16/31 τρίποντα έβαλαν χθες βράδυ οι παίκτες του Παναθηναικού, στέλνοντας αμυντικά πλάνα του Ιτούδη στο καλάθι των αχρήστων. Το φύλλο της στατιστικής έγραψε στο τέλος 26 ασίστ, ένα νούμερο περίεργο για τα 24 όλα κι όλα ευστοχα σουτ που είχαν οι πράσινοι. Ως τελικές πάσες λογίζονται βέβαια και πολλές που οδηγούν σε βολές και από αυτές το τριφύλλι είχε μπόλικες, 22 τον αριθμό. Από τους 86 πόντους της νίκης, μόλις οι 16 προήλθαν από δίποντα!!!
Αυτά όλα ίσως φαινονται λίγο παράλογα. Ειναι δυνατόν ο Ιβάνοβιτς να είναι ευχαριστημένος από ένα τετοιου ειδους επιθετικό παιχνίδι, κατά το οποίο η ομάδα του σκόραρε όλες κι όλες 8 φορές μέσα από τη γραμμή του τριπόντου? Μπορεί να είναι, μπορεί και όχι, αλλά σε κάθε περίπτωση ο παραλογισμός σταματά εδώ. Και αυτό διότι και το τρίποντο είναι τρόπος να κερδίζει κανείς παιχνίδια, και επίσης διότι υπήρχαν ένα σωρό άλλα πράγματα τα οποία συνιστούν όντως "λογικά" εχέγγυα νίκης.
Πρώτα από όλα, η διαφορετική πνευματική προσέγγιση του παιχνιδιού, κυρίως από τον ίδιο τον προπονητή. Σε παιχνίδι που πίστεψε οτι η ομάδα του μπορούσε να διεκδικήσει, άφησε κατά μέρους τις "ευκολίες" των νεωτερισμών, και εμπιστευτηκε αυτούς που σίγουρα ο ίδιος θεωρεί καλύτερους. Ειδατε μήπως πουθενά τον Λούντζη ή μήπως ξαναπάτησε παρκέ ο Χαραλαμπόπουλος μετά τα πρώτα 5 λεπτά? Η πιπίλα για το "κέρδος από τη συμμετοχή των μικρών" ξεχάστηκε μέσα σε μια βραδιά διότι ο Παναθηναικός μπήκε για να κερδίσει και δεν το ριξε στην τρελή με την πρώτη στραβή. Ο Ιβάνοβιτς έβαλε μέσα τους αντικειμενικά καλύτερους παίκτες, ελάττωσε το κύριο rotation σε 7-8 από αυτούς και έψαξε να πάρει από εκεινους το καλύτερο δυνατό. Και στις περιπτώσεις που δεν το έπαιρνε, στράφηκε εκεί που όντως θα μπορούσε να το αναζητήσει, όπως για παραδειγμα στο δίδυμο των Γκιστ και Φωτση, το οποίο συνυπήρξε στο παρκέ για περίπου 9 λεπτά προσφέροντας πικ εν ρολ άμυνα, αποστάσεις στην επίθεση και το αντίδοτο στην κίνηση του Ιτουδη να κατεβάσει τον Κιριλένκο ως καθαρό τεσσάρι στην επίθεση.
Δευτερον, και εξίσου σημαντικό, η διάθεση για άμυνα και για διαφορετικές προσεγγίσεις επάνω σε αυτήν, περίπου ( και σιγουρα όχι ακριβώς) όπως περιμενα γράφοντας το χθεσινό σημείωμα. Στο τέλος της τρίτης περιόδου, η ΤΣΣΚΑ είχε σκοράρει μόλις 53 πόντους, με τον Παναθηναικό να αδικεί κατάφωρα τον εαυτό του στο 4ο δεκάλεπτο αγνοώντας τις αρχές που τον έφτασαν μέχρι εκείνο το σημείο. Το αμυντικό τρανζίσιον έγινε αίφνης τραγικό, δίνοντας τη δυνατότητα στον αφιονισμένο Ουίμς να σκοράρει από παντού, χωρίς κόστος σε δευτερόλεπτα για την ομάδα του.
Πριν από αυτό όμως, τα περισσότερα είχαν γίνει σωστά. Ο Ιβάνοβιτς δοκίμασε ένα σωρό συνταγές ανάλογα με τον ποιον είχε απέναντι του. Ετσι, ο Τεόντοσιτς βρέθηκε απέναντι σε σωστές δυναμικές διπλές καλύψεις που τον έστελναν στο πλάι, ο Ντε Κολό απέναντι σε καθαρές αλλαγές, ο Τζάκσον απέναντι σε άμυνες που του έδιναν χώρο και προσαρμόζονταν στους υπόλοιπους. Γενικά, ο Παναθηναικός άφησε λιγότερα ελευθερα σουτ χωρίς να πολυσκοτίζεται για τις ανισορροπίες που δημιουργούσαν οι αλλαγές στο ριμπάουντ. Τη μάχη ψηλα θα την έχανε άλλωστε έτσι κι αλλιώς, συνεπώς με αυτή την προσέγγιση κέρδισε κάτι που είχε στα προηγούμενα παιχνίδια απωλέσει: το να σουτάρουν οι αντίπαλοι κάτω από πίεση. Οι ψηλοί της ΤΣΣΚΑ δεν βρέθηκαν ελευθεροι στη ρακέτα και η αμυντική συνταγή λειτούργησε. Κι ας μην έλυσε το πρόβλημα των εξαιρετικών τοποθετήσεων του Ντε Κολό στην αδύνατη πλευρά. Πάντα όμως κάτι θυσιάζει κανείς.
Με όλα αυτά, ήταν λογικό ο ΠΑΟ να βρει την αυτοπεποίθηση που χρειαζόταν για να σκοράρει στην επίθεση, και μάλιστα το έκανε χωρίς πολλή σκέψη, παίζοντας άφοβα το γρήγορο transition και ανοίγοντας το στο πλάι για τους σουτέρ. Η επιτυχία του ήταν μια απάντηση σε όσους πιστευουν πως απέναντι στην αρκούδα οι ρυθμοί οφείλουν να κρατηθούν χαμηλα. Το θέμα του ρυθμού δεν είναι ποτέ τόσο απλό. Συνήθως, ο συνδυασμός που σκοτώνει είναι ο εξής: καθυστέρησε την επίθεση του αντιπάλου και, εφ'οσον μπορείς, σκόραρε γρηγορα εσύ. Ε, ο Παναθηναικός μπορούσε γιατί είχε στις τάξεις του τον Νίκο Παππά, ο οποίος συν τοις άλλοις διέπρεψε και στην άμυνα παίρνοντας ευθύνες από τους ωμους του (πολύτιμου χθες) Δημήτρη Διαμαντίδη. Επίσης, η προσοχή που αναπόφευκτα έστρεψε πάνω του ο Ιτούδης δημιούργησε τους χώρους που χρειαζόταν ο Φωτσης για να εξαπολύσει τα παροιμιώδη πλέον τρίποντα του σε clutch καταστάσεις.
Κάπως έτσι, το τριφύλλι... παραλίγο να χάσει. Για να το αποφύγει την Πέμπτη, πρέπει πλέον να βρει τους τρόπους να πλησιάσει και πιο κοντά στο καλάθι. Η άμυνα της ΤΣΣΚΑ (η οποία χθες υπέφερε από τη μεγάλη σε διάρκεια παράλληλη συμμετοχή των Ντε Κολό και Τεόντοσιτς) είναι λογικό πως θα παρουσιαστεί διαφορετική.
Για να δούμε....
Υ.Γ. Ο,τι ξεχασα μπορείτε να το προσθέσετε εσείς στα σχόλια σας στη θρυλική σελίδα στο Facebook.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου