The Paul George Debate: μια σύνοψη.

Σε ένα απόλυτα μπασκετικό ντιμπέιτ, το μισο ΝΒΑ και ο κόσμος του αναρωτιέται για τη θέση που πρέπει να παίξει ο Πολ Τζορτζ τη νέα σεζόν. Η απόφαση του Φρανκ Φόγκελ να κατεβάσει τον παίκτη μία θέση και να τον τοποθετήσει στο 4, έχει αρχίσει μια κουβέντα την οποία ζηλευω. Βλέπετε, στον 'αλλο πλανήτη' κάτι τετοια τα συζητάνε με τακτικά επιχειρηματα και τα αναλύουν με προσήλωση αληθινών επιστημόνων, όχι ακριβώς αυτών που εννοούσε κάποτε ο Αργυρης Σαλιαρελης.

Την συζήτηση για τα περί σωστής θεσης την άνοιξε πρώτος ο ίδιος ο παίκτης, όταν αμφισβήτησε την ορθότητα της επιλογής του προπονητή θεωρωντας πως δεν ειναι πρooρισμένος για να παίξει ως power forward. Οι διαφωνίες συνεχίστηκαν μετά από το παιχνίδι της pre-season απέναντι στους Πέλικανς, όταν το ματς-απ απέναντι στον Αντονι Ντέβις θεωρήθηκε μια καταστροφή, και πήραν από εχθές νέες διαστάσεις όταν ο Τζορτζ έκανε θραυση επιθετικά απέναντι στους Πίστονς του Σταν Βαν Γκάντι. Ο ίδιος μάλιστα μπέρδεψε τους πάντες με τις νεες δηλώσεις του: "Με ένα τεσσάρι απέναντι μου, εχω την αυτοπεποίθηση οτι θα βρω ένα σουτ, και όταν έχει κανείς αυτή την αυτοπεποιθηση, τα σουτ μπαίνουν". Κάτσε τώρα να βγάλεις άκρη.

Μέσα στις μέρες που μας πέρασαν, ο Τζορτζ είχε συνάντηση με τον προπονητή του και τον Λάρι Μπερντ για το θέμα, και από ο,τι φαινεται τα πνευματα έχουν ηρεμήσει, καθώς ο Φογκελ ξαναέβαλε στην κουβέντα και τον ρόλο του παίκτη σε ψηλότερα σχήματα, όπου και θα αγωνίζεται ως τριάρι. Από την άλλη, η δεδηλωμένη πρόθεση είναι πως θα περνάει μάλλον παραπάνω χρόνο στο 4, διότι οι Πέισερς θέλουν να εκμεταλλευτούν στο έπακρο τις δυνατότητες που τους δίνει το θαυμαστό του επιθετικό ρεπερτόριο. Μην ξεχνάτε, πως οι ίδιοι είναι κατά ένα τρόπο ψυχολογικά τραυματισμένοι από τα επιθετικά αδιέξοδα της σεζόν 13-14, όταν και η πρωτη θέση της Ανατολής παραδόθηκε στα πλέι-οφ στους Μιαμι Χιτ περίπου άνευ όρων. 4-2 παρά το πλεονέκτημα έδρας , και με την ομάδα του Φόγκελ να ξεπερνά τους 100 πόντους για ένα μόνο παιχνίδι.

Για εκείνη την εικόνα βέβαια (η Ιντιάνα, παρά την 1η θέση στην Ανατολή, ήταν στο νο 23 σε offensive rating), δεν ευθυνόταν η θέση στην οποία έπαιζε ο Τζορτζ, αλλά η στελέχωση της υπόλοιπης πεντάδας και η απουσία επιθετικού σχεδίου. Ο Χίμπερτ έπαιρνε λάθος θέσεις στη ρακέτα και γκρίνιαζε που δεν του έβγαζαν πάσα, οι αποστάσεις του με τον Γουέστ ηταν κακές, ο Στεφενσον ήταν ένας σουτινγκ γκαρντ που δεν σούταρε τρίποντα παρά τα αξιοπρεπή ποσοστά (μόλις 3,1 προσπάθειες ανά αγωνα) και ο Χιλ ένας πλέι-μέικερ με νοοτροπία εκτελεστη. Λιγο εως πολύ, οι πάντες τράκαραν μεταξύ τους, και το spacing ήταν ανυπαρκτο. Το οτι η ομάδα έφτασε ψηλά, το χρωστούσε σε μια παροιμιώδη άμυνα και ένα καλό ξεκίνημα. Ομως, όπως έχουμε πει, οι άμυνες μονες τους δεν κερδίζουν τίτλους, και δη ουτε της Ανατολικής περιφέρειας.

Αυτά όλα φαίνεται πως σημάδεψαν τον οργανισμό, ο οποίος από φέτος δείχνει αποφασισμένος να αλλάξει ρότα και να δώσει την ανάλογη προσοχή στην επιθετική αποτελεσματικότητα. Στο πλαίσιο αυτό μοιάζει να εντάσσεται και η μετακίνηση του Τζορτζ στη θέση 4. Για τη χρονιά που μεσολάβησε, επιτρέψτε μου να κάνω μια υπόθεση: ο Φόγκελ διαχειριζοταν πέρυσι την ομάδα με τρόπο που να σπείρει το έδαφος για τις φετινές ρηξικέλευθες προτάσεις του. Ο CJ Miles, που αγωνίστηκε χθες βασικός απέναντι στο Ντιτρόιτ στη θεση του SF, σουταρε περυσι τα περισσότερα τρίποντα στην καριέρα του, και μάλιστα με γενναία διαφορά από όλες τις άλλες χρονιές του.

Ισως αυτό να ηταν και τυχαίο, πάντως η ουσία είναι πως η ομάδα φέτος προσέθεσε έναν σκόρερ κλασης που δυναται να τρέξει και καποιες επιθέσεις στο πλευρό του Χιλ (Eλις), ενω η ομάδα έχει περισσότερους σουτέρ χωρίς να της λειπουν οι παίκτες που θα σπάσουν την άμυνα με drive (μην ξεχναμε και τον Stuckey). Ταυτόχρονα, φαινεται πως στην άμυνα θα εξακολουθήσει να δουλευει σκληρά. Γιατί λοιπόν να μην πάει και ο Τζορτζ στη θεση 4, όταν το smallball έχει προσφατα κρίνει και τιτλους*?

Οι πολέμιοι της τακτικής εστιάζουν στο αμυντικό κόστος, με παράλληλη αναφορά και στον πρόσφατο σοβαρό ταρυματισμό του παίκτη. Οι απόψεις τους συνοψίζονται υπέροχα σε ένα άρθρο του Mike Prada που διάβασα πρόσφατα στο SB Nation, και λιγο εως πολύ λένε πως η θέση 4 απαιτεί από τον Τζορτζ πολύ παραπάνω προσπάθεια στο ανασταλτικό κομμάτι του παιχνιδιού. Πέραν του ότι ο παίκτης θα κληθεί να τα βάλει με παίκτες δυνατότερους και πιο ογκώδεις από οτι είναι οι small forwards, θα χρειαστεί επίσης να αμυνθεί δυναμικά σε πικ εν ρολ (ο Φογκελ αρεσκεται σε αυτό), να κάνει μεγάλες επαναφορές, και να δώσει βοήθειες σε παραπάνω χωρους. Πως αραγε θα ανταποκριθεί σε ένα τετοιο ρόλο ένας παίκτης που προέρχεται από τοσο μεγάλη απουσία και που επιπλέον δεν είχε ως τωρα τετοιες κινήσεις στο ρεπερτόριο του? Και μηπως η ενέργεια που θα σπαταλάει δεν θα του επιτρέπει να προσφέρει με την ίδια ένταση στην επίθεση? Ο Τζορτζ είναι ένας εξαιρετικός αμυντικός, αλλά μήπως όλο αυτό είναι λιγο too much?

Ηδη, το ματς απ απέναντι στο θηριο που λέγεται Αντονι Ντέιβις έχει χρησιμοποιηθεί κατά κόρον για να αποδείξει του λόγου το αληθές, πως δηλαδή ο σταρ της Ιντιάνα δεν είναι τωρα για τετοια. Από την άλλη, ο ίδιος πρόσφατα δήλωσε πως είναι ο καλύτερος παίκτης του κόσμου. Καλύτερα να μασάς... Βλέπετε, ο Λεμπρόν δεν είχε ποτέ πρόβλημα να κάνει τα πάντα, ούτε καν να πάρει τους συμπάικτες του με δική του πρωτοβουλία και να πάνε στο Μαιάμι για προπόνηση. Εκεί ο Τζέιμς κράτησε παρουσίες και το έκανε γνωστό σε όλους. Ειχε όμως και το δικαιωμα να το κάνει. Για να αποκτήσει ο Τζορτζ ένα τετοιο στάτους πρέπει να παίξει και στο 4, τα οφέλη είναι σίγουρα πολλά για την ταλαιπωρημένη επίθεση των Πέισερς. Ετσι δεν θα έχει και ο Μπερντ να λεει πως "δεν αποφασίζει αυτός εδώ περα".

* θυμηθείτε πως ο Σπόελστρα κατέβασε τους πάντες μια θεση και έπαιξε με σέντερ τον Μπος το 2013, ή τους περυσινούς Ουόριορς που πάρκαραν τον Μπόγκουτ στον πάγκο.