(Πατήστε πάνω στη φωτό. Ο Rob Scott γραφει στο euroleague adventures. Tα κειμενα του ειναι εξαιρετικά.)
Η πρωταθλήτρια Ευρώπης Μακάμπι έχει αλλάξει κατά πολύ τη φετινή φυσιογνωμία της, μέσω μιας διαφορετικής στελέχωσης. Η πρόσφατη προσθήκη του Αλεξάντερ συμπλήρωσε μια φροντ λάιν η οποία είναι προορισμένη να εκσεφονδίζει μεγάλα ή μικρότερα τούβλα. Η περυσινή ομάδα βασίστηκε αντιθέτως σε μεγάλο βαθμό σε δυο τεσσάρια που σουτάρουν. Ο Γκάι Πνίνι (παίζει και 3) και ο Ντειβιντ Μπλου δεν ήταν ιδιαίτερα αθλητικοί, αλλά άνοιγαν τους χωρους για τους Χικμαν και Ράις, προσφέροντας παράλληλα μια εναλλακτική υψηλών ποσοστών σε περίπτωση που οι αντίπαλοι επέλεγαν να κλείσουν ερμητικά τους διαδρόμους και να συγκλίνουν προς τα μέσα.
H προσέγγιση των Ισραηλινών δεν συνιστούσε φυσικά καμμιά πρωτοτυπία. Η χρηση των stretch four είναι εδώ και καιρό ένας δημοφιλής δρόμος προς την αυξηση της επιθετικής αποτελεσματικότητας μέσω του ελέγχου των αποστάσεων. Η λίστα των παικτών που μεσουράνησαν στη θέση τα τελευταια χρονια είναι γεμάτη από ονόματα πολύ καλών σουτέρ (Μιροτιτς, Φωτσης, Τσαρτσαρής, Ερτσεγκ, Κλέιζα, Λορμπεκ, Ντόλμαν, Μπλου) ή παικτών που κανείς δεν αφήνει ελεύθερους χωρίς πρώτα να το σκεφτεί (Καιμακόγλου, Νάχμπαρ, Πρίντεζης, Χριάπα, Σαβάνοβιτς, Μιλκο Μπιέλιτσα, Γκιστ). Χωρίς να μονωπολούν τις επιλογές των προπονητών, οι ψηλοί σουτέρ θέσης κατείχαν τον πρώτο λόγο στην ιεραρχία και τη μερίδα του λεόντος στη μοιρασια του rotation.
Τι συμβαίνει λοιπόν και η φετινή Μακάμπι αλλάζει τη συνταγή και αποφασίζει να πορευτεί με δυο παίκτες που κάθε αλλο παρά απειλή συνιστούν έξω από τα 6,75? Και πώς γίνεται στη Ρεάλ να έχει ξαναέρθει στη μοδα ο Φελίπε Ρεγες, μοιραζόμενος μάλιστα πολλά λεπτά με τον (επίσης "χτιστη") Γκουστάβο Αγιόν? Μήπως δεν έχει μειώσει το βεληνεκές του ο Ομπράντοβιτς στη Φενέρ επιλεγοντας να μοιράσει τη θέση ανάμεσα στον μέτριο σουτέρ Μπιέλιτσα και τον κακό εκτελεστή Βέσελι? Λιγο πίσω από τις ομάδες πρωτης γραμμής, η Αλμπα εχει κυρίως εμπιστευτεί τη θέση 4 στον υπέρμετρα αθλητικό Τζαμέλ Μακλίν, ένα πεντάρι σε σώμα φόργουορντ, ενώ ο Ολυμπιακός επιμένει (σε πείσμα πολλών) να εμφανίζει στην αρχική πεντάδα του τον Μπρεντ Πέτγουει.
Οι παραπάνω αλλαγές -πλην Μακάμπι - δεν είναι ραγδαίες, εντούτοις είναι αλλαγές, και έχουν εν πολλοίς να κάνουν με την ανακατάταξη στο αξιακό σύστημα κάποιων προπονητών. H τάση δεν διαφέρει και πολύ από εκείνη που παρατηρείται στις επιλογές στη θέση 5: η προστασία του καλαθιού μετράει περισσότερο.
Τα νούμερα μετατρέπονται σε αδιάσειστα στοιχεία, και αυτά μας τα προσφέρει ένα άρθρο του Ben Golliver για το Sports Illustrated. Τη σεζόν 2013-14 στο ΝΒΑ, οι καλύτερες αμυντικά ομάδες ήταν εκείνες που ανάγκαζαν τους αντιπάλους τους στα χειρότερα ποσοστά κοντά στο καλάθι. Ο τρόπος για να παρουσιάζει κανείς μια καλή άμυνα ήταν να σπρώξει την επίθεση να βρει ελεύθερα σουτ από μακρύτερες αποστάσεις, με υπολογισμένο το ρίσκο 2-3 καλών σουτέρ. Οι ομάδες που το κατάφεραν, αποδείχθηκαν και οι καλύτερες στο βάθος της σεζόν γενικα. Αντίθετα, όσες εμφάνισαν κακή στελέχωση στους ψηλούς ή χτυπήθηκαν από τραυματισμούς στη θέση, κατά κανόνα παρουσίασαν κακές αμυντικές επιδόσεις και δεν έφτασαν ούτε στα πλέι-οφ.
Αυτά φυσικά τα γνωρίζουν και στην Ευρωπη χωρίς να χρειάζεται να διαβάσουν το άρθρο ή το blog μας. Για αυτό και πολλοί έχουν επιλέξει να θυσιάσουν αποστάσεις προκειμένου να κερδίσουν κατοχές. Η αλήθεια είναι πως επιθετικά μεχρι τωρα δεν τους κοστίζει. H Ρεάλ, η Μακάμπι και η Φενέρ παρουσιάζουν τρεις από τις καλύτερες επιθέσεις τις διοργάνωσης και ας περνούν πολύ από τον χρόνο τους με τεσσάρια που οι άμυνες δεν φοβούνται να αφήσουν ελευθερα. Τα προβλήματα τους είναι μάλλον άλλα. Οι Μαδριλένοι πασχίζουν να βρουν ισορροπία στις θέσεις 3 και 5, οι Τούρκοι ψάχνουν κουμανταδόρο και έναν πραγματικά αξιόπιστο αμυντικό σέντερ, οι Ισραηλινοί δεν βρίσκουν μυαλό να κερδίσουν έναν αγώνα εύκολα. Ολα αυτά δεν έχουν να κάνουν με τη στελέχωση της θέσης 4, η οποία τους προσφέρει σημαντικά στην επιθετική συγκομιδή. Υπάρχουν εξάλλου και άλλοι τρόποι να σκοράρει κανείς: τα σωστά midrange και τα επιθετικα ριμπαουντ (Ρεγες), το transition (Ραντλ), το παιχνίδι με πλάτη (Βέσελι).
Δυο ακόμη παραδειγματα, η επιτυχία της Αλμπα στην φετινή ευρωλίγκα και ο Ολυμπιακός. Η ομάδα του Ομπράντοβιτς δίνει τη μερίδα του λέοντος στο 4 στον Τζαμέλ Μακλίν, χωρίς αυτό να την εμποδίζει να σκοράρει, να παίρνει μεγάλες νίκες και να αποδεικνύει πως οι σωστές αποστάσεις δεν είναι απαραίτητα και οι μεγάλες. Στους Πειραιωτες, πολλοί φιλοι της ομάδας αναζητούν επίμονα έναν καλύτερο παίκτη από τον Πέτγουει, χωρίς να έχουν παρατηρήσει πως (πίσω από τον Γκουντάιτις) συνιστά τον καλύτερο PF της διοργάνωσης στα κοψίματα* (1). Η συνεισφορά του στην άμυνα βοήθειας μέσα στη ρακέτα είναι φοβερά υποτιμημένη.
Δεν παρατηρείται κάποια στροφή 180 μοιρών. Οι ομάδες μοιράζουν γενικά τους χρόνους, με κάποιες από τις πρωτοκλασάτες να κάνουν την ξεκάθαρη επιλογή που περιγράφουμε. Ακόμη όμως και εκείνες που συνεχίζουν να δίνουν τη μερίδα του λέοντος σε παίκτες που μεγιστοποιούν την απειλή μέσω του ανοίγματος των αποστάσεων (ΤΣΣΚΑ), έχουν έτοιμη και την εναλλακτική λύση. Δείτε πως πανηγυρίζει ο Νίκολς τις άμυνες που βγάζει στον αέρα ή τον (δειλά δειλά) περισσότερο χρόνο που του δίνει ο Ιτούδης, πολλές φορές μάλιστα στο ίδιο σχήμα με τον Χαινς.
Θα έχει ενδιαφέρον καθώς προχωρά η σεζόν να δούμε πώς θα λειτουργήσουν αυτές οι επιλογές, καθώς δεν θα είναι πάντα χωρίς κόστος. Τη στιγμή που γράφονται αυτά η Μακάμπι πασχίζει να βρει τρόπους να διασπάσει την οχυρωμένη στη ρακέτα άμυνα της Ρεάλ. Να που πάντα χρειάζεται το σουτ.
Οι περιστάσεις των αγώνων θα απαιτήσουν τελικά τα περισσότερα. Παρόλα αυτά, η καλύτερη άμυνα της διοργάνωσης είναι μία που εχει στην πρωτη γραμμή των διακριθέντων δυο αθλητικούς ψηλούς, ένα τεσσάρι που ελέγχει τον αέρα και άλλο ένα που απειλεί κυρίως από το ποστ. Διόλου τυχαία, η ομάδα που βασίζεται πάνω τους δικεδικεί με πάρα πολλές πιθανότητες το πλεονέκτημα έδρας στα πλει-οφ.
Y.Γ. 1 Το επερχόμενο δίδυμο Λαβάλ - Γκιστ τρομάζει. Πόσο εύκολο θα ειναι να πλησιάσει κανείς στο καλάθι με τους δυο αυτούς (υπερ)αθλητικούς ψηλούς? Εστω και αργά, ο ΠΑΟ μπαίνει στο χορό που έχουν στήσει τόσοι άλλοι.
*(2). Το στατιστικό είναι ανά 2,11μπλοκ/40 λεπτά και μας το δίνει η ευρωλίγκα http://www.euroleague.net/main/statistics?mode=Leaders&entity=Players&seasonmode=Single&seasoncode=E2014&cat=BlocksFavour&agg=PerGame Ο Βέσελι παρουσιάζει μεγαλύτερο αριθμό, όμως αγωνίζεται για πολλά λεπτά και στη θέση 5.
Δειτε και αυτή την κρασάρα.
Από την Mendoza της Αργεντινής, μας έρχεται το πραγματικό διαμάντι Clos de Los Siete, Michel Rolland. To Malbec υπερισχύει των Cabernet, Merlot και Syrah και όλα μαζί μας δίνουν ένα εκρηκτικό και φρουτώδες μείγμα, το οποίο συνοδεύει ιδανικά μια μπριζόλα, ενώ μπορεί να καταναλωθεί και χωρίς συνοδεία φαγητού, κατι σπάνιο εκτός αν είστε τελείως δεύτεροι και κάνετε τετοια πράγματα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου