Εντυπώσεις από το Ακρόπολις - 1 : δυο επιθετικές προκλήσεις.

H εθνική μας πάει στο ευρωμπάσκετ κουβαλώντας πιο πρόσφατη μαζί της την εικόνα του τουρνουά Ακρόπολις, και δυο γερά τεστ με Τουρκία και Λιθουανία. Από αυτά βγήκε νικήτρια και μάλιστα παρουσίασε μια σχετικά σκληρή εικόνα, απόρροια της αμυντικής λειτουργίας που κράτησε δυο σημαντικούς αντιπάλους σε χαμηλά σκορ. Σε γενικές γραμμές πάντως, η ομάδα κάθε άλλο παρά ενθουσίασε, κάτι που δεν είναι απαραίτητα και τόσο αρνητικό. Μιλάμε άλλωστε για φιλικά, στα οποία η τακτική προσήλωση μπαίνει πολλές φορές πάνω από την ευελιξία και την προσαρμόστικότητα.


Τρανότερο παράδειγμα δεν μπορεί να υπάρξει από τις αρχές του τρίτου δεκαλέπτου απέναντι στην Τουρκία, εκεί όπου η εθνική μας επέμεινε σε ένα επιθετικό παιχνίδι που δεν την οδηγούσε πουθενά. Δεν άλλαξε όμως, και αυτό διότι κάποια πράγματα έπρεπε να βγουν καλύτερα μέσα στο γήπεδο. Αν το παιχνίδι ήταν επίσημο, το πιθανότερο είναι πως τα ανεπιτυχή ποσταρίσματα του Περπέρογλου θα είχαν σταματήσει στον αριθμό 2, και τα σκριν στον roller στα πικ εν ρολ θα είχαν από ένα σημείο και ύστερα εγκαταληφθεί. Ομως για κάτι τετοιο προσφέρονται τα φιλικά, για το δικαίωμα στη βελτίωση μέσω της συνεχόμενης αποτυχίας.

Μιας και σας μίλησα για αυτά τα δύο επιθετικά στοιχεία, ίσως θα μπορούσαμε να τα δούμε και αναλυτικότερα κ να αφήσουμε τη συνολική αποτίμηση για ένα επόμενο (αυριανό ή μεθαυριανό κείμενο). Εχει νομίζω ενδιαφέρον, διότι ο Κατσικάρης επιμένει σε αυτά, και λογικά θα τα δοκιμάσουμε μέσα στο τουρνουά σε πολλές περιπτώσεις.

Εν αρχή λοιπόν, φαίνεται πως ο Στράτος Περπέρογλου είναι ένα σημαντικό κομμάτι του back-up πλάνου του προπονητή μας και πως είναι εδώ περισσότερο για να ποστάρει, παρά για να παίξει την αδύνατη πλευρά. Η παρακάτω είναι μια κλασική εικόνα και είναι ενδεικτική των προβλημάτων που αντιμετωπίζει η ελληνική επίθεση. Αυτά δεν σχετίονται τόσο με την τακτική (το να ποστάρεις τον Πέρπε είναι πάντα μια σοβαρή επιλογή) , όσο με την εκτέλεση όταν δεν βγει το plan A.

Για παράδειγμα, εδώ οι Τούρκοι επέλεξαν να μην αφήσουν τον παίκτη μας να γυρίσει και έστειλαν επάνω του βοήθεια. Η πάσα ήταν αναγκαστική , αλλά ελευθερο σουτ ήταν αδύνατο να βρεθεί, και αυτό διότι οι αποστάσεις δεν είναι σωστές. Ο Πρίντεζης δεν έχει ανοίξει το χώρο και ο Ιλιασοβα ελέγχει άνετα και εκείνον και τον Σλούκα. Καθώς ο Περπέρογλου επέλεξε πάσα στον 2ο, το αποτέλεσμα ήταν ένα σουτ πάνω από τα απλωμένα χέρια του Τούρκου φόργουορντ, ο οποίος πρόλαβε να καλύψει τον Ελληνα γκαρντ.

Ομοια προβλήματα και σε επόμενη φάση.

Εδώ ο Πρίντεζης έχει διορθώσει τη θέση, αλλά η εθνική δεν δημιουργεί αδύνατη πλευρά ως αποτέλεσμα της θέσης του Καλάθη, ο οποίος δεν τραβάει τον Κοξάλ καιεπιτρέπει σε αυτόν και τον Ιλιασόβα να ελέγχουν εύκολα τη διαδρομή πάσας προς 3 παίκτες. Ο Καλάθης θα έπρεπε να πάει προς τη γωνία, σε κοντινότερη απόσταση στο ποστάρισμα, το οποίο παρεμπιπτόντως πήγε πολύ βαθειά.

It's ok, οι παίκτες δεν είναι ρομπότ, και μιλάμε για φιλικά, απλά το γεγονός είναι πως σε καταστάσεις σαν αυτή η εθνική δεν μπόρεσε να κυκλοφορήσει μπάλα και να εκμεταλλευτεί τα κενά που άφηναν οι βοήθειες. Εξάλλου, η ομάδα επιχειρεί πράγματα στα οποία δεν μας συνηθίσει, όπως π.χ. τα πικ μεταξύ 1-3. Πώς νομίζετε οτι βρέθηκε ο Πέρπε με αντίπαλο τον Ντίξον? Οι Τούρκοι άλλαζαν σε αυτά τα side σκριν κατά κόρον....

Ενα επιπλέον πράγμα που δεν έχουμε συνηθίσει να βλέπουμε είναι τα σκριν του δευτερου γκαρντ επάνω στον ψηλό που κόβει προς τα μέσα μετά από το πικ εν ρολ. Οπως εδώ.

H εθνική μας επιχείρησε κάτι τετοιο σε 3 περιπτώσεις στο 3ο δεκάλεπτο με τους Τούρκους και κάμποσες περισσότερες γενικώς. Τις περισσότερες φορές δεν κατάφερε να πάρει κάτι καλό και οι λόγοι είναι συγκεκριμένοι.
Πρώτον, με τα σκριν τοποθετημένα τόσο έξω, το κόψιμο του ψηλού αργούσε πολύ (Κουφός και Μπουρούσης δεν είναι "σφαίρες") και ο Ερντέν είχε χρόνο να ανακάμψει.
Δευτερον, ο παίκτης του Σλούκα (Γκιουλέρ) βρίσκεται στην ευχαριστη θέση να καλύψει εκείνος το drive Καλάθη και ο ο Ντίξον μπορεί να μείνει για να παρακολουθήσει τον Σλούκα. Ουσιαστικά, αν ο ψηλός δεν κόψει μέσα εξαιρετικά γρηγορα, ανισορροπία δεν δημιουργείται πουθενά, οι αποστάσεις είναι κακές, και η κίνηση μέσα στη ρακέτα αφόρητη. Ακριβώς όπως παρακάτω, όπου η προσπάθεια του Σπανούλη κατέληξε σε τελειώμα ανάμεσα σε ένα σωρό κόσμο.

Οπως βλέπετε, το γήπεδο δεν έχει απλώσει καθόλου και γενικώς η ελληνική ομάδα σπάνια έβγαλε ελευθερα σουτ στο πέντε εναντίον πέντε, κυρίως γιατί δοκίμαζε να τρεξει τετοιου είδους plays. Αυτά όμως δεν είναι εύκολα και χρειάζονται συντονισμό και εκτέλεση των σκριν στην εντέλεια. Τα λεπτά του Περπέρογλου στο παρκέ δε συνοδευτηκαν εν τέλει από μεταφορά της μπάλας σε κάποια αδύνατη πλευρά καθώς τετοια δεν υπήρξε.

Αυτά είναι ζητήματα τα οποία θα κληθεί να λύσει ο Κατσικάρης , καθώς η εθνική μας δεν μπόρεσε να βγάλει ευκολες φάσεις στο πέντε εναντίον πέντε, σε κανένα από τα δυο παιχνίδια, μία εικόνα που σίγουρα προβληματίζει. Από την άλλη, έδειξε καλά στοιχεία σε άλλους τομείς του παιχνιδιού, για τα οποία θα γράψουμε αυριο μεθαυριο σε ένα πιο γενικό (και λιγότερο επίμονο σε λεπτομέρειες) κείμενο.