AπαπαπαΠάου

Η μεγαλειώδης εμφάνιση του Πάου Γκασόλ στον ημιτελικό, επισκίασε τα πάντα στην 13η ημέρα του ευρωμπάσκετ, και πέρασε στο πάνθεον των μεγάλων κατορθωμάτων στην ιστορία της διοργάνωσης. Ηταν εκπληκτικός ο τρόπος με τον οποίο ο Ισπανός σέντερ διέλυσε την άμυνα των Γάλλων, η οποία παρακολουθούσε ανήμπορη όλο του το ρεπερτόριο να ξεδιπλώνεται στο παρκέ. Ολο του ειπα? Οχι ακριβώς. Ο Γκασόλ δεν σούταρε ούτε ένα τρίποντο, ούτε καλά καλά ανέβηκε στην κορυφή για κάποιο  σουτ από μεση απόσταση. Σχεδόν όλες του οι προσπάθειες ήταν ακριβως κατω από το καλάθι, και από ένα σημείο και ύστερα στο απόλυτο ένας εναντίον ενός απέναντι σε έναν από τους καλύτερους αμυντικούς του ΝΒΑ!

Τον βοήθησε βεβαια πολύ και ο Σερχι με τις κινήσεις του πίσω από τα σκριν και τα απόλυτα συγχρονισμένα drive, απέναντι σε μια γαλλική άμυνα η οποία περιέργως δεν δοκίμασε να βγει δυναμικά επάνω στους Ισπανούς γκαρντ. Διπλές καλύψεις είδαμε ελάχιστες, παρότι θεωρητικά οι Γάλλοι έχουν τους παίκτες για να κινηθούν  γρηγορα στις περιστροφές. Η αθλητική τους υπεροχή  έμεινε μόνο στα χαρτιά, την ίδια στιγμή που Πάρκερ και Ντε Κολό ήταν αμυντικά μαυρες τρύπες. Κάποια στιγμη ο Κολέ μάλλον απηύδησε, και έβαλε ως δευτερο γκαρντ τον Μπατούμ να κυνηγά όλους τους αντίπαλους περιφερειακούς. Στο τέλος της τρίτης περιόδου, ο σμολ φοργουορντ των τρικολόρ μάρκαρε σε τρεις διαφορετικές κατοχές τους Γιουλ, Σερχι και Ρίμπας, με αυτή ακριβώς τη σειρά!

Ηταν και άλλα τα προβληματα των Γάλλων, με κυριότερο την κακή μερα του Τόνι Παρκερ, ο οποίος ελάχιστα βοηθήθηκε από τους συμπαίκτες του. Δεν ξέρω αν το παρατηρησατε, αλλά τα σκριν που πήρε ήταν σχεδόν όλα της πλάκας. Ντιό, Γκομπέρ, Λοβέρν, σκρίναραν όλοι σαν βαριεστημένοι, κάνοντας πολύ εύκολη την δουλειά των Γιουλ και Ρίμπας που ακολουθούσαν τον σταρ των Σπερς. Η ομάδα του Κολέ δεν επιτέθηκε σχεδόν καθόλου από τον κεντρικό διάδρομο και ανάγκασε την - απόλυτα συγκεντρωμένη - Ισπανική άμυνα σε ελάχιστες μόνο περιστροφές.

Τα μαρκαρίσματα δεν χάθηκαν σχεδόν ποτέ, καθώς οι Ισπανοί δεν έφαγαν ούτε το "δολωμα" Ντιό.
 Ο έτερος "πλει-μέικερ" των Γάλλων, έδειξε απρόθυμος να τελειώσει φάσεις μόνος του όταν είχε πλάτη τον μέτριο αμυντικό Μίροτιτς, και αυτό ο Σκαριόλο το κατάλαβε νωρίς. Δεν έστειλε καμμιά βοήθεια σε αυτό το ματς-απ, και έτσι ο Ντιό δεν μπόρεσε να μεταφέρει τη μπάλα σε ελευθερο συμπαίκτη, πράγμα στο οποίο αρέσκεται περισσότερο από το σκοράρισμα. Το υψηλό IQ του φόργουορντ των Σπερς έμεινε αδρανές, και η επίθεση της ομάδας του δεν πήρε σχεδόν τίποτα από τις δικές του εμπνευσεις.

Στο προπονητικό επίπεδο, ο Σκαριόλο κέρδισε κατά κρατος, χωρίς να χρειαστεί να κάνει πολλά. Διέγνωσε τα προβληματα των Γάλλων στην άμυνα και έδωσε άπλετο χώρο στο μεγάλο του αστέρι να κάνει το παιχνίδι του χωρίς πολλά πολλά. Εγκατέλειψε γρήγορα τα σκριν μακριά από τη μπάλα που δεν έβγαζαν πουθενά και στόχευσε εκεί που περίπου είχε στοχεύσει απέναντι στην εθνική μας. Επιπλέον, όταν είδε τα ριμπάουντ να χάνονται το ένα μετά το άλλο, επιστράτευσε μια σχετικά απλή ζωνη για να ελεγξει τον αερα.

Η τακτική αυτή του βγήκε, καθώς ο Κολέ δεν επέμεινε ποτέ στο να κυκλοφορήσει η μπάλα από τον κεντρικό παίκτη στο κενό της άμυνας αυτής, τοποθετώντας μάλιστα σε αυτό το σημείο μέχρι και τον Λοβέρν! Η ζωνη του Σκαριόλο δεν εστίαζε σε ματς απ, αλλά ηταν απλωμένη στην περιφέρεια και ανάγκαζε τους Γάλλους ψηλούς να σκρινάρουν πολύ μακρια, εγκαταλείποντας τις θέσεις τους κοντά στο καλάθι. Και επειδή, όπως είπαμε, τα σκριν τους ήταν σχεδόν αναιμικά (ή ακομα και βαριεστημενα), οι Ισπανοί απειλήθηκαν ελάχιστα και το παιχνίδι γύρισε ακριβως την ώρα που έμπαινε στην τελική του ευθεία. Ο Κολέ δεν έκανε σχεδόν τίποτε για να αντιστρέψει τη ροή των πραγμάτων.

 Το σημάδι της επικράτησης των Ιβηρων ήταν το εκπληκτικό drive του Γκασόλ επάνω στην άμυνα του Πιετρούς στο τρίποντο. Ο μεγάλος παιχταρας ηταν αποφασισμένος να κάνει πράγματα που τα βλέπουμε πολύ σπάνια στα ευρωπαικά γήπεδα. Θυμηθείτε.

Oι Ισπανοί εγιναν ξαφνικά πιο συμπαθείς και θα σας πω το γιατί. Το μπάσκετ χρειάζεται μύθους, με αυτούς μεγαλώσαμε. Ο Γκασόλ πρέπει να πάρει αυτό το τρόπαιο και να το πάρει και στο σπίτι του στην Καλιφόρνια ή τελος πάντων όπου μένει τωρα στο Σικάγο. Ετσι θα έχουμε και εμείς να διηγούμαστε τις ιστορίες του, όταν μας ρωτούν αργότερα οι νεότεροι. Δεν θα μας τη βγαίνουν οι παλιότεροι με τους Νταλιμπάγκιτς, τους Μπέλοφ, και τους Τσόσιτς. Εμείς έχουμε τον Ντράζεν, τον Γκάλη, και τώρα θα κάνουμε δικό μας και τον Πάου, και τις δικές του μπασκετικές παραστάσεις.

Τωρα που είπα παραστάσεις, θα γίνω λίγο Σκουντής και θα σας πω πως στον Πάου αρέσει η όπερα. Πηγαίνει εκεί για να χαλαρώσει από "την πολυτάραχη ζωή" όπως λεει, και είναι μάλιστα καλός φίλος του Πλαθίντο Ντομίνγκο, κάτι που εγω προσωπικά δεν καταλαβαίνω. Οχι τη φιλία με τον Ντομίνγκο δηλαδή, αλλά το να πηγαίνει κανείς στην όπερα στην οποία δεν μπορείς να καταλάβεις χριστό. Τέλος πάντων, αυτό του αρέσει να κάνει του Γκασόλ εκτός του να σηκώνει τρόπαια με την εθνική Ιπανίας στα 35 του.

Σε μικρότερη ηλικία από εκείνον, σταμάτησε χθες από την εθνική Ελλάδος ο Βασίλης Σπανούλης. Η αποχώρηση του, ανοίγει αυτόματα και τη συζήτηση για το αν είναι τελικά ο σημαντικότερος παίκτης του ελληνικού μπάσκετ μετά τον Γκάλη. Αυτά όλα δεν βγάζουν φυσικά πουθενά, αλλά γεγονός είναι πως  το όνομα "Σπανούλης " μπαίνει δίκαια σε αυτού του είδους τις αντιπαραθέσεις. Τελικά, δεν άρχισα σωστά αυτο το κείμενο. Για εμάς εδώ, η μυθική απόδοση του Πάου Γκασόλ δεν επισκίασε τα πάντα.