Ο πάγκος της Μακάμπι είναι πολύ ιδεολογικά και επιτελεστικά πολύ μπροστά: θυμίζει κολεκτίβα και έχει λανσάρει ένα συνελευσιακό μικρομοντέλο . Η άκρη του παρκέ των Ισραηλινών είναι ένας διαρκής χώρος φιλοσοφικής αναρώτησης και στοχασμού, ριξικέλευθων ιδεών και ανατρεπτικών αποφάσεων. Εκεί που το άτομο υποτάσσεται στο σύνολο. Η χθεσινές δίωρες διεργασίες των συμμετεχόντων έβγαλαν και απόφαση: οριακή νίκη επί της Μπαρτσελόνα με κόψιμο του Σμιθ στον Λάμπε στα τελευταια δεύτερα.
Η Μακάμπι τα κατάφερε με τη συμμετοχή των παντων. Ο Μισράχι κατεβαινε στον πάγκο για να πει μια άποψη, ο Βουισιτς με τον Γκερσον επεξεργάζονταν δεδομένα και τα συζητούσαν, ο τελευταίος τα μετέφερε στα τάιμ αουτ στο αυτί του - πρώτου μεταξύ απολύτως ίσων - Γκάι Γκούντες. Ταυτόχρονα ο φυσικός (αλλά επ'ουδενί εκλεγμένος) αρχηγός του αγωνιστικού χώρου μετέφερε τη δική του οπτική στους συμπαίκτες του, διακόπτωντας ως οφείλει τη ροή του λόγου του προπονητή: "we got to have fucking patience, we got to win this fucking game". Από την ώρα που ο Πάργκο σχεδίασε το δρόμο της νικης, οι Ισραηλινοί απώλεσαν συνοπτικά μια διαφορά δέκα πόντων και κόντεψαν να γίνουν αρνητικοί πρωταγωνιστές σε μια ανατροπή για όσκαρ. Ο πλέι-μέικερ τους ηγήθηκε μοναδικά αυτής της προσπάθειας.
Πόσο μακριά μπορούν να φτάσει η ομάδα του λαού ακολουθώντας αυτό το μοντέλο διαχείρισης? Αν κρίνουμε από χθες βραδυ, ίσως κάμποσο. Στην τελική, δεν κέρδισαν όποιον κι όποιον, αλλά την ομάδα-μηχανή του πρώτου γύρου, την Μπαρτσελόνα του Τσάβι Πασκουάλ. Και αυτό διότι, παρα τα όσα ωραία συμβαίνουν στον πάγκο τους, διέθεταν δυο πράγματα: πλάνο και μεγάλα σουτ.
Το πρώτο υπαγόρευε την συνεπή μεταφορά του παιχνιδιού κοντά στο καλάθι και εφ'όσον εκεί δεν υπήρχε αποτέλεσμα, την άμεση προώθηση της στην περιφερεια. Κοινωνοί αυτού του παιχνιδιού υπήρξαν τρεις βασικοί παίκτες: o Σοφοκλής Σχορτσιανίτης, ο Τζέρεμι Πάργκο και ο Ντέβιν Σμιθ. Οι δύο πρωτοι αποτέλεσαν συνεχή απειλή στη ρακέτα και μάζευαν πάνω τους τη μισή Μπαρτσελόνα, ο τρίτος εκτελούσε με φαρμακερά σουτ όταν τα split-out λειτουργούσαν καλά και η κυκλοφορία γινόταν γρήγορη.
Σε μία ακόμη ήττα της, η Μπαρτσελόνα έχασε τη μάχη στο αμυντικό post παιχνίδι, απέναντι μάλιστα σε μια ομάδα που δεν αναγκάζει τον αντίπαλο σε σύνθετες περιστροφές. Αν πάντως ήμουν ο Πασκουάλ, θα ανησυχούσα λιγότερο για αυτό και περισσότερο για την απώλεια της επιθετικής αποτελεσματικότητας. Στην τελική, δεν είναι άσχημη επίδοση οι 70 πόντοι παθητικό μέσα στο Γιαντ Ελιαου. Οι 68 ενεργητικό όμως είναι και παραείναι. Πού έχει πάει άραγε τελευταία η αυτοματοποιημένη παραγωγή των Καταλανών? Είναι δυνατόν να την πήρε σπιτι του ο Ναβάρο?
Μάλλον όχι: Το πρόβλημα ξεκινά μεν από την απουσία του κλειδιού Ολεσον αλλά μοιραια όλα καταλήγουν στην αέναως προβληματική θέση 4. Ο Ντόλμαν συνιστά μια γερή ποιοτική αναβάθμιση, παρόλα αυτά όταν είναι εκτός φόρμας, η κυκλοφορία της μπάλας μπλοκάρει. Νάχμπαρ και Λάμπε κάθε άλλο παρά συμβάλλουν σε αυτή, με τον δεύτερο να είναι πραγματικά ανασταλτικός παράγοντας χθες βράδυ. Το δίδυμο που σχηματίζει με τον Τόμιτς είναι απολύτως δυσλειτουργικό. Οι αποστάσεις καταρρέουν, το βεληνεκές περιορίζεται στα 2 μέτρα, οι άμυνες δεν αναγκάζονται σε καμμία βοήθεια.
Η έλλειψη stretch four θα μου πείτε εχει λειτουργήσει για άλλους (βλ. Αλμπα). Καμμιά αντίρρηση, αλλωστε σωστές αποστάσεις δεν σημαίνει απαραίτητα και άνοιγμα του γηπέδου. Η ποιοτική διαφορά εδώ είναι πως ο Λάμπε δεν διακρίνεται στο παιχνίδι με πλάτη, σε σχέση π.χ. με τον Μακλίν. Αυτό εχει ως αποτέλεσμα οι αντίπαλοι να επιλέγουν να τον παίξουν στο ένας εναντίον ενός, ή ακόμα και να αλλάξουν στο σκριν τοποθετώντας κοντύτερο παίκτη επάνω του. Η ζημιά είναι μικρή, όπως αντίστοιχα μικρή είναι και εκείνη που θα πάθουν αν αγνοήσουν για λίγο τον αργό σε αντανακλαστικά 34αχρονο Μπόστιαν Νάχμπαρ.
Με τις προσθηκες των Ναβάρο, Ολεσον, το εγκλιματισμό του Τζάκσον και το φορμάρισμα του Ντόλμαν οι Καταλανοί θα βελτιωθούν εκ νέου.Πιθανώς χρειάζονται επιπλέον και μια σπίθα αυτοσχεδιασμού και σπιρτάδας, σαν αυτή που προσφέρει ο θαυμάσιος Χεζόνια. Με εκείνον και τον Αμπρίνες στο παρκέ, η Μπαρτσελόνα μπορεί να ανεβάσει ταχύτητες. Προς το παρόν βεβαια ειναι ευάλωτη και έχει ήδη δυο ήττες στην πλάτη, η μία μάλιστα από τους Γερμανούς του Ομπράντοβιτς. Λέτε να μπορεί ο Παναθηναικός να ονειρεύεται? Ας κερδίσει το επόμενο παιχνίδι πρώτα και μετά το μεθεπόμενο και ύστερα βλεπουμε....
Γενικώς, όλα αυτά μην τα παίρνετε τόσο στα σοβαρά. Αυριο μεθαυριο τα ματσαρίσματα των Καταλανών απέναντι σε άλλον αντίπαλο μπορεί να κάνουν τα πάντα να λειτουργήσουν θαυμάσια. Για χθες βράδυ όμως, ήταν δύσκολο: είχαν απέναντι τους ένα σύνολο. Καθόλου συμπαγές, αλλά σύνολο εν τέλει.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου