χ. Γαλλια ή Αδριατική) δεν έχουν απαραίτητα εξασφαλισμένη θέση. Υπάρχει βέβαια και ο.... (γκουχ γκουχ) προκριματικός.

Ουσιαστικά, και αν είναι έτσι, η κορυφαία διοργάνωση της ηπείρου μας μετατρέπεται νωρίτερα από το αναμενόμενο σε ένα απολύτως κλειστό πρωτάθλημα μεταξύ των ισχυρών. Ο συγγραφέας του άρθρου έχει απόλυτο δίκιο στον τίτλο του, τον οποίο δεν μπορούσα παρά να δανειστώ. Η ευρωλίγκα δεν αποκλείει μόνο τις υπόλοιπες ομάδες, αλλά αποκλείει την λογική.

Ακόμη και αν τα πράγματα δεν είναι ακριβώς έτσι, και ακόμη και αν κάποιες ελάχιστες θέσεις δοθούν σε συλλόγους βάσει της αγωνιστικής τους πορείας στα τοπικά τους πρωταθλήματα, ο δρόμος για τη συμμετοχή στη νέα διοργάνωση παραμένει έτσι κι αλλιώς σχεδόν απροσπέλαστος για ομάδες με μεγάλη ιστορία, ισχυρή προοπτική και ακόμη ισχυρότερη βάση φιλάθλων. Ο Μπερτομέου αρνείται πεισματικά πως κάτι τέτοιο συμβαίνει στα αλήθεια και ισχυρίζεται πως η νέα ευρωλίγκα και το ανανεωμένο eurocup θα είναι συγκοινωνούντα δοχεία, που θα ανταλάσσουν στοιχεία και θα προάγουν την εξάπλωση του αθλήματος, αλλά οι απαντήσεις του σε κρίσιμα ερωτήματα είναι κάθε άλλο παρά πειστικές.

Για να έχω μία σφαιρικότερη άποψη διάβασα δύο συνεντεύξεις του ισχυρού άνδρα της ευρωλίγκα σε δύο τελείως διαφορετικά μέσα. Η πρώτη δόθηκε στο σερβικό Β92 τον Νοέμβριο και η δεύτερη στο δικό μας 'πανευρωπαικό' Eurohoops πριν από κάποιες μέρες. Κοιτάζοντας λεπτομeρώς τις απαντήσεις στις ερωτήσεις των δημοσιογράφων , ομολογώ ότι δυσκολεύτηκα ιδιαίτερα να κατανοήσω πώς οι δύο διοργανώσεις θα "επικοινωνούν", όταν οι θέσεις που οδηγούν από τη μία στην άλλη είναι ... μία. Επίσης δυσκολεύτηκα πολύ να καταλάβω πώς ακριβώς τα εθνικά πρωταθλήματα θα παραμείνουν εξίσου ισχυρά ή πώς το μοντέλο του ποδοσφαιρικού τσάμπιονς λιγκ δεν μπορεί να εφαρμοστεί (με προσαρμογές φυσικά) και στο μπάσκετ, όπως αποφάνθηκε ο Ισπανός στην πρώτη από τις δύο συνεντεύξεις.

Ας τα αφήσουμε όμως αυτά στην άκρη ή εν πάσει περιπτώσει στη δική σας κρίση εφόσον επιλέξετε να διαβάσετε τις δύο αυτές συνεντεύξεις, και ας πάμε σε δύο σημεία τα οποία ο Μπερτομέου χρησιμοποιήσε εν πολλοίς για να θεμελιώσει την επιχειρηματολογία του.

Στο σερβικό πόρταλ, δικαιολόγησε  την επιλογή των ομάδων που εξασφάλισαν τις 11 δεκαετείς άδειες με βάση την επιτυχία τους στην ευρωλίγκα τα τελευταία 15 χρόνια και επίσης επέμεινε πως οι υπόλοιπες θέσεις επαρκούν ώστε η διοργάνωση να μην χαρακτηριστεί κλειστή, αλλά αντίθετα ανοιχτή! Τα δύο επιχειρήματα χρήζουν σοβαρής αποδόμησης, και ευτυχώς σε αυτή είμαστε εξπέρ.

Σε ο,τι αφορά το πρώτο, ο ισχυρός άνδρας της διοργάνωσης ουσιαστικά παραδέχεται άθελα του πως δεν τον ενδιαφέρει να έχει κάθε χρόνο τον ισχυρότερο δυνατό ανταγωνισμό, όπως συμβαίνει με το ευρωπαικό τσαμπιονς λιγκ στο ποδόσφαιρο.  Και αυτό διότι μία ομάδα που τα έχει πάει καλά για 3 ή 4 συναπτά έτη, δεν σημαίνει αυτομάτως πως θα είναι εξίσου ισχυρή για τον 5ο ή τον 6ο χρόνο. Μπορεί να είναι για τον 7ο, αλλά δεν υπάρχει πουθενά η εγγύηση πως για κάποια χρόνια της δεκαετούς παρουσίας της δεν θα είναι σε κακή αγωνιστική κατάσταση. Τρανό παράδειγμα αποτελεί η φετινή Μακάμπι , η οποία πριν δυο χρόνια ήταν πρωταθλήτρια Ευρώπης και συμμετείχε σε διάφορα πρόσφατα final four. Το επιχείρημα της "15ετίας" σκοντάφτει τελικά στην περίσταση, η οποία ενδεχομένως να υπαγορεύει ότι για μία δεδομένη χρονιά οι πραγματικά ισχυρότερες ομάδες της Ευρώπης μπορεί να μην βρίσκονται καν στη σύνθεση της ευρωλίγκα.

Προσέξτε. Μπορεί οι 11 καλύτεροι της 15ετίας να είναι κάθε χρόνο εκεί, όμως αυτό αποκλείει πως κάθε χρόνο θα βρίσκονται εκεί οι καλύτεροι της σεζόν, ή έστω της προηγούμενης. Ακόμη και με το ισχύον σύστημα (που έχει και αυτό τρύπες) , κάποια "λάθη" στην αρχική επιλογή των εγγυημένων θέσεων (Μιλάνο, Μακάμπι) διορθώνονται στην πορεία, με την παρείσφρηση στο τοπ-16 ομάδων όπως η Κουμπάν ή ο Αστερας.  Στους δύο ομίλους που διεξάγονται τώρα , είναι δύσκολο να υποστηρίξει κανείς πως δεν αγωνίζονται οι 16 κορυφαίες ομάδες της Ευρώπης , μέχρι και η Βαλένθια αποκλείστηκε από τον ... ΠΑΟΚ.

Κάτι τέτοιο από του χρόνου θα είναι μάλλον αδύνατο, καθώς οι "εγγυημένοι" θα βρίσκονται εκεί από την αρχή μέχρι το τέλος. Μπορεί ο Μπερτομέου να τα παρουσιάζει όπως θέλει, αλλά το νέο σύστημα δεν ενδυναμώνει τον ανταγωνισμό ούτε ανεβάζει το επίπεδο. Αντίθετα το ρίχνει, διαμέσου της αυθαίρετης κρίσης για το ποιες ομάδες είναι οι πραγματικά καλύτερες της τρέχουσας σεζόν, ή αν θέλετε της σεζόν που πέρασε.

Αυτό από μόνο του υπονομεύει και τον ισχυρισμό πως η διοργάνωση είναι τελικά ανοικτη. Σε ποιον άραγε και με τi κριτήριο; Aκόμη και αν υποτεθεί ότι κάθε χρόνο κάποιες ομάδες θα μπαίνουν από το παράθυρο, αυτό δεν φαίνεται να ανοιγει βάσει απόδοσης. Αν π.χ. η φετινή Βαλένθια έρθει τρίτη στην ACB, θα πάρει εκείνη θέση έναντι της Ρεάλ ή της Μπαρτσελόνα σε περίπτωση που εκείνες έρθουν τέταρτες; Πιθανότατα όχι, εκτός αν της δοθεί κάποια απ'ευθείας πρόσκληση , η οποία όμως θα αφήνει απ'εξω την πρωταθλήτρια μίας εκ των Γαλλίας, Γερμανίας ή αδριατικής λίγκας.... Μύλος.

 Αντιλαμβάνεστε νομίζω ότι η νέα διοργάνωση θα υψώνει τείχη για οποιονδήποτε έχει το θράσος να διεκδικήσει στα ίσα μία θέση. Μην ξεχνάμε εξάλλου, πως για ομάδες όπως η Βαλένθια (ή ο ΠΑΟΚ ή ο Αρης ή ο Ερ. Αστερας) η συμμετοχή στην ευρωλίγκα θα ήταν ένα κίνητρο για ακόμη καλύτερη παρουσία σε αγωνιστικό και συνεπώς επενδυτικό σκέλος. Αν ομάδες αυτού του τύπου είχαν το κίνητρο και στα δύο αυτά επίπεδα, τότε και οι ίδιες θα προσπαθούσαν ακόμη περισσότερο να φτάσουν όσους βρίσκονται αυτή τη στιγμή από πάνω τους. Ομως αυτό κάποιοι δεν το θέλουν και αυτοί είναι η ίδια η ευρωλίγκα, η οποία, όπως είπε ο Μπερτομέου απαρτίζεται και καθορίζεται από τα μέλη της. Δεν ξέρω αν το πιάνετε, αλλά βασικά οι ομάδες δεν θέλουν τις ομάδες.

Προσωπικά, ουδόλως με απασχολεί ποιος έχει δίκιο και ποιος άδικο στη διαμάχη μεταξύ των δύο 'αρχών' του ευρωπαικού μπάσκετ. Νομίζω αυτό το αντιλαμβάνεστε , καθώς δεν είμαι παρά ένας πολύ καλός πινγκπονίστας που έχει ένα μπασκετικό μπλογκ και άποψη για το κρασί. Αυτό που με απασχολεί ως ερώτημα είναι αν μία κλειστή διοργάνωση 16 ομάδων μπορεί να κάνει καλό στο άθλημα, να αυξήσει τη δημοτικότητα του και να δημιουργήσει ανταγωνισμό τέτοιο ώστε πολλοί οργανισμοί να γίνουν ισχυρότεροι. Δεν βλέπω κάτι τετοιο.

Y.Γ. Για να μην νομίζετε ότι σας τρολάρω με την σερβική συνέντευξη του Μπερτομέου, θα την βρειτε μεταφρασμένη σε note στη σελίδα μας στο f/b.