Η αναχρονιστική πρωτοπορία του Τσάβι Πασκουάλ

Ο,τι και να λέμε, είναι δύσκολο να μη θαυμασει κανείς τη φετινη Μπαρτσελόνα του Πασκουάλ, η οποία μοιάζει με την περυσινή, την προπέρυσινη και ουτε καθ'εξής. Συνεπής εδώ και χρόνια σε ένα μπάσκετ που πολλοί σπευδουν να χαρακτηρισουν ως αναχρονιστικό, ο Ισπανός κοουτς είναι στην πραγματικότητα ένας πρωτοπόρος των καιρών μας. Δημιουργεί ομάδες στις οποίες ο κάθε παίκτης είναι εν δυνάμει εμπνευστής, δημιουργός και εκτελεστής ταυτόχρονα, κρατώντας παράλληλα έναν σαφέστατο διαχωρισμό αναμεσα στις θέσεις. Ο Πασκουάλ δεν ονειρεύεται  το ουτοπικό μοντέλο Ιβκοβιτς (πέντε παίκτες στα δύο μέτρα που κάνουν τα πάντα και πιέζουν τη μπάλα), αλλά σπρώχνει στα όρια  παίκτες άρρηκτα συνυφασμένους με τη θέση. Εκεί έγκειται και η πρωτοπορία του.

Το τελειότερο δημιούργημα του, η Μπαρτσελόνα του 2010, είχε μονάδες που μπορούσαν να παίξουν όλων των ειδών τα μπάσκετ. Από άμυνα και transition, μέχρι πικ εν ρολ συνεργασίες σε αργές επιθέσεις, οι μπλαουγκράνα εκείνης της χρονιάς μπορούσαν να προσαρμοστούν σε οποιοδήποτε αντίπαλο χωρίς να καταφεύγουν σε συμβιβασμούς, κόλπα και αλχημείες. Το μεγαλύτερο τους όπλο ήταν η ικανότητα τους στη λήψη γρήγορων αποφάσεων ανάλογα με την περίσταση, μέσα από ένα θαυμαστό για την ποικιλία του playbook. 

Οι διάδοχες βερσιόν δεν έφτασαν σε αυτό το επίπεδο, αν και κανείς δεν μπορεί να πει πως απείχαν πολύ. Η ομάδα του 11 χτυπήθηκε ανεπανόρθωτα από τον τραυματισμό του Μάικλ και έπεσε από τον Παναθηναικό του Ομπράντοβιτς στην πιο αλησμόνητη σειρά πλέι-οφ της ευρωλιγκα. Εκείνη του '13 εφτασε στο final four με τον Τόμιτς υποχρεωμένο να αγωνιστεί για 40 λεπτά απέναντι σε μια Ρεάλ που έτρεχε με το γκάζι στο πάτωμα. Μέχρι να καταρρεύσει από λειψανδρία, έμοιαζε εκείνη ως η πιθανότερη αντίπαλος του  Ολυμπιακού.

Το φετινό δημιούργημα του Πασκουάλ έρχεται σαν συνέχεια των προηγουμένων. Εμπλουτίζοντας την δημιουργία της με προσεκτικά διαλεγμένα ταλέντα (Χεζόνια, Σατοράνσκι), η Μπαρτσελόνα είναι αυτή τη στιγμή, και μαζί με την ΤΣΣΚΑ του Ιτούδη, ο,τι ποιοτικότερο κυκλοφορεί στα ευρωπαικά γήπεδα. Επιθέσεις σαν από χορογραφία, timing ρυθμισμένο στην εντέλεια, ταχύτητα φωτός στη σκέψη. Οσοι ακόμα αναφέρονται σε μια μακρά διαδικασία απεξάρτησης από τον Ναβάρο, έχουν ξεμείνει σε άλλο χωροχρόνο. Ο Χουάν Κάρλος είναι για αυτό το σύνολο μια περιστασιακή πολυτέλεια.

Στην Ελλάδα τον Πασκουάλ τον θεωρούν κάποιοι περίπου μέτριο, έχοντας στο νου δύο πράγματα . Πρωτα, το ότι ο Ομπράντοβιτς του πήρε το σκαλπ το 2011. Η αλήθεια είναι πως αυτό συνέβη, αλλά δεν είναι και καμμιά ντροπή. Οι πράσινοι δεν ήταν μεν φαβορί, όμως ήταν μια ομάδα του Ζοτς, της οποίας η σύνθεση σήμερα προκαλεί δέος: Διαμαντίδης, Καλάθης, Μπατίστ, Νίκολας, Φωτσης, Σατο, Καιμακόγλου, Περπέρογλου, Τσαρτσαρής. Το παίρνει ή δεν το παίρνει?

Δεύτερο, το ότι η Μπαρτσελόνα συνήθως τελείωνει τα final four από τη θέση του ηττημένου. Και αυτό έτσι είναι, μόνο που ξεχνάμε μια δύο λεπτομέρειες: κατ'αρχάς πως είναι συνέχεια εκεί. Και ακόμα πως δεν έχει υπάρξει ακόμα Ελληνας προπονητής που να έχει 4 πρωταθλήματα επιπέδου Ισπανίας, 5 κύπελλα σαν τον Copa Del Rey και μία ευρωλίγκα στην τροπαιοθήκη του. Αφήστε που δεν είναι μόνο οι τίτλοι, είναι και το μπάσκετ.