Η χρονιά στον Παναθηναικό ξεκίνησε με καινοφανείς τυμπανοκρουσίες. "Ελληνοποίηση τώρα!" διατράνωναν προέδρος και παράγοντες, με την πρόσληψη του Ιβάνοβιτς να πλασάρεται όχι τόσο σαν πρόσληψη κοουτς, αλλά παιδαγωγού. Κάποιους μήνες μετά, είναι αμφίβολο αν το τριφύλλι βαδίζει σταθερά πάνω στην εν μέσω καλοκαιρινής ραστώνης χαραχθείσα πορεία. Στην άκρη του πάγκου του, αντί για ελπιδοφόρα εγχώρια φυντάνια, συναντά κανείς οικονομικούς ρολίστες (Μπλουμς, Ράιτ). Η πρόσφατη προσθήκη του επανακάμψαντα Νέλσον πιθανώς να στερήσει από τον Μποχωρίδη και αυτά τα λίγα λεπτά προσαρμογής, την ίδια στιγμή που ο Χαραλαμποπουλος είναι ο πιο κοντινός θεατής των αγώνων.
Κι όμως, ο Παναθηναικός έχει πετύχει τον αρχικό του στόχο και τελικά κάτι πολύ περισσότερο από όσα ο ίδιος είχε στοχεύσει: να ξαναγίνει (στις καλες του βραδιές) μια ελκυστική ομάδα, με συγκεκριμένο και σύγχρονο προσανατολισμό, στον οποίο εφόσον επιμείνει, θα δρέψει καρπούς διαφορετικούς από την καλοκαιριατικα προγραμματισμένη σοδειά.
Αμυνα
Η επιμονή συνισταται φυσικά και σε επιπλέον κινήσεις. Από τις ομάδες πρώτης γραμμής στη φετινή ευρωλίγκα, οι πράσινοι είναι οι μόνοι που πορεύονται ουσιαστικά με έναν μόνο παίκτη στη θέση 3 (κάτι στο οποίο θα σταθούμε παρακάτω) και με τους δύο βασικούς σέντερ τους να εμφανίζουν πανομοιότυπα αμυντικά μειονεκτήματα. Ο Ράιτ είναι φανερό πως έρχεται τρίτος τη τάξει, και άμυνες σαν αυτή που ακολουθεί δύσκολα χρυσώνουν το χάπι.
Ο τρόπος που βλέπετε είναι πιθανώς ο μοναδικός με τον οποίο ο Παναθηναικός μπορεί να αξιοποιήσει τον τρίτο ψηλό του. Η flat κάλυψη δίνει στον Αμερικάνο τον χρόνο που χρειάζεται για να ελέγξει το χώρο του και να συγχρονίσει τα καλά άλματα του, κάτι που η ομάδα του διαθετει στη θέση 5 μόνο αν κατέβει εκεί ο Γκιστ. Μαυροκεφαλίδης και Μπατίστα δύσκολα μπορούν να ελέγξουν τον αμυντικό αέρα, για αυτό και ο Ιβάνοβιτς προτιμά να τους βγάζει στο hedge, με ό,τι κόστη συνεπάγεται η παρουσία τους στην περιφέρεια.
Η αλήθεια είναι πως απέναντι στην Φενέρ της πενιχρής επιθετικής συγκομιδής από τους σέντερ, και στο Μιλάνο της μέτριας περιφερειακής κυκλοφορίας, οι διπλές καλύψεις απέδωσαν και εξασφάλισαν στον Παναθηναικό τις κατοχές που χρειαζόταν για να τρέξει δευτερεύοντες αιφνιδιασμούς. Επίσης είναι γεγονός πως ο Ιβάνοβιτς παρουσιάστηκε στην πρώτη φάση ελαστικός σε σχέση με τις αμυντικές τακτικές του. Π.χ. απέναντι στην Μπαρτσελόνα στο ΟΑΚΑ υιοθετήθηκε η προσέγγιση του να πάνε οι παίκτες κάτω απο τα σκριν, προκειμένου να περιοριστεί η δραστηριότητα του Αντε Τόμιτς, ενώ σε περιστάσεις ο Γκιστ χρησιμοποιήθηκε στο 5 για να προσδώσει τα γνωστά πλεονεκτήματα.
Οι παραπάνω προσαρμογές, αν συνυπολογιστούν με τις μέτριες επιδόσεις στο ριμπάουντ (ο ΠΑΟ ερχεται 15ος από τους 24) και με την ευκολία με την οποία η ομάδα δέχτηκε πόντους στη ρακέτα στα δύο ματς με τη Μπαρτσελόνα και στο πρόσφατο ντέρμπι με τον Ολυμπιακό, μας επιτρέπουν να φτάσουμε σε ένα πρωτόλειο, αλλά όχι αβάσιμο, συμπέρασμα. Αυτό είναι το εξής: απέναντι σε αντιπάλους που τροφοδοτούν συστηματικά τους ψηλούς τους, ο Παναθηναικός χάνει μάχες κυρίως για λόγους στελέχωσης.
Για παράδειγμα, η πεντάδα που βλέπετε εχει τον Παππά και τον Μπατίστα να αμύνονται στο πικ εν ρολ και τον Σλότερ να καλύπτει την αδύνατη πλευρά που πάει να δημιουργηθεί. Οχι ακριβώς και η καλύτερη αμυντική σύνθεση, εντούτοις μία που συναντάμε συχνά σε διάφορες παραλλαγές της *(1), μιας και οι δύο βασικοί σέντερ της ομάδας έχουν κοινά αμυντικά στοιχεία.
Η ένταξη του Νέλσον λογικά θα βοηθήσει τα πράγματα. Ο Αμερικάνος γκαρντ έχει τη δυνατότητα να προσδώσει πίεση στη μπάλα στο βαθμό που κανείς παίκτης του ΠΑΟ δεν μπορούσε μέχρι τώρα. Επιπλέον, μπορεί να παλέψει με τον σκρίνερ και να περάσει πάνω από το πικ ακολουθώντας τον παίκτη του, μειώνοντας έτσι την ανάγκη για διπλές καλύψεις στην περιφέρεια και συνεπώς τις περιστροφές. Και στο τέλος τέλος, σκεφτείτε και αυτό: θα μπορούσε άραγε ο Χάκετ να έχει την ίδια απόδοση με εκείνη που είχε στο Μιλάνο αν απέναντι του έβρισκε τον σκληροτράχηλο πλέι-μέικερ?
Γενικώς, παρόλο που είναι δύσκολο να αξιολόγησουμε τις μέχρι στιγμής αμυντική λειτουργια των πρασίνων (λόγω και της μεγάλης διαφοράς στην εικόνα της ομάδας από παιχνίδι σε παιχνίδι), μπορούμε σχεδόν σίγουρα να δούμε τι οφέλη θα αποκόμιζε αυτή από την παρουσία ενός αθλητικότερου ψηλού. Χωρίς να είναι μια κακή αμυντική ομάδα, ο Παναθηναικός πιθανώς να μπορούσε να είναι τελικά μια καλύτερη.
Επίθεση
Από την άλλη, δύσκολα μπορεί να φανταστεί κανείς μια καλύτερη επιθετική επίδοση από εκείνη που επέδειξε το τριφύλλι στα δύο συνεχόμενα εντός έδρας παιχνίδια με Φενέρ και Μιλάνο. Το εξαιρετικό μπάσκετ που απέδωσε τότε η ομάδα μόνο τυχαίο δεν είναι, κι ας ήταν περίπου εξωπραγματικά τα ποσοστά στο περιφερειακό σουτ. Αντιθέτως, είναι ενδεικτικό του τρόπου με τον οποίο δουλεύει σε αυτό το κομμάτι ο Ιβάνοβιτς και θα ηθελα πάνω σε αυτά να δούμε τρεις ενδιαφέρουσες περιπτώσεις.
1. Ενα χαρακτηριστικό των επιθέσεων που σχεδιάζει ο Μαυροβούνιος κοουτς είναι οτι προσφέρουν επιλογές από την πρώτη στιγμή και βάζουν την άμυνα κατ'ευθείαν σε σκέψη. Δείτε την παρακάτω διάταξη.
Ο Διαμαντίδης είναι χαμηλά (ξεκινάει συχνά με μια κάθετη κίνηση προς τα έξω μέσα στον κοσμο) και ο Παναθηναικός παρουσιάζει στην άμυνα της Φενέρ δύο άμεσες απειλές ήδη από τα 17''. Ποστάρισμα του Γιάνκοβιτς απέναντι σε κοντύτερο αντίπαλο (και αυτό επιχειρείται σε περιπτώσεις), κόψιμο του Σλότερ μετά από ένα flare screen. Ο Μπατίστα δεν πάει σε κάποια από τις δύο επιλογές, αλλά με αυτό τον τρόπο η επίθεση μπαινει σε γρηγορη κίνηση. Αυτό είναι κατά τη γνώμη μου πολύ σημαντικό, καθώς ο χρόνος σκέψης της άμυνας μειώνεται. Τελικά, ο Διαμαντίδης βγαίνει στην κορυφή, ο Σλότερ κόβει προς τα μέσα και μέσω ενός half-loop (sic) παίρνει τη μπάλα για τρίποντο πίσω από τα διπλά σκριν για τα οποία έχουμε ήδη μιλήσει *(1). Εξαιρετικό, δείτε το.
Ως γνωστόν, τα διπλά σκριν μακριά από τη μπάλα είναι ένα αγαπημένο play του Ιβάνοβιτς. Στη θέση του Σλότερ μπορούμε κάλλιστα να δούμε πολλές φορές τον Μπλουμς. Σε μια άλλη παραλλαγή, πίσω από αυτά βγαίνει κάποιες φορές ο Γιάνκοβιτς, ο οποίος πάει σε απ'ευθείας side pick με τον τελευταίο σκρινερ, συνήθως τον Μπατίστα.
2. Μια άλλη προσφιλής διάταξη είναι τα σκριν επιλογής στην κορυφή (πείτε το και horns, A-set, όπως σας κάνει κέφι).
Ακροβολισμένοι φυσικά οι Σλότερ και Γιάνκοβιτς, με τον Διαμαντίδη να επιλέγει συνήθως να παίξει το 1-5. Οταν συμβαίνει αυτό, ο Μπατίστα ρολάρει και ο Φωτσης μένει στην κορυφή για πάσα στο τρίποντο. Ο 3D έχει εν δυνάμει τρεις επιλογές, ανάλογα με το πόσο καλά θα γίνει το σκριν και πώς θα συμπεριφερθεί η άμυνα. Δείτε πως εδώ προτιμά τον Σλότερ και πώς ο Φωτσης μένει τελικά μόνος του.
Εκτός των άλλων, η φάση είναι χαρακτηριστική του πώς ο Ιβάνοβιτς χρησιμοποιεί τα τεσσάρια του και γιατί δίνει την μερίδα του λέοντος του χρόνου της θεσης στον Αντώνη Φώτση. Προτιμώντας επιθέσεις που ανοίγουν το γήπεδο και βασίζονται στη γρήγορη κυκλοφορία, ο κοουτς του ΠΑΟ δεν πηγαίνει σε high-low συνεργασίες και σε ποστ παιχνίδι, αλλά ψάχνει το ελευθερο σουτ μετά από έξτρα πάσες. Το παιχνίδι αυτό ταιριάζει γάντι στον πρώην αρχηγό της εθνικής.
Προσέξτε: στα 33 του, ο Φωτσης παίζει 6 λεπτά παραπάνω σε σχέση με την περυσινή αντίστοιχη φάση και σουτάρει με το απίθανο 56% (!!!) στα τρίποντα, το οποίο είναι ποσοστό καριέρας.
Ακόμα, αξίζει να σημειώσουμε πώς μέσω των σκριν επιλογής βρίσκει πεδίο δράσης ο Μπατίστα, και όχι τόσο μέσω ενός καθαρού κεντρικού πικ εν ρολ. Ο Ουρουγουανός ήταν ομολογουμένως πολύ καλός επιθετικά πριν τον τραυματισμό του και βοήθησε τα μέγιστα στις νίκες που έδωσαν στον ΠΑΟ την πρόκριση.
3. Ενας ακόμη τρόπος να αξιοποιηθεί, είναι με ένα απλό flex (σκριν χαμηλά χάρην απλοποίησης), όπως στην παρακάτω αλληλουχία από το παιχνίδι με τη Μπάρτσα στο ΟΑΚΑ. Και εδώ πάλι η επίθεση μπαίνει πολύ νωρίς σε κίνηση.
Προσέξτε πως η επίθεση ξεκινά με κάθετη κίνηση του Σλότερ από το low post προς τα έξω, παρόμοια με εκείνη του Διαμαντίδη που δείξαμε σττην πρώτη περιπτωση.*(2) Ο Αμερικάνος πασάρει εν συνέχεια στον Ουρουγουανό, αφού εκείνος προγουμένως δεχτεί σκριν από τον Παππά. Γρήγορο και απλο.
Τα τρία αυτά παραδείγματα δείχνουν με έναν καλό (αν και όχι πλήρη) τρόπο το πώς λειτουργεί η επίθεση του Παναθηναικού γύρω από τις αρχές της κίνησης και της αλλαγής θέσεων στο μισό γήπεδο. Για να καταστεί απόλυτα αποτελεσματική χρειάζονται δύο πράγματα:
1oν, η ετοιμότητα να πάρουν οι παίκτες το ελεύθερο σουτ, έτσι ωστε η άμυνες να αισθάνονται ανά πάσα στιγμή πως πρέπει να κλείσουν πάνω στους αντιπάλους τους και να δώσουν βοήθειες. Σε αυτό το κομμάτι, οι παίκτες του ΠΑΟ έχουν ομολογουμένως πάει αρκετά καλά, βγάζοντας μάλιστα και επιτυχημενους αιφνιδιασμούς σε δεύτερο χρόνο.
2ον, ένας εξαιρετικός πλέι-μέικερ, που να διαβάζει το παιχνίδι και τις θέσεις. Δεν ξέρω αν θυμάστε ποιους είχε στη διάθεση του ο Ιβάνοβιτς για να τρέξουν την επίθεση της Ταού. Πρόχειρα μου έρχονται δύο ονοματα...
Ο Διαμαντίδης είναι φυσικά τέτοιος, και μάλιστα κατά την ταπεινή μου άποψη κάνει μέχρι στιγμής μια εξαιρετική χρονιά. Εντούτοις, η απουσία του έχει συνοδευτεί από δυσλειτουργίες. Ο τραυματισμός του στην Πόλη σήμανε βιαστικές επιλογές και τελικά ολοκληρωτική επιθετική κατάρρευση, η προσπάθεια να αναπληρωθεί η δημιουργία του από τον Παππά απέναντι στην Μπαρτσελόνα έπεσε στο απόλυτο κενό. Οσο και αν ο χρόνος του αρχηγού έχει μειωθεί, η συμβολή του στα ομαδικά δρώμενα δεν είναι ουτε στο ελάχιστο λιγότερο καθοριστική. Τι θα γίνει άραγε στο τοπ-16 στα λεπτά που δεν αγωνίζεται? Θα μπορέσει ο Νέλσον να αναλάβει έναν αντίστοιχο ρόλο όταν θα βρεθεί εκείνος με τα ηνία της ομάδας?
Δεν μπορώ να το ξέρω. Το σίγουρο είναι πως χωρίς τον 3D στο παρκέ, η πράσινη επίθεση πρέπει να ψαχτεί επάνω και σε διαφορετικά μοντέλα. Η ανάκαμψη στο 2ο δεκάλεπτο πριν δυο μέρες στο ΣΕΦ, καθώς και το μεγάλο σερί απέναντι στη Μπαγερν στο ΟΑΚΑ δείχνουν το δρόμο: αν μη τι άλλο, η ταυτόχρονη παρουσία των Νέλσον και Γκιστ στην ίδια πεντάδα *(3) εγγυάται βελτιωμένες αμυντικές επιδόσεις και δυνατότητα να ανοίξει το γήπεδο.
Τα συμπεράσματα και η θανάσιμη μοναξιά του Βλάντο Γιάνκοβιτς
Συνολικά, και για να επιστρέψουμε σε αυτά που λέγαμε στην αρχή, ο Παναθηναικός έχει καταφέρει να δημιουργήσει ένα αξιόμαχο σύνολο το οποίο δεν παρουσιάζει συνάφεια με τις καλοκαιρινές εξαγγελίες αλλά παίζει το άθλημα με τρόπο ελκυστικότερο από οτι τα προηγούμενα χρόνια. Μπορεί η διετία Πεδουλάκη (και Αλβέρτη) να έδωσε δυο εγχωριους τίτλους, όμως πιστέψτε με, με αυτό το μπάσκετ η ευρωπαική διάκριση θα φαινόταν τα επόμενα χρόνια με το κυάλι. Η φετινή κατευθυνση είναι σαφώς πλησιέστερα στο να επαναφέρει το τριφύλλι στο δρόμο της ευρωπαικής διάκρισης και σε ένα ακόμη final four.
Πλησιέστερα μεν, πολύ μακριά ακόμα δε. Ακόμη και με την προσθήκη του Νέλσον μοιάζει απίθανο αυτός ο Παναθηναικός να διεκδικήσει κάτι παραπάνω από την απλή πρόκριση στον όμιλο που αρχίζει αύριο. Οι μέχρι στιγμής (ασταθείς) επιδόσεις δεν μας προιδεάζουν για τη συνεπή εφαρμογή των όσων ωραίων δείξαμε παραπάνω, ενώ οι ελλείψεις είναι τρανταχτές. Πέραν εκείνης ενός αθλητικού σέντερ με παραπάνω ρόλο από τον Ράιτ (ο Σλότερ θα ήταν υπέροχος), οι πράσινοι παρουσιάζουν στους φιλαθλους τους μια πανευρωπαική πρωτοτυπία: καλύπτουν τη θέση 3 με ένα παίκτη και μπόλικες αλχημείες.
Μάταια ο συμπαθής Βλάντο Γιάνκοβιτς προσπαθούσε στο ΣΕΦ να τα βάλει με τα θηρία. Στην πρώτη του πλήρη χρονιά σε αυτό το επίπεδο, ο Ελληνας φόργουορντ δε γίνεται να σηκώσει μόνος το βάρος μιας θέσης. Οι αντίπαλοι τον σημαδεύουν, βάζουν τους καλύτερους αμυντικούς τους να μαρκάρουν άλλους, τον φορτώνουν ηθελημένα με επιπλέον ευθύνες. Ο ίδιος του είναι βελτιωμένος σε όλα. Πηγαίνει δυνατά στο καλάθι, σουτάρει από την αδύνατη πλευρά, παλευει στα close-out, παίζει με πλάτη, διακρίνεται στην προσωπική άμυνα. Δεν συγκεντρώνει όμως γύρω του τα στοιχεία δύο παικτών, όσων δηλαδή απαιτούνται για να καλύψουν μια θέση στο σύγχρονο μπάσκετ.
Η μοναξιά του μας προξενεί τη συμπάθεια και το ενδιαφέρον.
Υ.Γ. Υπάρχουν πράγματα που το κειμενο σκόπιμα δεν εχει καλύψει για να μεινει συγκεντρωμένο στα κατά Panou βασικα. Προσμένω στα σχόλια και τις παρατηρησεις σας.
Y.Γ. 2. Να πιστωσουμε στον Ιβανοβιτς εναν χρησιμότερο Παππά?
Σημειώσεις.
* (1) Οταν λεω παραλλαγές, εννοώ ενδεχομένως και μια σύνθεση με Μαυροκεφαλίδη και Μπλουμς. Πόσο διαφορετικά θα μπορούσε να αμυνθεί ο ΠΑΟ με τη συνύπαρξη αυτών των δύο?
* (2) Δεν είναι δα και παγκόσμια πρωτοτυπία μια τέτοια κίνηση των γκαρντ. Ο Σπανούλης βγαίνει επίσης ετσι, μόνο που στον Ολυμπιακό πολλές φορές προτιμούν να γίνει μέσω loop, δηλαδή μεσω μια κυκλικής κίνησης χαμηλα, η οποία θα περνάει από περισσότερα σκριν.
* (3) Ακόμα περισσότερο ιντριγκάρει το πως θα συνδυαστούν μαζί Διαμαντίδης και Νέλσον...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου