Οταν χάνεις απ' τον Ερντέν, υπάρχει λόγος.

Οταν έχεις χάσει και ο καλύτερος παίκτης του αντιπάλου είναι ο Ερντέν, δύο τινά συμβαίνουν: Είτε οι ψηλοί σου ήταν σε άλλο γήπεδο, είτε δεν είχες ψηλούς. Στον Παναθηναικό χθες συνέβη το δεύτερο. Σε αυτό περίπου συνοψίζεται η χθεσινή εικόνα στην Κωνσταντινούπολη, εκεί όπου η Φενέρ έβαλε τους πράσινους στα καλάθια και πίεσε αφόρητα την λειψή περιφερειακή τους γραμμή. Από τη στιγμή που και ο Διαμαντίδης τέθηκε νοκ άουτ, η κυκλοφορία της μπάλας στα hedge out των Τούρκων ήταν αργή και χωρίς διαύγεια. Με τον αρχηγό μέσα, ο Ράιτ θα πήγαινε μάλλον για πρώτος σκόρερ. 

Δεν υπάρχουν άλλες παρατηρήσεις. Το αν το σύνολο του Ιβάνοβιτς μακροημερεύσει στη διοργάνωση δεν εξαρτάται μόνο από την προπονητική δουλειά ή το είδος του μπάσκετ, αλλά και από την πληρότητα του ρόστερ. Οταν στο Παναθηναικό λείπουν 2-3 παίκτες κλειδιά, η ομάδα δείχνει να πάσχει αφόρητα από λειψανδρία. Επιμένουμε ακόμα πως το φετινό σύνολο δεν χρειάζεται ένα back-up τριάρι ή έναν ψηλό καλύτερο του Ράιτ? Μόλις 13 λεπτά κατάφερε να σταθεί στο παρκέ ο Αμερικάνος, σε βραδιά που έλειπαν οι υπόλοιποι ανταγωνιστές της θέσης.

Κατά τα άλλα, φυσικά και δεν ήταν χθες η ευκαιρία για μια μεγάλη εκτός έδρας νίκη. Αφήστε που και αυτή να ερχόταν, δεν θα ήταν μεγάλη. Τετοιες ο ΠΑΟ θα τις αναζητήσει στον επόμενο γύρο, εκεί όπου κατά πάσα πιθανότητα δεν θα διασταυρωθεί με τον αιώνιο αντίπαλο του. Για να γίνει αυτό, θα πρέπει να βγει 2ος ή 4ος. Αυτή τη στιγμή, καμμιά από τις δύο αυτές θέσεις δεν μοιάζει πιθανή.

Σε άλλα θέματα, η Μακάμπι παίζει το απόλυτο μπάσκετ Γκέρσον, δηλαδή το είδος μπάσκετ κατά το οποίο αν δεν υπάρχουν στο γήπεδο οι Σάρας, Μπαστόν, Πάρκερ και Βούισιτς , η ομάδα μοιάζει με την απόλυτη παιδική χαρά. Οποιος πάρει τη μπάλα κάνει τα δικά του, μετά ο προπονητής του τον τιμωρεί με έξωση στον πάγκο, και όταν αυτός επιστρέφει σε κάθε καλάθι ρίχνει θριαμβευτικές και άγριες ματιές στον τεχνικό διευθυντή της ομάδας, ο οποίος είναι τελικά ο αληθινός κοουτς. Μύλος! Αν μπερδευτήκατε, να σας πω οτι αυτό ακριβώς έγινε χθες στην περίπτωση του Τζέρεμι Πάργκο. Οι Ισραηλινοί ήταν τυχεροί που είχαν απέναντι τους την Αλμπα, η οποία είναι για φέτος η καλύτερη γερμανική ομάδα και μάλλον θα περάσει στο τοπ-16. 

Ο πάικτης που την ανεβάζει επίπεδο είναι ο Τζαμέλ Μακλίν, ένα τεσσάρι παλαιάς κοπής σε ο,τι αφορά τον χώρο δράσης του, αλλά απολύτως σύγχρονο σε ο,τι έχει να κάνει με δύναμη, ταχύτητα και ευελιξία. Οσοι είδατε το χθεσινό παιχνίδι, θα γίνατε ίσως θεατές μιας καταπληκτικής spin move με την υποδοχή της πάσας, η οποία άφησε άναυδους τους ψηλούς της Μακάμπι και μαζί τους και εμένα. Το κελεπούρι αυτό βάζει εύκολα πλάτη τους προσωπικούς του αντιπάλους, πάει γερά στις επαφές, κερδίζει αμέτρητα φάουλ και τρέχει το γήπεδο πολύ πολύ γρήγορα. Αν συνεχίσει έτσι θα γίνει περιζήτητος, και ας μην σκοράρει από πιο μακριά. Αφήστε που στο ευρωπαικό μπάσκετ θα μπορούσε  να αγωνιστεί και ως σέντερ.

Η Ρεάλ υποφέρει στο αμυντικό transition και στην άμυνα στη base line. Ενα σωρό πόντους έφαγε με αυτούς τους τρόπους από τους Ρώσους της Νίζνι, με τον εξαιρετικό Τέιλορ Ροτσεστι να κάνει θραυση με τα drive, τις kick-out πάσες και τα τρίποντα του. Στην άλλη άκρε του παρκέ βέβαια, τα έφαγε όλα από τον καλύτερο πλέι μέικερ της ηπείρου. Οπως και να έχει η Ρεάλ δυσλειτουργεί. Η περσινή σαφήνεια στην κατανομή ρόλων δεν υπάρχει προς το παρόν ούτε για δείγμα, ενώ παίκτες όπως οι Μασιούλις και Ρίβερς είναι τελείως έξω από τα νερά τους. Το τι ακριβώς καλούνται να συνεισφέρουν είναι κάτι που δύσκολα διαπιστώνει κανείς.