Kακά τα ψεμματα, η μεγάλη διαφορά ανάμεσα στην περυσινή και τη φετινή εθνική είναι πως στο φετινό ρόστερ υπάρχει το όνομα "Σπανούλης". Σαφέστατα και ο Κουφός συνιστά τεράστια προσθήκη σε σχέση με την στελέχωση του μουντομπάσκετ. Ομως ο Σπανούλης είναι ο μεγάλος παιχτης αυτής της ομάδας, άσχετα αν δεν είναι ο πάντα ο καλύτερος. Η χθεσινή νίκη απέδειξε για ακόμη μία φορά την σημασία του να βρει ο ηγέτης της εθνικής ρυθμό. Κρίσιμα τρίποντα, ασίστ, κερδισμένα φάουλ, όσα δηλαδή ο Ελληνας γκαρντ μας έχει συνηθίσει τόσα χρόνια. Πριν γράψουμε οτιδήποτε άλλο, οφείλουμε να αναγνωρίσουμε αυτό.
Από εκεί και πέρα, είναι επίσης ενθαρρυντικό πως η δημιουργία του Σπανούλη δεν περιορίζεται μόνο στο κεντρικό πικ εν ρολ, αλλά στοχεύει πολύ και στις κινήσεις στη base line από τους φόργουορντ. Για δευτερο συνεχόμενο παιχνίδι, αυτός και ο Αντετοκούνμπο συνεργάστηκαν σωστά, και παρόλο που οι περιπτώσεις δεν ήταν πολλές, διακρίνω μια διαθεση να "κοιτάει" ο ένας τον άλλο. Αυτά έχουν σημασία κυρίως ενόψει συνέχειας και για περιπτώσεις που ο Γιάννης θα είναι ικανός να παραμείνει στο παρκέ για περισσότερο από 19 λεπτά. Απέναντι στους Κροάτες, ο μικρός έπαιξε 15 λεπτά στο πρώτο ημίχρονο και μόλις 4 στο δευτερο, καθώς δεν έλεγξε την ορμή του και υπέπεσε σε εύκολα φάουλ. Επίσης, παρότι βρισκόταν πάντα σε καίρια θέση στις αμυντικές βοήθειες, έχασε μονομαχίες σώμα με σώμα.
Ο μειωμένος χρόνος του Αντετοκούνμπο φανέρωσε άθελα του και τις προθέσεις του Κατσικάρη. Περπέρογλου και Παπανικολάου πήραν μαζί μόλις 10 λεπτά συμμετοχής, αφήνοντας άλλα 11 για ένα σχήμα με 3 γκαρντ, το οποίο γύρισε τελικά και το παιχνίδι. Για να δούμε αυτή τη συνθεση βέβαια, βοήθησαν κάμποσο και οι Κροάτες, οι οποίοι - ελλείψει Μπογκντάνοβιτς - χρησιμοποιήσαν και εκείνοι σχήματα με πολλούς γκαρντ. Παρόλα αυτά, δεν περνάει απαρατήρητο πως αντί να εμπιστευθεί τα τριάρια της εθνικής και τις ευκαιρίες που μπορούσαν να προκύψουν από ενδεχόμενα μις ματς, ο Κατσικάρης προτίμησε να χρησιμοποιήσει την τριάδα των γκαρντ με τις περισσότερες clutch παραστάσεις σε επίπεδο ευρωλίγκα. Η ταυτόχρονη χρήση τους έφερε συν τοις άλλοις περιστροφές με περισσότερο μέτρο και συνεπώς μικρότερες αποστάσεις από τους αντίπαλους σουτέρ. Μέχρι και τις αρχές του 4ου δεκαλέπτου, και προκειμένου να αναχαιτίσουν τη δράση των Τόμιτς - Ζόριτς, οι διεθνείς μας έπεσαν στην παγίδα του overhelping, δίνοντας έτσι πεδίο δράσης στον Σίμον και τους λοιπούς.
Εστω και έτσι, το μεγαλύτερο πρόβλημα ήταν μάλλον ο τρόπος με τον οποίο η εθνική τελείωνε τις επιθετικές τις φάσεις. Ο Σκουρτόπουλος, ακριβώς μετά το παιχνίδι, σταθηκε στις δηλώσεις του σε θέματα που άπτονται των βασικών του αθλήματος, και που είναι τελικά πιο σημαντικά από όλα: οι Ελληνες παίκτες έχασαν ενα σωρό λει-απ. Εχει απόλυτο δίκιο ο βοηθός, αλλά κατά τα άλλα πολύ εμπειρος προπονητής. Τα τελειώματα των διεθνών ήταν όντως - και για μία ακόμη φορά - απρόσεκτα. Των χαμένων προσπαθειων ηγήθηκε ο Νικ Καλάθης, ο οποίος σπατάλησε τουλάχιστον 3 λει απ με το ένα χέρι. Ισως το τεχνικό τιμ να μπορούσε εδώ να σκεφτεί τη λύση Καμμένου, καθώς ο πρόεδρος των ΑΝΕΛ έχει ως ειδικότητα να δουλευει επάνω στην ενδυνάμωση του δευτερου χεριού, όταν οι παίκτες δεν μπορούν να χρησιμοποιησουν το πρώτο.
H εθνική μας νίκησε εν τέλει ερχόμενη από πίσω στο πιο κρίσιμο σημείο, και αυτή η ανατροπή είναι ίσως η σημαντικότερη κατάκτηση που έφερε ένα παιχνίδι το οποίο κατά τα άλλα ίσως να μη σημαίνει και τίποτα στην οικονομία του τουρνουά. Φανέρωσε εντούτοις κάποιες προθέσεις και έδειξε πως ο Κατσικάρης δεν είναι ακόμη έτοιμος να φτάσει μέχρι την άκρη του πάγκου. Ισως μάλιστα και να μην το προτιμά, χωρίς αυτό να είναι απαραίτητα και τόσο αρνητικό. Πόσες ομάδες μοιράζουν το χρόνο ισόποσα σε 12 παίκτες? Αυτή τη στιγμή, η εθνική παίζει με ένα rotation 8 "βασικών", και 4 "εφεδρικών" έτοιμων να βοηθήσουν σε ειδικές καταστάσεις. Κάτι τετοιο δεν δείχνει άσχημο, αρκεί ο πάγκος να είναι τολμηρός όταν οι περιστάσεις το απαιτήσουν.
Για το ελληνικό τουίτερ μάλιστα, το απαίτησαν ήδη χθες, και καθώς ο Σίμον είχε πάρει φωτιά. Επρεπε λεει να είχε εισέλθει στον αγώνα ο Βαγγέλης Μάντζαρης. Να με συγχωρήσετε, αλλά διαφωνώ. Ο Μάντζαρης θα ήταν μια εξαιρετική αμυντική λύση, αν καποιος εκ των αντίπαλων πόιντ γκαρντ είχε κάνει τα πάντα άνω κάτω. Στην περίπτωση του Σίμον όμως, το πρόβλημα είχε να κάνει με την ομαδική αμυντική λειτουργία, και όχι τόσο με την προσωπική. Αυτό απέδειξε τελικά και η εξέλιξη του παιχνιδιού. Αν ο Μάντζαρης είχε κάπου θέση, αυτή ίσως ήταν αντί του Καλάθη στις αρχές κιόλας του αγώνα. Ομως αυτό είναι κάτι που λέγεται εκ των υστέρων και που οι προπονητές αποφευγουν για σοβαρούς λόγους να κάνουν.
Η Κροατία είναι μια πολύ καλή ομάδα, την οποία σίγουρα επηρέασε η απουσία του καλυτερου και πιο πολυσχιδούς σκόρερ της. Ο Περάσοβιτς έχει αυτοματοποιήσει το παιχνίδι στο στυλ της Βαλένθια και βασίζεται πολύ στις τοποθετήσεις των σουτέρ του γύρω από τη γραμμή του τριπόντου. Μοιράζει την οργάνωση ανάμεσα στους γκαρντ και δίνει δημιουργικές πρωτοβουλίες στους Σαριτς και Χεζόνια. Βρήκα την επιθετική του προσέγγιση πολύ αξιόλογη. Το πρόβλημα του είναι πως δειχνει να προδίδεται από την απερισκεψία των νεαρών αστεριών του. Οι δυο μικροί υστερούν ακόμη στο πνεύμα.
Κατά τα άλλα , η χθεσινή ημέρα σημαδεύτηκε από την νίκη στο νήμα των Σερβων επί των πολύ καλών Γερμανών, μία νίκη που ήρθε με πολύ δύσκολο σουτ του παιχταρα Μπιέλιτσα. Τα υπόλοιπα αποτελεσματα ήταν μάλλον αναμένομενα , συμπεριλαμβανομένης και της δύσκολης νίκης της Ιταλίας επί της Ισλανδίας. Χρειάζεται να ψάξει πολύ κανείς για να βρει κάτι άλλο άξιο λόγου, πέραν ίσως της συνέπειας των Τσέχων και της ευκολίας με την οποία κέρδισαν τους Ουκρανούς. Δεν το περίμενα ακριβώς έτσι, αλλά ο Σατοράνσκι (15-8-6) και η παρέα του δεν αστειεύονται.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου