Ωραίος όμιλος αυτός του Ολυμπιακού. Προβλέπονται παιχνιδάρες και μεγάλες μάχες. Σε αντίθεση με εκείνον του ΠΑΟ, δεν υπάρχουν δύο ξεκάθαρα φαβορί, συνεπώς η 2η θέση είναι εξ'αρχής ανοιχτή για διάφορους διεκδικητές, ανάμεσα τους και ο Ολυμπιακός. Οχι οτι η πρώτη είναι καπαρωμένη, απλά όσο να ναι η ΤΣΣΚΑ δείχνει ένα βήμα μπροστά. Στο γήπεδο κρίνονται όλα βέβαια, συνεπώς ας μην κοιτάμε τόσο μπροστά και ας δούμε απλά τους αντιπάλους των ερυθρόλευκων. Στατιστικά από το επίσημο σάιτ της ευρωλίγκα.
ΤΣΣΚΑ: Δεν υπάρχει τίποτα πρωτότυπο ή ιδιαίτερο στο μπάσκετ που παίζει η ομάδα του Ιτούδη, εκτός από την τελειότητα στην εκτέλεση. Η ΤΣΣΚΑ συμπυκνώνει στο παιχνίδι της ένα σύνολο αξιών των τελευταίων χρόνων: πικ εν ολ, undersized ψηλος, δημιουργικά τεσσάρια, τρέξιμο των plays από τη θέση 3, αμυντικές προσαρμογές, πίεση στην περιφέρεια. Η καινοτομία της είναι οτι όλα αυτά τα υποστηρίζει μέχρι στιγμής τέλεια.
Κι όλα αυτά χωρίς τον κατά τεκμήριο καλύτερο της παίκτη, των πρώην θεοπάλαβο Μίλος Τεοντοσιτς, ο οποίος από το καλοκαίρι δείχνει έτοιμος να αλλάξει ρότα. Του κανε καλό το μαστίγιο του Τζόρτζεβιτς, το οποίο περασε εσχάτως στον Ιτούδη. Θα καταφέρει ο Ελληνας κοουτς να είναι ο δεύτερος που θα τιθασεύσει το ταλέντο του μετά τον Παναγιώτη Γιαννάκη? Κανείς δεν ξέρει, αλλά το γεγονός είναι οτι στα χερια του έχει ένα μεγάλο όπλο. Μπορεί ο Νάντο Ντε Κολό να περνάει τον περισσότερο χρόνο του ως σούτινγκ γκαρντ, όμως ο Μίλος ξέρει: αν το ρίξει στην τρελή, υπάρχει κι άλλος να κρατήσει τα ηνία της ομάδας.
Δείτε παιχνίδια των Ρώσων, η σκέψη τους είναι ξυράφι. Δεν είναι τυχαίο πως παρά το γεγονός οτι δεν βρίσκουμε την ΤΣΣΚΑ ψηλά στη λίστα των κατοχών, τη συναντάμε στην πρώτη θέση της επιθετικής συγκομιδής. 88 πόντους ανά παιχνίδι σκοράρει η "αρκούδα", με ποσοστό 52,9% στα σουτ εντός πεδιάς. Περισσότερο από όλα οσα αναφαφέραμε, οι παίκτες της είναι μάστορες στο να βρίσκουν την αδύνατη πλευρά.
Γκραν φαβορί.
Μάλαγα: Τι δουλειά εχει στη δεύτερη θέση της ατυπης μας κατάταξης η ομάδα του Πλάθα? Το ίδιο θα μπορούσε να αναρωτηθεί κανείς βλέποντας την στην κορυφή μια άλλης: αυτης της Ισπανικής λίγκας. Οι Ανδαλουσιάνοι δικαιολογούν επιτέλους την ελευθέρας που τους δίνει κάθε χρόνο η ευρωλίγκα και είναι έτοιμοι για να κάνουν ενα βήμα παραπάνω.
Το αν θα το καταφέρουν εξαρτάται πρωτίστως από το αν θα βελτιώσουν τα ποσοστά τους στην περιφέρεια. Μόλις με 29,8% στα τρίποντα σουτάρουν οι πράσινοι, ένα νούμερο που έχει όμως εξήγηση: παίρνουν ελάχιστα σε αυτό τον τον τομέα από τους φόργουορντ. Η Μάλαγα δεν έχει σουτέρ από τη θέση, πηγαίνοντας κόντρα στα σημεία των καιρών. Από την άλλη, η παρουσία τόσων δυναμικών post players τις δίνει άλλα πλεονεκτήματα. Στον τομέα του επιθετικού ριμπάουντ, το σύνολο του Πλάθα είναι πρώτο σε όλη τη διοργάνωση, και μάλιστα μακράν. Το 15,6 είναι νούμερο που σε άλλες ομάδες εμφανίζεται μια φορά το χρόνο.
Παίζει φυσικά το ρόλο του και ο τρόπος παιχνιδιού. Αν και η Μάλαγα μπορεί να τρέξει, προτιμά να επιτίθεται αργά και σχεδιασμένα, με αποτέλεσμα να βρίσκεται σε θέση να διεκδικεί μπάλες. Βάσκεθ και Γκολούμποβιτς είναι θηρία, με τον δεύτερο να ανεβάζει σταθερά την απόδοση του, όπως άλλωστε κάνει και ο πλέι-μέικερ Γκρέιντζερ. Για περυσι περιμέναμε να αποτελέσει τη μεταγραφή της χρονιάς, φέτος είναι που παρουσιάζεται πραγματικά αναβαθμισμένος.
Ο Ολυμπιακός έχει απέναντι στη Μάλαγα ένα πλεονέκτημα. Την αντιμετωπίζει αμέσως μετά από ένα μεγάλο δικό της θρίαμβο (99-92 τη Ρεάλ), ο οποίος απαίτησε ενέργεια και έξτρα ιδρώτα. Τα πόδια ενδεχομένως να είναι αρκετά κουρασμένα για να αναταποκριθούν στις αυξημένες αμυντικές απαιτήσεις του Ισπανού κοουτς. Καμμιά δεκαριά hedge out μέσα στο παιχνίδι, και οι παίκτες του μπορεί να τα έχουν φτυσμένα.
Φενέρ: Μερικά χρόνια μετά από μια μεγάλη μεταμόρφωση, υπάρχουν στοιχεία οτι ο Ομπράντοβιτς επιχειρεί μια ακόμη. Ο Μπατίστ ήρθε στον ΠΑΟ ως ένα τεσσάρι, για άλλους ως ένα ελαφρύ τριάρι. Εν τέλει, η λήξη της καριέρας του τον βρήκε ως έναν από τους εμβληματικούς σέντερ της ιστορίας της ευρωλίγκα. Στο ίδιο στόρι μοιάζει να πατά και η φετινή πορεία του Γιαν Βέσελι, ενός αθλητικού φόργουορντ που οι άμυνες ευχαρίστως θα άφηναν να σουτάρει για μέρες μακρύτερα από τα 4 μέτρα. Είτε αποτελεί την λύση ανάγκης του Ζοτς μπροστά στην αργοκίνητη γραμμή των ψηλών του, είτε ένα προαποφασισμένο σχέδιο, η μετακίνηση του Βέσελι στη θέση 5 και ο συνδυασμός του με τον Νεμάνια Μπιέλιτσα έχει δώσει στη Φενέρ δυνατότητες (αμυντικές και επιθετικές) που ήταν προηγουμένως αόρατες. Πώς νομίζετε έριξε στο καναβάτσο τη Μπαρτσελόνα μέσα στην Καταλονία?
Με την πάροδο του χρόνου θα αξιολογήσουμε αυτόν τον συνδυασμό καλύτερα, καθώς τα δείγματα είναι ακόμη μικρά. Οπως θα περιμένουμε να δούμε τι θα δώσει ο Νίκος Ζήσης σε μια περιφέρεια δέσμια των ορέξεων των Χίκμαν και Γκάουντλοκ. Ισως ακουστεί λίγο αιρετικό, αλλά ο Ελληνας άσος μοιάζει για αυτή την ομάδα προτιμότερος από τον περιζήτητο Ερτέλ.
Σε κάθε περίπτωση, αυτό που οφειλουν να κάνουν οι Τουρκοι είναι να βελτιώσουν την άμυνα τους, και δη στις περιστροφές και στα close-out. Ηδη τα πάνε καλύτερα. Η φετινή Φενέρ είναι μια άλλη ιστορία....
Εφές: Το νέο δημιούργημα του Ιβκοβιτς είναι ταυτόχρονα και το πιο ενδιαφέρον εγχείρημα της φετινής ευρωλίγκα. Ο Ντούντα καταφερε να πείσει τους δευτεροκλασάτους στρατιώτες του (Μπαλμπάι, Ντρέιπερ, Τζάνινγκ, Μπιελιτσα) οτι πρέπει να θυσιάσουν εαυτούς για την άμυνα, ενώ τα νέα φυντανια του (Οσμάν, Κορκμάζ, Σάριτς) ξέρουν από πριν πως χωρίς αυτή δεν θα έβρισκαν καν θέση στην ομάδα. Το αποτέλεσμα είναι μια ομάδα που πιέζει τη μπάλα και βγαινει στις πάσες με προσήλωση και συνέπεια τετοια, ωστε να αποτελεί ήδη την καλύτερη άμυνα της διοργάνωσης και τη μοναδική που δέχεται κάτω από 70 πόντους.
Το θέμα είναι πως αυτή την επίδοση η Εφές δεν την έχει αξιοποιήσει στην άλλη άκρη του παρκέ. Θέλετε ο τραυματισμός του Κρίστιτς, θέλετε η αποτυχία του Σαριτς να γίνει απειλητικός από απόσταση ή οι περιορισμένες επιθετικές ικανότητες των γκαρντ, όλα αυτά είναι λόγοι για τους οποίους ο Ντούντα έβαλε λυτούς και δεμένους να του φέρουν στην Πόλη τον Τόμας Ερτέλ. Η λογική λεει πως με αυτόν στη σύνθεση και αναπτύσσοντας σωστά τρεξίματα στο transition, η Εφές θα πλησιάσει πολύ περισσότερο στο επιθυμητό δόγμα Ιβκοβιτς.
Μην ξεχνάτε πως καθώς περνάει ο χρόνος, οι μικροί της θα γίνονται όλο και καλύτεροι. Το επιθυμητό θα ήταν να την πετάξει κάποιος στην αρένα νωρίς. Αν φτάσει Απρίλης, θα είναι εκείνη έτοιμη να κατασπαράξει.
Λαμποράλ: Κόσμος έρχεται και κόσμος πάει εκεί στη Βασκονία, η οποία έχει εσχατως νέο προπονητή και καμμιά ντουζίνα νέους παίκτες. Αστειεύομαι, αλλά σε αυτή την ομάδα έχει βρει ρόλο μέχρι και ο Μπέγκιτς...
Τα αποκτήματα του τελευταιου ενάμιση μήνα σκοπό έχουν να δώσουν βάθος και λύσεις σε μια ομάδα που έχασε το βασικό της πλέι-μέικερ (Ερτέλ) και είδε τα τσιμέντα να γελάν με τον αναπληρωματικό του (Πέρκινς). Πιο αξιόπιστος δείχνει ο Ντάριους Ανταμς, ο πρώην scoring guard της Νανσί, ο οποίος λογικά θα σηκώσει και το μεγαλύτερο βάρος της κληρονομιάς του Γάλλου. Μαζί με τον "δικό μας" Τζέιμς, συγκροτούν ένα δίδυμο χαμηλού κέντρου βάρους και υψηλής επικινδυνότητας.
Για μια ακόμη φορά, δεν ξέρουμε τι να περιμένουμε. Το σίγουρο είναι πως η Λαμποράλ φτιαχνεται για να παίξει εκ νέου ελκυστικό μπάσκετ γρήγορου ρυθμού, σαν αυτό που παρουσίασε απέναντι στον Ολυμπιακό. Η καλύτερη σταθερά της είναι μάλλον ο παίκτης-έμβλημα Σαν Εμετέριο, και γύρω του κινούνται άλλοτε σε υψηλα και άλλοτε σε χαμηλότερα στάνταρ οι Κοζέρ, Σενγκέλια, Αιβερσον και Μπέρτανς. Τα σταθερά σημεία αναφοράς σε ρακέτα και αδύνατη πλευρά προς το παρόν αναζητούνται, με τον Λετονό να είναι μια του ύψους και μια του βάθους και τον Τιλί να παρουσιάζει μόλις εσχάτως σημάδια προσαρμογής στο υψηλό επίπεδο.
Λογικά θα μείνει εκτός συνέχειας.
Αρμάνι Μιλανο: Αλλο ένα αλλοπρόσαλο σύνολο από τον Μπάνκι, ο οποίος μένει πιστός στην παράδοση. Τρίπλες, ανούσια κυκλοφορία της μπάλας στην περιφέρεια, περιορισμένη απειλή στη ρακέτα. Μαζί με τη Ζαλγκίρις και τη Γαλατά, η Αρμάνι εμφανίζει τον χαμηλότερο δείκτη δημιουργίας (15 ασίστ). Είναι λογικό, όταν στο ρόστερ συνυπάρχουν οι Ράγκλαντ, Μπρουκς, Τζεντίλε και Κλέιζα, και όταν το βασικό τεσσάρι (Μέλι) χρησιμεύει απλά για να μεταφέρει τη μπάλα από τη μία πλευρά στην άλλη, χωρίς μάλιστα να έχει και τα προσόντα.
Αυτό στο οποίο ποντάρει ο Μπάνκι είναι η ομάδα του να παίξει όσο το δυνατό καλύτερη άμυνα και ο νεοαποκτηθείς Μίτσαμ να συμβάλει σε μια λιγότερο εγωκεντρική διαχείριση της περιφερειακής κυκλοφορίας. Το πιθανότερο είναι πως η ομάδα θα παρουσιαστεί βελτιωμένη, αλλά και πάλι της λειπουν εργαλεία σαν αυτά με τα οποία κατέπληξε πέρυσι. Οσο να ναι ένας Λάνγκφορντ δεν βρίσκεται εκ νέου έτσι εύκολα, ούτε μπορεί ο Σαμουελς να σηκώνει μόνος του το βάρος κάτω από το καλάθι. Η μεταγραφή του Τζέιμς δεν έχει βγει ουτε στο ελάχιστο.
Προσωπικά πάντως τη φοβάμαι. Υπάρχει μέσα της υλικό ικανό κυρίως για το χειρότερο, αλλά ξέρετε πως είναι αυτα: καμμιά φορά τα φεγγάρια των παικτών συντονίζονται αναπάντεχα.
Νίζνι: Καθόλου αστεία υπόθεση σας πληροφορώ. Οταν βρέθηκε να παίζει με την πλάτη στον τοίχο απέναντι στην Ούνιξ, η Νίζνι κέρδισε την πρόκριση παίζοντας μπάσκετ συνόλου, βγάζοντας προσεκτικές συνεργασίες και σουτ υψηλών ποσοστών. Απέναντι της, η ομάδα του Πασούτιν είχε να αντιπαρατάξει μόνο τα γιουρούσια του Λάνγκφορντ.
Οι Ρώσοι δεν είναι καμμιά σούπερ ομάδα αλλά έχουν ισορροπία στις θέσεις και τη συνδυάζουν με μπόλικο ύψος. Παραχόφσκι και Τόμπκινς είναι ένα δίδυμο που διαθέτει όγκο και εκτέλεση και μπορεί να προβληματίσει οποιαδήποτε άμυνα. Το ίδιο ισχύει και για τον θαυμαστό Ροτσεστι στην περιφέρεια και για τον γνωστό σε όλους Κίνσει στη θέση 3. Η τετράδα των καλύτερων παικτών της Νίζνι είναι μία που θα μπορούσε να σταθεί και σε ομάδες υψηλότερου επίπεδου.
Τα προβλήματα ξεκινούν όταν ο Μπαγκάτσκις αναγκαστεί να κοιτάξει στον πάγκο. Ο Αντόνοφ προσφέρει ψυχή και οξυδέρκεια, οι Κοστόφ και Μπαμπούριν αμυντική ενέργεια και πάθος, αλλά περάν τούτου ουδέν. Είναι αμφίβολο αν το σύνολο αυτό μπορεί να μακροημερεύσει σε ένα τέτοιο μαραθώνιο χωρίς μετάγγιση αίματος. Ομως όποιος τους πάρει αψήφιστα θα το πλήρώσει με τον τρόπο που το πλήρωσε η Εφές, και ας έλειπε ο πυραυλοκίνητος Ρότσεστι.
Δεν είναι για να παίζει κανείς....
Να δώσουμε και ένα χρησμό: με ανέπαφη την έδρα του, ο Ολυμπιακός θα είναι στις δυο πρωτες θέσεις.
ΤΣΣΚΑ: Δεν υπάρχει τίποτα πρωτότυπο ή ιδιαίτερο στο μπάσκετ που παίζει η ομάδα του Ιτούδη, εκτός από την τελειότητα στην εκτέλεση. Η ΤΣΣΚΑ συμπυκνώνει στο παιχνίδι της ένα σύνολο αξιών των τελευταίων χρόνων: πικ εν ολ, undersized ψηλος, δημιουργικά τεσσάρια, τρέξιμο των plays από τη θέση 3, αμυντικές προσαρμογές, πίεση στην περιφέρεια. Η καινοτομία της είναι οτι όλα αυτά τα υποστηρίζει μέχρι στιγμής τέλεια.
Κι όλα αυτά χωρίς τον κατά τεκμήριο καλύτερο της παίκτη, των πρώην θεοπάλαβο Μίλος Τεοντοσιτς, ο οποίος από το καλοκαίρι δείχνει έτοιμος να αλλάξει ρότα. Του κανε καλό το μαστίγιο του Τζόρτζεβιτς, το οποίο περασε εσχάτως στον Ιτούδη. Θα καταφέρει ο Ελληνας κοουτς να είναι ο δεύτερος που θα τιθασεύσει το ταλέντο του μετά τον Παναγιώτη Γιαννάκη? Κανείς δεν ξέρει, αλλά το γεγονός είναι οτι στα χερια του έχει ένα μεγάλο όπλο. Μπορεί ο Νάντο Ντε Κολό να περνάει τον περισσότερο χρόνο του ως σούτινγκ γκαρντ, όμως ο Μίλος ξέρει: αν το ρίξει στην τρελή, υπάρχει κι άλλος να κρατήσει τα ηνία της ομάδας.
Δείτε παιχνίδια των Ρώσων, η σκέψη τους είναι ξυράφι. Δεν είναι τυχαίο πως παρά το γεγονός οτι δεν βρίσκουμε την ΤΣΣΚΑ ψηλά στη λίστα των κατοχών, τη συναντάμε στην πρώτη θέση της επιθετικής συγκομιδής. 88 πόντους ανά παιχνίδι σκοράρει η "αρκούδα", με ποσοστό 52,9% στα σουτ εντός πεδιάς. Περισσότερο από όλα οσα αναφαφέραμε, οι παίκτες της είναι μάστορες στο να βρίσκουν την αδύνατη πλευρά.
Γκραν φαβορί.
Μάλαγα: Τι δουλειά εχει στη δεύτερη θέση της ατυπης μας κατάταξης η ομάδα του Πλάθα? Το ίδιο θα μπορούσε να αναρωτηθεί κανείς βλέποντας την στην κορυφή μια άλλης: αυτης της Ισπανικής λίγκας. Οι Ανδαλουσιάνοι δικαιολογούν επιτέλους την ελευθέρας που τους δίνει κάθε χρόνο η ευρωλίγκα και είναι έτοιμοι για να κάνουν ενα βήμα παραπάνω.
Το αν θα το καταφέρουν εξαρτάται πρωτίστως από το αν θα βελτιώσουν τα ποσοστά τους στην περιφέρεια. Μόλις με 29,8% στα τρίποντα σουτάρουν οι πράσινοι, ένα νούμερο που έχει όμως εξήγηση: παίρνουν ελάχιστα σε αυτό τον τον τομέα από τους φόργουορντ. Η Μάλαγα δεν έχει σουτέρ από τη θέση, πηγαίνοντας κόντρα στα σημεία των καιρών. Από την άλλη, η παρουσία τόσων δυναμικών post players τις δίνει άλλα πλεονεκτήματα. Στον τομέα του επιθετικού ριμπάουντ, το σύνολο του Πλάθα είναι πρώτο σε όλη τη διοργάνωση, και μάλιστα μακράν. Το 15,6 είναι νούμερο που σε άλλες ομάδες εμφανίζεται μια φορά το χρόνο.
Παίζει φυσικά το ρόλο του και ο τρόπος παιχνιδιού. Αν και η Μάλαγα μπορεί να τρέξει, προτιμά να επιτίθεται αργά και σχεδιασμένα, με αποτέλεσμα να βρίσκεται σε θέση να διεκδικεί μπάλες. Βάσκεθ και Γκολούμποβιτς είναι θηρία, με τον δεύτερο να ανεβάζει σταθερά την απόδοση του, όπως άλλωστε κάνει και ο πλέι-μέικερ Γκρέιντζερ. Για περυσι περιμέναμε να αποτελέσει τη μεταγραφή της χρονιάς, φέτος είναι που παρουσιάζεται πραγματικά αναβαθμισμένος.
Ο Ολυμπιακός έχει απέναντι στη Μάλαγα ένα πλεονέκτημα. Την αντιμετωπίζει αμέσως μετά από ένα μεγάλο δικό της θρίαμβο (99-92 τη Ρεάλ), ο οποίος απαίτησε ενέργεια και έξτρα ιδρώτα. Τα πόδια ενδεχομένως να είναι αρκετά κουρασμένα για να αναταποκριθούν στις αυξημένες αμυντικές απαιτήσεις του Ισπανού κοουτς. Καμμιά δεκαριά hedge out μέσα στο παιχνίδι, και οι παίκτες του μπορεί να τα έχουν φτυσμένα.
Φενέρ: Μερικά χρόνια μετά από μια μεγάλη μεταμόρφωση, υπάρχουν στοιχεία οτι ο Ομπράντοβιτς επιχειρεί μια ακόμη. Ο Μπατίστ ήρθε στον ΠΑΟ ως ένα τεσσάρι, για άλλους ως ένα ελαφρύ τριάρι. Εν τέλει, η λήξη της καριέρας του τον βρήκε ως έναν από τους εμβληματικούς σέντερ της ιστορίας της ευρωλίγκα. Στο ίδιο στόρι μοιάζει να πατά και η φετινή πορεία του Γιαν Βέσελι, ενός αθλητικού φόργουορντ που οι άμυνες ευχαρίστως θα άφηναν να σουτάρει για μέρες μακρύτερα από τα 4 μέτρα. Είτε αποτελεί την λύση ανάγκης του Ζοτς μπροστά στην αργοκίνητη γραμμή των ψηλών του, είτε ένα προαποφασισμένο σχέδιο, η μετακίνηση του Βέσελι στη θέση 5 και ο συνδυασμός του με τον Νεμάνια Μπιέλιτσα έχει δώσει στη Φενέρ δυνατότητες (αμυντικές και επιθετικές) που ήταν προηγουμένως αόρατες. Πώς νομίζετε έριξε στο καναβάτσο τη Μπαρτσελόνα μέσα στην Καταλονία?
Με την πάροδο του χρόνου θα αξιολογήσουμε αυτόν τον συνδυασμό καλύτερα, καθώς τα δείγματα είναι ακόμη μικρά. Οπως θα περιμένουμε να δούμε τι θα δώσει ο Νίκος Ζήσης σε μια περιφέρεια δέσμια των ορέξεων των Χίκμαν και Γκάουντλοκ. Ισως ακουστεί λίγο αιρετικό, αλλά ο Ελληνας άσος μοιάζει για αυτή την ομάδα προτιμότερος από τον περιζήτητο Ερτέλ.
Σε κάθε περίπτωση, αυτό που οφειλουν να κάνουν οι Τουρκοι είναι να βελτιώσουν την άμυνα τους, και δη στις περιστροφές και στα close-out. Ηδη τα πάνε καλύτερα. Η φετινή Φενέρ είναι μια άλλη ιστορία....
Εφές: Το νέο δημιούργημα του Ιβκοβιτς είναι ταυτόχρονα και το πιο ενδιαφέρον εγχείρημα της φετινής ευρωλίγκα. Ο Ντούντα καταφερε να πείσει τους δευτεροκλασάτους στρατιώτες του (Μπαλμπάι, Ντρέιπερ, Τζάνινγκ, Μπιελιτσα) οτι πρέπει να θυσιάσουν εαυτούς για την άμυνα, ενώ τα νέα φυντανια του (Οσμάν, Κορκμάζ, Σάριτς) ξέρουν από πριν πως χωρίς αυτή δεν θα έβρισκαν καν θέση στην ομάδα. Το αποτέλεσμα είναι μια ομάδα που πιέζει τη μπάλα και βγαινει στις πάσες με προσήλωση και συνέπεια τετοια, ωστε να αποτελεί ήδη την καλύτερη άμυνα της διοργάνωσης και τη μοναδική που δέχεται κάτω από 70 πόντους.
Το θέμα είναι πως αυτή την επίδοση η Εφές δεν την έχει αξιοποιήσει στην άλλη άκρη του παρκέ. Θέλετε ο τραυματισμός του Κρίστιτς, θέλετε η αποτυχία του Σαριτς να γίνει απειλητικός από απόσταση ή οι περιορισμένες επιθετικές ικανότητες των γκαρντ, όλα αυτά είναι λόγοι για τους οποίους ο Ντούντα έβαλε λυτούς και δεμένους να του φέρουν στην Πόλη τον Τόμας Ερτέλ. Η λογική λεει πως με αυτόν στη σύνθεση και αναπτύσσοντας σωστά τρεξίματα στο transition, η Εφές θα πλησιάσει πολύ περισσότερο στο επιθυμητό δόγμα Ιβκοβιτς.
Μην ξεχνάτε πως καθώς περνάει ο χρόνος, οι μικροί της θα γίνονται όλο και καλύτεροι. Το επιθυμητό θα ήταν να την πετάξει κάποιος στην αρένα νωρίς. Αν φτάσει Απρίλης, θα είναι εκείνη έτοιμη να κατασπαράξει.
Λαμποράλ: Κόσμος έρχεται και κόσμος πάει εκεί στη Βασκονία, η οποία έχει εσχατως νέο προπονητή και καμμιά ντουζίνα νέους παίκτες. Αστειεύομαι, αλλά σε αυτή την ομάδα έχει βρει ρόλο μέχρι και ο Μπέγκιτς...
Τα αποκτήματα του τελευταιου ενάμιση μήνα σκοπό έχουν να δώσουν βάθος και λύσεις σε μια ομάδα που έχασε το βασικό της πλέι-μέικερ (Ερτέλ) και είδε τα τσιμέντα να γελάν με τον αναπληρωματικό του (Πέρκινς). Πιο αξιόπιστος δείχνει ο Ντάριους Ανταμς, ο πρώην scoring guard της Νανσί, ο οποίος λογικά θα σηκώσει και το μεγαλύτερο βάρος της κληρονομιάς του Γάλλου. Μαζί με τον "δικό μας" Τζέιμς, συγκροτούν ένα δίδυμο χαμηλού κέντρου βάρους και υψηλής επικινδυνότητας.
Για μια ακόμη φορά, δεν ξέρουμε τι να περιμένουμε. Το σίγουρο είναι πως η Λαμποράλ φτιαχνεται για να παίξει εκ νέου ελκυστικό μπάσκετ γρήγορου ρυθμού, σαν αυτό που παρουσίασε απέναντι στον Ολυμπιακό. Η καλύτερη σταθερά της είναι μάλλον ο παίκτης-έμβλημα Σαν Εμετέριο, και γύρω του κινούνται άλλοτε σε υψηλα και άλλοτε σε χαμηλότερα στάνταρ οι Κοζέρ, Σενγκέλια, Αιβερσον και Μπέρτανς. Τα σταθερά σημεία αναφοράς σε ρακέτα και αδύνατη πλευρά προς το παρόν αναζητούνται, με τον Λετονό να είναι μια του ύψους και μια του βάθους και τον Τιλί να παρουσιάζει μόλις εσχάτως σημάδια προσαρμογής στο υψηλό επίπεδο.
Λογικά θα μείνει εκτός συνέχειας.
Αρμάνι Μιλανο: Αλλο ένα αλλοπρόσαλο σύνολο από τον Μπάνκι, ο οποίος μένει πιστός στην παράδοση. Τρίπλες, ανούσια κυκλοφορία της μπάλας στην περιφέρεια, περιορισμένη απειλή στη ρακέτα. Μαζί με τη Ζαλγκίρις και τη Γαλατά, η Αρμάνι εμφανίζει τον χαμηλότερο δείκτη δημιουργίας (15 ασίστ). Είναι λογικό, όταν στο ρόστερ συνυπάρχουν οι Ράγκλαντ, Μπρουκς, Τζεντίλε και Κλέιζα, και όταν το βασικό τεσσάρι (Μέλι) χρησιμεύει απλά για να μεταφέρει τη μπάλα από τη μία πλευρά στην άλλη, χωρίς μάλιστα να έχει και τα προσόντα.
Αυτό στο οποίο ποντάρει ο Μπάνκι είναι η ομάδα του να παίξει όσο το δυνατό καλύτερη άμυνα και ο νεοαποκτηθείς Μίτσαμ να συμβάλει σε μια λιγότερο εγωκεντρική διαχείριση της περιφερειακής κυκλοφορίας. Το πιθανότερο είναι πως η ομάδα θα παρουσιαστεί βελτιωμένη, αλλά και πάλι της λειπουν εργαλεία σαν αυτά με τα οποία κατέπληξε πέρυσι. Οσο να ναι ένας Λάνγκφορντ δεν βρίσκεται εκ νέου έτσι εύκολα, ούτε μπορεί ο Σαμουελς να σηκώνει μόνος του το βάρος κάτω από το καλάθι. Η μεταγραφή του Τζέιμς δεν έχει βγει ουτε στο ελάχιστο.
Προσωπικά πάντως τη φοβάμαι. Υπάρχει μέσα της υλικό ικανό κυρίως για το χειρότερο, αλλά ξέρετε πως είναι αυτα: καμμιά φορά τα φεγγάρια των παικτών συντονίζονται αναπάντεχα.
Νίζνι: Καθόλου αστεία υπόθεση σας πληροφορώ. Οταν βρέθηκε να παίζει με την πλάτη στον τοίχο απέναντι στην Ούνιξ, η Νίζνι κέρδισε την πρόκριση παίζοντας μπάσκετ συνόλου, βγάζοντας προσεκτικές συνεργασίες και σουτ υψηλών ποσοστών. Απέναντι της, η ομάδα του Πασούτιν είχε να αντιπαρατάξει μόνο τα γιουρούσια του Λάνγκφορντ.
Οι Ρώσοι δεν είναι καμμιά σούπερ ομάδα αλλά έχουν ισορροπία στις θέσεις και τη συνδυάζουν με μπόλικο ύψος. Παραχόφσκι και Τόμπκινς είναι ένα δίδυμο που διαθέτει όγκο και εκτέλεση και μπορεί να προβληματίσει οποιαδήποτε άμυνα. Το ίδιο ισχύει και για τον θαυμαστό Ροτσεστι στην περιφέρεια και για τον γνωστό σε όλους Κίνσει στη θέση 3. Η τετράδα των καλύτερων παικτών της Νίζνι είναι μία που θα μπορούσε να σταθεί και σε ομάδες υψηλότερου επίπεδου.
Τα προβλήματα ξεκινούν όταν ο Μπαγκάτσκις αναγκαστεί να κοιτάξει στον πάγκο. Ο Αντόνοφ προσφέρει ψυχή και οξυδέρκεια, οι Κοστόφ και Μπαμπούριν αμυντική ενέργεια και πάθος, αλλά περάν τούτου ουδέν. Είναι αμφίβολο αν το σύνολο αυτό μπορεί να μακροημερεύσει σε ένα τέτοιο μαραθώνιο χωρίς μετάγγιση αίματος. Ομως όποιος τους πάρει αψήφιστα θα το πλήρώσει με τον τρόπο που το πλήρωσε η Εφές, και ας έλειπε ο πυραυλοκίνητος Ρότσεστι.
Δεν είναι για να παίζει κανείς....
Να δώσουμε και ένα χρησμό: με ανέπαφη την έδρα του, ο Ολυμπιακός θα είναι στις δυο πρωτες θέσεις.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου