Κυριάρχησαν απόλυτα οι Αμερικάνοι στον τελικό όπως και σε ολόκληρο του τουρνουά. Απόλυτα λογικό μιας και (όπως συμβαίνει από καταβολής του αθλήματος) σαν αυτούς το μπάσκετ δεν το κατέχει κανείς. Οσοι έδιναν φαβορί την Ισπανία πριν το τουρνουά και όσοι κατά τη διάρκεια του, μάλλον θα κατάπιαν τη γλώσσα τους. Μα είναι δυνατόν? Από πότε φτάσαμε να θεωρούμε μια ομάδα με 12 ΝΒΑερς με θαυμαστά νούμερα στο καλύτερο πρωτάθλημα του κόσμου ως αουτσάιντερ? Με τον τελικό, κόπηκαν και οι εξυπνάδες περί έλλειψης τακτικής και ελευθερου μπάσκετ, όπως φυσικά και οι αναρωτήσεις περί των επιλογών του Σιζέφσκι να ψηλώσει το ρόστερ.
Για να τα λέμε φυσικά όλα, η αμερικανική σχολή διαθέτει μακράν της δεύτερης τις καλύτερες υποδομές και τα περισσότερα χρήματα. Πέραν αυτών, διαθέτει και μία πολιτισμική δομή που σπρώχνει ολόκληρα στρώματα της κοινωνίας να ασχοληθούν με το άθλημα. Για την κοινότητα των Αφροαμερικάνων, το βιοτικό επίπεδο των οποίων απέχει παρασάγγας από τον μέσο όρο του αντίστοιχου των λευκών, η ενασχόληση με το μπάσκετ είναι διέξοδος από τα δεινά. Και μάλιστα σε τέτοιο βαθμό, ώστε λανθασμένα να ερμηνεύεται ως χαρακτηριστικό στοιχείο της κουλτούρας τους. Δεν είναι φυσικά έτσι. Το μπασκετ στις ΗΠΑ είναι στην πραγματικότητα το άθλημα των φτωχών.
Ο αγώνας συνεπώς δεν είναι επί ισοις όροις, ειδικά αν αναλογιστούμε οτι η νέα δευτεραθλήτρια κόσμου είναι μια χώρα κατεστραμένη από πρόσφατο πόλεμο. Οπως και να έχει, οι Αμερικάνοι ήταν, είναι και θα είναι οι κυρίαρχοι του μπασκετ σε κάθε τομέα του, είτε αυτός είναι η αθλητικότητα, είτε τα βασικά της τεχνικής, είτε η τακτική. Ειδικά για το τελευταίο έχουν αμφισβητηθεί κάμποσο, αλλά αυτό οφείλεται σε ελλειπή κατανόηση της προσέγγισης τους πάνω στο άθλημα. Κατά τη δική μου άποψη, δουλευουν πάνω ΚΑΙ σε αυτό το κομμάτι καλύτερα από όλους.
Σε άλλο θέμα, έφαγε κάμποσο κράξιμο η ΦΙΜΠΑ για τον καταρτισμό της καλύτερης πεντάδας του τουρνουά και αυτό είναι λογικό. Τι προσέφερε δηλαδή ο Γκασόλ στην Ισπανία όταν εσφιξαν τα γάλατα? Είναι τεράστιος παίκτης, τούτη τη φορά όμως η επιλογή περιείχε διπλωματία.
Για τη δική μας πεντάδα εδώ, θέλω να χρησιμοποιήσω στο σχηματισμό της το εξής κριτήριο. Ποιου παίκτη η απουσία από το ρόστερ θα κατέβαζε επίπεδο την ομάδα του? Ποιανού παίκτη η απουσία θα κόστιζε περισσότερο? Τα ρωτάω αυτά διότι δεν σκοπεύω να συμπεριλάβω στην κορυφαία πεντάδα ούτε τον Κένεθ Φαρίντ, ούτε τον Αντονι Ντέιβις, παρά την πολύ θετική παρουσία τους. Και αυτό διότι όποιος από τους δύο και να έλειπε, οι Αμερικάνοι έδειξαν οτι εύκολα ή δύσκολα θα κατακτούσαν και πάλι το τρόπαιο. Με αυτά λοιπόν στο μυαλό, πάμε να δούμε εν ταχει την καλύτερη πεντάδα του Giorgos Panou για το μουντομπάσκετ που τελείωσε.
Θέση 1. Kyrie Irving. Τι ήταν αυτό στον τελικό πάλι? Μιλάμε για μηχανή. Ο καλύτερος της TEAM USA. 12,1 πόντοι, 3,6 ασιστ.
Θεση 2 και MVP του τουρνουά: Μίλος Τεόντοσιτς. Γιατί? Γιατί έτσι. Ως δυάρι αγωνίστηκε. 13,6 πόντοι, 4,4 ασίστ, 48% (!) στα τρίποντα. Μπορεί να διατηρήσει αυτά τα επίπεδα από εδώ και πέρα στην καριέρα του?
Θεση 3: Ε, ο Μπατούμ. Οταν έχεις κάνει αυτά τα δυο επικά παιχνίδια, θα μπεις και στους κορυφαίους. Απόλαυση. 14,6 πόντοι, 3,1 ριμπάουντ και refuse-to-lose νοοτροπία.
Θέση 4: Nεμάνια Μπιέλιτσα. Μαέστρος! Βγάλτε τον από την ομάδα της Σερβίας και θα δείτε τι θα γίνει. Ενα μεγάλο τουρνουά για ένα μεγάλο παίκτη. 12 πόντοι, 7 ριμπάουντ, 3 ασίστ!
Θέση 5: Γιόνας Βαλανσιούνας. Πραγματικός πύργος, ο καλύτερος των Λιθουανών και στηριγμα τους σε άμυνα και επίθεση. Στα κρίσιμα πήγε πολύ καλά. 14,4 πόντοι, 8,4 ριμπάουντ και 1 μπλοκ ανά παιχνίδι.
Αντιλαμβάνεστε οτι εδώ αδικείται κατάφωρα ο Μπορίς Ντιαό, αλλά τι να κάνουμε που οι Σερβοι πήγαν ένα βηματάκι πιο πέρα. Απολαυστικός ο Γάλλος, όπως και ο Φαρίντ.
16 μέρες, 16 κείμενα στο μπλογκ μας και περίπου άλλα τόσα μικρότερα γύρω από τη διοργανωση στη σελίδα στο facebook. Ούτε γκατζέτα να ήμασταν αγαπητοί φανζ. Κουράστηκα όμως λίγο συνεπώς τώρα πάμε χαλαρά και με τις δικές σας απόψεις που θα ακολουθήσουν σε ξεχωριστό κομμάτι. Ολες αυτές τις μέρες άλλωστε οι διάλογοι ηταν άκρως μπασκετικοί, είχαν την απαραίτητη δόση πλάκας, και η συμμετοχή ξεπέρασε κάθε προηγούμενο. Είναι ωραίο να κάνεις το ψώνιο σου μαζί με άλλους προπονητάς της εξέδρας, περνάμε καλά και αυτό περνάει και στον κόσμο.
ΥΓ: Μετά από αυτα ξέρετε: Πάμε μωρή Πανάθα γάμα τα όλα, ελα ρε Θρύλε σκίσε το κατεστημένο, Σπανούλαρος, Αγκωνίδης κλπ κλπ. Ο Οκτώβρης είναι κοντά, η σεζόν τώρα αρχίζει!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου