Η απλωμένη επίθεση της Λοκομοτίβ και πως να (μην) την αντιμετωπίσετε.

Στον Γιώργο Μπαρτζώκα αρέσει να απλώνει τις επιθέσεις του και να μεγιστοποιεί τις αποστάσεις μεταξύ των παικτών, αυτό που πολλοί ονομάζουν spread offense. Η κίνηση των παικτών είναι συνεχής, όπως και της μπάλας , και το κεντρικό πικ εν ρολ χρησιμοποιείται ως πρόσχημα για να μεταφερθεί εκείνη σε ελευθερους παίκτες στην περιφέρεια. Το παιχνίδι με πλάτη ή οι συνεργασίες μεταξύ των ψηλών δεν είναι έντονα στο ρεπερτόριο του.

Για να αντιμετωπίσει κανείς μία τόσο "πλατειά" επίθεση, ο καλύτερος τρόπος είναι να έχει παίκτες που να μπορούν να αλλάξουν επιτυχημένα στα σκριν, έτσι ώστε οι σουτέρ να μη βρουν χώρο δράσης και τα μις ματς στο ένας εναντίον ενός να μην κοστίζουν πολύ. Ο Πεδουλάκης είχε μεγάλη επιτυχία απέναντι στον Ολυμπιακό επειδή Γκιστ και Λάσμε έπαιζαν πότε μαζί και πότε χώρια, με έναν από τους δύο να βρισκόταν μονίμως στο παρκέ. Και ναι, υπήρχε και ο Μασιούλις. Ο φετινός ΠΑΟ έχει για αυτές τις δουλειές μόνο τον πρώτο από τους τρεις, ενώ παράλληλα - πλην Καλάθη - παίκτης που να πιέζει τη μπάλα με συνέπεια δεν έχει βρεθεί ακόμη. Ο Φελντέιν διακρίνεται περισσότερο για τα καλά του χέρια στις διαδρομές της πάσας.

Συνεπώς, το κρεσέντο του Ντιλέινι έχει την εξήγηση του. Κατά τη μεγαλύτερη διάρκεια του ο Γκιστ ήταν στον πάγκο και ο Καλάθης εκτός με τρία φάουλ. Ετσι, η Λοκομοτίβ μπορούσε να τρέξει spread πικ εν ρολς και να ανοίξει αποστάσεις. Για δείτε.

Εδώ έχει γίνει το πικ και πάνω στον Αμερικάνο είναι ο (αργός πλέον) Φώτσης. Η διάταξη βρίσκει τη ρακέτα ολόαδεια καθώς ο Σίνγκλετον έχει τραβήξει έξω τον Κούζμιτς και έτσι ο Ντιλέινι πάει στο εύκολο λέι-απ και κερδίζει και φάουλ. Σε αυτή την περίπτωση ο Σερβος δεν χρειαζόταν ενδεχομένως να βγει τόσο έξω, ο κατά συνθήκην σέντερ των Ρώσων δεν είναι πια και ο καλύτερος σουτέρ.

Επόμενο παρακαλώ.

Νομίζω το βλέπετε. Είναι ακριβώς το ίδιο. Στη ρακέτα δεν είναι κανείς, ο Σίγκλετον είναι στη γωνία, ο Φώτσης πάλι χάνει το μαρκάρισμα. Είναι απόλυτα λογικό.

Ο Παναθηναικός, πέραν του ότι -πλην Γκιστ - δεν έχει ψηλούς που να μπορούν να παίξουν καλά το switch, κρέμεται και από τις αργές αντιδράσεις των Ραντούλιτσα (κυρίως) και Κούζμιτς (κατά δεύτερον.)  Καμμιά φορά μάλιστα δεν είναι μόνο αργές, αλλά κακές. Οπως εδώ.

Παρόλο που Διαμαντίδης και Φώτσης ελέγχουν πολύ σωστά τη ρακέτα και τους παίκτες στο πλάι , ο Ραντούλιτσα βιάζεται παρα πολύ στην επαναφορά του και αφήνει τον γκαρντ της Κουμπάν ολομόναχο για ένα τρίποντο. Το τάιμινγκ είναι λάθος, θα έπρεπε να είχε μείνει λίγο παραπάνω.

Πριν το απίθανο πεντάλεπτο του Ντιλέινι (γιατί σε 5 λεπτά έβαλε τους 20 πόντους), ο Παναθηναικός είχε καταφέρει να φέρει το παιχνίδι στα μέτρα του. Του ξέφυγε ξανά εν μέρει επειδή ο Αμερικάνος ήταν τρομερός και εν μέρει επειδή δεν είχε τα εργαλεία για να τον αντιμετωπίσει. Πέραν αυτών , δεν είχε και εναλλακτική τακτική. Διπλές καλύψεις δεν δοκιμάστηκαν ποτέ ώστε να φύγει η μπάλα από τα χέρια του. Από την άλλη,  ο Τζόρτζεβιτς την πάτησε στην αρχή με αυτή την προσέγγιση (η Λόκο έβγαλε ελεύθερα τρίποντα από τις κακές περιστροφές), για αυτό και ίσως εδώ την απέφυγε.

Γενικώς, σέβομαι την επιθυμία των ανθρώπων του ΠΑΟ να κινηθούν πρώτα από όλα για γκαρντ. Ο προπονητής ξέρει τι χρειάζεται υποθέτω. Από την άλλη, δεν γίνεται να μην παραδεχτεί κανείς πως αμυντικά προβληματα σαν τα χθεσινά οφείλονται κυρίως στην έλλειψη ενός ακόμη mobile ψηλού.

Ωπ, τα ίδια λέμε πάλι. Ας πούμε κάτι διαφορετικό.

Το πρωτο τρίποντο που έβαλε ο Ντιλέινι, ήταν αποτέλεσμα μιας επίθεσης που αν εκτελεστεί σωστά, τότε αντιμετωπίζεται δύσκολα. Το παρακάτω σκριν ονομάζεται και elevator, γιατί και καλά οι δύο παίκτες που σκρινάρουν κλείνουν σαν πόρτα ανελκυστήρα. Οκ, το πιάνετε.

Το ελεύθερο τρίποντο που ακολουθησε έδωσε το έναυσμα για την αρχή του σερί και δείχνει μεταξύ άλλων πως ο Μπαρτζώκας ξέρει τι κάνει. Και εδώ, δείτε την μέγιστη εκμετάλλευση των χώρων. Ο Μπρόκχοφ είναι πολύ έξω για να βρει σωστή γωνία πάσας και για να αποφύγει την πίεση του Πάβλοβιτς (εκεί δεν ακολυθεί κανείς αν ο επιτιθέμενος δεν είναι γκαρντ) , το ποστ και η δεξιά γωνία είναι ολόαδεια. Ναι, η Λοκομοτίβ έχει συγκεκριμένο πλάνο. Δεν παίζει στην τύχη.

Παρεμπιπτόντως, αν για τα κατορθώματα του Ντιλέινι στην 3η περίοδο ευθύνη είχαν και οι ένθεν κι ένθεν τακτικές, τότε για εκείνα του Κλαβέρ υπαίτιος ήταν μόνο ο ίδιος. Ο Ισπανός ήταν εξίσου (ή και περισσότερο καθοριστικός) κερδίζοντας χαμένες κατοχές, βάζοντας μεγάλα σουτ και γενικώς διέπρεψε σε ο,τι είχε να κάνει με κρίσιμα hustle plays που λένε. Η απόκτηση του από τη Λοκομοτίβ συνιστά ένα από τα μεγαλύτερα κόλπα της μεταγραφικής περιόδου.