Νίκη και αδυναμιες.

Xωρίς να πιάσει την απόδοση άλλων εντός έδρας αγώνων, ο Παναθηναικός πήρε μια πολύ σημαντική νίκη απέναντι στην ελλειπή Μακάμπι και κοιτάζει το μέλλον με αισιοδοξία. Πολλά προβλήματα αντμετώπισαν οι πράσινοι σε άμυνα και επίθεση στο α΄ μέρος, αλλά στο τέλος κανείς δεν μπορεί να έχει παράπονο, τουλάχιστον μέχρι τη στιγμή που όλα αυτά θα επαναληφθούν. Προς το παρόν, ο σκοπός επετεύχθη. 

Η Μακάμπι έβαλε δύσκολα στο τριφύλλι με τις γνωστές ματς-απ άμυνες προσαρμογής που εφαρμόζει από την εποχή Μπλατ. Αυτές δημιούργησαν μις ματς σε πολλές γωνιές του μισού γηπέδου, από τα οποία ο Παναθηναικός επέλεξε να στοχεύσει εκείνα που ήταν κοντά στο καλάθι. Οι παίκτες του Ιβάνοβιτς αγνόησαν τις υπόλοιπες ευκαιρίες και αναλώθηκαν σε ένα στατικό παιχνίδι ένας εναντίον ενός, το οποίο δεν οδηγούσε πουθενά. Οι Ισραηλινοί καταφερναν εύκολα ή δύσκολα (με φάουλ) να σταματούν τις περισσότερες επιθέσεις. Στο ίδιο διάστημα, εκμεταλλεύτηκαν την κακή προσωπική άμυνα στην περιφέρεια, καθώς και τα αργά πόδια του Μπατίστα και επιτέθηκαν στο καλάθι του ΠΑΟ με ένα σωρό τρόπους. Drive και back door πάσες έκαναν τη μεγαλύτερη ζημιά, με τις τρίποντες βόμβες του Λίνχαρτ να είναι απλά μια συνέπεια της κακής συμπεριφοράς των πράσινων στο κεντρικό πικ εν ρολ. Η αλήθεια πως οι περιστροφές και οι αντιδράσεις του Γιάνκοβιτς δεν ήταν και οι καλύτερες στο πρώτο διάστημα του αγώνα. Η κατάσταση για το τριφύλλι έγινε ακόμα χειρότερη , όταν στην πεντάδα συνυπήρξαν για λίγα λεπτά οι Μαυροκεφαλίδης και Μπλουμς.

Η έξοδος τους, σε συνδυασμό με την συνύπαρξη στο ίδιο σχήμα των Διαμαντίδη, Γκιστ και Νέλσον έκαναν τον Παναθηναικό πιο σκληρό και μετρίασαν τις απώλειες, ειδικά όσες οφείλονταν στο κακό αμυντικό transition. Ακόμα πιο σημαντική όμως ήταν η αλλαγή πλεύσης των πράσινων στην επίθεση. Η μπάλα ξεκόλλησε επιτέλους από το low post και γύρισε στην περιφέρεια, με αποτέλεσμα να βρεθούν ελεύθερα σουτ μακριά από χέρια αντιπάλων. Το σύνολο του Ιβανοβιτς μπήκε εκ νέου στο παιχνίδι και μάλιστα πολύ γρήγορα, μιας και ο πραγματισμός λείπει γενικώς από το παιχνίδι της Μακάμπι. 

Εστω κι έτσι, η ομάδα του Γκόυντες παρέμεινε μπροστά για άλλο ένα δεκάλεπτο, βασιζόμενοι κυρίως στις κακές αμυντικές αντιδράσεις του Γκιστ και του Μπατίστα στα ριμπάουντ και ανανεωνοντας επιθέσεις. Καθώς όμως ο Αμερικάνος PF των πρασίνων ανέβασε απόδοση και η αμυντική τακτική διαφοροποιήθηκε (από hedge και αλλαγές σε στιγμιαίες βοήθειες και επανάκτηση του προσωπικού μαρκαρίσματος) , τα πάντα πήραν σιγά σιγά το δρόμο τους. Ο Νέλσον πάλεψε και κατάφερε να περάσει πάνω από τα σκριν, ενώ στην άλλη άκρη του γηπέδου το 4ο φάουλ του Ραντλ έκανε την πρόσβαση στη ρακέτα ευκολότερη υπόθεση. 

Από ενα σημείο και μετά, η Μακάμπι έχασε το μυαλό της. Ξέχασε στην επίθεση τον πολύ καλό Τάιους και έγινε ερμαιο στις διαθέσεις των Πάργκο και Λάντεσμπεργκ. Οταν δε οι Σλότερ και Διαμαντίδης πήραν κάποια καλά σουτ εκτός συστήματος αλλά εντός λογικής, η σεμνή τελετή έλαβε τέλος. Το σουτ του Αμερικάνου γκαρντ που καθάρισε το παιχνίδι στο τελευταίο λεπτό μας αποκάλυψε έναν έξυπνο και ψύχραιμο παίκτη. Διάβασε την προσωπική άμυνα, την ξεγέλασε και σηκώθηκε από μια μέση απόσταση για ένα απλό δίποντο. Είναι μια επιλογή που σπάνια βλέπουμε σε clutch καταστάσεις, εντούτοις ήταν ταυτόχρονα και η καλύτερη δυνατή μέσα στην απλότητα της.

Κάπως έτσι ο Παναθηναικός προχωρά. Οποιος όμως δεν βλέπει τις ελλείψεις στην άμυνα στη ρακέτα (13/16 η Μακάμπι στο α) και στη θέση 3, απλά εθελοτυφλεί. Αν και δε νομίζω να υπαρχει κάποιος τετοιος.

Αυτά. Ο,τι ξέχασα, μπορείτε να το προσθέσετε εσείς. 

Υ.Γ. Παππάς?