H υποψίες και οι ενδείξεις υπήρχαν, το χθεσινό ματς απέναντι στη Μπουντούσνοστ ήρθε να επιβεβαιώσει τις πρώτες και να ενισχύσει τις δευτερες. Στον Αρη γίνεται κάτι καλό και τα αποτελέσματα έχουν αδικήσει μέχρι στιγμής την προσπάθεια. Οι κιτρινόμαυροι θα μπορούσαν να είχαν κερδίσει τον ΠΑΟ και να ήταν αήττητοι στο Eurocup. Ας είναι, η σεζόν έχει μπροστά της πολύ δρόμο και ήδη η ομάδα δείχνει να βρίσκεται μπροστά από τους ανταγωνιστές της (ΑΕΚ, ΠΑΟΚ) σχεδόν σε όλους τους τομείς.
Σε αυτό έχει βοηθήσει κατ'αρχάς η πολύ εύστοχη στελέχωση στις θέσεις των ξένων και κατά δευτερον η γρηγορη αφομοίωση των αγωνιστικών ζητουμένων του προπονητή. Στον Αρη έχουν ήδη όλοι ξεκάθαρους ρόλους , άσχετα με τον βαθμό στον οποίο τους φέρνουν εις πέρας κάθε φορά. Αυτό είναι άξιο θαυμασμού τόσο νωρίς στη σεζόν, αλλά φαίνεται πως ο Πρίφτης ήξερε ακριβώς τι έπαιρνε.
Πρώτα από όλα φρόντισε να δημιουργήσει έναν ισχυρό πικ εν ρολ άξονα, κάτι το οποίο είναι βασικότατο στο σύγχρονο ευρωπαικό μπάσκετ. Καλώς ή κακώς όλοι παιζουν πικ εν ρολ και όλοι δίνουν σημασία στις τοπθετήσεις γυρω από αυτό. Συνεπώς, η επιλογή ενός 'ετοιμου' διδύμου αποδεικνύεται σοφή. Γουότερς και Χάγκινς γνωρίζουν καλά ο ένας τον άλλον. Γύρω τους, ο κοουτς του Αρη έχει στελεχώσει την βασική πεντάδα με τρεις παίκτες που έχουν ένα κοινό χαρακτηριστικό: παίζουν καλά αντίθετα από τα close-out. Ειλικρινά σας το λέω, αυτό είναι υπέροχο και το βλέπει κανείς σπάνια. Μακνίλ, Πελεκάνος και Ουάιτ έχουν και οι τρεις από καλό εώς πολύ καλό πρώτο βήμα και μπορούν να πάρουν σωστά έναν διάδρομο μετά από προσποίηση. Αυτό εξασφαλίζει κάτι πολύ βασικό: τη συνέχεια στη ροή της επίθεσης.
Τα πικ εν ρολ του Αρη λοιπόν, πηγαίνουν συνεπώς και τελικά πέρα από τις τοποθετήσεις και δίνουν δυνατότητες για έξτρα ευκαιρίες. Για να λειτουργήσουν όσο το δυνατόν σωστότερα, ο Πρίφτης έχει σχεδιάσει διάφορα σκριν μακριά από τη μπάλα και κοντά στο καλάθι, τα οποία έχουν ως σκοπό να βγάλουν χειριστές και σκρίνερ σε όσο το δυνατόν καλύτερη θέση γίνεται πριν την εκτέλεση του βασικού play. (Μια τετοια περίπτωση, αν θυμάστε, είχαμε πρόσφατα δει στη σελίδα μας στο facebook. )
Πάνω στην λογική αυτή της επίθεσης, αξίζει κανείς να σταθεί στην παρουσία του Οκάρο Ουάιτ. Βλέπετε, ο όρος stretch four είναι λίγο παρεξηγημένος και χρησιμοποιείται συνήθως για να χαρακτηρίσει έναν ψηλό που σουτάρει. Δεν είναι έτσι ακριβώς. Τα σύγχρονα 4άρια που επεκτείνουν το βεληνεκές τους οφείλουν πλέον να μπορούν να βάλουν και λίγο τη μπάλα κάτω και πιθανώς πού και πού να δημιουργήσουν. Nα έχουν δηλαδή παιχνίδι από έξω προς τα μέσα. Ο όρος stretch four πλέον αφορά (πλην σουτ) και άλλους τομείς του παιχνιδιού, τους οποίους ο ευέλικτος Ουάιτ καλύπτει σε πολύ ικανοποιητικό βαθμό. Ο παουερ φόργουορντ του Αρη παρουσιάζει ένα (σχεδόν) πλήρες επιθετικό πακέτο, το οποίο συνοδεύεται από συνέπεια στο αμυντικό ριμπαόυντ και στις αμυντικές αλλαγές. Μιλάμε δηλαδή για λαβράκι κανονικό, από το οποίο λείπουν στοιχεία δύναμης και καθαρού πόστ παιχνιδιού. Ομως κανείς δεν μπορεί να τα έχει όλα και επιπλέον (και όπως είπαμε) στους κιτρινόμαυρους μετράνε οι ρόλοι.
Σε αυτούς, όπως προείπαμε, έχουν ήδη μπει οι περισσότεροι. Χθες βράδυ μάλιστα, οι φίλοι της ομάδας καλωσόρισαν και τυπικά την ένταξη του Τζερελ Μακνίλ, ενός γκαρντ που μπορεί να λειτουργήσει ιδανικά σε απόσταση μιας πάσας από τον βασικό χειριστή ή σε απομονώσεις στο πλάι. Το πιθανότερο είναι πως αν αναλάμβανε χρέη οργανωτή δεν θα είχε τόση επιτυχία, και αυτό ο Πρίφτης το ξέρει. Το στατικό του σουτ παίρνει βελτίωση , αλλά έτσι όπως είναι τοπθετημένος δίπλα στον (εγκεφαλικό) Ουότερς ίσως δεν το χρειαστεί. Γενικά, η ένταξη του Μακνίλ σε μια επίθεση που έχει ροή είναι αυτή τη στιγμή το μεγαλύτερο στοίχημα, το οποίο αν κερδηθεί σε βάθος χρόνου και με ικανοποιητική συνέπεια, θα ανεβάσει την ομάδα μισό ακόμη επίπεδο.
Πίσω από τη βασική ομάδα, οι επιλογές είναι προσεκτικές και συμπληρώνουν όσο το δυνατό γίνεται κάποια στοιχεία που λείπουν. Ο Τσούπκοβιτς έχει παραπάνω όγκο από τον Ουάιτ και βγάζει το επιθετικό ψωμί του στο τρίποντο, Ζαρας και Ξανθόπουλος μπαίνουν κυρίως με αμυντικές αποστολές και με σκοπο να κρατήσουν ψηλά την ενέργεια, ενώ ο Μούρτος διαθέτει και εκείνος καλό close-out παιχνίδι και τεχνική που μπορεί κανείς να εκμεταλλευτεί στον τυπο επίθεσης που περιγράψαμε. Στους σέντερ βέβαια, τα πράγματα δεν δείχνουν μέχρι στιγμής τόσο εύκολα, καθώς οι έξοδοι του Χάγκινς από το παιχνίδι συνοδεύονται από τεράστιες προκλήσεις και στις δυο ακρες του παρκέ. Αυτό πιστοποιήθηκε και στο χαμένο παιχνίδι με τον Παναθηναικό.
Παρόλα αυτά, μου έκανε χθες βράδυ εντύπωση πως, τουλάχιστον επιθετικά, ο Αρης προσπαθεί να προσαρμοστεί, και μάλιστα με σχετική επιτυχία. Οταν ο Χάγκινς έλειπε από το παρκέ, οι κιτρινόμαυροι άλλαξαν επιθετική φιλοσοφία και απλοποίησαν εν πολλοίς το παιχνίδι τους. Το πικ εν ρολ πήγε στην άκρη, και στο προσκήνιο ήρθε το άπλωμα των αποστάσεων (ο Κοέν σουτάρει) και η στόχευση στα κενά τους, μέσω ενός πιο κλασικού (give and go) ατομικού παιχνιδιού. Διόλου άσχημα, και ας μην έγιναν πια και τίποτε αγωνιστικά θαυματα. Διατηρήθηκε όμως μια διαφορά, χάρην και στην αμυντική επίδοση, εκεί όπου οι παίκτες των κιτρινόμαυρων διέπρεψαν σε πίεση στη μπάλα και ξεπέταγμα μπροστά από τις πάσες στη ρακέτα.
Γενικώς, στον Αρη πολλά λειτουργούν, και λειτουργούν μέχρι στιγμής καλά. Πρέπει άλλωστε να είμαστε και επιεικείς και να συνυπολογίζουμε και τα οικονομικά μεγέθη. Βασει των όσων έχει στα χέρια του, ο προπονητής της ομάδας τα έχει πάει μέχρι στιγμής περίφημα, σε αντίθεση με τους ιθύνοντες των άμεσων ανταγωνιστών του στο ελληνικό πρωτάθλημα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου