Pre-series: Μπαρτσελόνα - Ολυμπιακός

(Ή αλλιώς ο @rodhig7 δίνει μία απάντηση σε φιλοσοφικά ερωτήμα του μεγάλου γκουρού)

Για μία σειρά που θα μπορούσε ενδεχομένως να φτασει στα 5 παιχνίδια, μία ανάλυση του ματς-απ των ομάδων που συμμετέχουν σε αυτή μπορεί μετά από το πρώτο παιχνίδι να καταστεί άκυρη. Ο λόγος είναι απλός: περισσότερο από την εκτέλεση ενός προσεκτικά μελετημένου τακτικού πλάνου, το τελικό αποτέλεσμα το κρίνουν οι αποκλίσεις από αυτό. Με άλλα λόγια, οι προσαρμογές. Mια τέτοια ήταν η box and one άμυνα του Ομπράντοβιτς που εμφανίστηκε στα πλέι-οφ του 2011, μια άλλη ήταν οι αλλαγές στην άμυνα που εισήγαγε ο Μπαρτζώκας για να ισοφαρίσει στο ΣΕΦ την περυσινή σειρά με τη Ρεάλ. Οι αποφάσεις μεσούσης της δράσης μετράνε και μετράνε πολύ.

Οταν π.χ. ο Πασκουάλ είδε στην αρχή του τοπ-16 την ομάδα του να μην μπορεί να συνέλθει από τα χτυπήματα που δεχόταν η άμυνα από την Αλμπα μέσα στη ρακέτα, αποφάσισε να χρησιμοποιήσει μια σπάνια για εκείνον ζώνη. Η προσαρμογή του αυτή δεν έπιασε, όμως ο κοουτς τη δοκίμασε. Δεν αποκλείω να την βρουμε ξαφνικά μπροστά στα μάτια μας, αν ο Ολυμπιακός επιτύχει σε εναν από τους τομείς στους οποίους διακρίνεται: στο παιχνίδι δύο εναντίον δύο.

Απέναντι στην άμυνα: πικ εν ρολ και μις ματς στη θέση 4

Μπορούμε να υποθέσουμε άλλωστε οτι αυτή θα είναι μία από τις στοχεύσεις του, δεδομένων των ανορθογραφιών που έχουν παρουσιάσει οι Καταλανοί στην άμυνα στο πικ εν ρολ, όταν συχνά αφήνουν χώρους ακάλυπτους στη ρακέτα.

Στο εναρκτήριο παιχνίδι που μόλις αναφέραμε, η Αλμπα σημάδεψε με μεγάλη συνέπεια τα αργά πόδια του Τόμιτς και είδε τους περιφερειακούς της, τον Ραντόσεβιτς και τον Μακλίν να διαπρέπουν απεναντι στην flat προσεγγιση της Μπάρτσα στα σκριν (ο Τόμιτς στο μέσον της απόστασης). 80 πόντους έβαλαν οι Γερμανοί, πετυχαίνοντας μόλις 4 (!!!) τρίποντα και πηγαινοντας με παροιμιώδη επιμονή κατω από το καλάθι. Οπως είχαμε γράψει τότε, η ομάδα του Ομπράντοβιτς έδειξε ένα τρόπο ενδεικτικό για το πώς να κερδίσει κάποιος τους μπλαουγκράνα.

Δυο εβδομάδες αργότερα η Μακάμπι πάτησε λίγο εως πολύ επάνω στην ίδια συνταγή, παρά τη γεματη μηδενικά στατιστική του Αλεξ Τάιους. Εκείνοι που διέπρεψαν επιτιθέμενοι στον κεντρικό άξονα ήταν αυτή τη φορά ο Πάργκο και ο Σχορτσιανίτης, με τον πρώτο να φτάνει στην καρδιά της ρακέτας με ένα σωρό τρόπους. Μαζί τους, ο Μπράιαν Ραντλ, μόνο που εκείνος βασίστηκε περισσότερο στην αθλητική υπεροχή που είχε έναντι των Ντόλμαν και Νάχμπαρ, όπως άλλωστε έκανε και ο θηριώδης Μακλίν. Εν κατακλείδι, οι δύο ήττες της Μπαρτσελόνα είχαν μεταξύ τους και ένα ακόμη κοινό. Την αναγνώριση μις ματς στη θέση 4, όπως στο παράδειγμα που ακολουθεί.

Εδώ ειναι ο τρόπος με τον οποίο η Αλμπα προσπάθησε (και εν πολλοίς επέτυχε) να δημιουργήσει τον απαιτούμενο χώρο ωστε ο Μακλίν να παίξει ένας εναντίον ενός με τον Ντόλμαν. Μετά από ένα πικ στην κορυφή, ο γκαρντ κάνει μία κίνηση στη baseline προκειμένου να τραβήξει μαζί του τον παίκτη στον οποίο κατευθύνεται ο Αμερικάνος. Για να ελέγξει την κίνηση του, ο Ντόλμαν παίζει σωστά περίπου 1 μέτρο μακριά, όμως αυτό είναι δίκοπο μαχαίρι, ειδικά όταν έχεις απέναντι σου ένα περίεργο σουτ σαν του Πρίντεζη.

Αυτό είναι ένας ματς-απ το οποίο ο Ολυμπιακός μπορεί σίγουρα να εκμεταλλευτεί, ειδικά εάν την κίνηση στη βασική γραμμή κάνει ο Σπανούλης. Καμμιά άμυνα δεν μπορεί να τον αγνοήσει, με συνέπεια οι προυποθέσεις για "καθάρισμα" του χώρου να γίνονται αυτομάτως καλύτερες. Μάλιστα, όπως είχε δείξει σε προηγούμενο κείμενο για τη σελίδα μας ο George Giallousis, αντίστοιχα plays υπάρχουν ήδη στο ρεπερτόριο του Σφαιρόπουλου και των συνεργατών του, όπως σίγουρα υπάρχει και η θέληση να ξεκινήσουν επιθέσεις από το low post με τον Πρίντεζη.

Στα δύο αυτά σημεία (παιχνίδι δύο εναντίον δυο και επίθεση από τη θέση 4), ο Ολυμπιακός ενδεχομένως και να μπορεί να καταβάλλει στους Καταλανούς καίρια χτυπήματα. Γιατί "ενδεχομένως"?

Α. Μα γιατί, και ειδικά για την πρώτη εκ των δυο καταστάσεων, ΔΕΝ ΕΠΑΙΖΕ Ο ΟΛΕΣΟΝ!!! . Με τον Αμερικάνο στη σύνθεση, η Μπαρτσελόνα διαθέτει έναν παίκτη με προσήλωση και δύναμη, που μπορεί να παλέψει πάνω από τα σκριν και να δυσκολέψει αφάνταστα την εκτέλεση του γκαρντ. Η επαναφορά του στο ρόστερ συνοδεύτηκε από αλλεπάληλες νίκες, οι οποίες ελάχιστα σχετίζονταν με την επανάκαμψη του Ναβάρο.

Β. Και επίσης, διότι όπως ειπαμε οι προσαρμογές μετράνε. Ο Πασκουάλ δεν επιλέγει πάντα την ίδια τακτική και δεν μπορούμε να εικάσουμε με ποιο τρόπο θα αποφασίσει να αντιμετωπίσει τον Σπανούλη. Πέρυσι π.χ. στη νίκη των Καταλανών με 72-81 στο Φάληρο, ο Τόμιτς ντούμπλαρε στην περίμετρο οδηγώντας τον αρχηγό του Ολυμπιακού στο πλάι και κοβοντας του την κοντινή πάσα. H προσεγγιση πέτυχε και ενδεχομένως να δοκιμαστεί και φέτος. Γιατί ενδεχομένως? Μα γιατί φέτος ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ο....

... Σάδα.

Δεν είναι φυσικά οτι ο Σατοράνσκι π.χ. δεν μπορεί να παίξει καλή άμυνα. Φυσικά και μπορεί και μάλιστα προσφέρει σε πολλές περιπτώσεις πολύτιμες βοήθειες και μια all-around παρουσία (2,7 ριμπ, 3,6 ασ.). Αυτό που στερεί η απουσία του Σάδα είναι έναν παίκτη καθαρά προσηλωμένο στην εξουδετέρωση της πιο σημαντικής επιθετικής απειλής του αντιπάλου. Περισσότερο από θέμα ικανοτήτων, εδώ μιλάμε για θέμα ανάληψης μιας (και μόνο) αποστολής. Αμυντικό καμικάζι η Μπαρτσελόνα δεν διαθέτει, ενώ ακόμη κι ο Ολεσον μπορεί να μην πέσει τελικά επάνω στον αρχηγό των ερυθρόλευκων. Υπό αυτή την έννοια, ένας Σπανούλης ανάλογος της περιόδου πριν τον τραυματισμό του, είναι πιθανό να βρει στο δρόμο του ένα εμπόδιο λιγότερο σε σχέση με πέρυσι.

Συντονισμός και βοήθειες

Κάτι αντίστοιχο ισχύει και για όλο τον Ολυμπιακό, σε ο,τι αφορά το τι άμυνα θα βρει απέναντι του. Η φετινή έκδοση της Μπαρτσελόνα δέχεται περίπου 75 πόντους μ.ο. στο τοπ-16 , την ίδια στιγμή που πέρυσι είχε το δεύτερο καλύτερο defensive rating  πίσω από τον (ω ναι!) Πεδουλάκιο Παναθηναικό. Τα κενά των Ντόρσει, Σάδα, Παπανικολάου δεν αναπληρώθηκαν με ανάλογες προσθήκες, παρά την ομολογουμένως θετική συνεισφορά του Ντεσόν Τομας στις βοήθειες και στο 'ματσάρισμα' αθλητικών αντιπάλων. Η ομάδα του Πασκουάλ έγινε μεν επιθετικα πληρέστερη, αλλά ταυτόχρονα και πιο ντελικάτη. Εντούτοις (και αυτό είναι σημαντικό), δεν θα δυσκολευετεί καθόλου να αναχαιτίσει μια επίθεση που δεν πατάει στη ρακέτα, όσο γρηγορα και αν εκείνη εναλλάσσει τη μπάλα στην περίμετρο. Οπως π.χ. εδώ.

Η φάση είναι χαρακτηριστική. Οι αμυντικές συνεργασίες των μπλαουγκράνα παραμένουν στο επίπεδο που μας είχαν συνηθίσει χρόνια. Ο κάθε παίκτης ξέρει τη θέση του και γνωρίζει πού και πότε να περιστραφεί, πότε να βγει για βοήθεια και πότε να ανακάμψει. Ακόμα και μια up-tempo επίθεση όπως αυτή της Ρεάλ, στο μισό γήπεδο θα τα βρει σκούρα εάν δεν έχει μονίμως ξεκάθαρες τις στοχεύσεις της. Η Μπαρτσελόνα παραμένει μια απο τις καλύτερες ομάδες της ηπείρου και ξέρετε πως αυτό χωρίς καλή άμυνα δεν είναι δυνατό να συμβεί. Η μόνη που τη διέλυσε ήταν η Ρεάλ στον πρώτο γύρο. Το να ζητάμε όμως από τον (τελευταίο σε κατοχές στο τοπ-16) Ολυμπιακό να κινηθεί σε φρενήρεις ρυθμούς είναι μάλλον μία ουτοπία.

Επίθεση με τον Ναβάρο

Αντίθετα, αυτό στο οποίο μπορούν να προσβλέπουν οι φίλαθλοι της ομάδας, είναι αμυντικές επιδόσεις ανάλογες εκείνων που έχει παρουσιάσει η ομάδα από την αρχή της χρονιάς. Για να γίνει αυτό βέβαια, θα χρειαστούν πιθανώς πολλές... προσαρμογές. Βλέπετε, οι ερυθρόλευκοι θα βρουν απέναντι τους την καλύτερη (?) ευρωπαική επίθεση μισού γηπέδου, μία επίθεση με αναρίθμητα όπλα και αναρίθμητους τρόπους αξιοποιήσης τους. Και ακόμα, μια επίθεση στην οποία θα έχει επιστρέψει για τα καλά ο φυσικός της ηγέτης.

Γιατί λέω "για τα καλά"? Μα διότι έβλεπα ξανά το Μπαρτσελόνα - Ρεάλ και (σχεδόν) δεν το πίστευα. Ο Χουέρτας είχε κάνει στην άκρη και τα περισσότερα plays που αφορούσαν σκριν στη μπάλα ξεκινούσαν ξανά και ξανά από τα χέρια του Χουάν Κάρλος Ναβάρο. Και παρά τον κοινό αυτό παρονομαστή, κανείς δεν μπορεί να ισχυριστεί πως η καταλανική επίθεση επαναλαμβάνεται. Αντιθέτως, το πινακάκι του Πασκουάλ διαθέτει τα πάντα, με το πιο απλό να είναι αυτό που ακολουθεί.

Ο Ναβάρο (ακόμα και σε αυτή την ηλικία) είναι λογικό να μην φευγει από το μυαλό των αντιπάλων προπονητών. Ποιος είναι άραγε ο καλύτερος τρόπος να αντιμετωπιστεί και ποιες παγίδες κρύβουν οι τακτικές που μπορεί να εφαρμόσει κάποιος απέναντι του? Σε ένα άρθρο που σας συνιστώ να διαβάσετε, ο @rodhig7 ανέλυσε στο Euroleague Adventures τους κινδύνους που κρύβει το μαρκάρισμα του με δυναμικά hedge out, την αμυντική τακτική δηλαδή που έχει εφαρμόσει περισσότερο από οποιαδήποτε άλλη ο Ολυμπιακός.

Συμφωνα με τον Rod, ο αρχηγός της Μπαρτσελόνα λειτουργεί σαν μαγνήτης για τις άμυνες, με αποτέλεσμα να δημιουργούνται δυσαναπλήρωτα κενά σε άλλες περιοχές του γηπέδου, τα οποία η αυτοματοποιημένη επιθετική λειτουργία της ομάδας τα εκμεταλλεύεται εν ριπή οφθαλμού. Διαθέτοντας ικανούς σουτέρ σε κάθε θέση πλην του 5, οι Καταλανοί δεν δυσκολευονται να κινήσουν τη μπάλα προς το μέρος τους, εφ'όσον ο αντίπαλος αποτύχει να κόψει μια γρήγορη πάσα μεταφοράς του (κλεισμένου από 2 παίκτες) μεγάλου Ισπανού. Το πώς διαμορφώθηκε το νικητήριο 85 - 80 απέναντι στη Ρεάλ είναι ενδεικτικό: ο Ναβάρο είχε 6 πόντους, αλλά παίζοντας δίπλα του οι Χεζόνια και Ολεσον είχαν 9/12 τρίποντα.

Επίθεση με τον Τόμιτς

Εξυπακούεται οτι εξίσου επικίνδυνοι είναι οι σχηματισμοί που τον βγάζουν για σουτ πίσω από τα σκριν, όπως και  οι συνεργασίες του με τον Τόμιτς, στον πιθανώς πιο επικίνδυνο συνδυασμό πικ εν ρολ στην Ευρωπη. Τον ρόλο του σε αυτό παίζει φυσικά και ο σέντερ της Μπαρτσελόνα, ο οποίος είναι θαυμαστός πασέρ και έτσι μπορεί να δώσει συνέχεια στην επίθεση ακόμα και αν η βοήθεια έρθει επάνω του σωστά. Τις πάσες του ψηλού συνήθως μετατρέπουν σε καλάθια ο καλός "ετερόφωτος" σουτέρ Ντόλμαν ή κάποιος επερχόμενος στη ρακέτα ψηλός. Οι συνεργασίες του Κροάτη με τα υπόλοιπα μέλη της φροντ λάιν είναι πολλές φορές απολαυστικές. Οπως είναι λογικό, ο Τόμιτς εμφανίζεται ως ο δεύτερος βασικός πυλώνας στην επίθεση. Μαζί του, εκτός από τον Ναβαρο, συνδυάζονται οι πάντες. Ακόμη και όταν εκείνος παίζει με πλάτη, στην επίθεση των Καταλανών γίνεται ένας μικρός χαμός από κινήσεις και σκριν. Δείτε παρακάτω.

Τα σκριν μακριά από τη μπάλα έχουν ως σκοπό να δημιουργήσουν επιλογές. Σε τετοιες φάσεις, ο Τόμιτς πηγαίνει συνήθως προς το καλάθι, όμως η ικανότητα του στην πάσα κάνει τον Πασκουάλ να θέλει να έχει και άλλες διεξόδους. Οι παίκτες του είναι πολύ συνεπείς σε αυτό το σχεδιο και δεν σταματούν να κινούνται σχεδόν ποτέ.

Ο Κροάτης εξάλλου, είναι ένας εξαιρετικός σκρίνερ μακριά από τη μπάλα και ο ίδιος. Οταν βρέθηκε να βλέπει την πλάτη του ΠΑΟ στο ΟΑΚΑ, η Μπαρτσελόνα γύρισε το παιχνίδι με φάσεις σαν αυτή που ακολουθεί.

Εδώ, ο σέντερ της Μπαρτσελόνα δίνει ένα πολύ καλό σκριν στον Ναβάρο, ο οποίος πηγαίνει στο "φτερό" για ένα καθ'όλα ελευθερο τρίποντο. Αυτή η flare (sic) κίνηση συναντάται συχνά στο πινακάκι του Πασκουάλ και απαιτεί σίγουρα έναν αμυντικό πιο οξυδερκή από τον Παππά για να αντιμετωπιστεί. Παίρνοντας τα μάτια του μακριά από τον προσωπικό του αντίπαλο, ο γκαρντ του τριφυλλιού κολλάει στην κίνηση και δεν μπορεί να ακολουθήσει.

Επίθεση με όλους

Δεν ξέρω αν το προσέξατε, αλλά η επίθεση αυτή εκδηλώνεται περίπου 8'' πριν το τέλος της. Πριν από αυτή την καταληκτική εικόνα, έχει προηγηθεί μια αλληλουχία κινήσεων, κάθε μία απο τις οποίες προσφέρει (εν δυναμει) και μια δική της επιλογή. Μέσω αυτών των κινήσεων ο Πασκουάλ εμπλέκει επιθετικά και τους υπόλοιπους παίκτες. Αμφιταλαντεύτηκα για το αν έπρεπε ή όχι να σας κουράσω παρουσιάζοντας όλη τη διαδοχή των εικόνων, αλλά νομίζω αξίζει τον κόπο. Η επίθεση άρχισε λοιπόν κάπως έτσι.

Ο Ναβάρο δίνει στον Αμπρίνες που βγαινει από σκριν, ο Χουερτας πάει αντίθετα προς τη δεξιά γωνία.

Ο Αμπρίνες πασάρει στον Χουέρτας και δέχεται σκριν από τον Ντόλμαν για να κόψει προς τα μέσα. Αν αυτό είναι πετυχημένο, ο Βραζιλιάνος μπορεί άνετα να του περάσει τη μπάλα για εύκολο λέει απ. Η άλλη επιλογή είναι αυτή που ειδατε στην αρχή. Ο Χουέρτας συγκλίνει στο κέντρο και βρίσκει τον Ναβαρο που έχει δεχτεί σκριν του Τόμιτς. Η κατάληξη είναι αυτή που ακολουθεί και παρουσιάζει πολύ ενδιαφέρον.

Aυτό έγκειται στις επιλογές που έχει ο Ναβάρο ακόμα και στην περίπτωση που ο Παππάς προλάβει να του κλεισει το οπτικό πεδίο. Μία από αυτές είναι το πικ στο πλάι με τον Τόμιτς και άλλη μία είναι να βρει τον Ντόλμαν, ο οποίος μετά τα σκριν έχει μείνει με αντίπαλο τον Διαμαντίδη. Το να κόψει στη ρακέτα και να τον βάλει πλάτη δεν είναι δύσκολο. Τελικά, μέσα σε μία επίθεση η Μπαρτσελόνα δημιουργεί ευκαιρίες για όλους τους παίκτες της πεντάδας πλην Χουέρτας. Αυτό δεν είναι μικρό πράγμα, ειδικά αν συμβαίνει συχνά. Επίσης, δεν είναι εύκολο και δείχνει το μέγεθος της δουλειάς.

Στο δια ταυτα τώρα: Τι μπορεί να κάνει απέναντι σε αυτό ο Ολυμπιακός και πώς είναι δυνατό να αμυνθεί?

Αμυντικές επιλογές του Ολυμπιακου

Βασικά, και για να μην ξεχνάμε την αρχή που διέπει την ανάλυση μας, μπορεί να κάνει τα πάντα, αρκεί να προσαρμόσει τις αποφάσεις του στην περίσταση. Προσωπικά, δεν μπορώ να μην παραδεχτώ πως είμαι στο κομμάτι αυτό μπερδεμένος.
- Μπορεί π.χ. να δοκιμάσει τα δυναμικά hedge out στον Ναβάρο (θυσιάζοντας έναν Χουέρτας ή εναν stretch-Λάμπε) και να μετρήσει τις αντοχές και την ετοιμότητα του στις περιστροφές. Το έχει κάνει άλλωστε στα περισσότερα παιχνίδια με καλά αποτελέσματα, παρά τα ελευθερα λέι-απ ή σουτ που έχει δεχθεί κατά καιρούς. O επανακάμψας Πέτγουει είναι ένα καλό νέο.
- Μπορεί επίσης να δοκιμάσει ο,τι έκανε απέναντι στην ΤΣΣΚΑ, όταν είδε πως εκείνη δεν ειχε πρόβλημα να κυκλοφορήσει τη μπάλα απέναντι στη συνήθη αμυντική τακτική του. Να πάει δηλαδή σε αλλαγές σχεδόν σε όλα τα σκριν. Απέναντι στους Ρωσους οι ερυθρόλευκοι έπαιξαν ίσως την καλύτερη άμυνα της σεζόν. Για πόσο διάστημα όμως θα γίνεται να κάνουν κάτι τετοιο πρωτού οι Ντάνστον και Χάντερ φορτωθούν με αχρείαστα φάουλ? Και επίσης, ποιο θα είναι το κόστος στα ριμπάουντ?
- Μπορεί τέλος να κάνει ο,τι έκανε ο Ερυθρός Αστέρας, o οποίος κράτησε τον Μαριάνοβιτς μέσα σε ρόλο τροχονόμου και άφησε τη Μπαρτσελόνα να σουτάρει μέχρι εκείνη να φτάσει στα 6/29 τρίποντα. Ο Ναβάρο είχε 1/8. Σε μία κακή μέρα, είναι και αυτό μια ιδέα.
- Και προφανώς μπορεί (και ελπίζω να το κάνει) να πιέσει λυσσαλέα τη μπάλα και να πάει με πάθος σε κάθε διεκδικίσιμη μπάλα. 

Τι από όλα θα συμβεί άραγε????

[ *** Σφήνα του @rodhig7,  http://euroleagueadventures.com/, www.in-the-game.org.
 

Τελικά ρε Panou, το δίλημμα που έχει ο Σφαιρόπουλος δεν είναι τόσο μεταξύ επιμέρους τακτικών επιλογών (πχ αλλαγές ή δυναμική έξοδος). Το σημαντικότερο ερώτημα που καλείται να απαντήσει ο προπονητής του Ολυμπιακού αφορά την φύση των αμυντικών περιστροφών που θα εφαρμόσει η ομάδα του: θα ακολουθήσει τα συστήματα των Καταλανών ή θα προσπαθήσει να δώσει στοχευμενες βοήθειες, οι οποίες θα συνοδεύονται από αντίστοιχα ρίσκα;

Με βάση όσα έχουμε δει ως τώρα, o Ολυμπιακός βρίσκεται πιο κοντά στη δεύτερη επιλογή. Ανεξαρτήτως συστημάτων ή αντιπάλων, ο Σφαιρόπουλος προσπαθεί να συνδυάσει τη συνεχή πίεση πάνω στην μπάλα με την προστασία της ρακέτας. Αυτό σημαίνει ότι οι αμυνόμενοι στην αδύνατη πλευρά κλίνουν προς το καλάθι, είτε για να καλύψουν τα νώτα του σέντερ που επιχειρεί δυναμική έξοδο (ή έξοδο Μεσολογγίου στην περίπτωση του φετινού Ντάνστον), είτε για να εξουδετερώσουν το μις ματς του αντίπαλου ψηλού ο οποίος υποδέχεται την μπάλα κοντά στο καλάθι μετά την αλλαγή μαρκαρίσματος.  

Το προβλήμα είναι ότι η κίνηση και η ταχύτητα στην κυκλοφορία της μπάλας που χαρακτηρίζουν την επίθεση της Μπαρτσελόνα καθιστούν την αδύνατη πλευρά σχετική έννοια. Για παράδειγμα, ο Ντάρντεν μπορεί να έχει όλη την καλή διάθεση να κλείσει τον διάδρομο του Τόμιτς προς το καλάθι. Τι γίνεται, όμως, αν μαρκάρει τον Αμπρίνες ο οποίος τρέχει να βγει από σκριν του Νάχμπαρ για να σουτάρει από την άλλη πλευρά, πριν ακόμα στηθεί το πικ εν ρολ του Κροάτη με τον Ουέρτας;

Η προφανής απάντηση είναι ότι ο Ολυμπιακός θα μπορούσε να ρισκάρει ορισμένα περιφερειακά σουτ. Δυστυχώς όμως δεν υπάρχει ένας Σάδα, πάνω στον οποίο ο Σφαιρόπουλος θα μπορούσε να στήσει μια “βαράτε βιολιτζήδες” άμυνα. Εντάξει, ο Σατοράνσκι δεν σουτάρει πολύ (αλλά σουτάρει καλά) και ο Χεζόνια είναι άπειρος (αλλά τα βάζει ο τσόγλανος). Είναι, επομένως, αυτοί οι παίκτες κατάλληλοι για να υποστηρίξουν ένα ταμπούρι; Ή μήπως υπάρχει κίνδυνος την ρακέτα να την προστατεύει ως τελευταία γραμμή άμυνας ο Σλούκας ή ο Λαφαγιέτ αντί του Ντάρντεν ή του Πέτγουεϊ;

Αν ρίσκα τέτοιου είδους δεν οδηγήσουν σε βομβαρδισμό απ’έξω ή σε πολλά χαμένα ριμπάουντ λόγω ανεπαρκών μπλοκ άουτ, ο Σφαιρόπουλος θα μπορεί να εφαρμόσει τον συνδυασμό πίεσης πάνω στην μπάλα και κάλυψης της ρακέτας, είτε μιλάμε για hedge out, είτε για αλλαγές. Αν, όμως, χρειαστεί μεγαλύτερη προσοχή στην περιφερειακή άμυνα, τότε θα αυξάνεται και ο βαθμός της ατομικής ευθύνης για κάθε παίκτη του Ολυμπιακού. Τα σκριν θα πρέπει να σπάνε με λίγες βοήθειες από τους υπόλοιπους, οι ψηλοί θα είναι μόνοι τους απέναντι στον Τόμιτς και τα ριμπάουντ πρέπει να διεκδικούνται απ’ όλους.

Ίσως βέβαια όλα αυτά είναι θεωρίες, και τα διλήμματα ή οι απαντήσεις σε αυτά, να μην είναι τόσο ξεκάθαρα. Γι’αυτό, ανεξαρτήτως τακτικών επιλογών, ο Ολμυπιακός θα πρέπει να κάνει αυτό που ξέρει φέτος: να αμυνθεί με αρκετή ενέργεια ώστε να βγάλει την Μπαρτσελόνα από τα συστήματά της για όσο χρειαστεί. Δεν είναι εύκολο, αλλά σε αυτή τη φάση εύκολες απαντήσεις δίνονται μόνο επί χάρτου.  ]

 Οχι μόνο άμυνα

Ολα αυτά λοιπόν (και τελικά) ειναι επιλογές και μένει να δούμε πώς ο Σφαιρόπουλος θα διαχειριστεί τις αμυντικές δυνατότητες της ομάδας, τα προσωπικά μαρκαρίσματα, τους χρόνους και τις αντοχές, με στόχο να αποσυντονίσει μια επίθεση που σκοράρει κατά μ.ο. 81,62 πόντους και μοιράζει περί τις 19 ασιστ. Η αποστολή του είναι εκ προοιμίου δύσκολη και το να τη φέρει εις πέρας μάλλον ΔΕΝ είναι από μόνο του αρκετό. Και αυτό διότι η άμυνα δεν κερδίζει τετοια παιχνίδια, μην ακούτε τι σας λένε. Αντίθετα, τα κερδίσει ο συνδυασμός της απόδοσης και στις δύο άκρες του παρκέ.

Συνεπώς, και για να κλεισουμε ενα σημείωμα το οποίο παραμένει ημιτελές, ο Ολυμπιακός οφείλει να κοιτάξει με ποιο τρόπο θα σκοράρει όσο περισσότερο γίνεται απέναντι στους Καταλανούς. Τις περισσότερες αδυναμίες, η ομάδα του Πασκουάλ τις εμφανίζει στη δική της ανασταλτική λειτουργία. Τίποτα δεν θα με ευχαριστούσε περισσότερο από το να δω τον Σπανούλη να πηγαινει μέχρι μέσα, τον Χάντερ να ίπταται πάνω από τη στεφάνη, τον Ντάνστον να παίρνει επιθετικά ριμπάουντ και τον Πρίντεζη να δημιουργεί από το low post.

Το ζευγάρι μοιάζει εκ των προτέρων το συναρπαστικότερο από τα τέσσερα. Αν ο Ολυμπιακός δεν είχε τόσους τραυματισμούς, ίσως να ηταν άλλος στη δύσκολη θέση του. Τωρα, από εκείνη του αουτσάιντερ, θα κληθεί να φτάσει στη Μαδρίτη έχοντας σημαντικές μονάδες του ανέτοιμες και αλλες που η ιδια η συμμετοχή τους τίθεται σε αμφιβολία. Στη σειρά αυτή, το φαβορί φοράει κόκκινα και (μ)πλε.

Υστερόγραφο

Το κείμενο δεν κάλυψε επαρκώς καποια θέματα. Αυτά είναι:
- Η εσχάτως σημαντική συνεισφορά του Πλάις στα διαστηματα που αντικαθιστά τον Τόμιτς και η (μικρή) αναβάθμιση που προσφέρει στο αμυντικό κομμάτι.
-  Το περιφερειακό σουτ του Ολυμπιακού και τα close out των Καταλανών στην αδύνατη πλευρά.
-  Η συμμετοχή του Λάμπε στη θέση 4 σε βαρια σχήματα.
- Η πιθανότητα να τρέξει ο Ολυμπιακός στο ανοιχτό γήπεδο απέναντι στις πολλές φορές αργές επιστροφές της Μπαρτσελόνα.
- Το πώς οι Καταλανοί αντιμετωπίζουν τα σκριν επιλογής στην κορυφή (δίνουν χωρο στο 4άρι να σουτάρει).
- Τα καθαρά ματς-απ παίκτη με παικτη και πώς τα ρόστερ συγκρίνονται το ένα με το άλλο.
 - Ο Μάριο Χεζόνια.
- Ο,τι άλλο τραβάει η ψυχή σας να συζητήσουμε. 

Ολα μαζί δεν γίνονται, στην πορεία της σειράς θα δούμε περισσότερα και πιο συγκεκριμένα.