Tα αμυντικά κενά των Ισπανών και οι ευκαιρίες για την εθνική μας.

Ας αρχίσουμε με ένα αξίωμα. Κάθε αμυντική τακτική, όσο καλά κι αν εφαρμόζεται, ενέχει κάποιο ρίσκο. Ολες οι άμυνες έχουν κενά, ακόμη και οι καλύτερες του είδους. Η περυσινή καλύτερη άμυνα της ευρωλίγκα, ο Ολυμπιακός, έδωσε στη Ρεάλ κρίσιμα επιθετικά ριμπάουντ, επειδή οι ψηλοί κυνηγούσαν μανιασμένα έξω από τον θεωρητικό χώρο ευθύνης τους. Δυο από αυτά τα μετέτρεψε σε τρίποντα ο Κάρολ.

Στη φετινή Ισπανία, έτσι όπως παρουσιάζεται στο ευρωμπάσκετ, οι αμυντικές τρύπες είναι περισσότερες από μία, και μάλιστα δεν είναι και δύσκολο να εντοπιστούν. Η εθνική μας θα βρει ευκαιρίες, αυτό είναι σίγουρο. Το θέμα είναι με ποιο τρόπο θα τις αξιοποιήσει, διότι όπως θα δούμε παρακάτω, οι ανορθογραφίες των Ισπανών στα μετόπισθεν "προσκαλούν" ένα συγκεκριμένο είδος επίθεσης.

Ας τις παρουμε μία μία και θα δείτε τι εννοώ. (σ.σ. οι φάσεις είναι από βίντεο με highlights, αλλά κρατήστε το λόγο μου οτι τα παιχνίδια τα έχω δει λεπτομερώς).


Πρώτα πρώτα, το βασικό τεσσάρι των Ιβηρων, ο Νίκολα Μίροτιτς, παίζει προσωπική άμυνα από μία σχετική απόσταση.

(Χρόνος επίθεσης16'')

Ο Μίροτιτς δεν παίζει ούτως ή άλλως με πολλές επαφές (όπως π.χ. ο Ρεγες που προτιμάται για περίπου 17 λεπτά ανά αγώνα), αλλά στο παιχνίδι της Ισπανίας έχει και την επιπλέον αρμοδιότητα να καλύπτει τα νώτα άλλων, και δη του Πάου Γκασόλ. Ο Ντέμιαν Κούλιγκ βρήκε στο προχθεσινό παιχνίδι κάμποσες ευκαιρίες δράσης λόγω αυτού του κενού διαστήματος. Το ίδιο έκανε και ο οργιαστικός Νεμάνια Μπιέλιτσα στο παιχνίδι που άνοιξε την αυλαία της διοργάνωσης. Ο power forward των Σερβων κέρδισε κατά κράτος την προσωπική μονομαχία.

Βέβαια, το κοινό που έχουν ο Πολωνός με τον παίκτη των Τίμπεργουλβς, είναι οτι έχουν τη δυνατότητα να επιτεθούν με πρόσωπο , ξεκινώντας την προσπάθεια τους έξω από τη γραμμή του τριπόντου. Στο δικό μας παιχνίδι, ο Πρίντεζης παίρνει τη μπάλα σχετικά χαμηλά και η διάταξη που βλέπετε παραπάνω προκύπτει σπάνια. Αντίθετα, ο Κώστας Καιμακόγλου μπορεί να κινηθεί με αντίστοιχο τρόπο οπως αυτός του Κούλιγκ, ο οποίος στη φάση που βλέπετε σκόραρε αμαρκάριστος για τρεις. Αυτό δε σημαίνει πως ο Πριντ δεν μπορεί να βγάλει προσωπικές φάσεις απέναντι στον Μίροτιτς, κάθε άλλο. Σημαίνει απλά οτι σε φάσεις όπως αυτή που είδατε υπάρχουν κενά.

Το ίδιο και σε περιπτώσεις όπως αυτή που ακολουθεί.

Eδώ βλέπετε τον Νέντοβιτς να σκοράρει από μέση απόσταση μετά από πικ εν ρολ. Ο Παου Γκασόλ μένει μέσα σε τετοιες φάσεις και επίκειται στον γκαρντ να καταφέρει να παλέψει με τον σκρίνερ και να καλύψει αυτό το χώρο. Ενα καλό και δυνατό σκριν σημαίνει αυτόματα και μια ευκαιρια για εκτέλεση από μέση απόσταση, συνεπώς οι ψηλοί μας πρέπει να δείξουν δυναμισμό και σωστές τοποθετήσεις. Αν το κάνουν αυτό, οι γκαρντ μας θα βρουνε χώρους, όπως βρήκε ο Σλότερ προχθές (δεν τους εκμεταλλευτηκε) ή ο θαυμαστός Σρέντερ στο ματς με τη Γερμανία, ο οποίος βεβαια έχει πατήματα για να πάει και μέχρι το καλάθι. Πίσω από τα σκριν, οι Ισπανοί είναι ευάλωτοι, ιδιαίτερα αν δεν καταφέρουν να κρύψουν τον Σερχι.

Δείτε και κάτι ακόμα, που συνδυάζει και τα δυο παραδείγματα.

Μετά από πικ εν ρολ, ο Τεόντοσιτς παίρνει το drive πάνω στον Γκασόλ που έχει μείνει μέσα και τελειωνει τη φάση με λει απ, ενώ ο Γιουλ έχει αργήσει μετά το σκριν. Αυτό που έχει επιπλέον ενδιαφέρον, είναι η βοήθεια του Μίροτιτς, η οποία είναι μάλλον αχρείαστη από τη στιγμή που ΚΑΙ ο Ρούντι βοηθά από την δυνατή πλευρά. Η σωστή περιστροφή θα ήταν να βγει εγκαιρως ο Φερνάντεθ στον Σερβο, και ο Μαυροβούνιος να μείνει στη θέση του, μόνο που οι Ισπανοί δεν είναι συντονισμένοι σε αυτό τον τομέα στα αρχικά πικ μια επίθεσης (εδώ ο χρόνος είναι στα 18''). Δυο παίκτες είναι ελευθεροι στο τρίποντο, και ο καλύτερος πασέρ των αντιπάλων έχει πεδίο δράσης.

Πριν περάσουμε στα συμπεράσματα, ένα ακόμη σημείo, υποθέτω ευρέως γνωστό: η ομάδα του Σκαριόλο έχει πρόβλημα στις επιστροφές. Οι Ισπανοί δεχονται πόντους στον αιφνιδιασμό, το ίδιο εύκολα όσο τους πετυχαίνουν στην άλλη άκρη του παρκέ. Αποτελούν τη δευτερη χειρότερη άμυνα της διοργάνωσης μετά τη Βοσνία. Αργούν να πάρουν τις σωστές θέσεις και μπερδεύονται ιδιαιτερα όταν ο αντίπαλος απλώσει το τρέξιμο του στο πλάτος του γηπέδου και στα φτερά. Από αυτές τις καταστάσεις μπορούν να προκύψουν ελευθερα τρίποντα για τους δικούς μας διεθνείς, αρκεί εκείνοι να τρέξουν σωστά. Κάτι που πιθανώς να μπερδέψει επιπλέον τους Ιβηρες, είναι το γρηγορο transition με τρίπλα από τον Αντετοκούνμπο και τους κοντούς αριστερά και δεξιά. Στον Ρούντι (αν παίξει) δεν αρέσει να σπαταλά τέτοια φάουλ.

Συνεπώς, οι Ισπανοί δείχνουν να υστερούν σε τρεις αμυντικούς τομείς.
1. Στην προσωπική άμυνα του Μίροτιτς και στις αποστάσεις που παίνρει από τους προσωπικούς του αντιπάλους.
2. Στην κάλυψη του mid-range χωρου πίσω από το πικ εν ρολ και στις βοήθειες που έρχονται ως αποτέλεσμα του κενού αυτού.
3. Στην άμυνα στον αιφνιδιασμό.

Για να εκμεταλλευτεί κανείς αυτές τις τρύπες, χρειάζεται πρώτα από όλα τόλμη, καθώς αυτά δεν είναι μειονεκτήματα που προκύπτουν απέναντι σε σετ επιθέσεις. Οταν το παιχνίδι του αντιπάλου έχει χαμηλό ρυθμό και αποσκοπα σε πολλές συνεργασίες, οι έμπεροι σταρ των Ισπανών θα την βρουν την άκρη. Είναι εξαιρετικοί κλέφτες και διαβάζουν τις πάσες και τις διαδρομές τους. Μη βλέπετε που αυτό δεν έχει ακόμη αποτύπωση στα νούμερα. Το χειρότερο που μπορεί να κανει κανείς απέναντι τους , είναι να πάει την επίθεση αργά, προσδοκώντας στην ευρεση της έξτρα πάσας. Αντίθετα, όποιος είναι αποφασισμένος να πάρει τις άμεσες ευκαιρίες πίσω από τα σκριν, στο ένας εναντίον ενός ή στον αιφινιδιασμό, είναι πιθανό να βγει κερδισμένος.

Αυτή είναι κατά τη γνώμη μου η μεγάλη πρόκληση των διεθνών μας αύριο, αρκεί να κάνουν το καθήκον τους στην άμυνα. Δεν πιστευω όμως πως αυτό δεν θα συμβεί. Οι Πολωνοί είχαν λόγους να μην ακολουθούν τον Γκασόλ πιο έξω, εμείς δεν έχουμε κανέναν. Το βάθος μας επιτρέπει να πάμε γερά στις επαφές και να τους ανακόψουμε τον ρυθμό. Το βασικό στοίχημα βρίσκεται στην άλλη άκρη του παρκέ.

ΥΓ 1.  Το παιχνίδι του Πρίντεζη στο ποστ είναι πολύ συχνά πολιορκητικός κριός. Στον αυριανό προημιτελικό, ο βασικός μας power forward θα χρειαστεί μάλλον να τελειώσει τις φάσεις απέναντι στον Μίροτιτς ή στον Ρεγες. Οχι όμως να κυκλοφορήσει και τη μπαλα, οπως κανει απέναντι σε άλλες ομαδες. Οι Ισπανοί δύσκολα θα τον ντουμπλάρουν χαμηλά ή και να το κάνουν, θα ειναι έτοιμοι για τις πάσες του. Αυτό που θελουν πολλοί, δηλαδή εναρξη της κυκλοφορίας της μπάλας από το ποστ, εδώ μοιάζει πολύ επικίνδυνο. Πάντα κατά τη γνώμη μου.

ΥΓ 2. Ο Καιμακόγλου μοιάζει απαραιτητος σε αυτό τον αγωνα, το ίδιο και ο Μαντζαρης (εστω και για λιγο). Τους ξέρει καλά αυτούς τους δαιμονες ο πλέι μέικερ της εθνικής.

ΥΓ 3. Οι Ιταλοί κέρδισαν τους Ισπανούς παίζοντας πολύ ένας εναντίον ενός ή βγάζοντας ψηλό σουτέρ στο τριποντο (Μπαρνιάνι, Γκαλινάρι) μετά από πικ εν ποπ. Αυτά τα ενδεχόμενα δεν εξετάζονται, γιατί η εθνική μας δυσκολα θα κερδίσει έτσι. Πρέπει π.χ. τα τεσσάρια να σουτάρουν πολύ.