Κάπως έτσι (όπως βλέπετε) το συνονθύλευμα της Αρμάνι θα ειναι για μια ακόμη χρονιά στο τοπ-16, εκεί όπου μπορεί να κάνει ζημιές για να αποκλειστεί πανηγυρικά στη συνέχεια. Ας όψεται η τραγική φετινή Μπάγερν, η οποία διέψευσε κάθε (δική μου) προσδοκία που βασιζόταν επάνω στην δήθεν εγκαθιδρυμένη χημεία μεταξύ των παικτών του Πέσιτς.
Ο επικείμενος αποκλεισμός των Βαυαρών περιέχει και μια ισχυρή νότα αισιοδοξίας. Δεν γίναμε ακόμη ρομπότ. Η φυγή ενός μεγάλου παίκτη κόστισε, αποδεικνύοντας πως δεν ήρθε ακόμη η ωρα που θα κερδίζει κανείς με 10 Σαφάρτζικ. Αυτό πρως γνώσιν και συμμόρφωσιν. Καθώς οι Διαμαντίδηδες και οι Σπανούληδες αυτού του κόσμου θα φύγουν σιγά σιγά από το προσκήνιο, οι δικοί μας θα πρέπει να αναζητήσουν τους νέους αληθινούς ηγέτες, ακόμα και αν αυτοί είναι ξενόφερτοι. Για φέτος απέφυγαν να φέρουν παίκτες που θα αμφισβητήσουν την πρωτοκαθεδρία των πρώτων βιολιών. Δεν θα μπορούν να το κάνουν επ'απειρο καθώς είναι αναπόφευκτο πως ο χρόνος θα βαρύνει στις πλάτες.
Στον Ολυμπιακό π.χ. ο Σπανούλης αντέχει ακόμη, όμως το παιχνίδι του ήδη δεν παρουσιάζεται αψεγάδιαστο. Το ποσοστό του στις βολές είναι το χειρότερο των τελευταίων χρόνων (73%), σε μία φθίνουσα πορεία από τη γραμμή η οποία έχει ξεκινήσει ήδη από το 2012-13. Δεν ξέχασε φυσικά ο Σπανούλης το μπάσκετ, ούτε μπορεί κανείς να αμφισβητήσει οτι είναι ο κορυφαίος παίκτης στην ιστορία του Ολυμπιακού. Πιθανότατα και φέτος θα είναι εκεί όταν η ομάδα τον χρειαστεί. Παρόλα αυτά, ίσως αυτή να είναι η τελευταία χρονιά που μπορεί να αποδώσει χωρίς κάποιον παρόμοιο γκαρντ δίπλα του.
Μιας και ο λόγος για τις βολές, δεν μπορώ παρά να μη θυμηθώ έντονα την περίπτωση του Ζάρκο Πάσπαλι. Για όσους δε θυμούνται, η ξαφνική και αναπάντεχη πτώση των ποσοστών του Μαυροβούνιου, συνέβη περίπου στα μέσα της τελευταίας του σεζόν στον Ολυμπιακό. Στο μοιραίο φάιναλ φορ του Τελ Αβίβ, οι ερυθρόλευκοι είχαν στην πραγματικότητα έναν άλλο παίκτη από αυτόν που τους τράβηξε από την αφάνεια και τους οδήγησε επί δύο ολόκληρες σεζόν. Ο Ζάρκο του Γιαντ Ελιάου ήταν ένας παίκτης που ευχαρίστως μια άμυνα θα τον άφηνε να σουτάρει μακρύτερα από τα 4 μέτρα. Και ο ίδιος άλλωστε είχε παραδεχτεί πως εκείνες τις βολές ήξερε οτι θα τις χάσει.
Το μυστήριο γύρω από τον Πάσπαλι παρέμεινε ως γνωστόν άλυτο και ο καλύτερος Ολυμπιακός όλων των εποχών τελείωσε τη σεζόν χωρίς ευρωπαικό τίτλο. Η ομάδα του 1997 πιθανώς να έχανε από αυτό το σύνολο με κάτω τα χέρια, είχε εντούτοις έναν γκαρντ δαίμονα και προπονητική ηρεμία. Αυτά τα δύο συστατικά χαρακτήριζαν μεταξύ άλλων και τις ομάδες του 12 και του 13.
Χαζολογώ λιγάκι σήμερα, αλλά έχω ένα πλεονέκτημα. Δεν με διαβάζουν και τόσο πολλοί. Αυτές τις μέρες δεν είναι κάθεται κανείς σπίτι, δεν γίναμε ακόμη ρομπότ.
Υ.Γ. Διαβάστε και αυτό. http://redbasketzone.blogspot.gr/2012/08/o-1993-94.html
Ο επικείμενος αποκλεισμός των Βαυαρών περιέχει και μια ισχυρή νότα αισιοδοξίας. Δεν γίναμε ακόμη ρομπότ. Η φυγή ενός μεγάλου παίκτη κόστισε, αποδεικνύοντας πως δεν ήρθε ακόμη η ωρα που θα κερδίζει κανείς με 10 Σαφάρτζικ. Αυτό πρως γνώσιν και συμμόρφωσιν. Καθώς οι Διαμαντίδηδες και οι Σπανούληδες αυτού του κόσμου θα φύγουν σιγά σιγά από το προσκήνιο, οι δικοί μας θα πρέπει να αναζητήσουν τους νέους αληθινούς ηγέτες, ακόμα και αν αυτοί είναι ξενόφερτοι. Για φέτος απέφυγαν να φέρουν παίκτες που θα αμφισβητήσουν την πρωτοκαθεδρία των πρώτων βιολιών. Δεν θα μπορούν να το κάνουν επ'απειρο καθώς είναι αναπόφευκτο πως ο χρόνος θα βαρύνει στις πλάτες.
Στον Ολυμπιακό π.χ. ο Σπανούλης αντέχει ακόμη, όμως το παιχνίδι του ήδη δεν παρουσιάζεται αψεγάδιαστο. Το ποσοστό του στις βολές είναι το χειρότερο των τελευταίων χρόνων (73%), σε μία φθίνουσα πορεία από τη γραμμή η οποία έχει ξεκινήσει ήδη από το 2012-13. Δεν ξέχασε φυσικά ο Σπανούλης το μπάσκετ, ούτε μπορεί κανείς να αμφισβητήσει οτι είναι ο κορυφαίος παίκτης στην ιστορία του Ολυμπιακού. Πιθανότατα και φέτος θα είναι εκεί όταν η ομάδα τον χρειαστεί. Παρόλα αυτά, ίσως αυτή να είναι η τελευταία χρονιά που μπορεί να αποδώσει χωρίς κάποιον παρόμοιο γκαρντ δίπλα του.
Μιας και ο λόγος για τις βολές, δεν μπορώ παρά να μη θυμηθώ έντονα την περίπτωση του Ζάρκο Πάσπαλι. Για όσους δε θυμούνται, η ξαφνική και αναπάντεχη πτώση των ποσοστών του Μαυροβούνιου, συνέβη περίπου στα μέσα της τελευταίας του σεζόν στον Ολυμπιακό. Στο μοιραίο φάιναλ φορ του Τελ Αβίβ, οι ερυθρόλευκοι είχαν στην πραγματικότητα έναν άλλο παίκτη από αυτόν που τους τράβηξε από την αφάνεια και τους οδήγησε επί δύο ολόκληρες σεζόν. Ο Ζάρκο του Γιαντ Ελιάου ήταν ένας παίκτης που ευχαρίστως μια άμυνα θα τον άφηνε να σουτάρει μακρύτερα από τα 4 μέτρα. Και ο ίδιος άλλωστε είχε παραδεχτεί πως εκείνες τις βολές ήξερε οτι θα τις χάσει.
Το μυστήριο γύρω από τον Πάσπαλι παρέμεινε ως γνωστόν άλυτο και ο καλύτερος Ολυμπιακός όλων των εποχών τελείωσε τη σεζόν χωρίς ευρωπαικό τίτλο. Η ομάδα του 1997 πιθανώς να έχανε από αυτό το σύνολο με κάτω τα χέρια, είχε εντούτοις έναν γκαρντ δαίμονα και προπονητική ηρεμία. Αυτά τα δύο συστατικά χαρακτήριζαν μεταξύ άλλων και τις ομάδες του 12 και του 13.
Χαζολογώ λιγάκι σήμερα, αλλά έχω ένα πλεονέκτημα. Δεν με διαβάζουν και τόσο πολλοί. Αυτές τις μέρες δεν είναι κάθεται κανείς σπίτι, δεν γίναμε ακόμη ρομπότ.
Υ.Γ. Διαβάστε και αυτό. http://redbasketzone.blogspot.gr/2012/08/o-1993-94.html
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου