Do the Right Thing

 Ας ειμαστε ειλικρινείς. Ο Ολυμπιακός δεν παίζει καλό μπάσκετ, τουλάχιστον αυτό τον καιρό. Πέρα από την εκπληκτική ατμόσφαιρα που οι οπαδοί του δημιούργησαν προχθές στο ΣΕΦ, δεν υπήρχαν και πολλοί λόγοι να ευχαριστηθεί κανείς το παιχνίδι. Αντε πες να ήταν και ο Σλούκας. Η έλευση Σφαιρόπουλου έβαλε μια τάξη και έδωσε μια κατευθυνση, παρόλα αυτά η ομάδα δεν έχει ακόμα βγάλει στο παρκέ κατι ελκυστικό.

Οφείλουμε όλοι να περιμένουμε το τοπ-16, αλλά το σίγουρο είναι πως ο Ολυμπιακός πρέπει να ανεβάσει μία ταχύητα. Η περιφερειακή πίεση δημιουργεί προβλήματα στους αντιπάλους, όμως το γρήγορο transition συμβαίνει σπάνια και οι ρυθμοί κρατιούνται σχετικά χαμηλά. Το κεντρικό πικ εν ρολ αποτελεί το βασικό άρμα μάχης και προχθές παρατήρησα μια υπερβολή στην επιμονή του, χωρίς μάλιστα να υπάρχει ιδιαίτερη κίνηση από τους υπόλοιπους τρεις της πεντάδας. 
Οπως και να έχει, οι αιφνιδιασμοί του Ολυμπιακού είναι αυτή τη στιγμή ένα από τα βασικά ζητούμενα, καθώς δεν αξιοποιείται η ταχύτητα πολλών παικτών. Για να γίνει κάτι τέτοιο χρειάζεται φυσικά και η εξασφάλιση του αμυντικού ριμπάουντ. Και παρότι οι ερυθρόλευκοι εμφανίζονται λίγο πάνω από το μ.ο. της διοργάνωσης σε αυτό τον τομέα, δεν μπορεί κανείς να παραβλέψει πως στα τρία τελευταία του παιχνίδια έχουν ηττηθεί με σημαντική διαφορά. 

Ενας λόγος για αυτό είναι προφανώς η αμυντική τακτική, με τους ψηλούς να βγαίνουν πολύ συχνά στη βοήθεια στα περιφερειακά σκριν και να αργούν να γυρισουν στο αμυντικό ριμπάουντ. Η τακτική αυτή δοκιμάζεται πάρα πολύ από τον Σφαιρόπουλο, ο οποίος έχει ακολουθήσει διαφορετικό μονοπάτι από τον προκάτοχο του και προς το παρόν το ακολουθεί πιστά. Το ερώτημα είναι κατά πόσον θα μπορέσει η ομάδα να παρεκκλίνει από αυτό όταν παραστεί ανάγκη, να αποκτήσει δηλαδή αμυντική τακτική εξπυνάδα και προσαρμοστικότητα. Το καλό είναι πως οι Ντάρντεν και Λαφαγέτ προσφέρουν μέχρι στιγμής ο,τι έχει ζητηθεί από εκείνους σε αυτό τον τομέα και πως ο Πέτγουει παρουσιάζεται βελτιωμένος και συνεπής στα close-out.

Η έλευση του Πρίντεζη και η επαναφορά του Λοτζέσκι στα προ-τραυματισμού στάνταρ θα λύσουν προβλήματα, ειδικά σε ο,τι αφορά την επιθετική εκτέλεση. Ο πρώτος μπορεί να ξεκινήσει φάσεις από χαμηλά, ο δεύτερος αποτελεί πιθανώς την πιο αξιόπιστη επιλογή του Ολυμπιακού στο transition, καθώς και καλά πατήματα έχει, και φυσικά εξαιρετικό σουτ. Αυτονόητα και χιλιοειπωμένα. Με αυτούς τους δύο στη σύνθεση, οι ερυθρόλευκοι δεν θα έχουν άλλη επιλογή. Θα πρέπει πλέον ν να γίνουν δηλαδή μία από τις 4-6 καλύτερες ομάδες της διοργάνωσης, να κάνουν δηλαδή το σωστό. 

Οπως άλλωστε το έκανε ο Σπαικ Λι.  

Η παρουσία του στο Μιλάνο δεν πέρασε απαρατήρητη από τα ελληνικά αθλητικά σάιτ, συνεπώς ας μην επαναλάβουμε τα περί φιλάθλου των Νικς, ο οποίος σκηνοθετεί ένα αφιέρωμα στην τριγωνική επίθεση. Ο Σπάικ Λι είναι άλλωστε κάτι πολύ παραπάνω.

Δεικτικός όσο ένας Κεν Λοουτς αλλά και εικονολάτρης, ο Λι έγινε περισσότερο γνωστός στο δικό μας κοινό από την καλή περιπέτεια Inside Man και τις πολιτικές αλλά αδιάφορες Malcolm X και 25η Ωρα. Το αληθινό του αριστούργημα είναι άλλο. Το Do The Right Thing του 1989, αποτελεί μια σπουδή επάνω στην κλιμάκωση της βίας στις Αφροαμερικανικές και μεταναστευτικές κοινότητες της Αμερικής.

Η ταινία παρακολουθεί φαινομενικά καθημερινα γεγονότα σε μια συνοικία του Μπρούκλιν, μέχρι που κάποιες μικρές παρεξηγήσεις μεταξύ των κατοίκων οδηγούν σε μια απότομη κλιμάκωση της έντασης μεταξύ τους. Η βία δεν αργεί να εμφανιστεί, όπως και οι συγκρούσεις μεταξύ της γειτονιάς, της αστυνομίας και της πυροσβεστικής.

Υπό τους ήχους του μυθικού  "Fight The Power" των Public Enemy και μέσα από μια πολύχρωμη, όσο και εκρηκτική mis en scene που αποθεώθηκε από ένα σωρό κριτικούς, ο Λι πλάθει ένα κόσμο γεμάτο αντιφάσεις. Εφιαλτικός όσο και πολύχρωμος, ο κόσμος αυτός αντιπαραβάλει δυο θεμελιώδεις θεωρήσεις απέναντι στη βία, όπως αυτές εκφράστηκαν από τους δύο σημαντικότερους μαύρους αντιστασιακούς της εποχής: την επαναστατική "μη βία" του Μάρτιν Λούθερ Κινγκ και την "ευφυή βία" του Μαλκολμ Χ και των Μαυρων Πανθήρων με τους οποίους είχε στενές ιδεολοφικές σχέσεις. Οι χαρακτήρες του Do The Right Thing ακροβατούν συνεχώς ανάμεσα στη διαχωριστικές γραμμές που χάραξαν οι πιο επιφανείς ηγέτες τους.

Είναι λογικό. Μια κοινωνία που έχει αποφασίσει να αντισταθεί αντιμετωπίζει τέτοιου είδους διλήμματα. Μια άλλη, πιθανώς όχι. 

Καλήμερα και καλή Κυριακή αγαπητοί φίλοι.