H ματσάρα Εφές Πίλσεν - Ολυμπιακός στην Πόλη ήταν τροφή στα μάτια κάθε φίλου του μπάσκετ. Από ένα σημείο και ύστερα , τα επιθετικά συστήματα πήγαν στον βρόντο και έμειναν οι εμπνεύσεις και τα μεγάλα σουτ. Η προπονητική επιρροή περιορίστηκε στην επιλογή σχημάτων , αν και αυτό δεν ήταν και λίγο. Το κοντό σχήμα του Ολυμπιακού π.χ., με τον Παπαπέτρου στη θέση 4 ή και στο 5, άνοιξε αποστάσεις και έκανε τους ερυθρόλευκους πυραυλοκίνητους στο ανοιχτό γήπεδο, κάτι που εκμεταλλεύτηκαν δεόντως. Τα τρίποντα των Λοτζέσκι και Αθηναίου, καθώς και τα τρεξίματα των Χάκετ-Στρόμπερι έκριναν το παιχνίδι.
Πριν φτάσουμε σε αυτό το - χιτσκοκικό, γκανγκινιολικό - φινάλε, ο Ολυμπιακός είχε φροντίσει να καταθέσει για πρώτη φορά φέτος επιθετικά διαπιστευτήρια. Το καλύτερο του διάστημα ήταν το πρώτο 15λεπτο της αναμέτρησης, εκεί όπου η παρουσία του Σπανούλη δεν σήμανε αυτομάτως και οργανωτικό μονοπώλιο και εκεί όπου η απουσία του συνοδεύτηκε από διαφορετικού τύπου εμπνεύσεις. Βασιζόμενοι σε μία άψογα στημένη και λειτουργική άμυνα, οι ερυθρόλευκοι κεφαλαιοποίησαν τις κερδισμένες μπάλες τρέχοντας σωστά και ποικίλα plays.
Πρώτα πρώτα, στόχευσαν στον Ερτέλ ποστάροντας τον Μάντζαρη, και αυτό που κατάφεραν ήταν να δημιουργήσουν και να αξιοποιήσουν αδύνατη πλευρά. O Στρόμπερι αποδείχθηκε πολύ χρήσιμος στο να προσφέρει τοποθετημένος εκεί. Επειτα, βγήκαν στο γρηγορο transition χωρίς να χάνουν παράλληλα το μέτρο. Ακόμη, έπαιξαν το κλασικό πικ εν ρολ τους τοροφοδοτώντας τους ψηλούς, επιτέθηκαν στα close-out με τους Λοτζέσκι και Παπαπέτρου και πήραν πόντους από τη horns επίθεση (σκριν επιλογής στην κορυφή). Παρακάτω, βλέπετε ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα από αυτή τη διάταξη, με τον Σπανούλη στον πάγκο και τον νεαρό φόργουορντ στη θέση 4.
Μετά το σκριν , ο Παπαπέτρου μένει ψηλά (όπως συνηθίζεται σε τετοιου τύπου επιθέσεις), μετακινεί τη μπάλα στον Αθηναίου και ύστερα οι δυο τους απομονώνουν ένα πικ στο πλάι για να εκμεταλλευτούν τις δεδομένες αλλαγές της Εφές σε κατι τέτοιους συνδυασμούς. Το γήπεδο ανοίγει και ο μικρός τελείωνει ιδανικά το ποστάρισμα του. Απλά πράγματα, σωστά σχεδιασμένα, με κίνηση και διάβασμα των αδυναμιών του αντιπάλου. Δεν είναι πυρηνική φυσική.
H επίθεση του Ολυμπιακού παρουσίασε επίσης κάποια ωραία pin down screens (σκριν χαμηλά από τον ψηλό) για τον Λοτζέσκι, ο οποίος έπαιρνε τη μπάλα και ξαναπάσαρε στον σκρίνερ που έκοβε προς τη ρακέτα. Τέλος , έδειξε τη γνωστή της επιμονή στο να τροφοδοτήσει τον Πρίντεζη και έπαιξε καλά μακριά από τη μπάλα. Γενικώς, είχε μία ποικιλία που επέτρεψε στους ερυθρόλευκους να βρουν καλά σουτ και να τελειώσουν το παιχνίδι με το αξιόλογο 41,7% στις προσπάθειες τριών πόντων. Το ποσοστό ούτε είναι τυχαίο, ούτε βρήκαν ξαφνικά οι Πειραιώτες έναν νέο σουτέρ. Απλά, όταν υπάρχει επιθετικο πλάνο υπάρχει και ευστοχία. Για δείτε λίγο πως μπήκε το τρίποντο που έκοψε τα πόδια των Τούρκων.
Ο Χάκετ αποφασίζει (και εδώ μιλάμε για έναν πολύ έξυπνο αυτοσχεδιασμό) να μην περιμένει το πικ και να τρυπώσει ανάμεσα στους αμυντικούς, αναγνωρίζοντας τον κακό αμυντικό Ερτέλ. Παράλληλα, Αθηναίου και Λοτζέσκι κινούνται πολύ ωραία στο γήπεδο, "γεμίζοντας" τους σωστούς χώρους. Οταν βγαίνει η πάσα, τα πάντα είναι όπως πρέπει να είναι. Το τρίποντο δεν μπαίνει τυχαία.
Η αποτελεσματικότητα του Ολυμπιακού στα κρίσιμα σημεία ήταν επίσης προιόν τόλμης και γρήγορης εκτέλεσης. Είδατε τα δυο τρίποντα του Λοτζέσκι ή το πώς έτρεξαν το γήπεδο οι Χάκετ και Στρόμπερι; Το φετινό ρόστερ επιτρέπει τέτοιου είδους παιχνίδι και οι ερυθρόλευκοι μπορούν να διαπρέψουν σε αυτό. Αντίθετα, όταν παίζουν με τη συνταγή του τρίτου δεκαλέπτου (πολύ κεντρικό πικ εν ρολ με τον Σπανούλη, στασιμότητα, κατάχρηση τρίπλας) γίνονται προβλέψιμοι και μπλοκάρουν ανάμεσα σε απλωμένα χέρια. Ευτυχώς, η Εφές ανέδειξε εκ νέου πως με την περυσινή συνταγή τα φετινά υλικά δεν δένουν μεταξύ τους.
Ολα αυτά τα χθεσινά ίσως μπέρδεψαν κάπως τους φίλους του Ολυμπιακού, που είδαν την ομάδα τους να αποδίδει καλύτερα όταν "ανακάτεψε" τις κλασικές θέσεις. Ο Παπαπέτρου έπαιξε μέχρι και στο 5, ο Στρόμπερι απέδωσε καλά ως τριάρι. Τι γίνεται άραγε τώρα; Χρειάζεται ενίσχυση και σε ποιες θέσεις; Γνώμη μου είναι πως αυτές οι "μετακινήσεις" στο σύγχρονο μπάσκετ είναι περίπου φυσιολογικές, άσχετα αν δεν μπορούν να χρησιμοποιηθούν ως κανόνας. Υπάρχουν πολλά πρόσφατα παραδείγματα όπου κοντά σχήματα (όχι με 3 κοντούς, αλλά στις θέσεις στο ποστ) κέρδισαν τίτλους και άλλαξαν τη μοίρα σειρών και σειρών. Δεν υπάρχει τίποτε κακό στο να βρίσκει ένας προπονητής τις λύσεις εκ των έσω. Ενας αναλυτής που σέβομαι απόλυτα έγραψε αυτό.
Η νίκη επί της Εφές στην Πόλη, δεν προσφέρεται παρόλα αυτά για θριαμβολογίες. Αυτό που μπορεί να πιστοποιήσει, είναι πως ο Ολυμπιακός μπορεί να είναι μία καλή επιθετική ομάδα όταν ακολουθεί τις επιταγές της στελέχωσης του. Τίποτε λιγότερο, τίποτε παραπάνω.
Υ.Γ. Η κακή πικ εν ρολ άμυνα στα λεπτά του Αγραβάνη ήταν μάλλον συγκυριακή όσο και αναμενόμενη. Πότε άραγε θα δούμε απόλυτα υγιές το δίδυμο Γιανγκ - Χάντερ; Οταν συμβεί αυτό, δεν θα είναι τόσο εύκολο για την κάθε Εφές να σκοράρει εκμεταλλευόμενη βαθειές ή αργές περιστροφές.
ΒREAKING: Ρήξη χιαστού ο Γιανγκ, χάνει τη χρονιά μάλλον. Πολυ κριμα για τον καλύτερο ψηλό που απεκτησε ο Ολυμπιακός τα τελευταια χρόνια, τωρα πολλά από όσα λέμε πλέον δεν ισχύουν.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου