Ο Αγραβάνης ήταν νίντζα αλλά όλα καλά.

H τελική 12άδα της εθνικής μας ανακοινώθηκε αμέσως μετά το τουρνουά της Ξάνθης και δεν προξένησε καμμία έκπληξη. Την απαρτίζουν 5 γκαρντ, 5 φόργουορντ και 2 σέντερ, όλοι τους οι κατά τεκμήριο καλύτεροι διαθέσιμοι Ελληνες παίκτες. Ο Κατσικάρης έχει προφανώς εμπιστοσύνη στις δυνάμεις του και νιώθει σίγουρος πως οι ρόλοι θα κατανεμηθούν σωστά και προπαντώς λειτουργικά. Η αλήθεια είναι πως αν αυτό επιτευχθεί, η εθνική μας έχει τις πιθανότητες να παρουσιάσει στο τουρνουά το πιο ξεκούραστο σύνολο και ταυτόχρονα εκείνο με τα υψηλότερα επίπεδα ενέργειας: τετοιο βάθος δεν το έχει κανείς, κι ας λείπει ένας σέντερ-μάστορας στην πικ εν ρολ άμυνα ή ένας κλασικός σουτέρ. Ετσι κι αλλιώς, καμμιά ομάδα δεν διαθέτει τα πάντα.

Η πρόκληση έγκειται φυσικά στο μοίρασμα των αρμοδιότητων και των λεπτών συμμετοχής, καθώς (πέραν του Μάντζαρη) δυσκολεύεται κανείς να βρει έναν παίκτη ειδικών αποστολών. Ο Αντετοκούνμπο είναι φυσικά εν δυνάμει ένας τέτοιος, καθώς στην άμυνα μπορεί να καλύπτει τα νώτα και των υπολοίπων. Ομως δεν είναι νίντζα. Νίντζα ήταν μόνο ο Αγραβάνης.

Ο μικρός μπορούσε να εμφανιστεί ανά πάσα στιγμή σε δύο θέσεις , και να εξαφανιστεί εν ριπή οφθαλμού. Μπορούσε να πετάξει προπέτασμα καπνού, να δείρει ένα δυο αντιπάλους , και καθώς ο άνεμος θα σκόρπιζε το άσπρο σύννεφο, να πάρει τα φάουλ του και να χαθεί μαζί του. Ο Αγραβάνης δεν θα ήταν ύλη, θα ήταν ιδέα.

Θα ήθελα να δω τον μικρό στο τελικό ρόστερ της εθνικής, με το σκεπτικό οτι θα ήταν ιδανικός στο να παίξει τον ρόλο του αναπάντεχου πασπαρτού στις θέσεις 4-5 και να δώσει την δυνατότητα στην εθνική να αγωνίζεται με χαμηλότερα και πιο ευέλικτα σχήματα. Ο Κατσικάρης επέλεξε κάτι διαφορετικό, και μάλλον καλά έκανε, υπό την έννοια ότι ελάχιστοι θα εμπιστευονταν εμένα. Ο πολύ καλός κοουτς της εθνικής αξιολογεί την ευελιξία στις θέσεις 3-4 ως σημαντικότερη από εκείνη στις θέσεις της ρακέτας. Το πιθανότερο είναι πως αυτό έχει να κάνει με την αστάθεια στο μακρινό σουτ που δείχνουν ο Γιάννης με τον Παπανικολάου, και στην αντιστρόφως ανάλογη επίδοση του Στράτου Περπέρογλου όταν βρίσκεται να διαχειριστεί την ελευθερη θέση στην αδύνατη πλευρά, εκεί όπου οι επιλογές του βρίσκονται στο κορυφαίο επίπεδο.

Εντούτοις, για να δικαιωθεί απόλυτα ο προπονητής της εθνικής, θα πρέπει ο Κουφός με τον Μπουρούση να εμφανιστούν πανέτοιμοι να τα βάλουν με τα θηρία, όταν η στιγμή θα το απαιτήσει (που θα το απαιτησει). Τα κρίσιμα παιχνίδια κρίνονται εν πολλοίς σε διεκδικούμενες μπάλες και σε hustle plays. Η ταπεινή μου άποψη ήταν πως ο μικρός με το μεγάλο θάρρος θα ήταν σε ιδανικός στο να "βγάλει" τέτοιες φάσεις και να κερδίσει χαμένες μπάλες στη ρακέτα, κι ας μην τον έβρισκαν ποτέ τα τελευταια λεπτά ενός αγώνα στο παρκέ. Κάτι τέτοιο, η περυσινή - χωρίς Κουφό - εθνική, το είχε ανάγκη, καθώς κέρδιζε στο μουντομπάσκετ μόλις 8,8 επιθετικά ριμπαόυντ ανά παιχνίδι.

Τέλος πάντων , κουβέντα να γίνεται. Η γραμμή των φοργουορντ είναι η πληρέστερη στην ιστορία, ο Αντετοκούνμπο ή ο Καιμακόγλου ίσως παίξουν και σέντερ. Η εθνική έχει βάθος που όμοιο της δεν έχουμε ξαναδεί και η έλλειψη ενός καθαρού καμικάζι είναι πιθανό να αναπληρωθεί από τις ρητορικές ικανότητες του προπονητή στο να χρίζει τελευταίους αυτούς που ήταν πάντα πρώτοι. Το λογικό είναι η ομάδα μας να διαπρέψει και να παίξει ταυτόχρονα και ελκυστικό μπάσκετ. Για το πόσο μακριά θα φτάσει θα πρέπει να περιμένουμε λίγο ακόμη, όπως θα πρέπει να περιμένουμε για να δούμε τι μπάσκετ θα επιλέξει να παίξει.

Πάνω σε αυτό το τελευταίο, το Ακρόπολις θα είναι ένας χρήσιμος οδηγός. Θα δούμε τα παιχνίδια, και μετά θα επιχειρήσουμε και μία αναλυτικότερη προσέγγιση. Στο τουρνουά της Ξάνθης η εθνική έδωσε έμφαση στο παιχνίδι κάτω από το καλάθι, όμως η 12άδα δεν ηταν οριστική και υπήρχαν απουσίες. Πλήρης θα μας παρουσιαστεί από εδώ και πέρα.

Στη φωτό αγαπητοί φανζ βλέπετε ένα Soave Classico 2014 από τον οίκο Pieropan, το οποίο συνόδεψε έξοχα μία μακαρονάδα αλ όλιο φέτος το καλοκαίρι. Σας έχω πει 100 φορές να μην είστε βλάχοι, πιείτε και τίποτις της προκοπής, έλεος, λες και έχουμε κρίση or something και δεν μπορούμε να κάνουμε εισαγωγές.