Ξεκινάει απόψε το τοπ16 με δύο παιχνίδια του πρώτου ομίλου στον οποίο ανήκει ο Παναθηναικός. Οι πράσινοι αντιμετωπίζουν τη Μακάμπι το βράδυ με την ελπίδα να ξεκινήσουν με το δεξί. Ετσι όπως είναι το γκρουπ, μια νίκη απέναντι στους Ισραηλινούς στην πρεμιέρα μπορεί να αποδειχθεί υπερπολυτιμη και θα δωσει αέρα για τη συνέχεια. Ας μην προτρέχουμε όμως και ας ρίξουμε μια ματιά στους αντιπάλους του ΠΑΟ με τη στατιστική βοήθεια του επίσημου σάιτ της ευρωλίγκα. Δυστυχώς, το in-the-game δεν ειναι μαζί μας τη φετινή σεζόν.
Μπαρτσελόνα: Σίγουρα το φαβορί του ομίλου, μια ομάδα με όλη τη σημασία της λέξης. Μπάσκετ αυτοματισμών με άξονες τους Χουέρτας και Τόμιτς, τον Τόμας σε ρόλο Πιτ Μάικλ και πληθώρα επιθετικών συστηματων που εκτελούνται αστραπιαία και με απόλυτο συγχρονισμό. Σατοράνσκι, Χεζόνια και ο βελτιωμένος Αμπρίνες προσθέτουν νέο αίμα και μπόλικη ενέργεια, αλλά η μεγάλη αναβάθμιση είναι ο Τζάστιν Ντόλμαν, η προσφορά του οποίου δεν συγκρίνεται με το φάντασμα του Λόρμπεκ. Οι μπλαουγκράνα έχουν ήδη περάσει στη μετά-Ναβάρο εποχή, με όπλο την ομαδικότητα τους και την ευφυία του Τόμιτς.
Ολα αυτά δε σημαίνουν οτι δεν έχουν τρωτά σημεία. Η άμυνα τους λειτουργεί μεν πολύ καλά με τις αλληλοκαλύψεις και τις βοήθειες, εντούτοις δεν έχουν βρεθεί ακόμη απέναντι σε αντίπαλο που θα στοχεύσει συστηματικά τα πόδια των ψηλών της.
Αυτό το έκανε μόνο η Φενέρ, παίζοντας με ένα σούπερ ελαστικό δίδυμο Βέσελι - Μπιέλιτσα. Ο Ομπράντοβιτς έδωσε για μεγαλο διάστημα τη μπαγκέτα της δημιουργίας στον πολυτάλαντο Σερβο, και τοποθέτησε τον Τσέχο ακριβώς κάτω από το καλάθι να πηδάει δεξιά και αριστερά και να μαζεύει τις μπάλες. Οι Ντόλμαν, Νάχμπαρ και Λάμπε τραβήχτηκαν προς τα έξω, η ρακέτα άδειασε, ο Βέσελι οργίασε.
Οπως και να χει, οι Καταλανοί είναι ένα βήμα μπροστά από τους υπόλοιπους, πήραν τον σκόρερ Τζάκσον και κουβαλάνε μαζί και ένα απίθανο 47-5 στη φάση του τοπ-16 υπό τις οδηγίες του Τσάβι Πασκουάλ.
Στατιστικά: Σκοράρει 86 πόντους, σουτάρει 40% από το τρίποντο, δείγμα καλής κυκλοφορίας. Η άλλη ομάδα που εχει αντιστοιχο ποσοστό, είναι η επίσης "αυτόματη" ΤΣΣΚΑ.
Ρεάλ: Δευτερο τρανταχτό φαβορί, η ομάδα του Λάσο δεν παρουσιάζει την περυσινή υπερηχητική εικόνα, παρόλα αυτά είναι συνολο με μεγάλες αρετές. Την έκρηξη της δεν την έχει καμμία άλλη και μπορεί αν βρει ρυθμό να δημιουργήσει διαφορες στο αψε-σβήσε. Μεγάλο όπλο της παραμένει η τριάδα Γιουλ-Ρούντι-Σερχι και κλειδί στη σετ λειτουργία της ο Γιάννης Μπουρούσης και οι δυνατότητες που δημιουργεί η παρουσία του στην περίμετρο.
Σίγουρα η φυγή του Μίροτιτς της έχει κοστίσει. Ο Μαυροβούνιος είχε ρεπερτόριο ολόκληρης ορχήστρας και χωρίς αυτόν οι συνεργασίες του Ρουντι μακριά από τη μπάλα έχουν κατά ένα ποσοστό μειωθεί. Ο Μασιούλις, ο Νοτσιόνι και ο Ρίβερς δεν έχουν βρει ακριβώς ρόλο και ρυθμό, ο συνωστισμός και τα σχήματα στους ψηλούς δεν έχουν ξεκαθαρίσει. Δεν είναι λοιπόν έκπληξη η άνοδος στον αφρό του Φελίπε Ρέγες. Η πολύπειρη αυτή κουφάλα είναι πανταχού παρών, κερδίζει τα ριμπάουντ με εκπληκτικό ρυθμό και σκοράρει τους περισσότερους πόντους εδώ και 5 χρόνια.
Η φετινή Ρεάλ δεν είναι τόσο δαντελένια. Κρατήστε όμως αυτό: μπορεί να αποδειχθεί πιο σκληροτράχηλη, αν ενσωματώσει καλύτερα τα στοιχεία των νέων παικτών της.
Στατιστικά: Eπίθεση των 87 πόντων, 1η στην αναλογία ασίστ/λαθών, 2η στις ασίστ (γρηγορο transition γαρ).
Μακάμπι: Πάντα υπολογίσιμη, πάντα ξεχωριστή. Τα παιχνίδια της δύσκολα τα βαριέται κανείς αφού διαχρονικα βρίθουν αυτοσχεδιασμών και εμπνεύσεων. Το ίδιο συμβαίνει και φέτος, δυστυχώς λιγότερο δομημένα από πέρυσι. Πολλές φορές, αντι για γρηγορο παιχνίδι, βλέπουμε μπάσκετ παιδικής χαράς και υπεύθυνος για αυτό δεν είναι ακριβώς ο προπονητής. Υπάρχουν στιγμές που απορεί κανείς με το τι έχει στο μυαλό του ο θεαματικότατος Πάργκο ή με ποιο τρόπο εκτιμα τις δυνατότητες του ο Χέινς.
Δεν είναι φυσικά να την υποτιμά κανείς για αυτούς τους λόγους. Στις τάξεις της υπάρχει ένας εκπληκτικός πασπαρτού (Σμιθ), ένα εκρηκτικό στο transition και στην άμυνα τεσσάρι (Ραντλ) και δυο σοβαροί σέντερ που συμπληρώνουν ο ένας τον άλλον.
Σε σχέση με πέρυσι, το παιχνίδι της έχει λιγότερη ποικιλία αφού ο Πάργκο σουτάρει άσχημα και ο Μπλου δεν μένει πια εδω. Οσα παιχνίδια της είδα ομολογώ οτι δεν μου άρεσαν, παρόλα αυτά ο Παναθηναικός θα χρειαστεί να προσπαθήσει πολύ στην προσωπική άμυνα για να αναχαιτίσει τους αυτοσχεδιασμούς και τον γρήγορο ρυθμό. Οι επιστροφές των πράσινων θα είναι κλειδί στα μεταξύ τους παιχνίδια.
Να δούμε και τον νεοφερμένο από το NBDL Joe Alexander, 28, 2,03. Για power forward τον πήρανε. Η πρόβλεψη μου για θέση είναι από 3-6, δεν ξέρω τι να υποθέσω.
Στατιστικά: Aμυνα ομάδας που δεν πάει για πρωταθλητισμό (78,3), η χειρότερη από τις 16 στο επιθετικό ριμπάουντ με 8,7 (λογικό, αφού πολλές φορές τα σουτ δε βγαινουν μέσα από τη ροή της επίθεσης)
Ερυθρός Αστέρας: Μια σοβαρότατη ομάδα, η οποία εκμεταλλεύεται στο έπακρο τις δυνατότητες του ρόστερ της. Ολόκληρο άρθρο γράψαμε για τους θαυμασιους Σερβους πριν μία εβδομάδα, συνεπώς δεν θα επαναλάβουμε τα ίδια και τα ίδια.
Ο Αστέρας είναι από τις 2-3 ομάδες που ανυπομονώ να δω περισσότερο και αυτό γιατί εχω την περιέργεια: Θα συνεχίσει ο Μαριάνοβιτς στο ίδιο τέμπο? Πόσο ακόμα θα εξελιχθεί ο Μίτροβιτς μέσα στη χρονιά? Ποια θα ειναι η απάντηση του Παναθηναικού σε ένα τόσο στοχευμένο στο ποστ παιχνίδι και απέναντι στη μακράν καλύτερη ομάδα στα ριμπάουντ στη διοργάνωση?
Στατιστικά: Κακό ποσοστό στα τρίποντα με 30,7% σε λίγες προσπάθειες (19,9) , 1η θέση στα ριμπάουντ στην ευρωλιγκα με 42,5 και 12,8 επιθετικά - 2η θέση. Μπορεί να κάνει την έκπληξη και να βρεθεί στους 8.
Γαλατάσαραι : Tα κουρέλια τραγουδάνε ακόμα και έχουν και νέο μέλος, τον 27άχρονο κοντό Τζάστιν Κάρτερ με εμπειρία χρόνων στο τουρκικό πρωτάθλημα. Ηταν λογική μια τέτοια κίνηση, αφού το στοίχημα Σμιθ δεν βγήκε, και η περιφέρεια έφτασε να στηρίζεται όλη στα χέρια του ηρωικού Αρόγιο. Δεν γινόταν να πάει μπροστά ετσι.
Στο τοπ-16 θα προσπαθήσει για το καλυτερο, και πιστεύω θα παρουσιαστεί βελτιωμένη, παρά την απώλεια του Αλντεμίρ μεσούσης της πρώτης φάσης. Βασικό της ατού οι επιθέσεις από τον άξονα με τον Αρόγιο και το μοίρασμα της μπάλας σε ακροβολισμενους εκτελεστές, από τους οποίους ξεχωρίζει ο Ζόραν Ερτσεγκ, στην καλύτερη μέχρι στιγμής χρονιά της καριέρας του. Πολύ σημαντικός ο ρόλος του Γκονλούμ , ο οποίος παίζει παντού γύρω από το καλάθι και προσπαθεί για όλους.
Η άμυνα της παρουσίασε στην πρώτη φάση ένα σωρό ανωμαλίες, κατάσταση που ο Αταμαν λογικά περιμένει να βελτιωθεί με τον εγκλιματισμό του αθλητικότατου σέντερ Πάτρικ Γιάνγκ. Ο 22άχρονος από το πανεπιστημιο της Φλόριντα κόπηκε από τους Πέλικανς και ήρθε στα μέρη μας. Θα τον παρακολουθούμε από κοντά, γιατί έχω την εντυπωση πως πρόκειται για μεγάλο λαχείο.
4η - 6η τη βλεπω, πιθανότερο να μην περάσει.
Στατιστικά: Δεχεται 81,8 πόντους και μπαινει στο τοπ-16 δευτερη από το τέλος σε αυτό τον τομέα.
Αλμπα Βερολίνου: Από τις ομάδες που μας έχουν εκπληξει, αν και τελικά τίποτα δεν είναι τυχαίο. Η προσεκτικότατη στελέχωση έχει αποφέρει εξαιρετικά αποτελέσματα.
Μεγαλύτερο λαβράκι όλων, ο combo forward-center Τζαμέλ Μακλίν, ο οποίος κάνει πάταγο με τις ικανότητες του στο παιχνίδι από έξω προς τα μέσα και στο γρήγορο transition. Μπορεί να μη σουτάρει μακρύτερα από τα 3 μέτρα, αλλά το ρεπερτόριο κινήσεων του είναι μεγάλο και του επιτρέπει να δημιουργεί ευκαιρίες για τους συμπαίκτες του. Λόγω αυτού, ο Ομπράντοβιτς βασίζεται πολύ στις συνεργασίες των ψηλών του, οι οποίες έχουν πάει περίφημα, και ας γίνεται μια αναπόφευκτη θυσία στις αποστάσεις. Ο Μακλίν είναι ο ρούκι της σεζόν και έχει στο πλάι του έναν επίσης αξιοπρόσκετο νεοφερμένο, τον Γερμανό σουτέρ εξ Αμερικής Τζίφει.
Η Αλμπα είναι φυσικά μια ομάδα με μειονεκτήματα. Οταν τα παιχνίδια πάνε κοντά στο σκορ, η δομή πηγαίνει στην άκρη χάρην του αυτοσχεδιασμού από κοντούς αμφιβόλου ποιότητας. Καλύτερος αυτών ο γυρολόγος Αλεξ Ρενφρο, ένας πλέι-μέικερ που το αίμα του βράζει πολύ λιγότερο από τον μέσο Αμερικάνο PG των ευρωπαικών ομάδων.
5η - 7η τη βλέπω, αλλά δεν θα πέσει αμαχητί.
Στατιστικά: Βάζει τα λιγότερα τρίποντα από καθε άλλη ομάδα, μόλις 6 ανά αγώνα. Τι σας έλεγα για τις συνεργασίες κοντα στο καλαθι? Αυτές φέρνουν και τις 18,1 ασιστ.
Ζαλγκίρις: Η παρουσία της είναι εν μέρει μια μικρή απογοητευση, η Ούνιξ του Πασούτιν ήταν καλύτερη. Ας όψεται η κακή πρωτη βερσιον του Πεδουλάκη και ο ρυθμιστής Ντούσαν Ιβκοβιτς. Οι Λιθουανοί, παρότι ξεκίνησαν αναπάντεχα καλά και σκόρπισαν ελπίδες για ενα ελκυστικό μείγμα ενθουσιασμού, ενέργειας και συστηματικού ποστ παιχνιδιού, εν συνεχεία διέψευσαν τις καλές (μου) προσδοκίες.
Μπάσκετ μη συμβατό με τη σχολή τους, χαμηλός δείκτης δημιουργίας, πολλή πλάτη και μηδαμινή επιθετική παραγωγή. Μια ήττα από τη Σάσαρι θα έμοιαζε με θεία δίκη, αλλά εκεί μέτρησε ο πραγματικά ποιοτικός Αντερσον και μια παιδαριώδης τελευταία ιταλική άμυνα. Πόσο Ουλάνοβας μπορεί να αντέξει κανείς τελικά?
Να δουμε και αυτό τον νέο κοντό Τσέρι, που όμως δε μου γεμίζει το μάτι. Ειλικρινά, δεν περιμένω πολλά από τη Ζαλγκίρις, εκτός από κάποιες νίκες που θα στοιχίσουν σε αντιπάλους περισσότερα από τα οφέλη που θα αποκομίσει η ίδια. Αν αναγκαστώ σε κωλοτούμπα, τι να γίνει, θα την κάμω...
Στατιστικά: Σκοράρει κατά μ.ο. μόλις 71,4 πόντους με 45% στα σουτ. Τι άλλο? Α, κανει και τα περισσότερα φάουλ από όλους. Σίγουρα ειναι Λιθουανοί αυτοί?
Τι μπορεί να κάνει ο Παναθηναικός σε αυτό τον όμιλο?
Οι δύο πρώτες θέσεις δεν μπαίνουν στη συζήτηση. Από εκεί και πέρα, υπάρχουν ομάδες που βράζουν στο ίδιο καζάνι. Ας δούμε το κάθε παιχνίδι στην ώρα του.
Μπαρτσελόνα: Σίγουρα το φαβορί του ομίλου, μια ομάδα με όλη τη σημασία της λέξης. Μπάσκετ αυτοματισμών με άξονες τους Χουέρτας και Τόμιτς, τον Τόμας σε ρόλο Πιτ Μάικλ και πληθώρα επιθετικών συστηματων που εκτελούνται αστραπιαία και με απόλυτο συγχρονισμό. Σατοράνσκι, Χεζόνια και ο βελτιωμένος Αμπρίνες προσθέτουν νέο αίμα και μπόλικη ενέργεια, αλλά η μεγάλη αναβάθμιση είναι ο Τζάστιν Ντόλμαν, η προσφορά του οποίου δεν συγκρίνεται με το φάντασμα του Λόρμπεκ. Οι μπλαουγκράνα έχουν ήδη περάσει στη μετά-Ναβάρο εποχή, με όπλο την ομαδικότητα τους και την ευφυία του Τόμιτς.
Ολα αυτά δε σημαίνουν οτι δεν έχουν τρωτά σημεία. Η άμυνα τους λειτουργεί μεν πολύ καλά με τις αλληλοκαλύψεις και τις βοήθειες, εντούτοις δεν έχουν βρεθεί ακόμη απέναντι σε αντίπαλο που θα στοχεύσει συστηματικά τα πόδια των ψηλών της.
Αυτό το έκανε μόνο η Φενέρ, παίζοντας με ένα σούπερ ελαστικό δίδυμο Βέσελι - Μπιέλιτσα. Ο Ομπράντοβιτς έδωσε για μεγαλο διάστημα τη μπαγκέτα της δημιουργίας στον πολυτάλαντο Σερβο, και τοποθέτησε τον Τσέχο ακριβώς κάτω από το καλάθι να πηδάει δεξιά και αριστερά και να μαζεύει τις μπάλες. Οι Ντόλμαν, Νάχμπαρ και Λάμπε τραβήχτηκαν προς τα έξω, η ρακέτα άδειασε, ο Βέσελι οργίασε.
Οπως και να χει, οι Καταλανοί είναι ένα βήμα μπροστά από τους υπόλοιπους, πήραν τον σκόρερ Τζάκσον και κουβαλάνε μαζί και ένα απίθανο 47-5 στη φάση του τοπ-16 υπό τις οδηγίες του Τσάβι Πασκουάλ.
Στατιστικά: Σκοράρει 86 πόντους, σουτάρει 40% από το τρίποντο, δείγμα καλής κυκλοφορίας. Η άλλη ομάδα που εχει αντιστοιχο ποσοστό, είναι η επίσης "αυτόματη" ΤΣΣΚΑ.
Ρεάλ: Δευτερο τρανταχτό φαβορί, η ομάδα του Λάσο δεν παρουσιάζει την περυσινή υπερηχητική εικόνα, παρόλα αυτά είναι συνολο με μεγάλες αρετές. Την έκρηξη της δεν την έχει καμμία άλλη και μπορεί αν βρει ρυθμό να δημιουργήσει διαφορες στο αψε-σβήσε. Μεγάλο όπλο της παραμένει η τριάδα Γιουλ-Ρούντι-Σερχι και κλειδί στη σετ λειτουργία της ο Γιάννης Μπουρούσης και οι δυνατότητες που δημιουργεί η παρουσία του στην περίμετρο.
Σίγουρα η φυγή του Μίροτιτς της έχει κοστίσει. Ο Μαυροβούνιος είχε ρεπερτόριο ολόκληρης ορχήστρας και χωρίς αυτόν οι συνεργασίες του Ρουντι μακριά από τη μπάλα έχουν κατά ένα ποσοστό μειωθεί. Ο Μασιούλις, ο Νοτσιόνι και ο Ρίβερς δεν έχουν βρει ακριβώς ρόλο και ρυθμό, ο συνωστισμός και τα σχήματα στους ψηλούς δεν έχουν ξεκαθαρίσει. Δεν είναι λοιπόν έκπληξη η άνοδος στον αφρό του Φελίπε Ρέγες. Η πολύπειρη αυτή κουφάλα είναι πανταχού παρών, κερδίζει τα ριμπάουντ με εκπληκτικό ρυθμό και σκοράρει τους περισσότερους πόντους εδώ και 5 χρόνια.
Η φετινή Ρεάλ δεν είναι τόσο δαντελένια. Κρατήστε όμως αυτό: μπορεί να αποδειχθεί πιο σκληροτράχηλη, αν ενσωματώσει καλύτερα τα στοιχεία των νέων παικτών της.
Στατιστικά: Eπίθεση των 87 πόντων, 1η στην αναλογία ασίστ/λαθών, 2η στις ασίστ (γρηγορο transition γαρ).
Μακάμπι: Πάντα υπολογίσιμη, πάντα ξεχωριστή. Τα παιχνίδια της δύσκολα τα βαριέται κανείς αφού διαχρονικα βρίθουν αυτοσχεδιασμών και εμπνεύσεων. Το ίδιο συμβαίνει και φέτος, δυστυχώς λιγότερο δομημένα από πέρυσι. Πολλές φορές, αντι για γρηγορο παιχνίδι, βλέπουμε μπάσκετ παιδικής χαράς και υπεύθυνος για αυτό δεν είναι ακριβώς ο προπονητής. Υπάρχουν στιγμές που απορεί κανείς με το τι έχει στο μυαλό του ο θεαματικότατος Πάργκο ή με ποιο τρόπο εκτιμα τις δυνατότητες του ο Χέινς.
Δεν είναι φυσικά να την υποτιμά κανείς για αυτούς τους λόγους. Στις τάξεις της υπάρχει ένας εκπληκτικός πασπαρτού (Σμιθ), ένα εκρηκτικό στο transition και στην άμυνα τεσσάρι (Ραντλ) και δυο σοβαροί σέντερ που συμπληρώνουν ο ένας τον άλλον.
Σε σχέση με πέρυσι, το παιχνίδι της έχει λιγότερη ποικιλία αφού ο Πάργκο σουτάρει άσχημα και ο Μπλου δεν μένει πια εδω. Οσα παιχνίδια της είδα ομολογώ οτι δεν μου άρεσαν, παρόλα αυτά ο Παναθηναικός θα χρειαστεί να προσπαθήσει πολύ στην προσωπική άμυνα για να αναχαιτίσει τους αυτοσχεδιασμούς και τον γρήγορο ρυθμό. Οι επιστροφές των πράσινων θα είναι κλειδί στα μεταξύ τους παιχνίδια.
Να δούμε και τον νεοφερμένο από το NBDL Joe Alexander, 28, 2,03. Για power forward τον πήρανε. Η πρόβλεψη μου για θέση είναι από 3-6, δεν ξέρω τι να υποθέσω.
Στατιστικά: Aμυνα ομάδας που δεν πάει για πρωταθλητισμό (78,3), η χειρότερη από τις 16 στο επιθετικό ριμπάουντ με 8,7 (λογικό, αφού πολλές φορές τα σουτ δε βγαινουν μέσα από τη ροή της επίθεσης)
Ερυθρός Αστέρας: Μια σοβαρότατη ομάδα, η οποία εκμεταλλεύεται στο έπακρο τις δυνατότητες του ρόστερ της. Ολόκληρο άρθρο γράψαμε για τους θαυμασιους Σερβους πριν μία εβδομάδα, συνεπώς δεν θα επαναλάβουμε τα ίδια και τα ίδια.
Ο Αστέρας είναι από τις 2-3 ομάδες που ανυπομονώ να δω περισσότερο και αυτό γιατί εχω την περιέργεια: Θα συνεχίσει ο Μαριάνοβιτς στο ίδιο τέμπο? Πόσο ακόμα θα εξελιχθεί ο Μίτροβιτς μέσα στη χρονιά? Ποια θα ειναι η απάντηση του Παναθηναικού σε ένα τόσο στοχευμένο στο ποστ παιχνίδι και απέναντι στη μακράν καλύτερη ομάδα στα ριμπάουντ στη διοργάνωση?
Στατιστικά: Κακό ποσοστό στα τρίποντα με 30,7% σε λίγες προσπάθειες (19,9) , 1η θέση στα ριμπάουντ στην ευρωλιγκα με 42,5 και 12,8 επιθετικά - 2η θέση. Μπορεί να κάνει την έκπληξη και να βρεθεί στους 8.
Γαλατάσαραι : Tα κουρέλια τραγουδάνε ακόμα και έχουν και νέο μέλος, τον 27άχρονο κοντό Τζάστιν Κάρτερ με εμπειρία χρόνων στο τουρκικό πρωτάθλημα. Ηταν λογική μια τέτοια κίνηση, αφού το στοίχημα Σμιθ δεν βγήκε, και η περιφέρεια έφτασε να στηρίζεται όλη στα χέρια του ηρωικού Αρόγιο. Δεν γινόταν να πάει μπροστά ετσι.
Στο τοπ-16 θα προσπαθήσει για το καλυτερο, και πιστεύω θα παρουσιαστεί βελτιωμένη, παρά την απώλεια του Αλντεμίρ μεσούσης της πρώτης φάσης. Βασικό της ατού οι επιθέσεις από τον άξονα με τον Αρόγιο και το μοίρασμα της μπάλας σε ακροβολισμενους εκτελεστές, από τους οποίους ξεχωρίζει ο Ζόραν Ερτσεγκ, στην καλύτερη μέχρι στιγμής χρονιά της καριέρας του. Πολύ σημαντικός ο ρόλος του Γκονλούμ , ο οποίος παίζει παντού γύρω από το καλάθι και προσπαθεί για όλους.
Η άμυνα της παρουσίασε στην πρώτη φάση ένα σωρό ανωμαλίες, κατάσταση που ο Αταμαν λογικά περιμένει να βελτιωθεί με τον εγκλιματισμό του αθλητικότατου σέντερ Πάτρικ Γιάνγκ. Ο 22άχρονος από το πανεπιστημιο της Φλόριντα κόπηκε από τους Πέλικανς και ήρθε στα μέρη μας. Θα τον παρακολουθούμε από κοντά, γιατί έχω την εντυπωση πως πρόκειται για μεγάλο λαχείο.
4η - 6η τη βλεπω, πιθανότερο να μην περάσει.
Στατιστικά: Δεχεται 81,8 πόντους και μπαινει στο τοπ-16 δευτερη από το τέλος σε αυτό τον τομέα.
Αλμπα Βερολίνου: Από τις ομάδες που μας έχουν εκπληξει, αν και τελικά τίποτα δεν είναι τυχαίο. Η προσεκτικότατη στελέχωση έχει αποφέρει εξαιρετικά αποτελέσματα.
Μεγαλύτερο λαβράκι όλων, ο combo forward-center Τζαμέλ Μακλίν, ο οποίος κάνει πάταγο με τις ικανότητες του στο παιχνίδι από έξω προς τα μέσα και στο γρήγορο transition. Μπορεί να μη σουτάρει μακρύτερα από τα 3 μέτρα, αλλά το ρεπερτόριο κινήσεων του είναι μεγάλο και του επιτρέπει να δημιουργεί ευκαιρίες για τους συμπαίκτες του. Λόγω αυτού, ο Ομπράντοβιτς βασίζεται πολύ στις συνεργασίες των ψηλών του, οι οποίες έχουν πάει περίφημα, και ας γίνεται μια αναπόφευκτη θυσία στις αποστάσεις. Ο Μακλίν είναι ο ρούκι της σεζόν και έχει στο πλάι του έναν επίσης αξιοπρόσκετο νεοφερμένο, τον Γερμανό σουτέρ εξ Αμερικής Τζίφει.
Η Αλμπα είναι φυσικά μια ομάδα με μειονεκτήματα. Οταν τα παιχνίδια πάνε κοντά στο σκορ, η δομή πηγαίνει στην άκρη χάρην του αυτοσχεδιασμού από κοντούς αμφιβόλου ποιότητας. Καλύτερος αυτών ο γυρολόγος Αλεξ Ρενφρο, ένας πλέι-μέικερ που το αίμα του βράζει πολύ λιγότερο από τον μέσο Αμερικάνο PG των ευρωπαικών ομάδων.
5η - 7η τη βλέπω, αλλά δεν θα πέσει αμαχητί.
Στατιστικά: Βάζει τα λιγότερα τρίποντα από καθε άλλη ομάδα, μόλις 6 ανά αγώνα. Τι σας έλεγα για τις συνεργασίες κοντα στο καλαθι? Αυτές φέρνουν και τις 18,1 ασιστ.
Ζαλγκίρις: Η παρουσία της είναι εν μέρει μια μικρή απογοητευση, η Ούνιξ του Πασούτιν ήταν καλύτερη. Ας όψεται η κακή πρωτη βερσιον του Πεδουλάκη και ο ρυθμιστής Ντούσαν Ιβκοβιτς. Οι Λιθουανοί, παρότι ξεκίνησαν αναπάντεχα καλά και σκόρπισαν ελπίδες για ενα ελκυστικό μείγμα ενθουσιασμού, ενέργειας και συστηματικού ποστ παιχνιδιού, εν συνεχεία διέψευσαν τις καλές (μου) προσδοκίες.
Μπάσκετ μη συμβατό με τη σχολή τους, χαμηλός δείκτης δημιουργίας, πολλή πλάτη και μηδαμινή επιθετική παραγωγή. Μια ήττα από τη Σάσαρι θα έμοιαζε με θεία δίκη, αλλά εκεί μέτρησε ο πραγματικά ποιοτικός Αντερσον και μια παιδαριώδης τελευταία ιταλική άμυνα. Πόσο Ουλάνοβας μπορεί να αντέξει κανείς τελικά?
Να δουμε και αυτό τον νέο κοντό Τσέρι, που όμως δε μου γεμίζει το μάτι. Ειλικρινά, δεν περιμένω πολλά από τη Ζαλγκίρις, εκτός από κάποιες νίκες που θα στοιχίσουν σε αντιπάλους περισσότερα από τα οφέλη που θα αποκομίσει η ίδια. Αν αναγκαστώ σε κωλοτούμπα, τι να γίνει, θα την κάμω...
Στατιστικά: Σκοράρει κατά μ.ο. μόλις 71,4 πόντους με 45% στα σουτ. Τι άλλο? Α, κανει και τα περισσότερα φάουλ από όλους. Σίγουρα ειναι Λιθουανοί αυτοί?
Τι μπορεί να κάνει ο Παναθηναικός σε αυτό τον όμιλο?
Οι δύο πρώτες θέσεις δεν μπαίνουν στη συζήτηση. Από εκεί και πέρα, υπάρχουν ομάδες που βράζουν στο ίδιο καζάνι. Ας δούμε το κάθε παιχνίδι στην ώρα του.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου