Στο πρώτο ημίχρονο του Μιλάνο - ΠΑΟ ήμασταν περίπου σε αυτα που ξέρουμε. Η Αρμάνι, επικεντρωμένη στο μαρκάρισμα του Διαμαντίδη (κυρίως) και του Ούκιτς (δευτερευόντως) είχε καταφέρει να διαλύσει το πικ εν ρολ του Παναθηναικού αναγκάζοντας τον να πάει σε σουτ χαμηλών ποσοστών από την περιφέρεια ή από μέση απόσταση. Οι πράσινοι εκτόξευαν το ένα τούβλο μετά το άλλο σκοράροντας μόνο 26 πόντους. Οταν δε έβλεπε κανείς το φύλλο της στατιστικής, καποια νούμερα έβγαζαν μάτι. Διαμαντίδης 0 ασίστ, 0 ποντοι, 0/4 σουτ, 4 λάθη, 1 μπλοκ κατά. Με τον αρχηγό του μπλοκαρισμένο, ο Παναθηναικός ήταν δημιουργικά ανεπαρκής.
Σε κάτι τέτοιες περιπτώσεις οι ομάδες έχουν δύο επιλογές. Ή ο προπονητής κοιτάζει βαθειά στον πάγκο και ανοίγει το rotation προσπαθώντας να αυξήσει τη λειτουργικότητα της επίθεσης ή αλλάζει το τακτικό πλάνο στηριζόμενος πάνω στις υπάρχουσες επιλογές. Στον Παναθηναικό, το πρώτο δε γίνεται. Το δεύτερο όμως έγινε χθες. Αφήνοντας κατά μέρους το πικ εν ρολ, οι πράσινοι, αφού πρώτα έβγαλαν τις απαραίτητες άμυνες, άνοιξαν το γήπεδο, έτρεξαν και πήραν ο,τι μπορούσαν περισσότερο απ'ευθείας από τα ματς απ στην άμυνα (όπως π.χ. στην περιπτωση του Γκιστ, ο οποίος δεν είχε αντίπαλο στα μέτρα του). Χωρίς πολλά σκριν, αλλά με σωστή εκμετάλλευση των αποστάσεων του γηπέδου και των άκρων του, η ομάδα του Πεδουλάκη ροκάνισε τη διαφορά και λίγο έλλειψε να πετύχει το θαύμα. Μπροστάρης της προσπαθειας ο Ζακ Ράιτ, ο οποίος έτρεξε εξαιρετικά το γήπεδο και έσπασε τις περιφερειακές γραμμές άμυνας των Ιταλών, πολλές φορές παίζοντας επάνω στον Λάνγκφορντ.
Η παρουσία του Ράιτ κατέδειξε τα ωφέλη του να πάνε οι πράσινοι σε γρηγορότερους ρυθμούς, απέναντι σε ομάδες με αμυντικογενή προσέγγιση στο παιχνίδι, όπως η Μιλάνο. Η ομάδα έχει κάτι τέτοιο μεγάλη ανάγκη και υπάρχουν σχήματα τα οποία τις δίνουν τη δυνατότητα. Για παράδειγμα όταν στο παρκέ βρίσκονται ταυτόχρονα οι Διαμαντίδης, Ράιτ, Μπράμος, Φώτσης και Γκιστ η επιτάχυνση του επιθετικού ρυθμού μπορεί να συμβεί. Θα περιμένω και τα στατιστικά των lineups του in-the-game τα οποία έχω την αίσθηση οτι θα με επιβεβαιώσουν.
Για τον νέο Αμερικανό του ΠΑΟ έχω μόνο καλά λόγια, αρκεί να ξέρουμε και τι να περιμένουμε. Σε αυτό που κλήθηκε να κανει χθες είναι πραγματικά πολύ καλός, ενώ έχει και το έξτρα χαρακτηριστικό του να αντιλαμβάνεται πότε να βάζει φρένο. Τελειώνει σωστά φάσεις κοντά στο καλάθι, δε φοβαται να πάει μέσα, είναι γρήγορος, δίνει πράγματα στην άμυνα. Δεν σουτάρει από μακριά, δεν έχει τις δυνατότητες ενός κορυφαίου πλέι μέικερ στην οργάνωση. Το θέμα είναι πώς η ομάδα θα τον αξιοποιήσει και νομίζω πως ο χθεσινός αγώνας αυτό το φανέρωσε. Χωρίς να τρέφουμε αυταπάτες πως με τον Ράιτ οι πράσινοι θα μεταμορφωθούν ξαφνικά σε ομάδα του transition, πρέπει να παραδεχτούμε πως η παρουσία του μπορεί να δώσει κάποια ευκολότερα καλάθια. *(1)
Κατά τα άλλα, τις επόμενες μέρες θα δούμε με εικόνες τον τρόπο με τον οποίο το Μιλάνο αμύνθηκε στο πικ εν ρολ του Παναθηναικού όπως και την συνεισφορά του χθεσινού MVP Μος σε αυτό τον τομέα. Κρατήστε προς το παρόν αυτο. Μέχρι και το τέλος της τρίτης περιόδου ο Διαμαντίδης είχε κερδίσει 7 φάουλ και όμως δεν είχε σουτάρει ούτε μια(!!!) βολή. Ο Μπάνκι επέλεξε με κάθε κόστος να τον αφήσει έξω από τη δημιουργία και δε δίστασε να ξοδέψει επάνω του τα φάουλ με τρόπο ωστε ο αρχηγός να μείνει πάση θυσία μακριά από τα επιθετικά plays των πρασίνων.
Βέβαια, στο πρώτο ημίχρονο δεν ήταν μόνο αυτό το πρόβλημα. Ηταν και η τόλμη των παιχτών της Αρμάνι να επιτεθούν πάνω στις αλλαγές παίρνοντας γρηγορα σουτ, όπως και το εξαιρετικό διάβασμα που έκανε ο προπονητής τους στην αμυντική τακτική του Παναθηναικού που αφορά τη διάθεση των Γκιστ και Λάσμε να συνεισφερουν στην περιφερειακή άμυνα. Η μπάλα πέρασε πολύ σοφά στον Σάμουελς με τους περιφερειακούς των Ιταλών να φτάνουν στο αξιοπρόσεκτο για αυτούς νούμερο των 17 ασίστ.
Γενικώς, είναι ένα αποτέλεσμα που δυσκολεύεσαι να αξιολογήσεις. Γιατί ναι μεν ο Παναθηναικός παρουσίασε στο β ημίχρονο κάποια διαφορετικά στοιχεία, όμως η αίσθηση που δίνεται είναι πως κάτι τέτοιο έγινε μάλλον από αναγκη χωρίς να είναι στο πλάνο. Το αν οι πράσινοι θα χτίσουν πάνω σε αυτα είναι κάτι που μένει να το δούμε. Το σίγουρο είναι πως με την επιστροφή του Κάρι, η ομάδα του Πεδουλάκη θα έχει για ΠΡΩΤΗ φορά τα τελευταία δύο χρόνια τέσσερις αξιόπιστους περιφερειακούς. Το + 1 λέγεται Ράιτ. Η παρουσία του Παππά στο α΄ημίχρονο δικαιωνει απολυτα τον προπονητή του.
* (1) Στο θέμα του Ράιτ υπάρχει και ο σοβαρός αντίλογος. Θα έλεγα να τον διαβάσετε όσοι έχετε όρεξη. Εδώ.από τον Ασπρούλια.
Εγώ δεν συμφωνώ γιατί απλούστατα το να ζητάς από τον ΠΑΟ να αποκτήσει αυτοματισμούς στο 5 εναντίον 5 είναι εξαιρετικά δύσκολο. Πιο εύκολο μοιάζει να παίρνει πόντους σε συνθήκες δευτερεύοντος αιφνιδιασμού. Ειναι τρόπος παιχνιδιού που πιστεύω οτι του ταιριάζει. Επίσης χρειάζεται και λιγο από το απρόβλεπτο που προσφέρει ο Αμερικάνος.
Σε κάτι τέτοιες περιπτώσεις οι ομάδες έχουν δύο επιλογές. Ή ο προπονητής κοιτάζει βαθειά στον πάγκο και ανοίγει το rotation προσπαθώντας να αυξήσει τη λειτουργικότητα της επίθεσης ή αλλάζει το τακτικό πλάνο στηριζόμενος πάνω στις υπάρχουσες επιλογές. Στον Παναθηναικό, το πρώτο δε γίνεται. Το δεύτερο όμως έγινε χθες. Αφήνοντας κατά μέρους το πικ εν ρολ, οι πράσινοι, αφού πρώτα έβγαλαν τις απαραίτητες άμυνες, άνοιξαν το γήπεδο, έτρεξαν και πήραν ο,τι μπορούσαν περισσότερο απ'ευθείας από τα ματς απ στην άμυνα (όπως π.χ. στην περιπτωση του Γκιστ, ο οποίος δεν είχε αντίπαλο στα μέτρα του). Χωρίς πολλά σκριν, αλλά με σωστή εκμετάλλευση των αποστάσεων του γηπέδου και των άκρων του, η ομάδα του Πεδουλάκη ροκάνισε τη διαφορά και λίγο έλλειψε να πετύχει το θαύμα. Μπροστάρης της προσπαθειας ο Ζακ Ράιτ, ο οποίος έτρεξε εξαιρετικά το γήπεδο και έσπασε τις περιφερειακές γραμμές άμυνας των Ιταλών, πολλές φορές παίζοντας επάνω στον Λάνγκφορντ.
Η παρουσία του Ράιτ κατέδειξε τα ωφέλη του να πάνε οι πράσινοι σε γρηγορότερους ρυθμούς, απέναντι σε ομάδες με αμυντικογενή προσέγγιση στο παιχνίδι, όπως η Μιλάνο. Η ομάδα έχει κάτι τέτοιο μεγάλη ανάγκη και υπάρχουν σχήματα τα οποία τις δίνουν τη δυνατότητα. Για παράδειγμα όταν στο παρκέ βρίσκονται ταυτόχρονα οι Διαμαντίδης, Ράιτ, Μπράμος, Φώτσης και Γκιστ η επιτάχυνση του επιθετικού ρυθμού μπορεί να συμβεί. Θα περιμένω και τα στατιστικά των lineups του in-the-game τα οποία έχω την αίσθηση οτι θα με επιβεβαιώσουν.
Για τον νέο Αμερικανό του ΠΑΟ έχω μόνο καλά λόγια, αρκεί να ξέρουμε και τι να περιμένουμε. Σε αυτό που κλήθηκε να κανει χθες είναι πραγματικά πολύ καλός, ενώ έχει και το έξτρα χαρακτηριστικό του να αντιλαμβάνεται πότε να βάζει φρένο. Τελειώνει σωστά φάσεις κοντά στο καλάθι, δε φοβαται να πάει μέσα, είναι γρήγορος, δίνει πράγματα στην άμυνα. Δεν σουτάρει από μακριά, δεν έχει τις δυνατότητες ενός κορυφαίου πλέι μέικερ στην οργάνωση. Το θέμα είναι πώς η ομάδα θα τον αξιοποιήσει και νομίζω πως ο χθεσινός αγώνας αυτό το φανέρωσε. Χωρίς να τρέφουμε αυταπάτες πως με τον Ράιτ οι πράσινοι θα μεταμορφωθούν ξαφνικά σε ομάδα του transition, πρέπει να παραδεχτούμε πως η παρουσία του μπορεί να δώσει κάποια ευκολότερα καλάθια. *(1)
Κατά τα άλλα, τις επόμενες μέρες θα δούμε με εικόνες τον τρόπο με τον οποίο το Μιλάνο αμύνθηκε στο πικ εν ρολ του Παναθηναικού όπως και την συνεισφορά του χθεσινού MVP Μος σε αυτό τον τομέα. Κρατήστε προς το παρόν αυτο. Μέχρι και το τέλος της τρίτης περιόδου ο Διαμαντίδης είχε κερδίσει 7 φάουλ και όμως δεν είχε σουτάρει ούτε μια(!!!) βολή. Ο Μπάνκι επέλεξε με κάθε κόστος να τον αφήσει έξω από τη δημιουργία και δε δίστασε να ξοδέψει επάνω του τα φάουλ με τρόπο ωστε ο αρχηγός να μείνει πάση θυσία μακριά από τα επιθετικά plays των πρασίνων.
Βέβαια, στο πρώτο ημίχρονο δεν ήταν μόνο αυτό το πρόβλημα. Ηταν και η τόλμη των παιχτών της Αρμάνι να επιτεθούν πάνω στις αλλαγές παίρνοντας γρηγορα σουτ, όπως και το εξαιρετικό διάβασμα που έκανε ο προπονητής τους στην αμυντική τακτική του Παναθηναικού που αφορά τη διάθεση των Γκιστ και Λάσμε να συνεισφερουν στην περιφερειακή άμυνα. Η μπάλα πέρασε πολύ σοφά στον Σάμουελς με τους περιφερειακούς των Ιταλών να φτάνουν στο αξιοπρόσεκτο για αυτούς νούμερο των 17 ασίστ.
Γενικώς, είναι ένα αποτέλεσμα που δυσκολεύεσαι να αξιολογήσεις. Γιατί ναι μεν ο Παναθηναικός παρουσίασε στο β ημίχρονο κάποια διαφορετικά στοιχεία, όμως η αίσθηση που δίνεται είναι πως κάτι τέτοιο έγινε μάλλον από αναγκη χωρίς να είναι στο πλάνο. Το αν οι πράσινοι θα χτίσουν πάνω σε αυτα είναι κάτι που μένει να το δούμε. Το σίγουρο είναι πως με την επιστροφή του Κάρι, η ομάδα του Πεδουλάκη θα έχει για ΠΡΩΤΗ φορά τα τελευταία δύο χρόνια τέσσερις αξιόπιστους περιφερειακούς. Το + 1 λέγεται Ράιτ. Η παρουσία του Παππά στο α΄ημίχρονο δικαιωνει απολυτα τον προπονητή του.
* (1) Στο θέμα του Ράιτ υπάρχει και ο σοβαρός αντίλογος. Θα έλεγα να τον διαβάσετε όσοι έχετε όρεξη. Εδώ.από τον Ασπρούλια.
Εγώ δεν συμφωνώ γιατί απλούστατα το να ζητάς από τον ΠΑΟ να αποκτήσει αυτοματισμούς στο 5 εναντίον 5 είναι εξαιρετικά δύσκολο. Πιο εύκολο μοιάζει να παίρνει πόντους σε συνθήκες δευτερεύοντος αιφνιδιασμού. Ειναι τρόπος παιχνιδιού που πιστεύω οτι του ταιριάζει. Επίσης χρειάζεται και λιγο από το απρόβλεπτο που προσφέρει ο Αμερικάνος.
φιλε τι εχεις κανει και εχεις τοσους πολλους αναγνωστες sto facebook?? Είναι θεμα προωθησης - φειςμπουκ γιατι δεν υπαρχει αυτο..0 σχολια στα ποστ και στο φειςμπουκ χαμος λες και ειμαστε σε κανενα γκαζετα...τι κολπο εχεις :π?
ΑπάντησηΔιαγραφήκαλά, από το facebook άρχισα ετσι κι αλλιως. Επίσης, η σελίδα στο facebook έχει και χαρακτήρα χαβαλέ. Δεν ξερω πως έγινε, αλλά δεν ειναι δα και τοσοι πολλοί. Παντως ειμαι συνεχεια απο πανω...
Διαγραφή