Δηλαδή σε αυτό, το οποίο έχει και φοβερό κοντράστ και 5 χρόνια εγγύηση, και εν πάσει περιπτώσει δεν δίνουμε τρία χιλιάρικα για πλάκα.
Ιδού τα βασικότερα που είδαμε και τα οποία θα αναλύσουμε εν τάχει (δυστυχώς δεν υπήρχε καιρός για αναλύσεις - ποταμούς όπως πριν τα πλέι-οφ).
2-3 πράγματα: Ομάδα δύο σχημάτων και πολλαπλών ταχυτήτων. Νορμάλ σχήμα με έμφαση στην κυκλοφορία και τις αποστάσεις με δυο γκαρντ, τον Ουίμς στο 3 και τον Βοροντσέβιτς στο 4, σχήμα-θωρηκτό με τους δυο να ανεβαίνουν μια θέση για να χωρέσει ο Κιριλένκο. Οταν συμβαίνει αυτό (ετσι ξεκίνησαν οι Ρωσοι τα τελευταια 6 παιχνίδια τους στο θεσμό), το βάρος πέφτει στην άμυνα και στην εκμετάλλευση των άμεσων μις ματς στο transition. Η ΤΣΣΚΑ τρέχει πολύ και τρέχει καλά, ανοίγοντας πολλές φορές τη γρηγορη επίθεση στις γωνίες. Με τον Χάινς στην πεντάδα οι αλλαγές σε όλα τα σκριν είναι ο αμυντικός κανόνας.
Ο σταρ : Μίλος Τεόντοσιτς. Ο Κιριλένκο είναι το πιο βαρύ όνομα , αλλά η ομάδα κινείται ως επί το πλείστον από τις εμπνεύσεις του Σερβου. Ο Ιτούδης έχει βέβαια ισορροπήσει τα πράγματα, έχει πάρει βάρος από τους ώμους του, με αποτέλεσμα ο Μίλος να κάνει μία από τις καλύτερες (αν όχι την καλύτερη) χρονιές του στην ευρωλίγκα. Σε σχέση με πέρυσι σκοράρει περισσότερο , έχει πολύ καλύτερα ποσοστά από το τρίποντο γιατί παίρνει καλύτερα σουτ και μοιράζει πολλές παραπάνω ασίστ. Τα λάθη του εχουν αυξηθεί, αλλά κανείς δεν μπορεί να τα έχει όλα.
Χ- Factor: Ναντο Ντε Κολό. Οταν οι αντίπαλοι πιέζουν αφόρητα τον Τεόντοσιτς, η παρουσία του Γάλλου δίπλα του εγγυάται πως η επίθεση θα συνεχίσει να λειτουργεί απερίσπαστα. Ο Ντε Κολό έχει δώσει στον Ιτούδη αυτό ακριβώς που έλειψε από τις ομάδες του Μεσίνα. Η προσθήκη του έχει κάνει τη διαφορά.
Το σύστημα: Πάσα στην αδύνατη πλευρά για τον Ντε Κολό ή τον Βοροντσέβιτς. Παρόλο που ο Κάουν αποτελεί μια σημαντική απειλή χαμηλά, πολλά από τα πικ των Ρώσων είναι προσχηματικά, προκειμένου να κλείσουν οι άμυνες και να δημιουργηθούν χώροι. Οι παίκτες της ΤΣΣΚΑ παίρνουν πολύ καλές θέσεις στη σετ επίθεση και η καλή κυκλοφορία τους βγάζει συχνά ελευθερους πίσω από τα 6,75. Η ομάδα του Ιτουδη σουτάρει καλύτερα από κάθε άλλη από αυτή την απόσταση. με 41,6% σε όλη τη σεζόν και τιμωρεί τις πολλές αμυντικές περιστροφές. Με τη στροφή στα ψηλά σχήματα και τον Κιριλένκο στο 4, οι φάσεις αυτές έχουν κάπως λιγοστέψει χάρην της αναζήτησης των μις ματς στο low post ή του γρηγορου transition.
Πού είναι ευάλωτη: Στην περιφερειακή άμυνα όταν συνυπάρχουν Ντε Κολό και Τεόντοσιτς, οι οποίοι δεν είναι και οι πιο προσηλωμένοι στα αμυντικά τους καθήκοντα. Επίσης, στα κενά που αφήνουν πολλές φορές οι βοήθειες του Κιριλένκο σε όλο το γήπεδο. Τέλος, στην επίθεση με τον Τζάκσον, τον οποίο οι αντίπαλοι αφήνουν σε πολλές περιπτώσεις μόνο για να δώσουν βοήθεια αλλού. Αν όμως ο Αμερικάνος βάλει το πρώτο, τότε μπορεί να βάλει και 2-3 σερί ακόμα. Στο παιχνίδι που έδωσε στη Μόσχα, ο Ολυμπιακός δυσκόλεψε πολύ την ΤΣΣΚΑ όταν πήγε σε καθαρές αλλαγές στο δεύτερο ημίχρονο, καταστρέφοντας το καλό passing game.
Ιδού τα βασικότερα που είδαμε και τα οποία θα αναλύσουμε εν τάχει (δυστυχώς δεν υπήρχε καιρός για αναλύσεις - ποταμούς όπως πριν τα πλέι-οφ).
ΤΣΣΚΑ Μόσχας.
2-3 πράγματα: Ομάδα δύο σχημάτων και πολλαπλών ταχυτήτων. Νορμάλ σχήμα με έμφαση στην κυκλοφορία και τις αποστάσεις με δυο γκαρντ, τον Ουίμς στο 3 και τον Βοροντσέβιτς στο 4, σχήμα-θωρηκτό με τους δυο να ανεβαίνουν μια θέση για να χωρέσει ο Κιριλένκο. Οταν συμβαίνει αυτό (ετσι ξεκίνησαν οι Ρωσοι τα τελευταια 6 παιχνίδια τους στο θεσμό), το βάρος πέφτει στην άμυνα και στην εκμετάλλευση των άμεσων μις ματς στο transition. Η ΤΣΣΚΑ τρέχει πολύ και τρέχει καλά, ανοίγοντας πολλές φορές τη γρηγορη επίθεση στις γωνίες. Με τον Χάινς στην πεντάδα οι αλλαγές σε όλα τα σκριν είναι ο αμυντικός κανόνας.
Ο σταρ : Μίλος Τεόντοσιτς. Ο Κιριλένκο είναι το πιο βαρύ όνομα , αλλά η ομάδα κινείται ως επί το πλείστον από τις εμπνεύσεις του Σερβου. Ο Ιτούδης έχει βέβαια ισορροπήσει τα πράγματα, έχει πάρει βάρος από τους ώμους του, με αποτέλεσμα ο Μίλος να κάνει μία από τις καλύτερες (αν όχι την καλύτερη) χρονιές του στην ευρωλίγκα. Σε σχέση με πέρυσι σκοράρει περισσότερο , έχει πολύ καλύτερα ποσοστά από το τρίποντο γιατί παίρνει καλύτερα σουτ και μοιράζει πολλές παραπάνω ασίστ. Τα λάθη του εχουν αυξηθεί, αλλά κανείς δεν μπορεί να τα έχει όλα.
Χ- Factor: Ναντο Ντε Κολό. Οταν οι αντίπαλοι πιέζουν αφόρητα τον Τεόντοσιτς, η παρουσία του Γάλλου δίπλα του εγγυάται πως η επίθεση θα συνεχίσει να λειτουργεί απερίσπαστα. Ο Ντε Κολό έχει δώσει στον Ιτούδη αυτό ακριβώς που έλειψε από τις ομάδες του Μεσίνα. Η προσθήκη του έχει κάνει τη διαφορά.
Το σύστημα: Πάσα στην αδύνατη πλευρά για τον Ντε Κολό ή τον Βοροντσέβιτς. Παρόλο που ο Κάουν αποτελεί μια σημαντική απειλή χαμηλά, πολλά από τα πικ των Ρώσων είναι προσχηματικά, προκειμένου να κλείσουν οι άμυνες και να δημιουργηθούν χώροι. Οι παίκτες της ΤΣΣΚΑ παίρνουν πολύ καλές θέσεις στη σετ επίθεση και η καλή κυκλοφορία τους βγάζει συχνά ελευθερους πίσω από τα 6,75. Η ομάδα του Ιτουδη σουτάρει καλύτερα από κάθε άλλη από αυτή την απόσταση. με 41,6% σε όλη τη σεζόν και τιμωρεί τις πολλές αμυντικές περιστροφές. Με τη στροφή στα ψηλά σχήματα και τον Κιριλένκο στο 4, οι φάσεις αυτές έχουν κάπως λιγοστέψει χάρην της αναζήτησης των μις ματς στο low post ή του γρηγορου transition.
Πού είναι ευάλωτη: Στην περιφερειακή άμυνα όταν συνυπάρχουν Ντε Κολό και Τεόντοσιτς, οι οποίοι δεν είναι και οι πιο προσηλωμένοι στα αμυντικά τους καθήκοντα. Επίσης, στα κενά που αφήνουν πολλές φορές οι βοήθειες του Κιριλένκο σε όλο το γήπεδο. Τέλος, στην επίθεση με τον Τζάκσον, τον οποίο οι αντίπαλοι αφήνουν σε πολλές περιπτώσεις μόνο για να δώσουν βοήθεια αλλού. Αν όμως ο Αμερικάνος βάλει το πρώτο, τότε μπορεί να βάλει και 2-3 σερί ακόμα. Στο παιχνίδι που έδωσε στη Μόσχα, ο Ολυμπιακός δυσκόλεψε πολύ την ΤΣΣΚΑ όταν πήγε σε καθαρές αλλαγές στο δεύτερο ημίχρονο, καταστρέφοντας το καλό passing game.
Ολυμπιακός
2-3 πράγματα: Μιλάμε φυσικά για την καλύτερη άμυνα (μόλις 69,7 όλη τη σεζόν) και την πιο die-hard ομάδα της διοργάνωσης. Ο Ολυμπιακός του Γιάννη Σφαιρόπουλου έχει συντονίσει hedge out και περιστροφές σχεδόν στην εντέλεια, ενώ τελευταία δείχνει προσαρμοστικότητα στις τακτικές του και έχει εμφανίσει δυο επιπλέον αμυντικά όπλα: τον Ιωάννη Παπαπέτρου και τον Δημήτρη Αγραβάνη, έναν πασπαρτού στις μάχες σώμα με σώμα κατω από το καλάθι. Στην επίθεση δεσπόζει η παρουσία του καλύτερου παίκτη της ευρωλίγκα, Βασίλη Σπανούλη, και του απόλυτα φορμαρισμένου Γιώργου Πρίντεζη. Ο Ολυμπιακός έχει πάψει να τρέχει όπως τις χρονιές του back-to-back, όμως επιδεικνύει καθαρό μυαλό (π.χ. οι τρεις τελευταίες επιθέσεις απέναντι στη Μπαρτσελόνα) και μία μοναδική ικανότητα να τελειώνει σωστά τις φάσεις στο τέλος του χρόνου επίθεσης.
Ο σταρ : Βασίλης Σπανούλης. Λιγότερα λάθη, περισσότερες ασίστ, στην ωριμότερη χρονιά του στους ερυθρόλευκους. Η επιρροή του στο παιχνίδι δεν συγκρίνεται με την επιρροή άλλων σταρ στις δικές τους ομάδες. Οι επιθέσεις των ερυθρόλευκων αποτελούν ένα ντόμινο των δικών του αποφάσεων και ας μην είναι εκείνος που θα δώσει την τελευταία πάσα ή θα κάνει το τελευταίο σουτ.
Χ-Factor: Ο "δευτερος γκαρντ" . Θα μπορούσαμε εδώ να βάλουμε τον Γιώργο Πρίντεζη, από τα χέρια του οποίου ξεκινάνε φάσεις από το low post ή προκύπτουν ένα σωρό θαυμάσια καλάθια. Αυτό που όμως κάνει πραγματικά τη διαφορά στον φετινό Ολυμπιακο, είναι η απόδοση ενός δεύτερου γκαρντ δίπλα στον Σπανούλη, όποιος και αν είναι αυτός. Η Μπαρτσελόνα (αλλά και κανενας αντίπαλος) δεν υπήρξε έτοιμος να αντιμετωπίσει την ομάδα του Σφαιρόπουλου όταν παράλληλα με τον Σπανούλη εμφάνισε και έναν δεύτερο περιφερειακό σε πολύ καλή μέρα. Η απόδοση του Μάντζαρη στα παιχνίδια με τους Καταλανούς είναι ενδεικτική του τι μπορεί να αποκομίσουν οι ερυθρόλευκοι όταν όποιος παίζει δίπλα στον Σπανούλη βρίσκεται ελευθερος και σε καλό βράδυ. Επίσης, θυμηθείτε πόσο καθοριστικός ήταν πρόπερυσι ο Λο.
Το σύστημα: Το κεντρικό πικ εν ρολ με τον αρχηγό ή τον Σλούκα. Ο Σφαιρόπουλος έχει επιμείνει στο παιχνίδι δύο εναντίον δύο, από το οποίο τελικά προκύπτουν ένα σωρό άλλα πράγματα. Μέσω αυτού βρίσκει χώρους ο Πρίντεζης να εξαπολύσει το χαρακτηριστικό του σουτ, μέσω αυτού επιτίθεται ο Λοτζέσκι αντίθετα στα close-out ή σκοράρουν οι 'ετερόφωτοι' Ντανστον και Χάντερ.
Πού είναι ευάλωτος: Ντάνστον και Χάντερ είναι πολύ καλοί αμυντικοί, αλλά συχνά βγαινουν άτσαλα στις επαφές. Αν ο αντίπαλος τους σημαδέψει σωστά, μπορεί να βάλει τον Σφαιρόπουλο να σπάει το κεφάλι του για το πώς θα θωρακίσει το καλάθι. Επίσης, όταν ο Σπανούλης μαρκαριστεί σωστά, η λειτουργία της ομάδας μπλοκάρει (αν και στα παρελθόντα φάιναλ φορ ο Ολυμπιακός είχε βγάλει λαγούς από το καπέλο). Τελος, η σταθερότητα του Λοτζέσκι στα κρίσιμα σημεία αποτελεί πάντα ένα ερωτηματικό.
Φενερμπαχτσέ
2-3 πράγματα: Οι Τούρκοι είναι η ομάδα με την μεγαλύτερη προοδευτική βελτίωση μέσα στη χρονιά, δείγμα της συστηματικής δουλειάς του Ομπράντοβιτς. Ξεκίνησαν νωθρά, παρουσιάζοντας μια άμυνα ευάλωτη στις αλληλοκαλύψεις και στην περιφέρεια, και σιγά σιγά έμαθαν να λειτουργούν ως σύνολο και με αυτοθυσία, καταφέρνοντας να κρατάνε καλούς επιθετικά αντιπάλους σε χαμηλότερα σκορ. Ο Ομπράντοβιτς πειραματίστηκε αρκετά με το ρόστερ του και κατέληξε στη χρήση ευέλικτων σχημάτων εκμεταλλευόμενος τους δύο power forward Μπιελιτσα και Βέσελι, καθώς και τα πολλαπλά ταλέντα των Μπογκντανοβιτς και Πρέλζντιτς. Η Φενέρ δεν πασάρει όσο οι άλλες ομάδες του Φ4, αλλά βασίζει το παιχνίδι της στην έξυπνη αναγνώριση ευκαιρών στο ένας εναντίον ενός.
Ο σταρ: Νεμάνια Μπιέλιτσα. Το πολυσχιδές παιχνίδι του Σερβου παιχταρά συμπληρώνει όλα τα κενά που αφήνουν στο γήπεδο οι υπόλοιποι. Ο καλύτερος αμυντικός ριμπάουντερ της διοργάνωσης είναι σχεδόν μονίμως αθόρυβος και αφανής, αλλά όταν οι καταστάσεις το απαιτούν, βγαίνει μπροστά και οδηγεί την ομάδα. Στήνει πικ εν ρολ, πηγαινει στα drive και παρασύρει αντιπάλους, σουτάρει από την περιφέρεια. Οι φίλοι του Ολυμπιακού τον ένοιωσαν καλά στο ΣΕΦ καθώς εκείνος καθάρισε το παιχνίδι.
Χ-Factor(s): Νίκος Ζήσης - Μπόγκνταν Μπογκντάνοβιτς. Η απουσία του Χίκμαν έχει αφήσει μία τεράστια τρύπα στην περιφέρεια της Φενέρ στο αμυντικό κομμάτι. Ζήσης και Μπογκντάνοβιτς θα κληθούν λογικά να καλύψουν το κενό , ο πρώτος με την εξυπνάδα του, και ο δευτερος με τη δύναμη του, ανεβαίνοντας μία θέση και συνυπάρχοντας τον Πρέλντζιτς στο σχήμα. Ο Ελληνας γκαρντ θα επιφορτιστεί επιπλέον και με τη διαχείριση του ρυθμού και της μπάλας στις κρίσιμες κατοχές.
Το σύστημα: Απομόνωση του Γκάουντλοκ. Ο Ομπράντοβιτς έχει δώσει στο πολυβόλο του το ελευθερο να αποφασίζει για τις (επιθετικές) τύχες της ομάδας, αρκεί να έχει απέναντι του αντίπαλο που να μπορεί να τον παίξει στα πόδια. Ο Αμερικάνος αντιμετωπίζει ελάχιστα προβλήματα απέναντι σε ψηλότερους παίκτες όταν αυτοί αλλάζουν σε σκριν, ενώ απέναντι σε κοντούς διαβάζει σωστά την απόσταση και είτε σηκώνεται για σουτ, είτε επιχειρεί drive όταν ο αντίπαλος τον παίζει πολύ κοντά.
Πού είναι ευάλωτη. Στην άμυνα στον κεντρικό άξονα όταν ο Βεσελι δεν παίζει στο 5. Ο Τσέχος καλύπτει τη θέση για κάποια λεπτά στον αγώνα, αλλά στα υπόλοιπα παίζουν οι Ερντέν, οι Σαβάς και οι Ζοριτς. Επίσης, στο βάθος στην περιφέρεια, ειδικά σε ο,τι αφορά την προσωπική άμυνα. Οι γκαρντ είναι κοντοί και ποστάρονται εύκολα. Τέλος, στο περιφερειακό σουτ, όταν είναι μέσα ο Πρέλντζιτς, ένας παίκτης ο οποίος προσφέρει πολλά, όμως διστάζει συχνά να πάρει προσπάθειες πίσω από τη γραμμή. Τα ποσοστά του δεν είναι άσχημα, περισσότερο επηρεάζεται η επιθετική λειτουργία της ομάδας.
Ρεάλ Μαδρίτης
2-3 πράγματα: Oι Μαδριλένοι, παρά το γεγονός οτι έχουν φέτος κατεβάσει τους ρυθμούς τους, παραμένουν τρομερά επικίνδυνοι στο ανοιχτό γήπεδο βασιζόμενοι σε κάτι που δεν έχει επαρκώς τονιστεί: είναι η καλύτερη ομάδα στα κλεψίματα στη διοργάνωση. Οι γεματοι ενέργεια και ταλέντο περιφερειακοί της βγαίνουν με μεγάλη οξυδέρκεια στις πάσες και ξεχύνονται τρέχοντας στον αιφνιδιασμό. Εξακολουθεί να βασίζεται υπέρ το δέον στις εμπνευσεις των τριών σταρ της στηνν περίμετρο, αλλά έχει ταυτόχρονα σκληρύνει με την αναβάθμιση του Ρεγες και τις προσθήκες των Αγιόν, Μασιουλις και Νοτσιόνι. Ο Μπουρούσης έχει εσχάτως πάει στην άκρη του πάγκου και το παιχνίδι των Μαδριλένων έχει με αυτό τον τρόπο πάψει να βασίζεται τόσο στις ανοιχτές αποστάσεις. Η φετινή Ρεάλ σπρωχνει παραπανω και διεκδικεί περισσότερα μέσα στη ρακέτα.
Ο σταρ: Ρούντι Φερνάντεθ. Ο αγαπημένος Ρούντι είναι ο καλύτερος σμολ φόργουορντ της Ευρωπης και ένας παίκτης που μπορεί να αλλάξει τη ροή του αγώνα ανά πάσα στιγμή αν βρει ρυθμό. Κινείται εξαιρετικά στη base line, δουλευει πολύ πίσω από τα σκριν και κλέβει τις περισσότερες μπάλες από κάθε αλλο παίκτη που συμμετέχει στο φάιναλ φορ (1,57 ανά αγώνα). Οποιος τον εκνευρίσει μπορεί να τον στρέψει ενάντια στην ίδια του την ομάδα.
Χ - factor: Mαρκους Σλότερ. Ο μόνος καθαρά αθλητικός ψηλός της Ρεάλ έχει επιστρέψει για τα καλά στο rotation μοιράζεται τη θέση κυρίως με τον Γκουστάβο Αγιόν. Ο λόγος είναι απλός: ο Λάσο ζητάει σταθερότητα στην άμυνα στο πικ εν ρολ, ειδικά απέναντι σε κοντούς που διεισδύουν. Ο Σλότερ είναι αλτικός, μπορεί να ακολουθήσει σχετικά καλά στα πόδια και εμφανίζει τον καλύτερο +/- δείκτη από τους υπόλοιπους κλασικούς ψηλούς της ομάδας του (stat από το gigabasket.org).
Το σύστημα: Τρίποντο σε συνθήκες δευτερεύοντος αιφνιδιασμού. Σε μία περυσινή του συνέντευξη, ο Φώτης Κατσικάρης είχε δώσει έμφαση σε ένα συγκεκριμένο διάστημα του χρόνου επίθεσης, εξηγώντας πως η εθνική στόχευσε στο να χτυπήσει "ανάμεσα στα 8 και στα 12 δευτερόλεπτα της επίθεσης, εκεί δηλαδή που η άμυνα χαλαρώνει. Κι ενώ για κάποιους έμοιαζε με ένα παιχνίδι απείθαρχο, για μας ήταν κάτι αποτελεσματικό και στοχευμένο." Η Ρεάλ του Λάσο είναι προσηλωμένη σε ανάλογο στόχο, χτυπώντας έξω από τα 6,75 σχετικά γρήγορα και με αιχμή του δόρατος τα άμεσα σκριν στον Κάρολ, τον Ρούντι και τον εξαιρετικό φέτος Σερχιο Γιουλ, ο οποίος μοιράζει αφειδώς ασίστ τρέχοντας το γήπεδο.
Πού είναι ευάλωτη: Oι παίκτες της παρασύρονται πολλές φορές σε ενέργειες εκτός συστήματος. Αυτό δεν είναι απαραίτητα κακό, εάν αυτές είναι εντός λογικής. Δεν είναι πάντα έτσι. Επίσης, το rotation στην περιφέρεια έχει μικρύνει και η άμυνα του Σερχι είναι πάντα ένα ερωτηματικό. Μαζί του η περυσινή Μακάμπι έστησε πάρτι. Τέλος, το δίδυμο Αγιόν - Ρεγες (παρά τα οφέλη που δίνει σε δύναμη) την κάνει λιγότερο επικίνδυνη από απόσταση και σχετικά αργή στις επιστροφές. Οι Μαδριλένοι μπορεί ενίοτε να πληρωθούν με το δικό τους νόμισμα.
Το σύστημα: Τρίποντο σε συνθήκες δευτερεύοντος αιφνιδιασμού. Σε μία περυσινή του συνέντευξη, ο Φώτης Κατσικάρης είχε δώσει έμφαση σε ένα συγκεκριμένο διάστημα του χρόνου επίθεσης, εξηγώντας πως η εθνική στόχευσε στο να χτυπήσει "ανάμεσα στα 8 και στα 12 δευτερόλεπτα της επίθεσης, εκεί δηλαδή που η άμυνα χαλαρώνει. Κι ενώ για κάποιους έμοιαζε με ένα παιχνίδι απείθαρχο, για μας ήταν κάτι αποτελεσματικό και στοχευμένο." Η Ρεάλ του Λάσο είναι προσηλωμένη σε ανάλογο στόχο, χτυπώντας έξω από τα 6,75 σχετικά γρήγορα και με αιχμή του δόρατος τα άμεσα σκριν στον Κάρολ, τον Ρούντι και τον εξαιρετικό φέτος Σερχιο Γιουλ, ο οποίος μοιράζει αφειδώς ασίστ τρέχοντας το γήπεδο.
Πού είναι ευάλωτη: Oι παίκτες της παρασύρονται πολλές φορές σε ενέργειες εκτός συστήματος. Αυτό δεν είναι απαραίτητα κακό, εάν αυτές είναι εντός λογικής. Δεν είναι πάντα έτσι. Επίσης, το rotation στην περιφέρεια έχει μικρύνει και η άμυνα του Σερχι είναι πάντα ένα ερωτηματικό. Μαζί του η περυσινή Μακάμπι έστησε πάρτι. Τέλος, το δίδυμο Αγιόν - Ρεγες (παρά τα οφέλη που δίνει σε δύναμη) την κάνει λιγότερο επικίνδυνη από απόσταση και σχετικά αργή στις επιστροφές. Οι Μαδριλένοι μπορεί ενίοτε να πληρωθούν με το δικό τους νόμισμα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου