Επτά στοιχεία του παιχνιδιού της Εθνικής (Εντυπώσεις από το Ακρόπολις -2)

Nα δουμε λοιπόν αγαπητοί φανζ την εθνική μας όπως παρουσιάστηκε στο Ακρόπολις και όπως αναμένεται νε εμφανιστεί στο ευρωμπάσκετ. Χωρίς πολλές περιστροφές ας μπούμε κατ'ευθείαν στην ουσία, σταχυολογώντας τα βασικά σημεία του παιχνιδιού της, χωρίς αυστηρές κρίσεις, καθώς τα σπουδαια αρχίζουν από Σαββατο. Ιδού λοιπόν τι ξεχωρίσαμε.

1. Το δίδυμο Καλάθη - Σπανούλη είναι εδώ και μάλλον θα συνεχίσει να είναι. Παρά τις αμφιβολίες για το αν ταιριάζουν μαζί, ο Κατσικάρης δείχνει αποφασισμένος να συνδυάσει τις αρετές τους. Και αν θέλετε τη γνώμη μου, πολύ  καλά κάνει, καθώς μιλάμε για τους δυο κατά τεκμήριο καλύτερους γκαρντ της ομάδας. Επιπλέον, μιλάμε για δυο παίκτες των οποίων ο σκληρός δίσκος αντέχει να φορτώσει με μία ποικιλία πληροφοριών. Ο Καλάθης και ο Σπανούλης δεν είναι π.χ. Ντίξον ή Ντιλέινι. Μπορεί να διακρίνονται σε διαφορετικά στυλ, εντούτοις αυτό δε σημαίνει πως δεν μπορούν να αγωνιστούν διαφορετικά. Ο πρώτος μπορεί να οργανώσει σετ επιθέσεις, ο δεύτερος μπορεί να ανεβάσει ρυθμό και να εκτελέσει πιο γρήγορα. Το μυαλό και η κλάση τους , τους επιτρέπει να διαβάζουν το παιχνίδι και να παίζουν με διάφορους τρόπους.

Η εντύπωση που δόθηκε στο Ακρόπολις (με τρία ισάριθμα καλά ξεκινήματα) είναι πως τουλάχιστον στην κατανομή των ρόλων τους, η ομάδα έχει πάει καλά. Οι δυο τους δεν "πέφτουν" ο ένας πάνω στον άλλο. Στην άμυνα αυτό δεν θα συνέβαινε έτσι κι αλλιώς, στην επίθεση πιθανώς να υπήρχαν φόβοι. Ομως , όπως φαίνεται, τα πράγματα είναι ξεκάθαρα. Ο Καλάθης, σε ρόλο με περισσότερες αρμοδιότητες από οτι ο Μάντζαρης στον Ολυμπιακό, αναλαμβάνει να εκτελέσει το πρώτο πικ με τον ψηλό με αληθινό στόχο να ολοκληρώσει ένα γρηγορο play. Δεν είναι απλός κουβαλητής, ούτε περιορίζεται μόνο στο να τρέξει την ομάδα στον αιφνιδιασμό. Εφ'οσον το πρώτο αυτό play δε βγει, η μπάλα μεταφέρεται στον Σπανούλη, ο οποίος βρίσκει συχνά ως σκρίνερ τον Πρίντεζη σε side pick ή πλάγια hand-offs. 9/10 άμυνες θα αλλάξουν σε αυτό το συνδυασμό, και η εθνική θα δημιουργήσει κάποιου είδους miss match, έστω και προσωρινά.

Προφανώς αυτοί δεν είναι οι μοναδικοί ρόλοι που έχουν ανατεθεί στους δυο βασικούς γκαρντ μας, όμως η αλληλουχία που μόλις περιγράψαμε είναι ενδεικτική του πώς κατανέμει τους ρόλους ο προπονητής. Πρώτα Καλάθης, μετά Σπανούλης.

2. Ο Γιάννης Αντετοκούνμπο είναι η κινητήριος δύναμη όλης της ομάδας. Προφανώς αυτό δε συνιστά πρωτότυπη παρατήρηση. Ο μικρός αλλάζει στα σκριν, παίζει άμυνα σε κοντύτερους αντιπάλους και κυρίως καλύπτει τα νώτα των υπολοίπων στις περιστροφές μετά από τα πικ εν ρολ. Μία αμυντική κατάσταση που δεν φοβίζει την εθνική μας είναι εξάλλου αυτή που βλέπετε στην εικόνα.

Σαφώς εδώ υπάρχουν κενά , όπως άλλωστε σε κάθε αμυντική προσέγγιση. Η τοποθέτηση του Γιάννη στο χώρο που ελέγχει τον ψηλό και την πάσα στην αδύνατη πλευρά, είναι τρόπον τινά μια εγγύηση για την εθνική οτι τα κενά αυτά θα καλυφθούν όσο το δυνατό καλύτερα στη ροή της αντίπαλης επίθεσης. Ο Κατσικάρης βγάζει τους ψηλούς στην περίμετρο (ειτε σε hedge out είτε σε στιγμιαία βοήθεια και επαναφορά), και ο Αντετοκούνμπο αποτελεί την εγγύηση πως η επίθεση θα βρει μπροστά της ένα γερό εμπόδιο στην προσπάθεια της να βρει ελευθερο σουτ. Αυτό που ίσως επιδιώξουν οι αντίπαλοι προπονητές, είναι να επιτεθουν τοποθετώντας τον προσωπικό του αντίπαλο κοντύτερα στον γκαρντ, έτσι ώστε να "βγάλουν" τον Αντετοκούνμπο από την αλληλουχία των περιστροφών και να τον υποχρεώσουν να μείνει κοντά στον παίκτη του.

Ο βασικός small forward της εθνικής (εκεί θα παίζει) τα έχει πάει μέχρι στιγμής πολύ καλά στον παραπάνω ρόλο. Εχει κλέψει μπάλες, έχει κόψει σουτ, έχει καλύψει το ριμπαουντ όταν οι ψηλοί βγαίνουν πιο έξω, ενώ έχει επίσης διακριθεί στη μεταφορά της μπάλας από την άμυνα στην επίθεση. Το γρήγορο transition δείχνει να του προσφέρει μέχρι στιγμής και τους περισσότερους πόντους του, καθώς δεν του δίνεται συχνά η ευκαιρία να λειτουργήσει ως point forward και να δημιουργήσει καταστάσεις στο σετ παιχνίδι. Σε αυτό τον τομέα η εθνική μας δεν έχει διακριθεί ιδιαίτερα καθώς...

 3. Δεν δημιουργείται εύκολα αδύνατη πλευρά, τουλάχιστον σε ο,τι αφορά ελεύθερα σουτ από την περιφέρεια. Η εθνική μας , παρότι έπαιξε πικ εν ρολ, δεν άνοιξε τις αποστάσεις στο παιχνίδι της. Αντίθετα, προτιμησε και προτιμά, ο παίκτης της αδύνατης πλευράς να κόβει κυρίως από τη baseline. Το παρακάτω παράδειγμα είναι κλασικό, και δείχνει με ποιο τρόπο βρίσκει έξτρα πόντους (πλην transition ή επιθετικού ριμπάουντ) ο Γιάννης Αντετοκούνμπο.

Συμφωνοι, εδώ ο Μασιούλις μάλλον κοιμάται. Παρόλα αυτά, ο Ελληνας φόργουορντ μπορεί εύκολα να ξεφύγει με τετοια κοψίματα από την επιτήρηση του προσωπικού του αντιπάλου. Το ίδιο προσπαθούν να κάνουν και οι Περπέρογλου - Παπανικολάου, οι οποίοι κινούνται κυρίως με τον ανάλογο τρόπο και δεν μένουν ακροβολισμένοι στις γωνίες.

Ειδικά σε ο,τι αφορά τον πρώτο, η εθνική δεν έδειξε ιδιαίτερη επιμονή στο να τον βγάλει ελευθερο στο τρίποντο. Αντίθετα, όπως είδαμε αναλυτικά προχθές, ο Περπέρογλου μπαίνει στα παιχνίδια με κύριο στόχο να ποστάρει, με το 4άρι που τον συνοδεύει να κινείται στο τρίποντο. Τα ντουμπλαρίσματα που εφάρμοσαν σε αυτές τις περιπτώσεις οι Τούρκοι, φανέρωσαν κάποιες λειτουργικές αδυναμίες: η μπάλα δεν κινείται γρηγορα προς τους ελευθερους παίκτες και οι θέσεις δεν είναι ιδανικές, στοιχεία που δίκαια κάποιος μπορεί να προσδοκά πως θα βελτιωθούν με το πέρασμα των αγώνων.

4. Οι δύο σέντερ μας έχουν διακριτούς επιθετικούς ρόλους. Ο Μπουρούσης συχνά λειτουργεί πρώτιστα ως πασέρ στη ρακέτα. Πέραν του παραδείγματος που μόλις είδατε, ο σέντερ μας τραβιέται σε πολλές περιπτώσεις λίγο πιο έξω προκειμένου να ανοίξουν οι χώροι για τον Πρίντεζη στο ποστ. H παρακάτω επίθεση (σε 2 εικόνες) παρουσιάζει ενδιαφέρον.

Ο Καλάθης στήνει πικ εν ρολ με τον Μπουρούση ενώ παράλληλα ο Πρίντεζης δίνει κάτι σαν flare screen στον Ζηση, έτσι ώστε εκείνος να πάει στη γωνία. Στην πραγματικότητα, στόχος είναι να αλλάξει η άμυνα και ο Πρίντεζης να βρεθεί με κοντύτερο αντίπαλο, όπως και συμβαίνει.

Επειτα, ο Μπουρούσης κατευθυνεται στη γωνία και ανοίγει το χώρο για το τεσσάρι μας να παίξει με πλάτη απέναντι σε κοντύτερο αντίπαλο, με τον ίδιο να είναι εκείνος που θα μεταφέρει τη μπάλα στη ρακέτα.

Σε πολλές περιπτώσεις, η μπάλα θα περάσει πρώτα από τα χέρια του Μπουρούση και δεν θα πάει από τους γκαρντ απ'ευθείας στον power forward. Αντίστοιχα, το ίδιο επιχειρήθηκε και όταν ο Αντετοκούνμπο έπαιζε στο 4, και μάλιστα σε μία περίπτωση εναντίον ζώνης, εκεί όπου ο παίκτης που τοποθέτηθηκε στο κενό της ήταν ο πρώην σέντερ της Ρεάλ και του Ολυμπιακού. Ο Κατσικάρης θέλει να εκμεταλλευτεί όσο γίνεται την άνεση του παίκτη να κινείται σε χώρους έξω από τη ρακέτα, σε αντίθεση π.χ. με τον Κουφό, οι κινήσεις του οποίου στοχευουν περισσότερο στην ολοκλήρωση ενός κλασικού πικ εν ρολ.

Προκειμένου αυτό να πετύχει, ο προπονητής μας επιλέγει συχνά να σκρινάρει τον αντίπαλο ψηλό με τον δεύτερο γκαρντ, έτσι ώστε ο Κουφός να μπορεί να ολοκληρώσει το κόψιμο στη ρακέτα. Αυτό το play το περιγράψαμε επίσης προχθές για όποιον θέλει να το ξαναθυμηθεί. Απέναντι στην Τουρκία η εθνική μας δεν το εκτέλεσε όπως θα ήθελε, συνωστίζοντας τη ρακέτα. Ενα βράδυ αργότερα, απέναντι στους Λιθουανούς, η κίνηση του δευτερου γκαρντ ως σκρίνερ , ανέδειξε περιστασιακά τον Σλούκα στον γνώριμο ρόλο του παίκτη που αλλάζει τη ροή των παιχνιδιών, δίνοντας του ελευθερα σουτ από την κορυφή ως συνέχεια της κίνησης του προς τα έξω.

5. Το mid-range του Νίκου Ζήση είναι ένα πολύ σημαντικό όπλο. Με τα χρόνια, ο πολύπειρος γκαρντ έχει σχεδόν τελειοποιήσει τον τρόπο με τον οποίο βάζει στην πλάτη του τον αμυντικό μετά από το σκριν. Κατά τη διάρκεια του Ακρόπολις εκτέλεσε με θαυμαστή ακρίβεια από μέση απόσταση, κάθε φορά που η αντίπαλη άμυνα επέλεγε μια πιο συντηρητική αντιμετώπιση του πικ εν ρολ. Είναι ένα στοιχείο που η ομάδα οφείλει να εκμεταλλευτεί, και με ευχαρίστηση είδα πως αυτό σκοπεύει. Κάλλιστα θα μπορούσαν να παίξουν με τον ίδιο τρόπο και οι υπόλοιποι γκαρντ πλην Μάντζαρη, καθώς δεν είναι πολλές οι ομάδες που διαθέτουν πολύ αθλητικούς ψηλούς για να ντουμπλάρουν τους δικούς μας περιφερειακούς. Αφήστε στην άκρη τη Γαλλία και το θηρίο τον Γκομπέρ, και δείτε πως μιλάμε για ένα τουρνουά με πολλούς κλασικούς σέντερ, οι οποίοι λογικά θα καιροφυλακτούν κοντά στη ρακέτα.

6. Καιμακόγλου και Μάντζαρης θα είναι οι παίκτες που θα έρχονται πίσω από τους άλλους στο rotation. Αυτό είναι ένα πολύ ευχάριστο νέο, και δείχνει το βάθος της ομάδας. Οι δυο τους θα παίξουν ρόλο - κλειδί κάποια στιγμή. Για τον πρώτο η ώρα μάλλον θα έρθει σύντομα, καθώς ο Μπουρούσης θα λείψει από τα δυο πρώτα παιχνίδια και έτσι τα κενά στις θέσεις των ψηλών θα πρέπει να καλυφθούν με αλχημείες. Η υποψία μου είναι πως ο Κατσικάρης δεν θα κατεβάσει στο 5 τον Αντετοκούνμπο, και πως ο Καιμακόγλου θα είναι μπαλαντέρ σε χαμηλότερα σχήματα που δεν περιλαμβάνουν τον Κουφό. Αν κάτι τετοιο λειτουργήσει, η εθνική μας θα έχει βγάλει σχεδόν αναπάντεχα έναν άσο από το μανίκι.
Επιλέον, και ας μην το ξεχνάμε αυτό, ο μουσάτος είναι το 4άρι με το πιο αξιόπιστο τρίποντο.

Για τον δεύτερο, οι απαιτησεις για αμυντική πίεση και υψηλή ενέργεια θα του δώσουν έτσι κι αλλιώς κάποια λεπτά, τα οποία θα αυξηθούν εάν το δίδυμο Σλούκα - Ζήση δεν καταφέρει να ανταπεξέλθει σε ορισμένες αμυντικές αποστολές. Απέναντι στους Τούρκους, το δίδυμο αυτό δεν έπιασε υψηλή απόδοση και το παιχνίδι "φωναζε" πως δίπλα σε έναν εκ των δυο θα έπρεπε να είναι ο Μάντζαρης.

7. Η σφιχτή άμυνα δίνει εύκολους πόντους στο γρήγορο transition. Υπάρχει ένα πρόβλημα στην άμυνα στο πικ εν ρολ (εκεί όπου οι ψηλοί δεν δίστασαν να βγουν επάνω στους αντίπαλους γκαρντ), αλλά γενικά η αμυντική λειτουργία της ομάδας είναι πολύ καλή. Πρώτα από όλα  ασκεί καλή πίεση στη μπάλα, ακόμα και όταν στο παρκέ δεν βρίσκονται τα θεωρητικά ισχυρότερα αμυντικά όπλα της. Δεύτερον, η παρουσία του Αντετοκούνμπο βοηθά στις αλληλοκαλύψεις και δίνει την δυνατότητα καλύτερων αλλαγών (όταν ο Γιάννης πάει στο 4), ενώ γενικά η εθνική κινείται σωστά στις περιστροφές και στα close-out. Οι Παπανικολάου και Καιμακόγλου μπορεί να είναι ντεφορμέ, παρόλα αυτά μην πιστέψετε ούτε στιγμή πως δεν μπορούν να ανταποκριθούν στα αμυντικά τους καθήκοντα, εκεί όπου συνήθως διαπρέπουν. Ο,τι και να γίνει, ο Κατσικάρης θα μπορεί να κρατά την αμυντική ένταση σε πολύ υψηλά επίπεδα και να κερδίζει μπάλες που θα οδηγούν σε εύκολα καλάθια.

Κάτι τετοιο η εθνική το έκανε στα ξεκινήματα των παιχνιδιών του Ακρόπολις, αλλά και στη συνέχεια αυτών με μεγάλη αποτελεσματικότητα. Αυτό που δεν έκανε, ήταν αυτό που συνήθιζε να κάνει πέρυσι. Να εκτελεί δηλαδή στην πρώτη ευκαιρία μιας σετ επίθεσης, και δη να εκτελεί από την περιφέρεια. Ο Πρίντεζης δείχνει πως θα πάρει τις μπάλες που του αναλογούν σε δευτερεύοντες αιφνιδιασμούς, όμως λείπει το έξυπνο spacing και το άμεσο σουτ, κάτι που έκανε το σύνολο που παρουσιάστηκε στο μουντομπάσκετ εξόχως ελκυστικό και αποτελεσματικό.

Για το τέλος.
 Συνολικά, έχουμε μπροστά μιας μια ομάδα η οποία, παρότι διαθέτει τον ίδιο προπονητή και περίπου το ίδιο ρόστερ, δείχνει σαφώς διαφορετική από την περυσινή. Παρουσιάζεται πιο προσηλωμένη στα αμυντικά της καθήκοντα, είναι διατεθειμένη να τρέξει και να παίξει περισσότερο πικ εν ρολ. Από την άλλη, δείχνει διστακτική στο να εκτελέσει γρήγορα, στο να δημιουργήσει αδύνατη πλευρά , και να γυρίσει τη μπάλα με τρόπους που να τις εξασφαλίζουν ελευθερα σουτ. Οι αλλαγές μάλλον δεν οφείλονται τόσο στις προσθήκες των Κουφού και Σπανούλη, όσο στη διαφορετική προσεγγιση που δείχνει να επιλέγει το τεχνικό τιμ. Το λογικό είναι πως καθώς προχωράει το ευρωμπάσκετ, καποια έξτρα στοιχεία θα έρθουν στην επιφάνεια, ειδικά σε ο,τι αφορά τα plays που αφορούν τα πρώτα δευτερόλεπτα μιας σετ επίθεσης. Στο μπάσκετ κερδίζει συνήθως αυτός που σουτάρει καλύτερα.

Δεν ξέρω πού θα φτάσει η φετινή πληρέστατη εθνική Ελλάδος μπάσκετ. Οι αντίπαλοι είναι ισχυροι και το τουρνουά γεμάτο ποιοτητα. Ξερετε πως ειναι αυτα τωρα. Ενα νοκ άουτ παιχνίδι χωρίζει τους επιτυχημένους από τους αποτυχημένους. Μέχρι στιγμής η εικόνα δεν έχει ενθουσιάσει κανέναν. Δεν έχω πρόβλημα με αυτό.