Η Ωρα των Φανζ - το 3: Ανασκόπηση του Μουντομπάσκετ.

Πολλά και διάφορα συζητήθηκαν στη σελίδα μας στο facebook αυτές τις μέρες, τα περισσότερα άκρως ενδιαφέροντα. Ξεκινώντας την τρίτη "Ωρα των Φανζ" στα 4,5 χρόνια της σελίδας να ζητήσω προκαταβολικά συγγνώμη σε όσους αφήνω απέξω, απλά επέλεξα να σταθώ σε κάποιες θεματικές που ήταν κοινές. Ολοι οι φανζ είναι εξίσου πολυτιμοι, όπως άλλωστε και οι πολίτες στις Καλυθιές της Ρόδου. Πάμε να δούμε λοιπόν τα δικά σας σχόλια στο μουντομπάσκετ και να ρυθμίσουμε τον δίσκο ίσια (set the record straight που λένε), σε πρωτότυπη ανασκόπηση του τουρνουά που μόλις τελείωσε.  

1. Η εθνική και ο αποκλεισμός στους 16.  

Σχεδόν οι πάντες στη σελίδα έμειναν ευχαριστημένοι από την εθνική και το μπάσκετ που έπαιξε. Λογικό. Ακόμα και μετά τον αποκλεισμό υπήρξε ψυχραιμία. Η άποψη του Nikos Karampatsakis είναι αντιπροσωπευτική : "Ειμαστε μια ομαδα συμπαθητική που παίζει ωραίο και μοντέρνο μπάσκετ. Από αυτό το ρόστερ έλειπαν 2 παίκτες που θα την ανεβάσουν επίπεδο αλλά υπάρχουν 2-3 που μπορεί να πάρουν τέτοια μορφή στο μέλλον." Οντως έτσι είναι, υπάρχουν παιδιά που μας κάνουν να αισιοδοξούμε αν τηρηθεί το πλάνο.   

Ο Odysseas Goulas βλέπει πάνω-κατω τα ίδια και δίνει μια εκδοχή του αποκλεισμού που βρίσκει σύμφωνους πολλούς φανζ, όπως και εμενα. "Θεωρώ τρελό λάθος να κράξουμε για το οτιδήποτε, είτε για τον προπονητή, είτε για το ρόστερ, είτε για το σχέδιο. Η ομάδα είναι στον σωστό δρόμο και θα ήταν ευχής έργο να είχαμε ένα καλό δεύτερο πεντάρι για το βήμα παραπάνω." 

To βάθος στη θέση 5 ήταν ένα ζήτημα που η εθνική δεν μπόρεσε να λύσει. Μετά το τέλος του αγώνα με τους Σερβους, η γιαγια του Miguel Fol είχε για τον εγγονό της ένα εύλογο ερώτημα: "Παιδακι μου αφού ο Βουγιουκας ειναι αχρηστος, γιατι τον βγαλαμε να τον προφυλάξουμε όταν έκανε 3 φάουλ και δεν ξεκουράσαμε λίγο ακόμα το Μπουρούση?" . O Giannis Anastasiou έχει την απάντηση: "Γιατί οπως η γιαγια ετσι και Σερβοι και ο coach μας ηξεραν οτι μονο με μπουρουση μπορουσαμε να το παλεψουμε. Τι να κανει και ο coach το ρισκαρε με Μπουρουση και οσο πηγαινε. Το κακο ειναι οτι ο Βουγιουκας τους επαληθευσε ολους..". 

Γεγονός είναι οτι η εθνική μας δεν αμύνθηκε καλά απέναντι στη Σερβία, έχοντας προβλήματα (μεταξύ άλλων και) στην αντιμετώπιση του πικ εν ρολ. O πάντα τεκμηριωμένος Basile Bal υποστηρίζει: "Οταν μια ομαδα αμύνεται και στη θεση 5 έχει τον μπασκετμπολιστα Μπουρούση τότε η αντίπαλος της ξέρει πως θα την κερδίσει..: πικ εν ρολ κι άγιος ο Θεός!" Αυτό ισχύει αγαπητέ φίλε, ο Μπουρούσης έχει αδυναμίες, όμως ηταν γενικότερα κακή η άμυνα εκείνη τη μέρα. Ο ψηλός άλλωστε, δυο μέρες πριν είχε κάνει το παιχνίδι της ζωής του απέναντι στην Αργεντινή, αναγκάζοντας τον Panagiotis Liakopoulos να αναφωνήσει πως "
Θύμισε λίγο Βούιτσιτς ο γαμπρός του πεθερού του". Οντως, ο σέντερ μας έκανε γενικά ένα πολύ καλό τουρνουά. 

Σε αντίθεση με την πλειονότητα των αναγνωστών, ο φαν Στηβ Γιατζόγλου δεν κατάφερε να παραμείνει ψύχραιμος. Το παραδέχεται: "i take κρανιο απο χτες, broke μπασκετα απο σουτ. Don't play καλα .Χωρις ψυχη δεν win κανεις !!!"  Εντάξει αγαπητέ φίλε, η ομάδα τώρα χτίζει μέταλλο. Πριν να βρει ψυχή, οφειλε να βρει σύστημα και αυτο το κατάφερε. Σιγά σιγά θα έρθουν και οι εμπειρίες.  Προσωπικά, τα έβαλα πολύ και με την ατυχία μας που μας έτυχε αυτή η Σερβία αντί για π.χ. για τον Αγιο Δομίνικο. Ο Miltos Tereres με επανέφερε στην τάξη: "Ο Άγιος Δομίνικος είναι η πρωτεύουσα της Δομινικανής δημοκρατίας". 

Τελος, μια δική του εκδοχή για το αποτέλεσμα με τους Σερβους έδωσε ο Ivkovic Dusan, την οποία είχε λόγους να μην πιστεύει ο Τάκης Τσουκαλάς. 
- Ολο αυτο το καιρο διαβασα αναλυσεις δικες σας για Ελλαδα. πηγα και ειπαμε τα παντα στο φιλο μου Τζορτζεβιτς, ευχαριστω για αναλυση που δωσατε.
- Πλακα μας κανεις ρε ντουντα να ουμε αφου χτες ημουν παρεα με τζολε και Γεωργατο και πιναμε μπουκαλακι.

2. Περί wild card

 

Λαμβάνοντας (περίπου...) όλα αυτά υπόψη, άξιζε τελικά η συμμετοχή μας σε αυτό το παγκόσμιο μέσω της wild card? Για το ζήτημα αυτό γράφτηκαν πάρα πολλά τους τελευταίους μήνες και εδώ στη σελίδα μας δεν μπορούσαμε να το αφήσουμε ασχολίαστο. 

O Miguel Fol επισημαίνει κάτι σε συνάρτηση με τους στόχους της εθνικής: "αν δεν περιμεναμε και την 8δα ας μου εξηγησει καποιος: για ποιο λογο πληρωσαμε για wild card?", ενώ ο Μenelaos Toumpas πάει τη σκέψη παραπέρα: "μηπως δεν αξιζει να αγοραζει μια ομαδα την συμμετοχη της σε μεγαλες διοργανωσεις? μηπως ειναι καλυτερο να μοχθουμε για να συμμετεχουμε και να στρωνουμε χαρακτηρα, αντι να θεωρουμε την ομαδα μας υπερομαδα, ειτε απο τα φιλικα ειτε απο τους ομιλους, κ μετα να τρωμε τις σφαλιαρες?" 

Ξεκαθαρίζοντας πως κανείς - πλην άσχετων - δεν μου φάνηκε να θεωρεί υπερομάδα την εθνική μας, να επαναλάβω τα εξής: Σε όσες μεγάλες διοργανώσεις συμμετέχει κανεις, τόσο το καλύτερο. Ποιοι εξάλλου θα κάθονταν να παίζουν προκριματικά; Ο Καλαθης π.χ. σίγουρα όχι. Μία μη συμμετοχή μάλλον δεν θα προσέφερε τίποτα, δεδομένης της σύνθεσης ανάγκης και των κινδύνων που αυτή θα εγκυμονούσε σχετικά με τις προκρίσεις στα κορυφαία τουρνουά. 

3. Το θαύμα της Σερβίας και ο Τεόντοσιτς. 

Οπως και να χει, τους Σερβους τους παραδέχτηκαν σχεδόν όλοι. Ο Stefanos Vns είναι ένας από αυτούς και ας είχε τα θεματάκια του με τον Τεόντοσιτς: " τώρα για μια ομάδα που έκανε 3 ήττες στον όμιλο, αλλά μετά έριξε 20π στο πρώτο νοκ-άουτ και 30π στο δεύτερο νοκ-άουτ, δε μπορείς να πεις πολλά.. το άξιζαν. Οσο για το Μίλος που πρέπει να τον παρακολουθείς και να τον ανέχεσαι 30 ματς για να σου δώσει ένα τέτοιο, οκ, είμαι σίγουρος ότι υπάρχουν άνθρωποι που έχουν αυτή την υπομονή και το μεράκι (εδώ υπάρχουνε άνθρωποι που παίζουνε κέρλινγκ..)" . Οντως αγαπητέ φίλε, ο Τεόντοσιτς ηταν σαν το κέρλινγκ κατά μία έννοια, όμως εδώ έκανε 3 ματσάρες μαζεμένες και κατέπληξε τους πάντες. 

Που αραγε οφειλόταν αυτό? Κατά τη δική μου άποψη στην αλλαγή ρόλου που του επιφύλασσε ο Τζόρτζεβιτς, και επίσης στη διαχείριση που του έκανε μέσα στα παιχνίδια. Πολύ σωστά ο Basile Bal παρατηρεί: "ας δωσουμε ευσημα στον Τζορτζεβιτς που τον είχε συνεχως φρεσκο, πράγμα που σημαίνει καθαρό μυαλό".

Υπήρχε πάντως και η αντίθετη άποψη, δεν άρεσε σε όλους η Σερβία. Π.χ. ο Lefteris Giannakopoulos δεν τρελάθηκε δα και με  "αυτο το σκουντουφλαμε στα drive και την πεταμε εξω να το βαλει ο μπιελιτσα και ο μπογκντανοβιτς απο τα 8 μετρα.", θεωρώντας τους Σερβους αντιπαθητική ομάδα. Nα πώ την αμαρτία μου, ούτε εγώ τους πάω ιδιαιτερα (κατάλοιπα από το παρελθόν γαρ), όμως υπερέβησαν προσδοκίες και εαυτόν και άξιζαν την παρουσία τους στον τελικό. 

4. Το Αμερικανικό ζήτημα

Mήπως όμως δεν άξιζαν και οι Αμερικάνοι το τρόπαιο? Επεβαλαν πλήρως την κυριαρχία τους από την αρχή μέχρι το τέλος κερδίζοντας την καθολική αναγνώριση των φαν της σελίδας ήδη από το ποστ που αναρτήθηκε στα προημιτελικά και πριν τον αποκλεισμό του υποτιθέμενου φαβορί, της Ισπανίας (η οποία σύμφωνα με τον Evangelos Bourantas, είχε ώς μεγαλύτερη αδυναμία τον προπονητή της Ορενγκα). 

Πού όμως οφείλεται αυτή η διαφορά της TEAM USA από τους υπόλοιπους? Εδώ οι απόψεις διίστανται. O Odysseas Goulas υποστηρίζει:  "Δε νομίζω ότι ήταν τόσο μεγάλη η μπασκετική διαφορά όσο η αθλητική...όταν είσαι δύο επίπεδα πάνω σε ταχύτητα, έκρηξη και άλμα, δύσκολα μιλάς για μπάσκετ!!!"  Στον αντίποδα ο Lefteris Giannakopoulos: " οταν εχεις 50% στα τριποντα και τοσο και παραπανω στα διποντα., ειναι ξεκαθαρα μπασκετικη η διαφορα."

Προφανώς ισχύουν όλα αγαπητοί φίλοι. Η αθλητικότητα δεν είναι και αυτή μέρος του σπορ? Η πρόταση του Κωνσταντίνου Κουλούρη περικλυεί με ένα τρόπο τα πάντα: "Στην περίπτωση των αμερικανων δεν είναι μόνο τα αθλητικά προσόντα αλλά και τα τεχνικά χαρακτηριστικά και η υψηλή αντίληψη του παιχνιδιού και των καταστάσεων του που τους κάνουν αχτύπητους!!" Ολα αυτά βέβαια, και για να παραφράσω τον Kostas Charokopos, οι Αμερικάνοι τα πετυχαίνουν λόγω και των εξαιρετικών υποδομών, πράγμα το οποίο στερούνται π.χ. οι εξίσου αθλητικοί Σενεγαλέζοι. Δυστυχώς, ο κόσμος δεν είναι πλασμένος με ισότητα. 
 Θα είχε πάντως ενδιαφέρον να βλέπαμε ένα ίσο και ενιαίο μπάσκετ με ίδιους κανονισμούς και στις δύο άκρες του Ατλαντικού. Το έχω τόσα χρόνια στο μυαλό μου, το ζητά και ο Argiris Gounaris.

Σε κάθε περίπτωση, με τη μόδα των undersized ψηλών στην ευρωλιγκα, ο Gay θα έπαιζε μέχρι και σέντερ, όπως παρατηρεί και ο Antonis Mitrou. Λεει και αυτό κάμποσα. 

 

5. Και τώρα?

Tώρα αγαπητοί φανζ το μουντομπάσκετ πέρασε στο περαλθόν αλλά όχι και στη λήθη. Σιγά σιγά, το blog και η σελίδα μας θα προετοιμαστούν για το γερό τους χαρτί, την ευρωλίγκα, αλλά και για το eurocup και το ελληνικό πρωτάθλημα. Θα κάνουμε ένα διάλειμμα από τα μεγάλα άρθρα, να ξεκουραστεί και ο γκουρού και θα επιστρέψουμε δριμύτεροι κοιτώντας πλέον και τις ομάδες μας. Οπως λέει και ο George Pap " Αντε να αρχισει η Ευρωλιγκα τωρα και τα ματς απεναντι στον βαζελο να βγαλουμε την καφριλα μας". Ε, ναι χρειάζεται (λίγο) κι από αυτό. Oι Giorgos Panou and Fans ως γνωστόν, δεν παίρνουν τους εαυτούς τους και πολύ στα σοβαρά.

ΥΓ. Μην ξεχάσω τον Ιάκωβο!

Απολαυστικές στιγμές μας προσέφερε όλες αυτές τις μέρες από τα μικρόφωνα του Αντ1 ο Ιάκωβος Φιλιππούσης.  Πολλοί από εσάς μεταφέρατε στη σελίδα ατάκες-μνημεία, εκ των οποίων τις δύο καλύτερες μας έδωσε ο Stefanos Kavallierakis. 

-  "Μπήκε ο Κάτιτς 36 χρονών που πρωτοεμφανίστηκε στην εθνική Σερβίας πέρσι στα 32"
- "οι Αμερικανοί που σ όλο το τουρνουά σουταραν τρίποντα μόλις με 38%". 

Mέχρι την επόμενη "Ωρα των Φανζ"...