Oταν, 1,14'' πριν το τέλος του απίθανου 4ου προημιτελικού Ολυμπιακός - Μπαρτσελόνα οι ερυθρόλευκοι βρέθηκαν πίσω με 61 - 65, τους παρουσιάστηκε μία και μόνο υποχρέωση: να κάνουν τα πάντα σωστά. Σε κάθε άλλη περίπτωση η σειρά θα επέστρεφε στη Βαρκελώνη, εκεί όπου οι μπλαουγκράνα θα είχαν αδιαμφισβήτητα το πάνω χέρι. Ο Γιάννης Σφαιρόπουλος πήρε λογικά τάιμ άουτ και έπειτα ακολούθησε η αλληλουχία επιθέσεων (και άμυνας) που θα δούμε παρακάτω. Αυτή οδήγησε σε ένα σερί 10 - 3 , που έκλεισε με το ήδη κλασικό τρίποντο του Γιώργου Πρίντεζη.
Γιατί κόλλησα τώρα μόνο έδώ και θα σας ταράξω στα screenshots? Πρώτον διότι αναλύσεις ήδη θα διαβάσατε, σημερα θα υπάρχουν ένα σωρό. Δευτερον (και σημαντικότερο) διότι πέρα από την ορθότητα των τακτικών επιλογών που τις διακρίνει, οι επιθέσεις αυτές διακρίνονται και από μερικές εξαιρετικές αντιδράσεις και αποφάσεις των παικτών. Δεδομένης της κρισιμότητας του σημειου, το γεγονός οτι κάθε παίκτης κάνει τα μικρά πράγματα που του αναλογούν ολόσωστα, αυτό ειναι πραγματικά θαυμαστό.
Πάμε στην πρώτη επίθεση
Η πρώτη από τις επιθέσεις που καθόρισαν τον αγώνα είναι ένα περίπου κλασικό πικ εν ρολ στο πλάι, με μια τυπική διάταξη στις θέσεις των παικτών. Η διαφορά είναι πως ο Σφαιρόπουλος έχει επιλέξει ένα πολύ κοντό σχήμα, στο οποίο οι πάντες μπορούν να σουτάρουν και να απλωθούν στο γήπεδο. Με τον Χάντερ στα 4 φάουλ, ο κοουτς του Ολυμπιακού ρίσκαρε και η επιλογή του βγηκε, οι χώροι εδώ είναι πάρα πολλοί. Αυτό που θέλω να δείτε είναι η γωνία στο σκριν του Πρίντεζη, η οποία αλλάζει ακαριαια και ο Σπανούλης οδηγεί την επίθεση στο πλάι. Να...
Αυτή είναι γενικώς μια συζητήσιμη επιλογή, ειδικά τη στιγμή που ο κεντρικός διάδρομος ήταν ανοιχτός. Ομως ο αρχηγός (υποθέτω οτι) την παίρνει για 2 λόγους. Πρώτον , για να τσιμπήσει ενδεχομένως ένα φάουλ του Ολεσον πάνω στην αλλαγή και δευτερον διότι έτσι οι αποστάσεις στην αδύνατη πλευρά ανοίγουν κι άλλο. Οταν πέσει πάνω του ο Τόμιτς, ο Σπανούλης δίνει τη μακρινή πάσα στην αδύνατη πλευρά και μετά το close-out ο Λοτζέσκι πασάρει στον Μάντζαρη για το ελευθερο τρίποντο. Δεν ήταν τόσο εύκολο όσο ακούγεται και κοιτάξτε γιατί.
Μετά την πάσα του Σπανούλη, οι Καταλανοί έχουν καταφέρει να ανακτήσουν όλα τα μαρκαρίσματα και να ελέγχουν τους παίκτες τους. Την ανισορροπία προκαλεί το διάβασμα του Λοτζέσκι στο close-out του Αμπρίνες. Αντί να σουτάρει, κάνει προσποίηση, ο Ισπανός "τσιμπά" και ο "Βέλγος" παίνρει το διάδρομο στη ρακέτα αναγκάζοντας τον Ναβάρο να κλείσει πάνω του. Η πάσα στον ελευθερο πλέον Μάντζαρη γίνεται από το σημείο που αρχίζει η πράσινη γραμμή.
Επιμένω σε αυτό διότι ο Λοτζέσκι δεν ήταν χθες στους διακριθέντες. Ομως για να κρίνει κανείς πρέπει να βάλει και άλλα πράγματα στην εξίσωση. Ο φόργουορντ του Ολυμπιακού είναι (μαζί με τον Ρούντι) ο κορυφαιος ίσως στην Ευρωπη στο να αξιολογει τις δυνατότητες που του δινει η αδύνατη πλευρά και πάνω σε αυτό θα βρείτε εξάλλου κάτι εδώ.
Δευτερη επίθεση: απλά πράγματα.
Στην επίθεση που ακολουθεί το κλέψιμο του Λαφαγέτ και το λέι-απ του Πρίντεζη, οι δυο ηγέτες του Ολυμπιακού στηνουν πρώτα ένα πικ εν ρολ για να πάρει ο Πρίντεζης τον κεντρικό διάδρομο. Επειδή αυτό γίνεται μακριά από τη ρακετα, ο ψηλός δεν βγαινει δυναμικά στον αρχηγό του Ολυμπιακού και προλαβαινει εγκαιρως να ανακάμψει στον "Αγιο Γεωργιο" (είναι δυνατόν ρε Βαγγέλη?)
Η επιλογή των ερυθρόλευκων είναι να κάνουν ακριβώς το ίδιο, στον ίδιο περίπου χώρο, με την ίδια γωνία σκριν.
Γιατί άραγε? Δεν μπορώ να ξέρω, παρά μόνο να υποθέσω. Συχνά σε τετοιες περιπτώσεις, η άμυνα δεν έχει την ίδια αντίδραση από πικ σε πικ. Το ίδιο συνέβη και εδώ. Στη δευτερη περίπτωση, και καθώς ο χρόνος τελειώνει (6''), ο Τόμιτς δεν επιστρέφει στον Πρίντεζη, αλλά ακολουθεί τον Σπανούλη σε αλλαγή, με σκοπό να του κόψει την επιλογή της πάσας που βρήκε προηγουμένως. Σε σχέση με την πρώτη φάση που αναλύσαμε έχουν αλλάξει ελάχιστα. Οι θέσεις μάλιστα των παικτών του Ολυμπιακού στο γήπεδο είναι ακριβώς οι ίδιες. Τι έχει άραγε διαφοροποιηθεί?
Τιποτα άλλο εκτος από την απόφαση του Σπανούλη. Αντιλαμβανόμενος σωστά χρόνο, θέσεις και αντίπαλο, ο αρχηγός του Ολυμπιακού πάει σε ντράιβ για να χτυπήσει στα πόδια τον Τόμιτς. Κατά μέτωπο επίθεση, η οποία καταλήγει σε καλάθι, παρά τη βοήθεια του Ντόλμαν. Εδώ οι ερυθρόλευκοι έτρεξαν με ψυχραιμία το πιο κλασικό play που μπορεί να παρουσιάσει κάποιος απέναντι στα αργά πόδια των ψηλών της Μπαρτσελόνα: ένα απλό πικ εν ρολ με τον γκαρντ να ολοκληρώνει την προσπάθεια.
Kαι πάμε στην αγαπημένη όλων, την τρίτη επίθεση με το buzzer beater του Πρίντεζη.
Λοιπόν μην ξεχνάτε πως έχει προηγηθεί τάιμ - άουτ, συνεπώς τα πάντα είναι σχεδιασμένα. Αν καποιος έχει την παραμικρή αμφιβολία για το αν το πλάνο τηρήθηκε επακριβώς ή εκτροχιάστηκε κομματάκι, αυτό που πρέπει να την σβήνει είναι η αρχική τοποθέτηση του Σλούκα, δίπλα στον πασέρ. Αν ο Ολυμπιακός ήθελε να τρέξει την επίθεση μέχρι τέλους ο Σπανούλης, γνώμη μου είναι πως ο Σλούκας δεν θα ήταν εκεί, αλλά θα είχε ακροβολιστεί για να δημιουργηθεί ο κατάλληλος χώρος μετά το σκριν του Πρίντεζη. Ομως εδώ έχουμε να κάνουμε με σωστή εκτίμηση της αντίδρασης της Μπαρτσελόνα, η οποία ντουμπλάρει.
Καθώς ο Σλούκας κινείται στο σωστό χώρο, ο Σπανούλης βγάζει μια πραγματικά δύσκολα πάσα, σήμα κατατεθέν του. Σκαστή , ανάμεσα σε 2 αντιπάλους. Αυτό όμως που έχει εξαιρετικό ενδιαφέρον είναι η κίνηση του Μάντζαρη να κόψει στην καρδιά της ρακέτας (ο Λοτζέσκι έχει ορθώς "γεμίσει" τη γωνία και κρατάει τον Ντόλμαν απασχολημένο). Γιατί έχει ενδιαφέρον? Δείτε.
Αυτό που λίγοι θα προσέξουν (και φυσικά ουτε εγω το ειδα με την πρώτη ματιά), είναι οτι καθώς ο Ντόλμαν μένει στον Λοτζέσκι, ένας εξαιρετικός πασέρ σαν τον Σλούκα έχει τελικά δύο (!!!) ισάξιες επιλογές. Αν ο Τόμιτς είχε πάει πιο έγκαιρα στον Πρίντεζη, ο Μάντζαρης θα ήταν ολομόναχος κάτω από το καλάθι. Είχε βάλει άλλα κι άλλα , λέτε να έχανε αυτό?
Εδώ οι πάντες έχουν κινηθεί τέλεια. Ο Σλούκας, ο Σπανούλης, ο Μάντζαρης, ο Πρίντεζης, έχουν εκμεταλλευτεί όλα όσα έχει δώσει η άμυνα της Μπαρτσελόνα σε αυτή τη φάση. Νομίζετε οτι είναι εύκολο? Τα σχέδια του προπονητή ήταν φυσικά ορθότατα επί χάρτου, όμως η διαδικασία λήψης των αποφάσεων ανήκει (και θα ανήκει) στους παίκτες. Σε αυτό το κομμάτι αρίστευσαν, έκμεταλλευόμενοι και έναν κοινό παράγοντα.
Αυτός δεν είναι άλλος από τον ηγέτη αυτής της ομάδας. Κάθε μία από αυτές τις επιθέσεις είναι ένα δείγμα του πώς μπορεί μια ομάδα να πάρει το μέγιστο από την παρουσία του καλύτερου παίκτη της. Η χθεσινή Μπαρτσελόνα ήταν πλήρως επικεντρωμένη στο να αναχαιτίσει τη δράση του, αλλά και πάλι δεν κατάφερε να ελέγξει την αλυσίδα των γεγονότων που παρουσιάζουν οι επιθέσεις όταν εκείνος καταφέρνει να τις κινεί σωστά. Και στα τρία παράδειγματα, το σημείο εκκίνησης είναι κοινό, και δεν είναι κανένα άλλο παρα η αρχική δράση του Βασίλη Σπανούλη. Οι MVP της διοργάνωσης βγαίνουν πάντα πριν το final four, χωρίς να λαμβάνονται υπ'όψη τα πεπραγμένα τους εκεί. Ο φετινός τίτλος του ανήκει δικαιωματικά.
Υστερόγραφο:
Mιας και δεν κάναμε πλήρη ανάλυση του παιχνιδιού, να επισημάνουμε εν τάχει τι θα μπορούσε να περιλαμβάνει μία τετοια.
- Την διάθεση της Μπαρτσελόνα να πάει σε ένα κλασικό παιχνίδι ρακέτας χωρίς πολλούς φιόγκους. Ο Τόμιτς επαιξε πιο βαθειά, ο Ναβαρο χρησιμοποιήθηκε περισσότερο ως ball handler και λιγότερο πίσω από τα σκριν. Ο σκοπός ηταν να περάσει εκεινος τη μπάλα κοντά, εκμεταλλευόμενος τα hedge και τις διπλές καλύψεις.
- Τα ποσταρισματα των Σατοράνκσι, Τόμας ιδιο πλαίσιο τακτικής που μόλις αναφεραμε.
- Την καταπληκτική εμφάνιση του Βαγγέλη Μάντζαρη
- Την αλλαγή των ισορροπιών που έφερε η έξοδος των Λοτζέσκι - Τομιτς στο τέλος του τρίτου δεκαλέπτου.
- Τη διαφορετική προσέγγιση στις βοήθειες που εφάρμοσε ο Πασκουάλ, προσεχοντας πολύ να μην εκτεθεί από τις κινήσεις του Πρίντεζη στο χαμηλό ποστ. Κάπως έτσι αναδείχτηκε κι ο Μάντζαρης, αλλά ας μην πλατειάσουμε άλλο. Μαγκιά του παιδιού και γενικώς...
Μπράβο σε όλους.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου