"16 ομάδες ανεβαίνουν στο αεροπλάνο για τη Λιλ" μας πληροφορεί σήμερα στον βασικό του τίτλο το επίσημο σάιτ του ευρωμπάσκετ και μας δείχνει μία φωτογραφία των παικτών της εθνικής Ελλάδας. Δεν ξέρουν τι τους γίνεται! Χρόνια τώρα η (πουτάνα η) FIBA πασχίζει να ανεβάσει την δημοφιλία των διεθνών τουρνουά της και ο έξυπνος θεατής αντιλαμβάνεται σήμερα για ποιο λόγο δεν τα καταφέρνει, και για ποιο λόγο ένα σωρό παιχνίδια διεξάγονται μπροστά σε άδειες κερκίδες. Η διεθνής ομοσπονδία δεν έχει ιδέα για το πως να αναδείξει τους ήρωες του αθλήματος, οι οποίοι μπορούν να κάνουν κόσμο άσχετο με το άθλημα να ασχοληθεί εν τέλει με αυτό. Σκεφτείτε το: εν αρχή ήταν ο Γκάλης.
Κανονικά, η ιστοσελίδα της διοργάνωσης θα έπρεπε να είναι σήμερα γεμάτη με φωτογραφίες του Ντιρκ Νοβίτσκι. Το αντίο (;) του μεγαλύτερου Ευρωπαίου μπασκετμπολίστα όλων των εποχών εριξε τη σκιά του πάνω από όλα όσα συνέβησαν την 6η αγωνιστική ημέρα του Ευρωμπάσκετ και έκανε τους απανταχού μπασκετικούς να ανατριχιάσουν. Το γερμανικό κοινό του πρόσφερε έναν μεγαλειώδη αποχαιρετισμό, ανάλογο του μεγέθους του και της προσφοράς του στην εθνική ομάδα, και εκείνος υποκλίθηκε μπροστά του ξεσπώντας σε δάκρυα, νοιώθωντας ταυτόχρονα όση λύπη και χαρά.
Λυπη φυσικά , διότι δεν κατάφερε να οδηγήσει τη Γερμανία σε μια τελευταία διάκριση και την είδε να αποκλειεται στις λεπτομέρειες από καλύτερες θεωρητικά ομάδες, και με τον ίδιο να είναι για πρώτη φορά περισσότερο κομπάρσος παρά πρωταγωνιστής. Δεν ήταν ακριβώς δική του ευθυνη και θα μπορούσε να αισθάνεται και λίγο αδικημένος. Η εθνική του έχασε 3 παιχνίδια κυριολεκτικά στο δευτερόλεπτο. Μπασκετική ειρωνεία, αλλά το πληρέστερο γερμανικό ρόστερ που είδαμε ποτέ , πετυχε λιγότερα από τις προηγούμενες εκδόσεις της νασιονάλμανσαφτ, στις οποίες ο Νοβίτσκι ήταν μάλλον και ο μοναδικός παίκτης που περνούσε τον πήχη του "αξιόλογου". Οπως για παράδειγμα το 2005, τότε που σχεδόν μόνος του έβγαλε νοκ αουτ μια ολοκληρη Ισπανία. Αν δεν το θυμάστε, ο Ντιρκ έβαλε 25 πόντους συν ακόμα 2, αυτούς που έκριναν τον ημιτελικό και έστειλαν τους Γερμανούς στα δόντια της εθνικής μας.
Στον τελικό, νομίζω δεν ξεχάσατε, το κοινό χειροκρότησε εξίσου τους νικητές όσο και τον ηττημένο.
O Noβίτσκι, εκτός από το αργυρό μετάλλιο στο ευρωμπάσκετ του 2005, οδήγησε την εθνική Γερμανίας και στο χάλκινο του μουντομπάσκετ το 2002 στην Ιντιανάπολις. Θυμα του στα προημιτελικά και αυτού του τουρνουά ήταν και πάλι οι Ισπανοί. Και στις δυο διοργανώσεις ήταν πρώτος σκόρερ και MVP , και στις δυο οι συμπαίκτες που είχε γύρω του ήταν το λιγότερο μέτριοι, εξ'ού και η μοναδικότητα των επιτευγμάτων. Δεν είχε δίπλα του ούτε καν έναν Γιαννάκη. Για όλα αυτά, όπως και για τη λατρεία του κοινού της χώρας του, σίγουρα αισθάνθηκε χθες βράδυ μεγάλη χαρά.
Η συζήτηση για το αν είναι ο καλύτερος Ευρωπαίος παίκτης όλων των εποχών σταματάει έτσι κι αλλιώς στο πρωτάθλημα των Ντάλας Μαβερικς το 2011, όταν ο ίδιος αναδείχθηκε MVP των τελικών απέναντι στο Μαιάμι, σηκώνοντας μάλιστα την ομάδα στις πλάτες του σε όλα τα κρίσιμα σημεία. Ποιος άλλος Ευρωπαίος θα μπορούσε ποτέ να κάνει κάτι τετοιο , έχοντας ως πιο αξιόλογο συμπαίκτη τον 38άχρονο Τζέισον Κιντ? Ο Νοβίτσκι δεν είχε δίπλα του Κόμπε, δεν είχε Ντάνκαν ή Τζινόμπιλι, δεν είχε Πίπεν, αλλά έφτασε στην κορυφή χέρι χέρι με τον Τζέισον Τέρι και τον Τάισον Τσάντλερ. Οι Μαβς εκείνης της σεζόν ήταν μια εξαιρετική ομάδα, και ήταν μακράν η ομάδα του Ντιρκ, o οποίος εξαργύρωσε με τέσσερα χρόνια καθυστέρηση τον τίτλο του MVP της regular season που ειχε κερδίσει το 2007. Και αυτό ήταν, και παραμένει, επίτευγμα μοναδικό για Ευρωπαίο μπασκετμπολίστα.
Ο παίκτης άφησε ένα μικρό παράθυρο ανοιχτό για τη συμμετοχή σε ένα προολυμπιακό τουρνουά, εφ'οσον η Γερμανία πάρει wild card μέσω της διοργάνωσης του. Ακόμη και αν αυτό σημαίνει πως θα τον δούμε ξανά στα ευρωπαικά γήπεδα, η χθεσινή αυτοσχέδια τελετή αποχαιρετισμού θα μνημονευεται έτσι κι αλλιώς για χρόνια.
Ο Νοβίτσκι έπαιξε για πρώτη φορά στην εθνική Γερμανίας το 1999, σε ηλικία 21 χρόνων. Αποσύρθηκε (;) το 2015, 16 χρόνια αργότερα, στα 37.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου