Θα ήθελα να το πάω συλλογιστικά, παρακαλώ ανεχτείτε με. Για αρχή ένας προβληματισμός από τις 20 Ιανουαρίου μετά την Εφές.
"Το rotation των 8 παικτών (προσφιλής τακτική σε πολλές ομάδες στο ΝΒΑ) δίνει συγκεκριμένες επιλογές και δυνατότητες και απαιτεί γενικά ένα φορμαρισμένο σύνολο. Δεν είναι πάντα εύκολο. Μια ομάδα οφείλει να βγάζει άσσους από το μανίκι σε δύσκολα σημεία και δεν είμαι σίγουρος κατά πόσο ο ΠΑΟ έχει τέτοιους. Τι θα γίνει δηλαδή στα άσχημα φεγγάρια του Γκιστ και του Λάσμε? Επίσης παραμένει το ερώτημα για το πως οι πράσινοι θα αντιμετωπίσουν δύο ειδών ομάδες. Α. εκείνες που επιβάλουν πολύ γρήγορο ρυθμό Β. εκείνες που είναι πολύ καλές στο σετ παιχνίδι. Οτιδήποτε στη μέση (όπως π.χ. η Αρμάνι ή η Εφές) ο Παναθηναικός μπορεί να το κάνει τ'αλατιού. Από τις δύο κατηγορίες που σας δίνω, η Β με προβληματίζει περισσότερο και όχι η Α."
Φυσικά η Μπαρτσελόνα ανήκει στην κατηγορία Β. Δεν ανοίγει εύκολα τον ρυθμό, παίζει σφιχτή άμυνα και εμπιστεύεται τα set plays της. Ασχετα αν δεν είναι ντροπή να χάνεις από την πιο φορμαρισμένη ομάδα της διοργάνωσης, δεν μπορούμε να μην παραδεχτούμε πως την Παρασκευή παρουσιάστηκε στον Παναθηναικό μια ευκαιρία. Αυτή του να κερδίσει έναν αντίπαλο ο οποίος για ένα ημίχρονο καθηλώθηκε στους 19 μόλις πόντους! Παρόλα αυτά οι Καταλανοί έφυγαν με το διπλό και μάλιστα σχετικά άνετα, με την επίθεση του Παναθηναικού να αδυνατεί να ανεβάσει στροφές ωστε να μετατρέψει την καλή αμυντική επίδοση σε πόντους. Το ερώτημα που τίθεται είναι ξεκάθαρα το εξής. Πώς θα καταφέρει ο Παναθηναικός να κερδίσει παιχνίδια μέσω της επίθεσης? Και το κυριότερο? Θέλει να εξετάσει ένα διαοφορετικό μοντέλο ανάπτυξης, με ενδεχομένως γρηγορότερα plays?
Σε ένα εξαιρετικό άρθρο που διάβασα πρόσφατα από την ομάδα του in-the-game (και συγκεκριμένα τον Rod Higgins) συζητήθηκε το ερώτημα του "γιατί οι προπονητές αποφευγουν να ανεβάσουν τον ρυθμό και να πάνε σε εύκολα καλάθια μετά από αμυντικό ριμπάουντ ή κλέψιμο"? Σύμφωνα με τον αρθρογράφο, η λογική των κοουτς είναι η εξής: "Oι γρήγορες κατοχές αυξάνουν το ρίσκο για λάθη, τα οποία με τη σειρά τους δίνουν περισσότερες ευκαιρίες για τον αντίπαλο να βγει στον αιφνιδιασμό." Και όπως λέει και ο Μεσίνα (παράφραση δίκή μου) οι προπονητές προτιμούν ένα άστοχο σουτ που βγαίνει μέσα από σετ επίθεση, διότι ακόμη και αν χαθεί το ριμπάουντ η άμυνα έχει τη δυνατότητα και το χρόνο να οργανωθεί σωστά. *(1) Χωρίς να ξέρω τη συλλογιστική του καλού κοουτς του ΠΑΟ, μου φαίνεται πως ένα παρεμφερές συμπερασμα μπορεί να εξαχθεί για τους πράσινους. Ας το πούμε έτσι: Ο Παναθηναικός, ως ομάδα που έχει απολυτη προτεραιότητα την αμυντική συνέπεια, διεξαγει επιθέσεις με τέτοιο τρόπο ωστε ακόμα και αν αυτές αποτύχουν, να διασφαλίσουν τη δυνατότητα στην άμυνα να οργανωθεί σωστά.
Δεν λέω πως έτσι σκέφτονται στον Παναθηναικό, το επαναλαμβάνω. Η ουσία είναι όμως πως από μια κατχή σαν την παρακάτω, το να βγει η Μπαρτσελόνα στο transition είναι μάλλον δύσκολο.
*(1). H ακριβής δήλωση όπως εμφανίζεται στο άρθρο είναι η εξής :
"First, it’s paramount that we do not allow fastbreak points. Those occur when you take ill-advised shots or turn the ball over. Conversely, taking good shots within the flow of the offense usually gives you a good chance to grab an offensive rebound or at the very least to get back and set up your defense"
Να σημειωθεί πως οτι ο Μεσίνα έχασε από την Παρτιζάν σε παιχνίδι χαμηλού ρυθμού.
* (2). Η Μπαρτσελόνα είχε εντυπωσιακή συγκομιδή στο ά μέρος, όμως χωρίς να τρέξει καθόλου. Ηταν απλώς πολύ πετυχημένα τα plays της στο μισό γήπεδο, με τον Παπανικολάου να υποστηρίζει ιδανικά τη δυνατή πλευρά με δυναμικά κοψίματα προς το καλαθι.
*(3) Η χρήση του Χουερτας μοιάζει με αυτή του Λο στον Ολυμπιακό. Χωρίς να είναι η πρώτη επιλογή, παει στη weak side και δημιουργεί από εκεί. Το παρακάτω παράδειγμα δεν ήταν το μόνο.
"Το rotation των 8 παικτών (προσφιλής τακτική σε πολλές ομάδες στο ΝΒΑ) δίνει συγκεκριμένες επιλογές και δυνατότητες και απαιτεί γενικά ένα φορμαρισμένο σύνολο. Δεν είναι πάντα εύκολο. Μια ομάδα οφείλει να βγάζει άσσους από το μανίκι σε δύσκολα σημεία και δεν είμαι σίγουρος κατά πόσο ο ΠΑΟ έχει τέτοιους. Τι θα γίνει δηλαδή στα άσχημα φεγγάρια του Γκιστ και του Λάσμε? Επίσης παραμένει το ερώτημα για το πως οι πράσινοι θα αντιμετωπίσουν δύο ειδών ομάδες. Α. εκείνες που επιβάλουν πολύ γρήγορο ρυθμό Β. εκείνες που είναι πολύ καλές στο σετ παιχνίδι. Οτιδήποτε στη μέση (όπως π.χ. η Αρμάνι ή η Εφές) ο Παναθηναικός μπορεί να το κάνει τ'αλατιού. Από τις δύο κατηγορίες που σας δίνω, η Β με προβληματίζει περισσότερο και όχι η Α."
Φυσικά η Μπαρτσελόνα ανήκει στην κατηγορία Β. Δεν ανοίγει εύκολα τον ρυθμό, παίζει σφιχτή άμυνα και εμπιστεύεται τα set plays της. Ασχετα αν δεν είναι ντροπή να χάνεις από την πιο φορμαρισμένη ομάδα της διοργάνωσης, δεν μπορούμε να μην παραδεχτούμε πως την Παρασκευή παρουσιάστηκε στον Παναθηναικό μια ευκαιρία. Αυτή του να κερδίσει έναν αντίπαλο ο οποίος για ένα ημίχρονο καθηλώθηκε στους 19 μόλις πόντους! Παρόλα αυτά οι Καταλανοί έφυγαν με το διπλό και μάλιστα σχετικά άνετα, με την επίθεση του Παναθηναικού να αδυνατεί να ανεβάσει στροφές ωστε να μετατρέψει την καλή αμυντική επίδοση σε πόντους. Το ερώτημα που τίθεται είναι ξεκάθαρα το εξής. Πώς θα καταφέρει ο Παναθηναικός να κερδίσει παιχνίδια μέσω της επίθεσης? Και το κυριότερο? Θέλει να εξετάσει ένα διαοφορετικό μοντέλο ανάπτυξης, με ενδεχομένως γρηγορότερα plays?
Σε ένα εξαιρετικό άρθρο που διάβασα πρόσφατα από την ομάδα του in-the-game (και συγκεκριμένα τον Rod Higgins) συζητήθηκε το ερώτημα του "γιατί οι προπονητές αποφευγουν να ανεβάσουν τον ρυθμό και να πάνε σε εύκολα καλάθια μετά από αμυντικό ριμπάουντ ή κλέψιμο"? Σύμφωνα με τον αρθρογράφο, η λογική των κοουτς είναι η εξής: "Oι γρήγορες κατοχές αυξάνουν το ρίσκο για λάθη, τα οποία με τη σειρά τους δίνουν περισσότερες ευκαιρίες για τον αντίπαλο να βγει στον αιφνιδιασμό." Και όπως λέει και ο Μεσίνα (παράφραση δίκή μου) οι προπονητές προτιμούν ένα άστοχο σουτ που βγαίνει μέσα από σετ επίθεση, διότι ακόμη και αν χαθεί το ριμπάουντ η άμυνα έχει τη δυνατότητα και το χρόνο να οργανωθεί σωστά. *(1) Χωρίς να ξέρω τη συλλογιστική του καλού κοουτς του ΠΑΟ, μου φαίνεται πως ένα παρεμφερές συμπερασμα μπορεί να εξαχθεί για τους πράσινους. Ας το πούμε έτσι: Ο Παναθηναικός, ως ομάδα που έχει απολυτη προτεραιότητα την αμυντική συνέπεια, διεξαγει επιθέσεις με τέτοιο τρόπο ωστε ακόμα και αν αυτές αποτύχουν, να διασφαλίσουν τη δυνατότητα στην άμυνα να οργανωθεί σωστά.
Δεν λέω πως έτσι σκέφτονται στον Παναθηναικό, το επαναλαμβάνω. Η ουσία είναι όμως πως από μια κατχή σαν την παρακάτω, το να βγει η Μπαρτσελόνα στο transition είναι μάλλον δύσκολο.
Η μπάλα έχει περάσει από πολλά χέρια, στο χρονόμετρο μένουν 3 δευτ (έχει δηλαδή γίνει σετ επίθεση), η Μπαρτσα είναι όλη κάτω από το καλάθι, ο καλύτερος αμυντικός του ΠΑΟ είναι ήδη στην κορυφή. Αιφνιδιασμός δεν θα βγει, η άμυνα θα οργανωθεί. Η άλλη πλευρά του νομίσματος βέβαια είναι οτι ο Παναθηναικός καταφεύγει σε μια επιλογή με ποσοστό επιτυχίας 33,3%. Αυτό ειναι το ποσοστό στα τρίποντα του Τζέιμς Γκιστ.
Οκ, είναι ένα σουτ με εξαιρετικές πορυποθέσεις και για να λέμε την αλήθεια η πιθανότητα να ευστοχήσει είναι μάλλον μεγαλύτερη. Ομως εμένα με απασχολεί η συλλογιστική και η εξήγηση της αγωνιστικής συμπεριφοράς. Ο Πανθηναικός πάει σε αργούς ρυθμούς για να ελέγξει τον δικό του αμυντικό ρυθμό, όχι τον ρυθμό του αντιπάλου. Αιρετικό? Ισως, αλλά ο Πασκουάλ πιθανώς και να έτριβε τα χέρια του. Αμυνες σαν αυτή της Μπαρτσελόνα αξίζει να προσπαθήσεις να τις προλάβεις ανοργάνωτες για να σκοράρεις απέναντι τους. Και ειδικά στην περίπτωση αυτή ίσως μια τέτοια επιλογή να αξιζε το ρίσκο (η Μπαρτσα τρέχει το γήπεδο κυρίως με τον Σάδα μέσα). *(2)
Εχω επίσης την εντύπωση πως με την ίδια οπτική μπορεί κάποιος να εξηγησει τη μη χρησιμοποίηση του Παππά ή την πολύ μικρή συμμετοχή του φορμαρισμένου Κάρι για χάρην ενός (όντως καλού αμυντικά) Μπράμος στη θέση 2 για 18 ολόκληρα λεπτά. Ο Πεδουλάκης προτίμησε να θυσιάσει την εκτέλεση ωστε να έχει σωστή αμυντική διάταξη και πολλαπλές αμυντικές επιλογές. Στο 3ο δεκάλεπτο ο Μπράμος έπαιζε άρνηση μέχρι και στον Λόρμπεκ (!) προκειμένου ο Γκιστ να μπορεσει να αναχαιτίσει τον δαιμονισμένο Χουέρτας *(3)
Περαν αυτών , θα μπορούσαμε να συζητάμε και πάλι τα ίδια. Οτι δηλαδή, όταν οι πράσινοι δεν ολοκληρώνουν ένα πικ εν ρολ, η μπάλα πάει πολύ στο τρίποντο, οτι δεν υπάρχει δεύτερος οργανωτής γκαρντ πλην Διαμαντίδη (αληθές), πως δεν έβαλε ο άμπαλος ο RG τον Παππά, πως ο Ουκιτς είναι χώμα κλπ κλπ.
Δεν το κρίνω σκόπιμο. Το ερώτημα μοιάζει κατ'αρχήν φιλοσοφικό. Προκειμένου να κερδίσει "σφιχτές ομάδες" σαν τη Μπαρτσελόνα, προτίθεται ο Παναθηναικός να κοιτάξει επιθετικές επιλογές οι οποίες ίσως να δημιουργήσουν κάποια αμυντικά ρίσκα? Αν η απάντηση είναι ναι, τότε θα δείτε και Παππά και Μαυροκεφαλίδη και Κάρι και ο,τι τραβάει η ψυχή σας. Γενικώς αυτά τα ξέρει ο Πεδουλάκης καλύτερα από όλους. Αν μη τι άλλο με τα υλικά που έχει, έχει φτιάξει μια από τις πιο die-hard ομάδες της διοργάνωσης. Το θέμα είναι τι άλλο μπορούμε να περιμένουμε από εδώ και πέρα, αρχής γενομένης από την Ανδαλουσία.
Παρατηρήσεις:
*(1). H ακριβής δήλωση όπως εμφανίζεται στο άρθρο είναι η εξής :
"First, it’s paramount that we do not allow fastbreak points. Those occur when you take ill-advised shots or turn the ball over. Conversely, taking good shots within the flow of the offense usually gives you a good chance to grab an offensive rebound or at the very least to get back and set up your defense"
Να σημειωθεί πως οτι ο Μεσίνα έχασε από την Παρτιζάν σε παιχνίδι χαμηλού ρυθμού.
* (2). Η Μπαρτσελόνα είχε εντυπωσιακή συγκομιδή στο ά μέρος, όμως χωρίς να τρέξει καθόλου. Ηταν απλώς πολύ πετυχημένα τα plays της στο μισό γήπεδο, με τον Παπανικολάου να υποστηρίζει ιδανικά τη δυνατή πλευρά με δυναμικά κοψίματα προς το καλαθι.
*(3) Η χρήση του Χουερτας μοιάζει με αυτή του Λο στον Ολυμπιακό. Χωρίς να είναι η πρώτη επιλογή, παει στη weak side και δημιουργεί από εκεί. Το παρακάτω παράδειγμα δεν ήταν το μόνο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου