Οι επιδόσεις του Νικ Καλάθη στην πρώτη φάση της ευρωλίγκα και ειδικότερα στα 4 τελευταία (σχετικά) κρίσιμα παιχνίδια , κατέδειξαν ότι ο Παναθηναικός έχει βρει τον παίκτη που θα ηγηθεί της επίθεσης, ειδικά σε ο,τι αφορά την οργάνωση αυτής. Εκτός αυτού όμως, αποτελούν και ένα μάθημα για όσους υποστηρίζουν πως ο Νικ αποτελεί μία μαυρη τρύπα σε ο,τι αφορά το περιφερειακό σουτ. Από εδώ, έχουμε ως γνωστόν την εξής άποψη: εάν δεν πρόκειται για σουτέρ ολκής (π.χ. Ναβάρο) ή για μπετατζή (Νέλσον), για όλους τους υπόλοιπους παίκτες ισχύει το αξίωμα ότι το ελεύθερο σουτ είναι ο καλύτερος δρόμος για να σκοράρει κανείς, και επίσης ο ασφαλέστερος τρόπος για να έχει κανείς μία καλή επίθεση.
Σπουδαία τα λάχανα, θα μου πείτε. Οκ, όμως μία δημοφιλής (και σίγουρα όχι λανθασμένη) άποψη είναι πως οι ομάδες οφείλουν να έχουν κάποιου είδους κλασικό σουτέρ για μεγάλα χρονικά διαστήματα μέσα στο παιχνίδι τους. Υπάρχουν πολλά παραδείγματα που αποδεικνύουν πως αντί για αυτή τη συνταγή υπάρχει μια άλλη: να έχει κανείς παίκτες που σουτάρουν με αξιοπρέπεια και μία επίθεση που θα λειτουργεί με τέτοιο τρόπο ώστε να τους βοηθά να αυξήσουν τα ποσοστά τους.
Aυτό άλλωστε το έχει καταδείξει και η καλύτερη ομάδα που εμφανίστηκε στα παρκέ τα τελευταία χρόνια, οι Σαν Αντόνιο Σπερς του 2014. Στους τελικούς με το Μαιάμι και στο δρόμο για το 4-1, η αρμάδα του Πόποβιτς σούταρε τρίποντα με ποσοστό 46,6% , ακριβώς επειδή κυκλοφορούσε τη μπάλα τόσο σωστά, ώστε οι πάντες να σουτάρουν "σαν σε προπόνηση" (χοχοχο). Κάποιος μπορεί να θέλει να αποδώσει αυτή την αποτελεσματικότητα στην παρουσία των Γκριν και Μπελινέλι, εντούτοις ο Λέοναρντ σούταρε με 58% και ο Μιλς με 57%!
Ο Καλάθης πάλι, τελείωσε την πρώτη φάση με ποσοστό καλύτερο του Φελντέιν και σχεδόν διπλάσιο του τραγικού στον τομέα Πάβλοβιτς. 14/32 τρίποντα έβαλε ο Νικ και η εξήγηση βρίσκεται σε δύο τουλάχιστον πράγματα. Πρώτον στο ότι η επίθεση του Παναθηναικού έχει γενικά καλό πλάτος και δεν στερείται ιδεών στην κυκλοφορία και δεύτερον ότι το σκάουτινγκ των αντιπάλων επιλέγει πολλές φορές συνειδητά να τον αφήνει μόνο του. Κακό του κεφαλιού τους, ο Καλάθης δεν είναι Νέλσον, αλλά αντίθετα για αυτόν ισχύει ότι και ηια τον Μάντζαρη. Σίγουρα ρόλο στα ποσοστά του έχει παίξει πως πολλές φορές δέχεται τη μπάλα προς το τέλος της επίθεσης και αφού η άμυνα έχει περιστραφεί. Ομως όπως και να χει, το να διαθέτει μία ομάδα έναν σουτέρ της τάξης του 43% (ή του 47% όπως ο Μάντζαρης) ως έσχατη λύση συνιστά πολυτέλεια. Και ξέρετε, οι δυο αυτοί παίκτες μοιράζονται ακόμη ένα χαρακτηριστικό: τα κρίσιμα σουτ θα τα βάλουν.
Στα περυσινά πλέι-οφ απέναντι στην ΤΣΣΚΑ οι πράσινοι έμοιαζαν πολλές φορές να παίζουν 4 εναντίον 5, καθώς κανείς δεν έδινε σημασία στον Νέλσον.
Το πολύ ενθαρρυντικό είναι πως αν προχωρήσουν κανείς δεν θα μπορεί να αγνοήσει την απειλή που συνιστά ο Καλάθης έξω από τα 6,75. Αυτό από μόνο του υπόσχεται μία πολύ ορθολογικότερη επίθεση σε βάθος χρόνου. Αν ο Νικ συνεχίσει έτσι, σιγά σιγά οι άμυνες θα καταλάβουν ότι δεν μπορούν να συνωστίζονται όπως στην παραπάνω περίπτωση και οι χώροι θα ανοίξουν κι άλλο.
Ο Τζόρτζεβιτς έχει επιθετικές ιδέες , και ας κατέδειξε το χθεσινό παιχνίδι ότι ίσως αργήσει λίγο να βρει τον καλύτερο δυνατό ρόλο στον Παππά. Το έργο του κάνει άλλωστε πιο δύσκολο και η απόλυτη ανταπόκριση του Τζέιμς Φέλντειν σε όλα του τα καθήκοντα. Ο Αμερικάνος βοηθά πολύ στην κίνηση της μπάλας σε σχέση με τον προκάτοχο του Σλότερ και είναι ο δεύτερος βασικός πυλώνας της επίθεσης μετά τον Καλάθη. Ο Παππάς έχει δρόμο να διανύσει για να του φάει πολλά λεπτά.
Παρά τα καλά νέα βέβαια, αυτό που αληθινά χρειάζεται για να βελτιώσει ο Παναθηναικός ακόμη περισσότερο την παραγωγικότητα του, είναι να βρεθεί ένας τρόπος ώστε η επιθετικές του απειλές στη ρακέτα να είναι λίγο περισσότερο σταθερές. Τα ποσοστά της ομάδας σε true shooting δεν είναι καθόλου άσχημα, παρόλα αυτά οφείλονται κυρίως στα τελευταία 3 παιχνίδια , τα 2 εκ των οποίων ήταν σχεδόν αδιάφορα. Ο Ραντούλιτσα δεν επιδεικνύει πάντα την ίδια αποτελεσματικότητα και συχνά η απόδοση του είναι συνάρτηση του πού θα πάρει τη μπάλα . Αυτό δεν είναι κακό. Ομως δεδομένης της ισχνής επιθετικής συνεισφοράς του Κούζμιτς στο σετ παιχνίδι, χρειάζεται σίγουρα και ένας ψηλός που θα μπορεί να ρολάρει βαθειά και αξιοποιήσει πάσες πάνω από τη στεφάνη. Μέχρι στιγμής, οι λόμπες των Διαμαντίδη και Καλάθη πηγαίνουν μόνο προς τον Γκιστ και αυτό συμβαίνει σπάνια λόγω θέσης.
Αυτό το στοιχείο αναζητείται σε συνδυασμό με ένα άλλο, το καλό σουτ από το πλάι. Ο Πάβλοβιτς δεν ανταποκρίνεται στις προσδοκίες και διακρίνεται περισσότερο στην επίθεση αντίθετα στα close - out. Ο Γιάνκοβιτς σουτάρει λίγο και μέσες άκρες παίρνει αντίστοιχες πρωτοβουλίες με τον "συγκάτοικο" του στη θέση. Για να τα βρει και τα δύο, ο Παναθηναικός ίσως τελικά χρειαστεί έναν φόργουορντ , ο οποίος όμως θα πρέπει να έχει ένα σωρό στοιχεία και ο Οκάρο Ουάιτ παίζει στον Αρη. Αυτά λοιπόν δεν είναι εύκολα πράγματα, όπως ούτε εύκολο είναι να βγει ένα πολύ γερό τοπ-16 με τον Γκιστ να αμύνεται για όλους.
Οι πράσινοι επιβεβαιώνουν σιγά σιγά την πρόβλεψη ότι θα είναι καλύτερη ομάδα από πέρυσι, τουλάχιστον σε ο,τι αφορά το επιθετικό τους παιχνίδι. Οι - αναπάντεχες για πολλούς - επιδόσεις του Νικ Καλάθη πίσω από τα 6,75 έχουν βοηθήσει τα μέγιστα για να δούμε αυτή την εικόνα. Πλέον στο τριφύλλι δείχνει να λείπει ένα κατιτίς που θα καταστήσει την ομάδα σοβαρά ανταγωνιστικότερη στο υψηλότερο επίπεδο σε σχέση με την περυσινή. Πού θα ψάξει άραγε ο Τζόρτζεβιτς να το βρει; Δύο δείχνουν οι διαθέσιμοι τόποι, και οι δύο είναι μια χαρά να πάει κανείς.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου