Ο τελικός του ευρωμπάσκετ τελειωσε πριν καν αρχίσει, καθώς οι Ισπανοί μπήκαν στο γήπεδο απόλυτα προσηλωμένοι στους αμυντικούς στόχους τους, τους οποίους τελικά πέτυχαν μάλλον εύκολα. Απόκοψαν πλήρως τον Βαλανσιούνας από την επίθεση των Λιθουανών κρατώντας τον Γκασόλ κοντά του και προσκάλεσαν του μέτριους γκαρντ του Καζλάουσκας να πάρουν το παιχνίδι μόνοι τους με σουτ από τα 5,5 μέτρα. Δεν έχουν την κλάση να το κάνουν, ειδικά αν ο αντίπαλος αμυντικός περάσει γρηγορα κατω από τα σκριν και τους κόψει επιπλέον και το drive.
H αμυνα των Ισπανών εβαλε χθες βραδυ για πρωτη φορά στο τουρνουά τόσο στέρεες βάσεις. Στην επίθεση τους δέσποζε και πάλι η παρουσία του Γκασόλ, η οποία ξεχώρισε ακόμα σε βραδιά που οι υπόλοιποι ήταν επίσης φορμαρισμένοι και έτοιμοι. Ο Πάου ολοκήρωσε τελικά το τουρνουά με μυθικά νούμερα: 25,6 πόντοι, 8,8 ριμπάο, 3 ασίστ, 2,3 μπλοκ και ένα απίθανο 66,7% στα τρίποντα. Ο εμβληματικός παιχταρας κατάφερε επιπλέον να αποτελέσει αμυντικό φόβητρο, καθώς δεν έπαθε καμμιά ζημιά από προσωπικό αντίπαλο σε όλο το τουρνουά, ενώ παράλληλα έκανε μόλις 1,4 φάουλ ανά αγώνα σε 30 ολόκληρα λεπτά συμμετοχής. Αυτά είναι επιτευγματα που θυμίζουν άλλες εποχές, και οφείλονται πρώτα από όλα στον ίδιο. Παρόλα αυτά, επειδή και ο ένας είναι μέρος του συνόλου, αξίζει να αποκωδικοποιήσουμε την επιτυχία της Ισπανίας και με ένα λίγο διαφορετικό τρόπο.
Βλέπετε, οι Ιβηρες παρουσιάστηκαν στο τουρνουά με ένα σωρό απουσίες: Καλντερόν, Ρούμπιο, Μαρκ, Σερζ Ιμπάκα δεν μετείχαν της αποστολής, την ίδια στιγμή που όλοι τους ήταν παρόντες σε δυο διοργανώσεις στις οποίες οι "φουριας ρόχας" είχαν αποτύχει σχεδόν παταγωδώς. Ηταν άραγε η φοβερή απόδοση του Γκασόλ η μοναδική αιτία της επιτυχίας σε ένα τόσο δυνατό ευρωμπάσκετ? Και τα κατάφερε εντελώς μόνος του τελικά ο Πάου?
Εχω την ταπεινή άποψη οτι μεγάλο ρόλο σε όλα αυτά έπαιξε τελικά η παρουσία του Νίκολα Μίροτιτς, παρόλο που ο Μαυροβούνιος μετέφερε μαζί του και διεγνωσμένες αμυντικές αδυναμίες. Αυτές όμως, δεν ήταν και τόσο μεγάλες, και σε τελική ανάλυση εξισορροπήθηκαν από τα ωφέλη που ο παίκτης προσεφερε στην επίθεση. Η παρουσία ενός τόσο ταλαντούχου επιθετικού παίκτη στη θέση 4, ουσιαστικά απαγόρεψε σε όλες τις άμυνες να στείλουν βοήθειες στον Γκασόλ με τον δευτερο ψηλότερο παικτη τους. Κάτι τετοιο οι Ισπανοί δεν θα μπορούσαν καν να ονειρευτούν αν είχαν δίδυμο power forwards τους Ρεγες - Ιμπάκα. Ειδικά τον τελευταίο, δεν θα τον πρόσεχε ποτέ κανείς, παρά την ομολογουμένως σημαντική βελτίωση του στο περιφερειακό σουτ. Και αυτό διοτι ένας ελευθερος Μίροτιτς προσφέρει πολλά περισσότερα από εκτέλεση θέσης.
Ο Γκασόλ βρήκε λοιπόν άπλετο χώρο δράσης , τον οποίο εκμεταλλευτηκε δεόντως και έφτασε την απόδοση του σε δυσθεώρητα επίπεδα για όλους τους αντιπάλους του. Δεν είναι όμως τυχαιο πως ο Σκαριόλο έδωσε συντριπτικά περισσότερα λεπτά στον Μίροτιτς ως παρτενέρ του σε σχέση με τον Ρεγες. Μπορεί ο τελευταιος να έπαιζε κάμποσα λεπτά, όμως ένα μεγάλο μέρος του χρόνου του το πέρασε στη θέση 5, παίζοντας ως κατά συνθήκην σέντερ.
Οι Λιθουανοί έκαναν διπλή υπέρβαση και στο τέλος ξέμειναν από ιδέες και μπαταρίες. Από τη στιγμή που ο Καζλάουσκας είδε τον Βαλανσιούνας να αχρηστευεται και την Ισπανία να γυρνάει απόλυτα έγκαιρα στο αμυντικό transition, δεν είχε άλλους τρόπους να την υπερνικήσει πλην των ηρωισμών των Σειμπούτις και Καλνιέτις, οι οποίοι τελικά απέτυχαν να εκμεταλλευτούν τις αμυντικές αδυναμίες του Σερχι, με τον τρόπο που το έκαναν απέναντι στον Τεόντοσιτς. Ενας λόγος για αυτό ήταν πως στη ρακέτα καραδοκούσε το αντίπαλο δέος του Πάου, ενός ψηλού που συγχρόνιζε τις αμυντικές κινήσεις του καλύτερα από τον Ραντούλιτσα ή τον Κουζμιτς.
Παρεμπιπτόντως, τι δεν πήγε καλά με τους Σερβους?
Τίποτα. Ολα πήγαν καλά, απλά το σύνολο του Τζόρτζεβιτς νικήθηκε τελικα με τον πιο προβλέψιμο τρόπο: βγήκε χτυπημένο από αντίπαλο που διέγνωσε σωστά τις γνωστές και προβλεπόμενες αδυναμίες. Ο Σειμπούτις έβαλε στόχο τον Τεόντοσιτς και επιτέθηκε ανηλεώς επάνω του, την ίδια στιγμή που στην άλλη άκρη του παρκέ οι Λιθουανοί είχαν ως μόνο στοχο να αποκόψουν τον Σερβο πλέι-μέικερ από την δημιουργία. Ο Μίλος έβγαλε μόλις 3 ασίστ, οταν σε όλο του τουρνουά είχε περίπου 8 (πριν από τον ημιτελικό). Χωρις τη δική του συνεισφορά στην κυκλοφορία, η Σερβία έδωσε μολις 13 τελικές πάσες.
Τα χετζ αουτ ηταν συνεχή και μετατρέπονταν ουσιαστικά σε μακρόσυρτες διπλές καλυψεις χωρίς επαναφορά, προσκαλώντας έτσι τους υπόλοιπους γκαρντ να πάρουν πρωτοβουλίες και να βρουν εμπνευσεις. Δεν τα κατάφεραν. Καλός και αγιος ο Μπογκντάνοβιτς, και καλή η πίεση που δίνει στην άμυνα, αλλά δύσκολα διακρίνεται στην κυκλοφορία της μπάλας...
Ολα κι όλα όμως φίλοι μου, οι ημιτελικοί και ο τελικός ανεδειξαν τελικά ένα ευρωμπάσκετ των παικτών. Σιγουρα σε τετοιες διοργανώσεις οι προπονητές παίζουν λιγότερο ρόλο από εκεινον που έχουν σε ένα καλοδουλεμένο κλαμπ, παρόλα αυτά η απόδοση των σταρ ήταν αυτή τη χρονιά ακόμη πιο καθοριστική. Αναλογιστείτε: στον διάβα του ο Γκασόλ βρήκε τον Σπανούλη, τον Παρκερ, τον Ντιό, τον Βαλανσιούνας. Σε ολα τα παιχνίδια ήταν ο κορυφαιος, την ωρα που οι αντιπαλοι παιχταράδες αγκομαχούσαν. Το ίδιο άλλωστε ίσχυσε και για την άλλη πλευρά του ταμπλό. Οι Λιθουανοί είδαν τον Βαλανσιούνας να τους τραβάει και τους Γκαλινάρι, Τεόντοσιτς, Μπελινέλι να υποχωρούν.
Ειδαμε τελικά ένα πολύ ωραιο τουρνουά. Για την κουβέντα, ιδού η δική μου καλύτερη πεντάδα:
Θεση 1. Σατοράνσκι
Θεση 2. Ντε Κολό
Θέση 3. Μασιουλις
Θεση 4. Μιροτιτς
Θεση 5....Μπουρούσης.
Ετσι θα περάσουμε τις επόμενες ημέρες. Θα λέμε καμμιά μαλακία να περνάει η ωρα, θα κάνουμε μια ατυπη ψηφοφορία στο facebook και θα ετοιμαστούμε σιγά σιγά για την ευρωλίγκα που έρχεται.
Καλή εβδομάδα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου