Mέχρι και πριν το παιχνίδι με την Ισπανία, οι Ιταλοί δεν ήταν καθόλου καλοί. Εχασαν από την Τουρκία δεχόμενοι 89 πόντους, κέρδισαν σχετικά δύσκολα τους Ισλανδούς. Δεν σας κρύβω πως όταν βρέθηκαν πίσω με τρεις όλους κι όλους πόντους στο χθεσινό πρώτο ημίχρονο, περίμενα πως στη συνέχεια θα χάσουν με κάτω τα χέρια. Βλέπετε, οι Ισπανοί δεν είχαν πρόβλημα να σκοράρουν και ήδη οι παίκτες του Πιανιτζιάνι είχαν βάλει κάποια δύσκολα σουτ που τους κρατούσαν ζωντανούς. Φευ... Στο δεύτερο μέρος, η σκουάντρα ατζούρα ήταν απολαυστική, προσφέροντας μάλιστα το είδος της απόλαυσης που οι απανταχού αναλυτές βιώνουν με ενοχή. Η άμυνα και η προπονητική επιρροή πέρασαν στην άκρη, και το ατομικό ταλέντο αναδείχθηκε στην απόλυτη μεγαλειότητα του. Οσα χρόνια και όσες τακτικές κι αν περάσουν, αυτό το είδος του μπάσκετ παραμένει το πιο ελκυστικό στα μάτια του θεατη. Και στα δικά μου, ομολογώ.
Είναι σαν να ανοίγεις το ψυγείο τα ξημερώματα και να τρως 2-3 καζάν ντιμπί από το Σαράι*** στη σειρά. Δεν είναι καλό, δεν είναι σωστό, αλλά είναι ο,τι πιο ωραίο. Σίγουρα το ψάρι είναι πιο ευεργετικό για τον οργανισμό.
Το προσωπικό σοου των Μάρκο Μπελινέλι και Ντανίλο Γκαλινάρι είχε τις αιτίες του στην κλάση των παικτών και σε μία απλή, απλούστατη τακτική. Απλωμα της επίθεσης σε όλο το πλάτος του γηπέδου για να ανοίξουν οι χώροι, και μερικά προσχηματικά σκριν για να αλλάξουν τα προσωπικά μαρκαρίσματα. Ο Σκαριόλο έπεσε στην παγίδα σαν ερασιτέχνης και οι δύο Ιταλοί σταρ έκαναν τα πάντα ανω κάτω με τα απίθανα τρίποντα και τις προσωπικές τους ενέργειες. Οι Ισπανοί σάστισαν, και αντί να παίξουν καλύτερη άμυνα, προσπάθησαν να παρουν το παιχνίδι σκοράροντας εξίσου πολλούς πόντους. Δεν γίνεται έτσι. Την περίπτωση τους την έθεσε εύστοχα ένας ακόμη μεγάλος αναλυτής.
Ενα ερωτημα που τιθεται βεβαια, είναι αν αυτός είναι ο τρόπος να κερδίσει κανείς τους Ισπανούς, διότι η εθνική μας δεν έχει τα όπλα να κάνει κάτι τετοιο, να βάζει δηλαδή απίθανα σουτ στο ένας εναντίον ενός. Ούτε έχει τον ψηλό να βγαίνει και να σουτάρει από το high post, όπως έκανε ένα σωρό φορές χθες ο Αντρέα Μπαρνιάνι, βλέποντας τον Πάου Γκασόλ να μην ακολουθεί και να μένει καρφωμένος στην καρδιά της ρακέτας. Αν η εθνική μας τους πετύχει, τότε μάλλον θα πρέπει να στοχεύσει στο να βγάλει καλές άμυνες και να εκμεταλλευτεί τις απρόσεκτες επιστροφές τους. Περίπου δηλαδή αυτό που έκαναν για μεγάλο διάστημα οι Σερβοι.
Τέλος πάντων, είναι νωρίς για τετοιες κουβέντες και προς το παρόν οι Ιταλοί αξίζουν την εύφημο μνεία, κι ας παίζουν πολλές φορές τελείως ατομικά. Μέσα από αυτή την τακτικη παρόλα αυτά, πετυχαίνουν να ελαχιστοποιούν και τα λάθη τους. Μόλις 3 έκαναν χθες, και αυτό είναι κατά μία έννοια λογικό: όταν πασάρεις ελάχιστα, δεν δίνεις εύκολα και την μπάλα στον αντίπαλο. Αλλο αν υπάρχει περίπτωση να αστοχήσεις σε ένα σωρό σουτ.
Γενικά πάντως, και παρά την χθεσινή ονειρώδη απόδοση, το σύνολο του Πιανιτζιάνι εξακολουθεί να μην εμπνέει την εμπιστοσύνη που εμπνέουν άλλες ομάδες, όπως για παράδειγμα οι εξαιρετική χθες Τουρκία. Η εύκολη επικράτηση της εθνικής μας, επέτρεψε να ρίξουμε παραπάνω από μια καλή ματιά στο παιχνίδι τους απέναντι στους Γερμανούς, και ομολογώ οτι σε αυτη την περίπτωση εντυπωσιάστηκα χωρίς τύψεις συνείδησης.
Οι παίκτες του Αταμάν παίζουν σκυλίσια άμυνα, και χθες εφάρμοσαν την τακτική τους έξυπνα. Πήγαν κάτω από όλα τα σκριν των Γερμανών γκαρντ, γνωρίζοντας πως αυτοί δεν διακρίνονται πολύ στην άμεση εκτέλεση πίσω από τη γραμμή του τριπόντου, και πόνταραν στα γρηγορα πόδια των δικών τους περιφερειακών. Το αποτέλεσμα ήταν να μειώσουν στο ελάχιστο τις περιστροφές και να κρατηθούν επάνω στους αντιπάλους τους, δίνοντας πού και πού βοήθειες πάνω στον Νοβίτσκι, αλλά μόνο τη στιγμή που ήταν σίγουρο πως εκείνος θα επιχειρούσε σουτ. Με λίγα λόγια, συγχρόνισαν άψογα τις αμυντικές τους αποφάσεις και ενέργειες.
Ομως η πραγματική έκπληξη ήρθε στην άλλη άκρη του παρκέ, εκεί όπου ο Αταμάν παρουσίασε μία απόλυτα κινητική επίθεση, με άξονα το κεντρικό πικ εν ρολ και γενναίες δόσεις passing game στις πτέρυγες. Οι Τούρκοι επιδόθηκαν σε μία σκυταλοδρομία διακριθέντων, οι οποίοι συνόδευσαν τον σταθερά επικίνδυνο Ντίξον. Πρώτα ο Ιλιάσοβα, μετά ο αναγεννημένος Ερντέν, και για το τέλος ο θαυματουργός Τσεντί Οσμάν. Να σας θυμίσω πως ο τελευταιος δεν αγωνίστηκε στο Ακρόπολις απέναντι στην εθνική μας. Η παρουσία του ανεβάζει όλη την ομάδα ένα επίπεδο. Ποτέ στατικός, τρέχει από τη μία άκρη του γηπέδου στην άλλη, συμβάλλει στην γρηγορη κίνηση της μπάλας και εκτελεί με θαυμαστή αυτοπεποίθηση. Ενα αυθεντικό ταλέντο με αίσθηση της πειθαρχίας και του ρόλου του μεσα στην ομάδα, ο Οσμάν πέτυχε όλα τα κρίσιμα καλάθια οταν οι Γερμανοί επιχειρούσαν αντεπίθεση στα τελευταια λεπτά.
Τώρα, πως ο Φλέμινγκ θεώρησε οτι θα μπορούσε να πετύχει το comeback χωρίς Νοβίτσκι, αυτό είναι κάτι που με ξεπερνά. Οσο καλός και να ήταν ο Σρέντερ (που ήταν), δεν γίνεται να προσπαθείς να γυρίσεις παιχνίδι χωρίς την κλαση και την προσωπικότητα αυτού του παιχταρα. Ο κοουτς των Γερμανών δείχνει μπερδεμένος , και μέχρι στιγμής χάνει το στοίχημα της δημιουργίας μιας πραγματικά καλής ομάδας. Ο λόγος είναι πως δεν μπορεί να προσαρμόσει τη φιλοσοφία του στο ανάστημα των δυο εξαιρετικών παικτών που διαθέτει. Χθες, το σύνολο του κινήθηκε πολύ χωρίς τη μπαλα, σκριναρε, έτρεχε πίσω από τα σκριν και αλλαζε θέσεις στο μισό γηπεδο, και τελικά όλο αυτό κατέληγε σε ένα συμβατικό κεντρικό πικ εν ρολ με τους πάντες μαρκαρισμένους. Να με συγχωρείτε φίλοι φανζ, αλλά όταν έχεις τον Νοβίτσκι δεν ψάχνεις να τον βγάλεις μόνο του στην αδύνατη πλευρά, περιμένοντας πως οι αντίπαλοι θα τσιμπήσουν από την ανύπαρκτη απειλή του Πλάις, του Φόιγκτμαν ή ξερωγω του Σαφάρτζικ.
Γενικώς, οι Γερμανοί σαφώς μπορούν και καλύτερα. Απόψε περιμένουμε την απόλυτη κόντρα Γκαλινάρι - Νοβίτσκι.
Σε ο,τι αφορά τα δικά μας, οι παίκτες στάθηκαν στις δηλωσεις τους στη χαλάρωση του β μερους μάλλον από υποχρέωση. Το παιχνίδι με τη Σλοβενία είναι σήμερα στις 4 το απογευμα και δεν υπήρχε κανένας λόγος να παίζουμε στο μάξιμουμ για 40 λεπτά. Ας μην κοροιδευόμαστε. Αν θέλουμε να σταθούμε κάπου για το ματς με τη Γεωργία, ιδού:
- Ο Σπανούλης έπαιξε 20 λεπτά χωρίς να επιχειρήσει σουτ, αγωνιζόμενος ως καθαρός πλέι μέικερ, μεταφέροντας μάλιστα τη μπάλα. Πολύ ενδιαφέρον, έχει τα πλεονεκτήματα του, και χρίζει ίσως μιας ανάλυσης. Απλά όχι τώρα.
- Ο Κατσικάρης θέλησε να δώσει ρυθμό στους Παπανικολάου και Καιμακόγλου, και να μειώσει τα λεπτα αυτών που έχουν τραβήξει κουπί ως τωρα. Πέρα από τα 20 που εγραψε το κοντέρ του
- Οι αιφνιδιασμοί της εθνικής ήταν λιγότερο απρόσεκτοι και εκτελέστηκαν σωστά.
- Το αμυντικό transition ήταν στο ξεκίνημα και πάλι μέτριο.
- Η κουβέντα περί της έλλειψης σουτέρ δεν έχει κανένα νοημα. Το πραγματικό ζήτημα είναι η ομάδα να βγάζει με καλή συχνότητα ελευθερα σουτ, όπως έκανε χθες στο α μερος, απεναντι βεβαια σε μια μέτρια αμυντικη ομάδα.
Αυτά. Κάτι άλλο αξιόλογο χθες δεν διέκρινα. Ισως να κάνω και λάθος, προχωράμε.
*** To μαλεμπιτζίδικο Saray (κοινώς: ζαχαροπλαστείο) στην Πόλη είναι το κάτι άλλο. Απίθανα μπακλαβαδάκια που δεν στάζουν σιρόποια, εκληκτικό εκμέκ με αληθινό καιμάκι - όχι αυτές τις αηδίες που έχουμε εδώ - και φυσικά, ανεπανάληπτα ταουκ κιοκτσού και καζάν ντιμπί. Οποτε πάω στην Πόλη, περνάω κάμποσες ώρες εκεί, αφού μεταξύ όλων των άλλων έχει και ντονέρ. Αν δεν πάω, θα πάει ο father Panou και θα μου φέρει τσουβάλια. Η φωτογραφία είναι από το κατάστημα στην λεωφόρο του Πέρα (Ιστικλάλ), αλλά έχει και αλλού.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου