Mr. Big Shot

H επόμενη φανέλα που λογικά θα πάρει σειρά για να κρεμαστεί στην οροφή του Palace του Auburn Hills λίγο έξω από το Ντιτρόιτ θα είναι αυτή με το Νο1. Στις αρχές και τα μέσα των '00ς το κοινό των "κακών παιδιών" πάθαινε υστερία με κάθε καλάθι, τάπα ή ριμπάουντ του τρομακτικού στην όψη Μπεν Ουάλας ενώ συχνά πυκνά ακουγόταν από το μεγάφωνα ο χτύπος ενός τεράστιου ρολογιού, ένεκα του προσωνυμίου "Big Ben" που έφερε ο δημοφιλέστερος παίκτης της ομάδας εκείνη την εποχή. Πίσω του και μπροστά τελικά από όλους τους υπόλοιπους βρισκόταν ο πραγματικός ηγέτης: ο γεροδεμένος Mr. Big Shot, ο άνθρωπος που φρόντισε να αναβιώσουν οι στιγμές του '90 και του '91, ο MVP των τελικών του 2004 Τσάνσι Μπίλαπς.

Οι Ντιτρόιτ Πίστονς του 04 ήταν μια πολύ σπάνια περίπτωση ομάδας. Στις τάξεις τους δεν έβρισκε κανείς αληθινό σταρ, παρά μόνο μια σειρά από πολύ καλούς παίκτες και αξιοπρεπείς ρολίστες. Οταν στους τελικούς βρέθηκαν απέναντι τους οι Λέικερς του Σακίλ, του Κόμπε και των βετεράνων Μαλόουν και Πέιτον κανείς δεν τους έδινε ιδιαίτερη τύχη. Ούτε καν στην ίδια τους την πόλη μπορούσαν να πιστέψουν οτι η ομάδα τους θα ήταν ικανή να υποτάξει τους αδιαμφισβήτητους κυρίαρχους της λίγκας.

O μύθος Λάρι Μπράουν ήξερε φυσικά πολύ καλύτερα. Εχοντας φέρει μέσα στη σεζόν το τελευταίο 'διαμάντι' της νέας γενιάς των κακών παιδιών, τον άρχοντα της τεχνικής ποινής Ρασίντ Ουάλας, είχε βρει το κομμάτι του παζλ που έλειπε. Ενας σέντερ άγριος στο παρουσιαστικό που κατέβαζε ριμπάουντ με την ευκολία ενός Ρόντμαν (Ουάλας), ένα τεσσάρι μέσα στην ανακατοσούρα (Σιντ), ένας wingman με τεραστια χέρια που έπαιζε σκυλίσια άμυνα (Πρινς), ένας σούτινγκ γκαρντ που δεν έχανε mid-range ουτε για πλάκα (Χάμιλτον) και φυσικά ένας πλέι-μέικερ με ασύγκριτα καθαρό μυαλό (Μπίλαπς). Θα μπορούσε άραγε αυτός ο τελευταίος να κατευθύνει την πληρέστερη starless πεντάδα της λίγκας? 

Οχι μόνο το κατάφερε, αλλά έκανε  τους Detroiters να μείνουν με ανοιχτό το στόμα.  Μιλάμε για μια μίξη υστερίας και έκπληξης. Οι Πίστονς, παίζοντας ένα απόλυτα εκσυγχρονισμένο Detroit basketball, όχι μόνο επικράτησαν, αλλά κράτησαν σε όλα τα παιχνίδια τους Λέικερς κάτω από τους 100 πόντους! Εκτός αυτού, και αφού περιπου χάρισαν το 1-1 σε μια χαζη ηττα στο LA, έγιναν η πρώτη ομάδα στην ιστορία του ΝΒΑ που κέρδισαν και τα τρία μεσαία παιχνίδια στην έδρα τους από το 1985, όταν και εφαρμόστηκε αυτή η μορφή των τελικών.

Ο Μπίλαπς ήταν ο μεγάλος πρωταγωνιστής των θριάμβων σκοράροντας,  κλειδώνοντας όλους τους προσωπικούς του αντιπάλους και κυρίως παίρνοντας όλες τις σωστές αποφάσεις που είχαν να κάνουν με τον ρυθμό και το δίκαιο μοίρασμα του παιχνιδιού. Παρά το γεγονός οτι τα σκορ πήγανε χαμηλά, όλη η βασική πεντάδα των Πίστονς τελείωσε με μ.ο. πόντων πάνω από 10. Αυτή ηταν η ομάδα του, και την κατευθυνε μαεστρικά. Τετοια επίδειξη ομαδικότητας είδαμε μόνο δέκα χρόνια αργότερα, χάρη στους φετινούς θαυμάσιους Σπερς. 

Στο τέλος των τελικών το κοντέρ έγραψε 21 πόντους και 5,2 ασίστ με 51% στα σουτ και 47% στα τρίποντα! Ο τίτλος του MVP των τελικών του ανήκε δικαιωματικα, όπως δικαιωματικά ανήκε στο σύνολο του Λάρι Μπράουν o τίτλος της καλύτερης ομάδας του κόσμου. Η ρήση "το σύνολο υπερτερεί των μονάδων" βρήκε την απόλυτη δικαίωση της σε αυτήν. Από τους Λέικερς, ο Σακίλ αλώνιζε, ο Κόμπε πήγε καλούτσικα, και οι υπόλοιποι απλά παρακολουθούσαν. 

Για να νικηθούν οι Πίστονς χρειάστηκε την επόμενη χρονια να βρουν απέναντι τους έναν καθρέφτη του εαυτού τους. Οι Σαν Αντόνιο Σπερς επικράτησαν στους τελικούς του 2005 κερδίζοντας το 7ο παιχνίδι στην έδρα τους, σε μια σειρά όπου μόνο μια φορά πέρασε οποιοσδήποτε τους 100 πόντους. Οι δυο πιο σκληρές και αμυντικές ομάδες του ΝΒΑ έδωσαν μια μάχη μέχρις εσχάτων γεμάτη τακτική και δύναμη. Το θέαμα ήταν ελάχιστο, αλλά η αγωνία και οι εναλλαγές τσάκιζαν κόκκαλα. 

Ο Μπίλαπς έμεινε τελικά με έναν μόνο τίτλο και με το έξτρα παρασημο πως η ανταλλαγή του στο Ντένβερ το 2009 ήταν η καθοριστική κίνηση που έφερε την ομάδα του Κολοράντο στους τελικούς της δυτικής περιφέρειας για πρώτη φορά από το 1985! Η μεγαλύτερη διάκριση του Καρμέλο έλαβε χώρα δίπλα του, την ίδια ωρα που το Ντιτρόιτ απορούσε με το πώς θα κουμαντάρει τον Αλεν Αιβερσον. 

Το 2004 ήταν η καλύτερη μου χρονιά στο μαύρο χάλι του Μίσιγκαν. Για λίγες μέρες, μία από τις πιο ερειπωμένες και παρατημένες πόλεις της Αμερικής απέκτησε ζωή παράταιρη σε σχέση με τις συνήθειες της. Τωρα είναι ακόμα χειρότερα.

Υ.Γ. Διαβάστε και ένα παλιο κειμενο στο Grantland http://grantland.com/features/it-always-easy-chauncey-billups-stopped-putting-together-one-nba-best-careers/
Υ.Γ. 2. Ιδού τι είπε ο Κρις Πολ για την απόσυρση του Τσάνσι. http://www.sbnation.com/2014/9/10/6130881/chris-paul-tribute-chauncey-billups-retires