Η φετινή ευρωπαική περιπέτεια του Παναθηναικού ήταν γεμάτη σκοπέλους, σκαμπανεβάσματα και άφησε σε φίλους του ανάμεικτα συναισθήματα. Εμφατικές νίκες με εντυπωσιακό μπάσκετ, ήττες από θεωρητικά κατώτερους αντιπάλους, πρόκριση στους 8 της Ευρωπης, απανωτές συντριβές από την ΤΣΣΚΑ Μόσχας του Δημήτρη Ιτούδη. Πώς μπορεί να κρίνει άραγε κανείς την πορεία της ομάδας και τι να πρωτοβάλει στο ζύγι?
Επειδή το εγχείρημα δείχνει δύσκολο, ισως θα μπορούσαμε να επιχειρήσουμε μια σημειολογική ανάλυση.
Το περασμένο καλοκαίρι εξαγγέλθηκε ένα πλάνο ανανέωσης το οποίο θα έδινε έμφαση στην ανάπτυξη του εγχώριου ταλέντου με προοπτική την επιστροφή στην κορυφή με ένα κορμό-μπετόν μέσα στα επόμενα χρόνια. Επιτομή της νέας φιλοσοφίας είναι πιθανώς η πρόσφατη δήλωση του Δ.Γ. : "Αν δεν σηκώσουμε ευρωπαϊκό στην επόμενη πενταετία με τον Χαραλαμπόπουλο αρχηγό να μη με λένε Γιαννακόπουλο"!
Στη φράση αυτή βρίκουμε κατ'αρχήν το τεμάχιο λόγου "στην επόμενη πενταετία". Ο όρος πενταετία είναι ένας γενικώς παραδεκτός όρος σε ο,τι αφορά τον αθλητικό προγραμματισμό και έχει χρησιμοποιηθεί κατά κόρον σε φράσεις όπως "πλάνο πενταετίας" ή "αρνήθηκε να υπογραψει πενταετές και ετσι τον εστειλαν στον ΟΦΗ". Τετοιου ειδους αποστροφές φανερώνουν αν μη τι άλλο μια προοπτική, είτε εκείνη ευοδωθεί είτε όχι. Αυτό είναι σιγουρα θετικό και εγγυάται μία συνέχεια. Από την άλλη δεν ξεκαθαρίζεται επαρκώς ποιος ειναι ο χρονικός ορίζοντας. Είναι άραγε το τέλος της πενταετίας? Είναι η μέση? Η είναι η επόμενη κιόλας χρονιά?
Οι φετινές επιδόσεις του Παναθηναικού δεν μας προιδεάζουν για κάτι από όλα αυτά. Το μπάσκετ που έπαιξαν οι πράσινοι γεννά περισσότερο ερωτήματα παρά δίνει απαντήσεις. Βασισμένο στην καλή εκγύμναση, σε plays που ευνοούσαν τα σουτ από απόσταση και τη γρηγορη εκτέλεση, και ταυτόχρονα σε άμυνες που δεν 'τονιζαν' τη σημασία των αλλαγών ή την προστασία της στεφάνης, το παιχνίδι του τριφυλλιού ήταν σε περιόδους ελκυστικό, αλλά έμοιαζε να πατά σε σταθερες διαφορετικές από εκείνες που εγγυηθηκαν πρόσφατους ευρωπαικούς τίτλους.
Αυτό δε σημαίνει πως ο Ιβάνοβιτς κατάφερε λίγα. Αντιθέτως, καταφερε κατά τη γνώμη μου αρκετά. Και αυτό το κατανοεί καλύτερα κάποιος εάν περάσει στο επόμενο μικρό απόσπασμα: "με τον Χαραλαμπόπουλο αρχηγό" .
Εδώ η λέξη "Χαραλαμπόπουλος" αποτελεί ένα ομολογουμένως φορτωμένο σημείο για δυο βασικούς λόγους.
- Πρώτον διότι υπό τη σκέπη του συμπυκνώνονται συμβολικά τα ονόματα και τα πρόσωπα όλων των πιτσιρικάδων που ο Παναθηναικός επιχειρεί να μετατρέψει σε άνδρες. Ο 18χρονος φόργουορντ είναι απλώς ένας από αυτούς που οι πράσινοι προσδοκούν να τους οδηγήσουν στην επομενη επιτυχημένη μέρα. Το να επιμείνει η διοικηση σε κάτι τετοιο θα είναι ευχης έργον, άσχετα με το αν φέτος η συλλογή των εμπειριών ήταν μηδαμινή. Από την άλλη όμως, πόσο έτοιμοι ηταν να αγωνιστούν στο κορυφαιο επίπεδο οι Λούντζης, Παπαγιάννης, Κόνιαρης? Μήπως η βιασύνη θα τους είχε κάνει περισσότερο κακό παρά καλο? Δεν είναι κατι τετοιο καθόλου απίθανο.
- Δευτερον διότι μέσα στα τόσα που περικλείει καταφέρνει παράλληλα να αποκλείσει ένα σωρό άλλα, όπως για παραδειγμα την απάντηση στο υποθετικό ερώτημα "ποιοι θα είναι οι συμπαίκτες του ;". Το λέω αυτό γιατί και ο Αλβέρτης, ως αρχηγός του Παναθηναικού, έτυχε να έχει δίπλα του τον Μποντιρόγκα... Αυτό κι αν είναι φορτωμένο σημείο.
Γενικώς, και για να απλοποιήσουμε τα πράγματα στο κείμενο, η έμφαση που έχει αποδοθεί στη διαδικασία αναδόμησης με νεαρούς Ελληνες παίκτες, έχει λειτουργήσει ως "σιγαστήρας" για όλα τα άλλα τα οποία χρειάζονται για να έχει κανείς μία πραγματικά ανταγωνιστική ομάδα. Και αυτά ξέρετε, περιλαμβάνουν σημαντικά πράγματα όπως το ποιοι θα είναι οι υπόλοιποι που θα απαρτίζουν το ρόστερ.
Η ποιοι το στελέχωσαν φέτος και αν μπορούσε ο προπονητής να παρουσιάσει με εκείνους κάτι αληθινά καλύτερο.
Οι αποψεις υποθέτω πως διίστανται, αλλά όπως και να έχει το κοινό του Παναθηναικού έδωσε στον τελευταιο αγώνα θετική ψήφο. Και αυτό διότι αναγνώρισε πως η ομάδα έπιασε για φέτος το ταβάνι της, καταφέρνοντας μάλιστα να αναδείξει και δυο μελλοντικούς πρωταγωνιστές. Οι Νίκος Παππάς και Βλαντιμιρ Γιάνκοβιτς, ξεχασμένοι στην άκρη του πάγκου επί Πεδουλάκη, μπήκαν για τα καλά στην ομάδα και έδειξαν πως μπορούν να προσφέρουν πολλά περισσότερα από όσα ένας απλός ρολίστας. Το οτι το τριφύλλι κέρδισε αυτό το στοίχημα, οφείλει μάλλον να πιστωθεί στον Ιβάνοβιτς, με τον ίδιο τρόπο που του πιστώνονται και οι αδυναμίες.
Από εκεί και πέρα, είναι σαφές πως η ώρα για να αξιολογηθεί η εξέλιξη των υπολοίπων νέων παικτών δεν είναι η σωστή. Εκείνη θα έρθει μάλλον σε 1-2 χρόνια όταν το εγχείρημα θα έχει πάρει συγκεκριμένη μορφή και θα έχει με τον ένα ή τον άλλο τρόπο εξελιχθεί. Αυτό που επί του παρόντος έχει σημασία να εκτιμήσουμε, είναι αν παράλληλα με αυτή την προσπάθεια, ο Παναθηναικός κινήθηκε φέτος σωστά και προς τις υπόλοιπες κατευθύνσεις που χρειάζεται να κινείται κάποιος που θέλει να επιστρέψει στην ευρωπαική κορυφή. Η γνώμη μου είναι πως μάλλον αυτό δε συνέβη, αλλά στην τελική, τα πάντα θα κριθούν στον τρόπο με τον οποίο θα αποφασίσουν οι διοικούντες, ανεξαρτήτως της έκβασης του ελληνικού πρωταθλήματος.
Αν, ας πούμε επιμείνουν στους νέους και παράλληλα
ΥΓ 1. Για πιο λεπτομερή ανάλυση των αλλαγών που ενδεχομένως χρειάζονται οι πράσινοι θα περιμένουμε το τέλος της σεζόν.
ΥΓ 2. Για έγκυρη σημειολογική ανάλυση δεν είναι φυσικά ο Β.G. ο σωστός χώρος.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου