Ο Ντιρκ και οι καμικάζι.

11/12.

Μόνο ο Pavel Ermolinskij χαλάει την πιάτσα στο ρόστερ των Ισλανδών, το οποίο κατά τα άλλα περιλαμβάνει παίκτες τα ονόματα των οποίων τελειώνουν σε -sson. Αυτούς θα τους κερδίσει εύκολα ο Ντιρκ Νοβίτσκι μαζί με τους υπόλοιπους καλούς συμπαίκτες του, και ύστερα θα ψάξει μια ακόμη νίκη για να κάνει την υπέρβαση και να βρεθεί στα νοκ άουτ. Εκεί ποτέ δεν ξέρεις τι γίνεται. Μην ξεχνάτε πως το 2005 η Γερμανία είχε αποκλείσει στον ημιτελικό την Ισπανία, η οποία ήταν στα χαρτιά περίπου 5 φορές καλύτερη, και ας μην είχε Γκασόλ. Είχε όμως Ναβαρο, Ρεγες, Γκαρμπαχόσα, Καλντερόν και Ρούντι, όλοι τους ανίκανοι να ανακόψουν τον κορυφαιο Ευρωπαίο παίκτη όλων των εποχών. 27 πόντους είχε στο παιχνίδι ο Νοβίτσκι, ο οποίος ταιριαστά έβαλε και το νικητήριο καλάθι. Ο δεύτερος διακριθείς ήταν πίσω του έτη φωτός, και ήταν πιθανότατα ο Ρόλερ, ο οποίος εκτός από 9 πόντους είχε και 3 ασίστ.

Φέτος ο Νοβίτσκι, ο οποίος επιστρέφει στην εθνική ομάδα της χώρας του μετά από 4 χρόνια, ψάχνει το θαύμα πολύ νωρίτερα στη διοργάνωση. Ο όμιλος του είναι φωτιά, με 3 από τις 4 ομάδες  να είναι εν δυνάμει διεκδικήτριες ενός μεταλλίου. Θεωρητικά, ο πιο βατός αντίπαλος είναι η Τουρκία και απέναντι της θα ψάξουν οι Γερμανοί τη νίκη που θα τους βγάλει στον αφρό των νοκ άουτ. Το θέμα είναι πως οι παίκτες του Αταμάν είναι αποφασισμένοι να θυσιάσουν εαυτούς στο βωμό της άμυνας, ενώ ταυτόχρονα θα έχουν μαζί τους και ένα κομμάτι της εξέδρας. Στον όμιλο του Βερολίνου, δύο είναι οι ομάδες που θα παίξουν μπροστά στο δικό τους κοινό.

Θα τολμήσω την πρόβλεψη οτι από το γκρουπ αυτό θα υπάρξει ένα αναπάντεχο θύμα. Οι μονομάχοι θα μπουν από πολύ νωρίς σε αναμετρήσεις σώμα με σώμα και ξέρετε πως είναι αυτά: κάποιος πιάνεται συνήθως στον ύπνο.

Γερμανοί και Τούρκοι έχουν τις λιγότερες πιθανότητες να πάθουν κάτι τετοιο. Οι πρώτοι ξεκινούν με αντίπαλο τους Ισλανδούς, συνεπώς ακόμη και αν φοράνε μόνο τις παντόφλες θα βγουν νικητές. Οι δεύτεροι μπαίνουν με τη νοοτροπία του καμικάζι, έχοντας ως πρώτο εμπόδιο τους υπερπλήρεις, αλλά ταυτόχρονα υπερφίαλους Ιταλούς. Ενα σωρό μεγάλα ονόματα βρίσκει κανείς στο ρόστερ του Πιανιτζιάνι, αλλά τα πρόσφατα δείγματα γραφής στα φιλικά μαρτυρούν πως οι εξισώσεις χημείας δεν έχουν λυθεί ακόμη. Αντίθετα οι παίκτες του Αταμάν αγωνίζονται ήδη κοντά στο ταβάνι τους. Τους είδατε απέναντι στη δική μας εθνική? Πιέζουν αφόρητα, πέφτουν με μανία πάνω σε κάθε μπάλα. Η αγωνιστικότητα τους θα εμπνεύσει σίγουρα την δική τους πολυπληθή κερκίδα.

Το γκρουπ είναι του θανάτου, κι ας βγάζουν όλοι από τώρα Ισπανούς και Σερβους στην 1η - 2η θέση. Οι δυο τους παίζουν το πρωτο παιχνίδι μεταξύ τους, συνεπώς ένας θα έχει ήδη μια ήττα στην πλάτη και με μια 2η ίσως βρεθεί σε μπελάδες. Αρκεί τα δυο τρελά αουτσάιντερ να πετύχουν μια-δυο ζημιές. Φανταστείτε π.χ. να έχει χάσει η Ιταλία από την Τουρκία και να παίζει την 3η αγωνιστική αγώνα επιβίωσης απέναντι στην Ισπανία, η οποία θα μπορεί κάλλιστα να έχει ήδη μία ήττα. Γίνεται χαμός ή δε γίνεται? Φανταστείτε επίσης οι ξεκούραστοι Γερμανοί να μπορέσουν να κοντράρουν τους πιο κουρασμένους Σερβους τη 2η αγωνιστική. Μάλλον πρόωρα προεξοφλούμε μονομαχία με τα 'αδερφια' και τους Ιβηρες στην οκτάδα. Καλό θα ήταν να κοιτάμε μόνο πού πάμε εμείς και μπορεί να βρεθούμε μπροστά σε αναπάντεχες όσο και ευχάριστες συγκυρίες. Αρκεί οι Τούρκοι με τον Ντιρκ να κάνουν το θαυμα τους.

Πλάκα πλάκα, ο δεύτερος έχει μαζί του ένα ρόστερ το οποίο για πρώτη φορά ξεπερνά το μέτριο. Δίπλα του θα βρεθούν παίχτες που έχουν εμπειρία ευρωλίγκα πέραν της πρώτης φάσης, ή αν θέλετε παίκτες που έχουν επαναλλειμένως "περάσει πίστα". Σαφάρτζικ, Γκαβέλ, Πλάις, Μπεντσινγκ, Γκίφει, Κίνγκ αγωνίστηκαν στην κορυφαια διασυλλογική διοργάνωση ως πρωταγωνιστές και έχουν παραστάσεις από το υψηλότερο επίπεδο του ευρωπαικού μπάσκετ. Επιπλέον, έχουν έναν προπονητή που γνωρίζει εξίσου καλά τους ίδιους και τη γερμανική νοοτροπία , καθώς και έναν έξτρα συμπαίκτη από το ΝΒΑ, τον γκαρντ της Ατλάντα Ντένις Σρέντερ. Αυτός έκανε πέρυσι μία εξαιρετική χρονιά προερχόμενος από τον πάγκο και έχει το απαραίτητο μυαλό να καθοδηγήσει με αλτρουισμό ένα σοβαρό σύνολο. Το μπάσκετ που πέρυσι διδάχθηκε από τον Mike Budenholzer προσβλέπει άλλωστε σε αυτό ακριβώς.

Οι Γερμανοί μπορούν να παρατάξουν ένα σύνολο που θα πιέζει πολύ τη μπάλα, και θα μοιράζει τις αρμοδιότητες στην επίθεση περισσότερο από κάθε άλλη φορά, παρά τη δεσποτική φιγούρα του Νοβίτσκι. Ο Φλέμινγκ είναι θιασώτης του ομαδικού παιχνιδιού, και πίστευω οτι ισως καταφέρει να κρατήσει τον αστέρα του ξεκούραστο μέχρι το τέλος των παιχνιδιών, παίρνοντας ο,τι περισσότερο μπορεί από τους υπόλοιπους και την καθοδήγηση του Σρέντερ. Αν ο Πλάις αντέξει στον δικό του ρόλο και δεν λυγίσει υπό το βάρος της πίεσης του πρωταγωνιστή, τότε οι Γερμανοί μπορούν να αποτελέσουν μαύρο άλογο. Μην ξεχνάτε πως ο Νοβίτσκι θα αγωνιστεί για τελευταια φορά με το εθνόσημο μπροστά στο δικό του κοινό. Καλύτερο κίνητρο από αυτό δεν υπάρχει, και όπως θα δειτε και στην επίσημη σελίδα της διοργάνωσης, το έχει πει φωναχτά και ο ίδιος.

Οπως και να χει, εγώ έχω κυκλώσει ήδη ένα παιχνίδι, την πρώτη κιόλας αγωνιστική: αυτό ανάμεσα σε Ιταλούς και Τούρκους. Οι ομάδες που παίζουν άμυνα σχεδόν ποτέ δεν πάνε χαμένες, και αν έρθει το αποτέλεσμα στο οποίο προσβλέπω, τότε σε μία γωνιά της Ευρωπης, αυτό το ευρωμπάσκετ θα αρχίσει πολύ νωρίτερα του αναμενομένου. Δεν είναι ίσως το πιο πιθανό, αλλά δεν είναι καθόλου απίθανο.