To επτάλεπτο του τρόμου - 13η μέρα

43-35 τελείωσε το χθεσινό πρώτο μέρος μεταξύ Λιθουανίας και ΗΠΑ, με τις δύο ομάδες να εκδηλώνουν ένα σωρό επιθέσεις και να είναι παντελώς άστοχες. Και ενώ πάλι ακούγαμε τα περί έλλειψης τακτικής και βιασύνης, ένας σωστός τύπος (@rodhig) παρατήρησε το εξής: ο ρυθμός που είχαν επιβάλει στο παιχνίδι οι Αμερικάνοι, είχε ήδη εξαντλήσει τους Λιθουανούς. Συνεχείς επιθέσεις στα 8'' έκαναν το παιχνίδι ροντέο, με τους φίλους μας εξ ανατολής να κρατιούνται χάρη σε κάποια σωστά εκτελεσμένα πικ εν ρολ και στο "σημάδεμα" του Χάρντεν με τον Κουζμίνσκας.

Με το που άρχισε το β', οι παίκτες του Καζλάουσκας ήταν ήδη σχεδόν εξαντλημένοι. Λίγη παραπάνω πίεση στη μπάλα έφερε κλεψίματα, αιφνιδιασμούς, τρίποντα, καρφωματα, με αποκόρυφωμα ένα τρομερό άλει-ουπ του Ντέιβις από πάσα του Ιρβινγκ. Τα πρώτα 6-7 λεπτά του τρίτου δεκαλέπτου οι παίκτες του Σιζέφσκι σκόρπισαν τον τρόμο και έστειλαν μήνυμα προς πάσα κατεύθυνση. Την Κυριακή, έχοντας μια μέρα ξεκούρασης παραπάνω, θα βρουν απέναντι τους έναν αντίπαλο ο οποίος θα έχει φτύσει αίμα για να βρεθεί απέναντι τους.

Ενα στοιχείο το οποίο κατέχουν όσο κανείς άλλος είναι η σωστή αναγνώριση των καταστάσεων στην άμυνα, αυτό που μια λέξη στα εγγλέζικα θα ονομάζαμε anticipation. Οι Αμερικάνοι μπορούν να "μυριστούν" τη φάση και να συγχρονίσουν τις παρεμβάσεις και τα άλματα τους με τις ενέργειες των αντιπάλων. Μπορεί π.χ. να αφήσουν τον παίκτη να πάρει το διάδρομο, απλά για να πάρουν μαζί του τα βήματα και να τον κόψουν στον άερα. Ή μπορεί να αφήσουν χώρο για back door πάσες γιατί γνωρίζουν πώς και πότε να βγουν μπροστά από τη μπάλα. Το τάιμινγκ που έχουν στην άμυνα είναι πολλές φορές εντυπωσιακό.

Από τους αποψινούς μονομάχους θα διάλεγα τη Σερβία για να τους κοντράρει. Δεδομένων των χαμηλών σκορ που έχουν βγάλει τελευταία οι Γάλλοι, πιστεύω οτι οι Σερβοι θα συνιστούσαν μεγαλύτερη επιθετική απειλή. Την ομάδα του Σιζέφσκι δεν την κερδίζει κανείς μόνο με την άμυνα. 52 πόντους δεν πρόκειται να βάλει ποτέ.

Το αποψινό θα είναι μεγάλο ματς, με την μάχη Ντιό-Μπιέλιτσα στο 4 να κλέβει την παράσταση. Οι δύο πάουερ-φόργουορντ παρουσιάζουν το ίδιο στυλ παιχνιδιού όντας βασικότατοι πόλοι δημιουργίας για τις ομάδες τους. Κάνουν και οι δύο ένα φανταστικό τουρνουά. Θα καταφέρει κάποιος να εξουδετερώσει τον άλλο? Η θα αλληλοσπαραχθούν περνώντας την μπαγκετα στους υπόλοιπους? Ο τρόπος με τον οποίο οι Γάλλοι αμύνθηκαν στην γεμάτη ταλέντο και βάθος περιφέρεια των Ισπανών με κάνει να πιστεύω πως αν ο Ντιό κερδίσει τη μάχη με τον Μπιέλιτσα, τότε ο Τεόντοσιτς θα δυσκολευτεί πάρα πολύ να κρατήσει μόνος του τα ηνία.

Αυτό έτσι, σαν χρησμός. Το παιχνίδι που έχουμε μπροστά μας παραείναι απρόβλεπτο. Α, και υπάρχει ένας παιχταράς ο οποίος δεν έχει κάνει ακόμα μεγάλο παιχνίδι. Αν όχι τώρα, πότε?