Ο πάουερ φόργουορντ Κουίνσι Μίλερ ήρθε στα 23 του χρόνια στον Ερυθρό Αστερα από το πουθενά της Αμερικής (στο καλό Baylor βέβαια είχε σοβαρή παρουσία) και έχει φέρει τα πάνω κατω σε ένα ολόκληρο γκρουπ της ευρωλίγκα. Μετά από δύο παιχνίδια προσαρμογής, ο Μίλερ έχει εκραγεί. Στα 4 τελευταία μετράει 23,5 πόντους , 8 ριμπάουντ και 3 μπλοκ ανά αγώνα και δείχνει περίπου ασταμάτητος. Μαζί του, η ομάδα του κερδίζει, και κερδίζει αντιπάλους απέναντι στους οποίους θεωρητικά θα έχανε με κάτω τα χέρια. Μπορεί ο Τσίρμπες να παίζει σαν Μαριάνοβιτς, παρόλα αυτά η επανείσοδος των Σερβων στο χορό μίας φαινομενικά απίθανης πρόκρισης οφείλεται στον Μίλερ. Επιπρόσθετα, οφείλεται στο ότι οι άμυνες δεν έχουν βρει κανέναν τρόπο να τον σταματήσουν.
Ο λόγος είναι απλός. Δεν ξέρουν τι να τον κάνουν διότι ανάλογος παίκτης δεν αγωνίζεται στην ευρωλίγκα. Είναι τεσσάρι ύψους 2,06 και στήνει πικ εν ρολ, κατεβάζει τη μπάλα, σουτάρει τρίποντα επάνω στην κίνηση από τρίπλα, κάνει drive σαν γκαρντ και, το κυριότερο, απολαμβάνει ελευθερία κινήσεων σε έναν σχεδόν ελεύθερο ρόλο. Ο Μίλερ μπορεί να πάρει την μπάλα στην κορυφή και να παίξει ένας με έναν όπως του καπνίσει. Αυτό στο ευρωπαικό μπάσκετ από ψηλό δεν το περιμένει κανείς, καλά καλά ούτε από τον Νοτσιόνι. Ο αυτοσχεδιασμός είναι στα πλάνα όταν προέρχεται από κοντούς, και πάλι με μέτρο.
Αυτό δε σημαίνει ότι ο Μίλερ είναι ο Μάρκους Ουίλιαμς των ψηλών, αλλοίμονο σε όποιον τον αντέχει. Οι κινήσεις του (ακόμη και όσες ενέχουν το στοιχείο του απρόσμενου) έχουν νόημα και βρίσκονται σε στενή συνάρτηση με το παιχνίδι της ομάδας. Κατά μία έννοια, ο Μίλερ είναι το απροσδόκητο από μόνος του, είτε είναι ενταγμένος στο σύστημα είτε όχι. Τη ζημιά μπορεί να την κάνει και με τους δύο τρόπους και μια ματιά στα τελευταία 2 παιχνίδια με Ρεάλ και Χίμκι θα σας πείσει.
Απέναντι στους Μαδριλένους, αυτό που βλέπετε γινόταν σε ΟΛΟ το παιχνίδι.
Μιλάμε ασφαλώς για το ρηξικέλευθο πικ εν ρολ μεταξύ του 4 και του 5. Είτε σκρίνερ ήταν ο Στίματς (όπως εδώ), είτε ο Τσίρμπες , το ζητούμενο ήταν να βγει ο Τόμπκινς από την αμυντική εξίσωση με ένα forced switch και ο Μίλερ να μείνει μόνος με τον Αγιόν. Ε, όλο το βράδυ ο Μίλερ έκανε drive ή σούταρε πάνω από τα χέρια του Μεξικάνου. Και όταν λέμε πάνω, εννοούμε πολύ πάνω.
Αυτό δεν άλλαξε μέχρι να λήξει ο χρόνος γι δύο λόγους. Πρώτον, είναι πολύ δύσκολο να παίξει κανείς δυναμικό hedge out αν ένας από τους δύο αμυνόμενους παίκτες δεν είναι γκαρντ. Και σε αυτό το παιχνίδι δεν ήταν σε καμμία από τις περιπτώσεις. Δεύτερον διότι ο Ράντονιτς ήξερε πώς να απομονώσει αυτό το πικ στη μία πλευρά του γηπέδου, έτσι ώστε να εμποδίσει γενικά τις βοήθειες από αλλού.
Ετσι συνέβησαν (σχεδόν) όλα.
Με την Χίμκι, οι ανάγκες δεν ήταν οι ίδιες. Εκεί η βασική επιλογή στη θέση 4 ήταν ο Τοντόροβιτς τον οποίο ο Μίλερ αχρήστευσε γρήγορα παίζοντας απλώς ένας εναντίον ενός σε μία απλωμένη επίθεση που τον τοποθετούσε στην κορυφή. Βλέποντας τα σκούρα, ο Κουρτινάιτις αποφάσισε να χαμηλώσει το σχήμα και να παίξει με τον Μόνια επάνω στον Αμερικανό. Ο Σεργκέι έπαξε 31 λεπτά, όταν συνήθως παίζει 21, για αυτό ακριβώς τον λόγο. Το αποτέλεσμα ήταν κάπως καλύτερο, αλλά και πάλι ...
Ο Ράντονιτς επέμεινε στην τακτική του, οι χώροι στη ρακέτα άδειασαν, ο Μίλερ αυτοσχεδίασε, αυτή τη φορά πηγαίνοντας κυρίως στο λέι απ. Η ταφόπλακα στις φιλότιμες προσπάθειες του Μόνια ήταν το φόλοου κάρφωμα πάνω από την πλάτη του στο τέλος, ένα καλάθι άκρως καθοριστικό.
To ωραίο είναι οτι πιθανώς δεν έχουμε δει ακόμη την πλήρη γκάμα του παίκτη, αφού παίζει κυρίως με πρόσωπο και επίσης ως go-to guy στην επίθεση. Δεν έχει δηλαδή τοποθετηθεί ακόμη με μεγάλη συχνότητα στην αδύνατη πλευρά όταν το πικ εν ρολ το παίζουν άλλοι. Εκεί μπορεί επίσης να μεγαλουργήσει, διότι και σουτάρει απ'έξω, και πάει αντίθετα στο close-out, και τελειώνει φάσεις αν το spacing τον χρειάζεται να παίζει κοντά στον σέντερ, όπως κάνει π.χ. ο Πρίντεζης. Ετσι κι αλλιώς, βοήθεια από την πλαυρά του είναι δύσκολο να έρθει και αυτό εξηγεί (εν μέρει φυσικά) και την απόδοση του σεληνιασμένου Τσίρμπες.
Ποιος είσαι ρε Μίλερ, ο Ντρειμοντ Γκριν να πούμε;
Οχι φυσικά. Ο πιτσιρικάς του Αστέρα έχει αμυντικές αδυναμίες στις μάχες σώμα με σώμα, ενώ δεν πασάρει και τόσο εύκολα αν πιεστεί. Επίσης, το σουτ του δεν είναι μονίμως σταθερό. Παρόλα αυτά, το οπλοστάσιο του σε επίθεση και άμυνα στον αέρα διαθέτει έναν συνδυασμό όπλων πολύ σπάνιο για τη θέση. Αν τα βάλετε κάτω, θα δείτε ότι τα τεσσάρια στην Ευρώπη συνήθως έχουν λιγότερα. Πέρα όμως από την καθαρή man to man σύγκριση, αυτό που μετράει πολύ στην περίπτωση του Μίλερ είναι άλλο. Το είπαμε στην αρχή, θα το επαναλάβουμε και μία στο τέλος. Το μεγάλο κόλπο είναι ότι κινείται πολλές φορές σκοπίμως ελεύθερα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου