Απέναντι στους Μακάλεμπ αυτού του κόσμου: H αμυντικη αντιμετώπιση του Ολυμπιακού.

Μετά την ήττα του Ολυμπιακού στην Πόλη, πολύς λόγος γίνεται γύρω από την ανεπάρκεια των μεταγραφικών κινήσεων μέσα στη σεζόν καθώς και γενικότερα για τη στελέχωση του ρόστερ από το προπονητικό τιμ. Παρ'ολο που τα επιχειρήματα είναι θεμιτά και μέχρι ενός σημείου τα παράπονα δικαιολογημένα, θα μου επιτρέψετε να δω το παιχνίδι με τη Φενέρ υπό ένα πιο τακτικό πρίσμα, σαν μια συνέχεια των προηγουμένων κειμένων που ανέβηκαν από την αρχή της χρονιάς στη σελίδα στο facebook και σε αυτό εδώ το μπλογκ. 

Αρχίζοντας αυτή την ανάλυση το σκεπτικό μου είναι το εξής. Ας υποθέσουμε πως όλα τα παράπονα γύρω από τη δουλειά του Μπαρτζώκα ισχύουν (που για μένα δεν ισχύουν αλλά ας το αφήσουμε αυτό για το τέλος). Αν λοιπον είναι έτσι, τότε ή θα ζητήσουμε βελτίωση σε όλους αυτούς τους τομείς που θεωρούμε πως είναι προβληματικοί ή θα ψάξουμε να βρούμε έναν κομβικό τομέα, στον οποίο αν ή ομάδα βελτιωθεί, τότε θα δούμε αισθητή διαφορά και στα αποτελέσματα. Με λίγα λόγια, η προβληματική του σημερινού κειμένου είναι η εξής: ποιο είναι το κύριο χαρακτηριστικό που γίνεται να βελτιώσει ο Ολυμπιακός ενόψει της δύσκολης συνέχειας? Τι είναι τελικά το πιο σημαντικό, αν μπορούσαμε να βρούμε κάτι τέτοιο? Είναι η ελλειπής πλέον στελέχωση στην περιφέρεια σε ο,τι αφορά τη δημιουργία? Είναι η εξάρτηση από τον Σπανούλη? Είναι η λανθασμένη αντικατάσταση του Παπ με τον Λοτζέσκι και του Αντιτς με τον Πέτγουει? Ειναι ίσως η ισχνή παραγωγικότητα και η έλλειψη ποιότητας στη θέση 5? Ο καθένας θα μπορούσε να πει πολλά και ανάλογα την οπτική να του δώσουμε δίκιο ή άδικο. Ομως πρώτον, δεν θα πρέπει να ξεχναμε πως η ομάδα δεν απέτυχε ακόμα και δεύτερον πως οφείλουμε να την κρίνουμε σαν μια συνέχεια και όχι βάσει μεμονωμένων παιχνιδιών. 

Αυτό το τελευταίο είναι πολύ σημαντικό. Το αξίωμα της συνέχειας. Με βάσει αυτό μπορούμε να παρατηρήσουμε την ομάδα από την αρχή της σεζόν μέχρι σήμερα και να βγάλουμε συμπεράσματα που θα μας βοηθήσουν να κατανοήσουμε τον κομβικό παράγοντα που αναφέρω πιο πάνω. Και με βάση αυτό το αξίωμα, και αφήνοντας στην άκρη τους Μουν, Κόλινς, Μπαρτζώκα etc, μπορούμε ασφαλώς να διαπιστώσουμε πως οι ήττες του Ολυμπιακού μέσα στη σεζόν έχουν λίγο εως πολύ ένα κοινό παρονομαστή. Την εξαιρετική απόδοση ενός από τους αντίπαλους γκαρντ, ο οποίος στα συγκεκριμένα παιχνίδια δεν ήταν απλά πολύ καλός, αλλά ο καλύτερος της ομάδας του. Είτε ήταν ο Μπραουν της Δράμας, είτε ο Ουκιτς, είτε ο Ναβάρο, είτε ο Λάνγκφορντ , είτε ο Μακάλεμπ, το γεγονός παραμένει πως σχεδόν σε όλες τις ήττες του Ολυμπιακού οι αντίπαλοι γκαρντ πήραν φωτιά και πλήγωσαν ανεπανόρθωτα την ερυθρόλευκη άμυνα. 

 Σε συνέχεια λοιπόν της προβληματικής που ήδη είχαμε εκφράσει από τον Δεκέμβρη, θα ήθελα να ρίξουμε μια ματιά στο πως συνέβη αυτό στο τελευταίο παιχνίδι του Ολυμπιακού, όταν και ο Μακάλεμπ ήταν ο καλύτερος του γηπέδου, συνεπικουρούμενος φυσικά και από τον Κλειζα.

Η αντιμετώπιση απέναντι στον Μακάλεμπ σε όλο το παιχνίδι ήταν αυτή. 

Οπως λέμε και από την αρχή της χρονιάς, ο Ολυμπιακός παίζει συνειδητά με τον ψηλό μέσα ή με στιγμιαίες καλυψεις , με σκοπό να μη δοθούν γενικά βοήθειες και να μη χαλάσει η ισορροπία της άμυνας. Ιδεατά, μετά το πικ οι παίκτες μπορούν να επανέλθουν στις θέσεις τους. Το θέμα είναι πως αν ο Μακάλεμπ βρει διάδρομο, το αποτέλεσμα είναι το εξής. 

Βλέπετε στην κατάληξη πόσο ψηλότερα καταφέρνει να σηκωθεί ο Μακάλεμπ σε σχέση με τον Ντάνστον, αφού αν ο παίκτης αυτός πάρει το βήμα και το διάδρομο είναι πολύ δύσκολο να ανακοπεί. 
Προφανές. 

Περιπτώσεις σαν και αυτή υπήρξαν στο παιχνίδι άλλες 5. Σε όλες ο κοντόσωμος Αμερικάνος πλήγωσε την άμυνα του Ολυμπιακού είτε σκοράροντας είτε κερδίζοντας φάουλ. Σε καμμιά από αυτές δεν επιχειρήθηκε κάτι διαφορετικό από την άμυνα του Ολυμπιακού. Πιο χαρακτηριστικές είναι αυτές που ακολουθούν. 

 

Εδώ δεν θα σας δείξω δεύτερη εικόνα. Τα πάντα είναι εμφανή. Κοιτάξτε πόσο μέσα εχει μείνει ο Ντάνστον σε σημείο που ουσιαστικά αφήνει τον Μακάλεμπ τελείως ελευθερο, ουτε καν χωρίς τη στοιχειώδη κάλυψη. Πράλληλα δίνει σχεδόν σκριν στον παίκτη του Περπέρογλου. Ο Μακάλεμπ πήρε πολύ εύκολα τον διάδρομο και σκόραρε ή πήρε φάουλ, δε θυμάμαι. 

Και πάμε στο καλαθι που έκρινε το παιχνίδι, σε μια κατάσταση που οι ομάδες συνήθως προτιμούν τις αλλαγές για να μη μείνει ελευθερος κανείς. 

 

Το σκριν είναι ιδανικό, ο Μάντζαρης μένει πίσω και ο Ντάνστον κρατάει τη θέση του. Το εντυπωσιακό είναι οτι στην εξέλιξη της φάσης  η απόσταση μεταξύ Μακάλεμπ και του σέντερ του Ολυμπιακού έχει μεγαλώσει!

 

Ο Μακάλεμπ σουτάρει απολύτως ανενόχλητος και το παιχνίδι τελειώνει. 

Τώρα, για να μη γεμίζω την οθόνη σας με ένα σωρο άλλες εικόνες, αφήνω κατά μέρους (αλλά στη διάθεση σας) τα υπόλοιπα παραδείγματα και σας παραθέτω τα εξής νούμερα των αντιπάλων περιεφρειακων όπλων στις 4 ήττες του Ολυμπιακού στη ευρωλίγκα. 

Λάνγκφορντ 29 π. 9/13 σουτ, Ναβάρο 21π. με 7/11,  Ουκιτς 14 με 6/9, Μακάλεμπ 20 με 5/6. Οι αντίπαλες περιφερειακές απειλές του Ολυμπιακού σκοράρουν μ.ο. 23,5 πόντους με ποσοστό περίπου 70%. Ολους αυτούς (πλην Ουκιτς αν θυμάμαι καλά) τους μάρκαρε κατά μεγάλα διαστήματα ο καλύτερος αμυντικός των ερυθρόλευκων Βαγγέλης Μάντζαρης. Επιπλέον κρατήστε πως οι παραπάνω παίκτες που πλήγωσαν την ομάδα του Μπαρτζώκα μοίρασαν μ.ο. σε αυτά τα παιχνίδα μόλις 2 ασίστ!!

Τι θέλω να πω? Προφανώς δεν είναι θεμα του Μάντζαρη φυσικά, αλλά συγκεκριμενης τακτικής προσέγγισης η οποία εμφανίζει μια σειρά αποτελεσμάτων σε χρονική συνέχεια. Παίκτες όπως ο Ναβάρο ή ο Λάνγκφορντ παίρνουν την απόσταση από τον αντίπαλο ψηλό ως ευκαιρία για να απειλήσουν με μακρινό σουτ, παίκτες όπως ο Ουκιτς ή ο Μακάλεμπ βρίσκουν τους διαδρόμους διεισδυσης ανοικτους. Ο Ολυμπιακός δεν παίρνει σχεδόν τίποτα από την άμυνα του σε αυτό τον τομέα, όταν πέρυσι ο Χάινς και πρόπερσι ο Ντόρσει έκαναν θραυση σε αυτή ακριβώς την περιοχή. Επίσης, τα χαμηλά νούμερα ασίστ από παίκτες που ο συνολικός μέσος όρος τους στη διοργάνωση είναι μεγαλύτερος, δείχνουν πως η άμυνα του Ολυμπιακού αποτυγχάνει να παρει τη μπάλα από τον  πιο "καυτο" παίκτη των αντιπάλων. 

Η αντιμετώπιση που είδατε στα παραπάνω παραδείγματα ήταν ακριβώς η ίδια απέναντι και στους υπόλοιπους δήμιους των Πειραιωτών  σε παιχνίδια που δέχτηκε περισσότερους πόντους απο ο,τι δέχεται συνήθως. Αν στα επόμενα παιχνίδια η ομάδα βελτιωθεί αισθητά σε αυτό τον τομέα τότε θα μπορέσει και έξτρα κατοχές να βγάλει και να τρέξει στον αιφνιδιασμό.  

Οι υπόλοιπες επιλογές είναι συγκεκριμένες. Αλλαγές στα σκριν ή δυναμικά hedge out, δύο προσεγγίσεις που έχουν πολύ σπάνια επιχειρηθεί εως τώρα και κυρίως μονο με την παρουσία του Πέτγουει. Σκοπός τους? Τι άλλο από το να διώξουν τη μπάλα μακριά από τα χέρια του αντιπαλου σκόρερ. Τις δύο αυτές προσεγγίσεις τις έχει βρει μπροστά του ο Ολυμπιακός στις τρεις από τις τέσσερις ήττες του, οταν οι αντιπλαοι κατάφεραν να περιορίσουν τον Σπανούλη.Ο Πεδουλάκης αλλάζε στα σκριν και εβαζε ψηλοτερο αντιπαλο, ο Πασκουάλ έπαιζε με διπλές καλύψεις που εσπρωχναν τον σταρ στις άκρες του γηπέδου, ο Μπανκι και τα δύο. 

Η αλήθεια είναι πως ο Ολυμπιακός επιχείρησε αλλαγές, αν και όχι πάνω στον Μακάλεμπ, αλλά κυρίως σε περιπτώσεις που το play έτρεχαν ο Πρελτζιτς ή ο Μπογκντάνοβιτς. Και μάλιστα ήταν και πετυχημένες. Τις έχω στο τέλος του άρθρου σαν σημείωση. *(1)

Συνεπώς, γνώμη μου είναι πως ο Ολυμπιακός από την αρχή της σεζόν μέχρι και τώρα έχει αποτύχει να ανακαλύψει τους τρόπους με τους οποίους θα κερδίσει κατοχές και θα σταματησει τους αντιπαλους σκορερ μέσω της άμυνας στο πικ εν ρολ. Θυμηθείτε πόσα πηρε περυσι στον ημιτελικο με την ΤΣΣΚΑ ντουμπλάροντας τον Τεόντοσιτς ή στον τελικό απέναντι στον Γιουλ (με Σερμα). Αν καταφέρουν οι ερυθρόλευκοι να βελτιωθουν σε αυτό τον τομέα, τότε η βελτίωση θα έρθει και συνολικοτερα. Αρχής γενομένης από τα σκριν που θα δώσει η Αρμανι στον Λανγκφορντ την επόμενη εβδομάδα. 

Λοιπά ζητήματα.

Από εκεί και πέρα, μπορούμε να συζητάμε τα υπόλοιπα για μια ζωή. Οντως ο Λο δεν έχει αντικατασταθεί επάξια, όντως ο Κόλινς δεν βοηθά, φυσικά ο Μπέγκιτς αποδείχθηκε ένα σφάλμα, ασχετα αν εγώ επιμένω πως ήταν εξ αρχής μια κίνηση προς τη σωστή κατεύθυνση. Ομως οι αλλαγές μεσα στη σεζόν δεν είναι εύκολο πράγμα. Σκεφτειτε πως ο Ιβκοβιτς έφερε τους Χαουαρντ και Πωστονειπαμετοναλλον και πως ο Λο ήταν 2η-3η επιλογή μέσα στη σεζόν (κουίζ? Ποια ήταν η πρώτη?). Επίσης θυμηθείτε πως ουτε ολες οι κινήσεις του Ομπράντοβιτς ήταν σωστές. Δεν εχει νόημα να μπαίνουμε σε τόσα παραδείγματα. Απλά οι δύο Σερβοι (και δίκαια) είχαν πίστωση χρόνου.

 Γενικά, δεν το θεωρώ σωστό να βγάλουμε τον Μπαρτζώκα περίπου άσχετο. Το περυσινό ευρωπαικό το πήρε εκείνος, όχι ο Ιβκοβιτς. Εκείνος χάραξε την τακτική, εκείνος έκανε τις αλλαγές μέσα στους αγώνες, εκείνος έβαλε τον Σερμαντίνι να κυνηγάει στη σεντρα, τον Αντιτς πάνω στον Κρίστιτς και πάει λέγοντας. Η φετινή αναποφάσιστη αμυντική τακτική του Ολυμπιακού είναι ένα πεδίο κριτικής, όπως πιθανώς και η μικρότερη συχνότητα με την οποία βλέπουμε transition. Ομως οι χαρακτηρισμοί θα ταιριαζαν περισσότερο στον Σκαριόλο ή στον Μαχμουτί, προπονητές οι οποίοι επί σειρά ετων και με καλό υλικό δεν έχουν παρουσιάσει απολύτως τίποτα. Ο Μπαρτζώκας, (όπως και ο Πεδουλάκης) έχει κάτι να δείξει. Από την άλλη δεν το συζητώ πως ενδεχόμενη αποτυχία πρόκρισης στα πλέι-οφ θα βαρύνει κατά ενα μεγάλο ποσοστό τον ίδιο. Αλλά ας περίμενουμε αυτό να το δούμε.

Σημ 1: Ελπίζω μόνο να πάψουν και τα νεύρα στον πάγκο.... Δεν κανουν καλό. 

Σημ 2: Και αν με ρωτήσετε τι προτιμώ, προτιμω το μπάσκετ Ιβκοβιτς. Fundamentals!!!

Σημ 3: To αν ο Ολυμπιακός έχει τους παικτες που χρειάζεται για να γίνουν όλα αυτά που περιγραψαμε, μπορουμε να το συζητησουμε στα σχόλια.

*(1) Οι αλλαγές που επιχείρησε στα πικ ο Ολυμπιακός δείχνουν και το σκεπτικό πίσω από τη χρήση του Πετγουει.