Βάλαμε χθες ένα Νεοζηλανδέζικο Sauvignon Blanc , Mount Ara, και απολαύσαμε τον Αρη να παίζει σκυλίσια άμυνα και να κερδίζει άνετα άλλη μία ομάδα με μεγαλύτερο προυπολογισμό από εκείνον. Ο Πρίφτης απέδειξε φέτος τι θαύματα μπορεί να κάνει η σωστή στελέχωση, βρίσκοντας πρώτα από όλα καλούς παίκτες με πολύ μεγάλο κίνητρο. Η μόνη κίνηση που δεν εχει βγει απόλυτα είναι εκείνη του Τσούπκοβιτς, η οποία όμως και αυτή έχει από πίσω σοβαρό σκεπτικό. Επίσης , οι επιδόσεις των Ουάιτ και Κοέν από απόσταση επιτρέπουν έναν μικρό επανασχεδιασμό, που καθιστά τον Τσούπκο μάλλον περιττό.
Παρόλα αυτά, ο Πρίφτης διέψευσε χθες κάποια πρόσφατα ρεπορτάζ που ήθελαν τον Αρη να κινείται για έναν ακόμη ψηλό στις θέσεις 4-5: “Η ομάδα έχει συνοχή και χημεία. Δεν σκέφτομαι να αλλάξω κανέναν παίκτη. Είμαστε σε διακριτική έρευνα για παν ενδεχόμενο." Οι δηλώσεις παρουσιάζονται έτσι στο sentragoal και είναι ενδεικτικές της νοοτροπίας. Οταν η ομάδα έχει χημεία, τελικά περιττός δεν είναι κανείς.
Το ποιο ακριβώς είναι το "ενδεχόμενο" μένει να φανεί. Στο δικό μου μυαλό η θυσία του Τσούπκοβιτς για χάρη ενός καλύτερου μπακ απ του Ουάιτ με επίσης υψηλή κινητικότητα, ή ενός ακόμη σέντερ (και μεταφορά του Κοέν στο 4) θα άξιζε τον κόπο. Ο προπονητής βέβαια ξέρει πολύ καλύτερα, και τα όσα έχει επιτύχει μέχρι στιγμής δεν επιδέχονται αμφισβήτησης. Εδώ οι Ζάρας και Πελεκάνος έχουν καλύψει φανταστικά τη θέση 3, στους ψηλούς θα κολλήσουμε;
Mεταξύ όλων αυτών πάντως, η επιτυχία του Αρη έχει επίσης καταδείξει και την σημασία του να υπάρχει ξεκάθαρα μία "δευτερη" πεντάδα, η οποία αν έπαιζε διπλό με την πρώτη θα έχανε με κάτω τα χέρια. Οι αποστάσεις ανάμεσα στους πρωτους και τους δεύτερους οφείλουν να είναι αισθητά διακριτές προκειμένου να επιτευχθεί η επιθυμητή ισορροπία.
Συχνά, έχουμε ακούσει για διάφορες ομάδες οι οποίες είχαν ως στόχο να έχουν 12 σχεδόν ισάξιους παίκτες, ανεξαρτήτως επίπεδου. Κάτι τέτοιο δεν γίνεται να λειτουργήσει και το πρώτο παράδειγμα που έρχεται στο μυαλό είναι η εθνική Ελλάδος που κατέβηκε στο πρόσφατο ευρωμπάσκετ. Η θεωρητική ισότητα της 12άδας απέβη τελικά μοιραία, καθώς δεν υπήρχαν παίκτες συνηθισμένοι να αναλαμβάνουν ειδικές αποστολές.
Κάπως έτσι την πάτησε πολλάκις και η ΤΣΣΚΑ των τελευταιών χρόνων. Το βάθος του ρόστερ της ήταν θεωρητικά τεράστιο, αλλά όλο αυτό δεν οδήγησε πουθενά. Φέτος ο Ιτούδης ακολουθεί άλλη συνταγή, που αν το καλοσκεφτείτε μοιάζει με εκείνη του Πρίφτη. Στις προηγούμενες βερσιόν δεν υπήρχαν ούτε Κουλάγκιν, ούτε Κουρμπάνοφ, ούτε Νίκολς. Κάτι τέτοιοι δεν χωρούσαν στον γαλάξια αστέρων που έφερνε από την άκρη του πάγκου τον Βίκτορ Χριάπα και έβγαζε τον Χάινς ως τρίτη λύση πίσω από τους Κρίστιτς και Κάουν. Πάνε αυτά, τελείωσαν.
Η περυσινή Ρεάλ ήταν κατά κάποιο τρόπο μία εξαίρεση (όπως και ο ΠΑΟ το '09), φέρνοντας από τον πάγκο παίκτες όπως οι Κάρολ, Νοτσιόνι, Μασιούλις και -φυσικά- Σερχι. Αυτά δεν θα γίνονται κάθε χρόνο και εν πάσει περιπτώσει και εκεί υπήρχαν σαφείς, διαχωριστικές γραμμές για το ποιος είναι ποιος, κάτι που για παράδειγμα δυσκολευόταν να κατανοήσει κανείς στην αντίστοιχη βερσιόν της Μπαρτσελόνα που αποκλείστηκε από τονΟλυμπιακό. Ποιος είχε άραγε την πρωτοκαθεδρία στην περιφέρεια; O Ναβάρο, ο Χουέρτας, ο Σατοράνσκι; Οι ρόλοι ήταν εξίσου ελάχιστα διακριτοί και στις θέσεις 3 και 4. Αντίθετα, για τους αντιπάλους των Καταλανών ίσχυαν σε γενικές γραμμές πολύ συγκεκριμένα πράγματα: Σπανούλης > Σλούκας, Πρίντεζης > Πέτγουει, Λοτζέσκι > Ντάρντεν και γενικώς Σπανούλης και Πρίντεζης uber alles.
Στοχάζομαι λίγο σήμερα, αλλά μου φαίνεται πως ο Αρης αποδεικνύει και εκείνος ξεκάθαρα πως ο όρος "δεύτερη πεντάδα" διατηρεί ατόφια την ισχύ του παρά τις αλλαγές στο άθλημα και το φανερό μοίρασμα του χρόνου συμμετοχής. Στο ΝΒΑ εξάλλου ξέρουν γενικά καλύτερα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου