Ο Διαμαντίδης και η κουφάλα.

Αυτή η παλιοκουφάλα ο Ομπράντοβιτς έκανε πάλι το θαύμα του. Εστησε ένα τελευταίο play το οποίο βγήκε στην εντέλεια και έδωσε μια νίκη γοήτρου στη Φενέρ, η οποία μπορεί να αποδειχθεί εκτός αυτού και νίκη αυτοπεποίθησης. Τα τελευταία 4 δευτερόλεπτα απέναντι στη Μπαρτσελόνα άρχισαν κάπως έτσι. 

 Ο Γκάουντλοκ δίνει σκριν στον Βέσελι χωρίς όμως να υπάρχει πρόθεση να πάει η μπάλα σε εκείνον, ο οποίος ακροβολίζεται στη γωνία, όπως βλέπετε παρακάτω.

Καθώς ο Σταοράνσκι καλύπτει στιγμιαία τον Τσέχο, ο Γκάουντλοκ συνεχίζει για να βρεθεί πίσω από το σκριν του Μπιέλιτσα στην κορυφή. Η κίνηση όμως είναι ουσιαστικά μια προσποίηση, ένα δόλωμα αν θέλετε. Οπως τέτοιο είναι και ο Βέσελι. Κοιτάξτε την επόμενη φωτό. 

Οι αποστάσεις είναι ιδανικές και η άμυνα της Μπαρτσελόνα έχει πιει θάλασσα. Ο Γκάουντλοκ έχει ανέβει πολύ ψηλά παρασέρνοντας μαζί του τον Ντολμαν, ο Τόμας έχει χάσει τον Μπιέλιτσα και ο Σατοράνσκι έχει μείνει τελείως λανθασμένα επάνω στον Βέσελι, ο οποίος είναι κακός σουτέρ και δεν υπάρχει λόγος να έχει παίκτη επάνω του. Ο διάδρομος είναι ορθάνοιχτος. Δειτε το και σε βίντεο.

Το βασικό λάθος της Μπαρτσελόνα είναι οτι δεν έχει αναγνωρίσει σωστά μια κατάσταση. Εχει δώσει πολύ προσοχή σε λάθος παίκτες. Οποιος είδε το παιχνίδι μπορεί εύκολα να το αντιληφθεί. Στα τελευταία λεπτά της τέταρτης περιόδου και στην παράταση, σχεδόν όλο το παιχνίδι πέρασε από τα χέρια του πολυτάλαντου Σερβου. Ο περίπου άφαντος μέχρι εκείνο το σημείο Μπιέλιτσα, πήρε την κατάσταση στα χέρια του και έκανε σχεδόν τα πάντα. Πώς τον ξέχασαν έτσι ο Πασκουάλ και οι μπλαουγκράνα?

Αν θέλετε τη γνώμη μου, ο Μπιέλιτσα μπορεί να εξελιχθεί στον σιωπηλό MVP της διοργάνωσης, καθώς είναι μέχρι στιγμής ο παίκτης που δίνει στη Φενέρ ισορροπία και ποικιλία στο επιθετικό παιχνίδι. Στο δίδυμο αυτού και του Βέσελι, ο Ομπράντοβιτς βρήκε χθες τον τρόπο να λύσει τον γόρδιο δεσμό της αποτελεσματικότητας στη ρακέτα. Χωρίς να υπάρχει εγγύηση οτι ένα τέτοιο δίδυμο θα λειτουργεί πάντα, το σχήμα αυτό είναι σίγουρο πως θα χρησιμοποιηθεί και στο μέλλον, όταν ο Τσέχος είναι σε καλές βραδιές. Χθες, οι καθαροί σέντερ της Φενέρ αγωνίστηκαν όλα κι όλα 27 λεπτά.

Για τον Παναθηναικό, η σωστότερη παρατήρηση ήταν αυτή του Γιώργου Καλαιτζή στη NOVA περί του ρόλου του Διαμαντίδη.

Μπορεί ο αρχηγός να αγωνίζεται φέτος λιγότερο (περίπου 27,5 λεπτά) , εντουτοις ο ρόλος του στο παιχνίδι των πράσινων παραμένει εξίσου σημαντικός (11/15 ασίστ ηταν δικές του). Είναι αυτό κακό? Εξαρτάται από το τι συμβαίνει στα υπόλοιπα 13 λεπτά που δεν είναι στο παρκέ. Η επιστροφή του Νέλσον είναι αμφίβολο εάν θα γεμίσει τα δημιουργικά κενά που δημιουργούνται. Ο Σλότερ δεν παίζει με τους συμπαίκτες του, ο Παππάς το ίδιο. Από τους δύο, ο δεύτερος έχει περισσότερη προοπτική στο να προσφέρει στον νευραλγικό αυτό τομέα. Από την άλλη, η εμφάνιση του Χάκετ μας υπενθυμίζει για ποιους λόγους αποκτήθηκε ο πρώτος.

Το πρόβλημα έχει φυσικά και άλλες λύσεις. Μπορεί π.χ. με τον Νέλσον η ομάδα να πιέσει περισσότερο, να βρει ευκολότερες κατοχές και να τρέξει το γήπεδο. Σε ένα τετοιο στυλ δεν χρειάζεται έμπνευση, αλλά γρήγορα ποδια και στοιχειώδης ομαδικότητα. Από αυτή ο ΠΑΟ έχει μπόλικη, όπως άλλωστε έχει σπιρτάδα και αποφασιστικότητα στο να παίρνει τα ελεύθερα σουτ.

Θα τα δούμε αυτά. Ξέρετε, είναι και περίεργα παιχνίδια αυτό τον καιρό. Το Μιλάνο μπήκε με το μαχαίρι στα δόντια φοβούμενο μια νίκη της Τούροφ στη Γερμανία. Στον αντίποδα, οι παίκτες του Ιβάνοβιτς ξεκίνησαν υπνωτισμένοι. Οταν η κατάσταση στη Γερμανία ξεκαθάρισε, οι πάντες ήταν ήδη ικανοποιημένοι και τα κίνητρα αναζητούνταν εκεί όπου συνήθως δεν συναντά κανείς κίνητρα.