Αγαπητοί φανζ, σε σχέση με τα αποτελέσματα της πρώτης φάσης, κάποια μεγάλα κλαμπ εμφανίζουν εμφανώς βελτιωμένα αποτελέσματα στο τοπ-16. Αναφέρομαι κυρίως στην Μπαρτσελόνα και στην ΤΣΣΚΑ. 6-0 η πρώτη, 5-1 η δεύτερη με εμφατική μάλιστα νίκη απέναντι στη μέχρι εκείνη τη στιγμή ατρόμητη Ρεάλ. Στο σημερινό κομμάτι θα δώσω μια εκδοχή για το που μπορεί να οφείλεται αυτή η βελτίωση και θα θίξω επίσης και κάποιους προβληματισμούς για το μέλλον, ειδικά όσων αφορά την ΤΣΣΚΑ. Διότι ενω οι περιπτώσεις των δύο ομάδων μοιάζουν, δεν είναι ακριβώς ίδιες. Οι Καταλανοί μάλλον πατάνε καλύτερα.
Ας πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή. Σε ένα προχειρο σημείωμα στην αρχή της σεζόν, είχε επισημανθεί οτι οι δύο προπονητές βρίσκονταν απέναντι στην πρόκληση να βρούνε ρόλους σε δύο ρόστερ με υπερπληθώρα βαρέων κορμιών και ονομάτων κοντά στο καλάθι. Προσέξτε συνωστισμός: Λάμπε, Ντόρσει, Τόμιτς από τη μία, Κριστιτς, Κάουν, Χάινς από την άλλη. *(1) Η αξία των παικτών έκανε την ευρεία χρήση τους περίπου αναγκαστική. Οταν έχεις τέτοιους, ΠΡΕΠΕΙ κάπως να τους εκμεταλλευτείς. Οπως φυσικά παρατηρήθηκε, τα πρώτα αποτελέσματα δεν ήταν καθόλου ενθαρρυντικά. Ο Λάμπε από τη μία αδυνατούσε να προσαρμοστεί στη θέση 4 δίπλα στους Τόμιτς και Ντόρσει ενώ στο ρωσικό στρατόπεδο η μεταφορά του Χριάπα στο 3 για να χωρέσουν στην ίδια πεντάδα ο Χάινς με έναν εκ των άλλων δύο ψηλων αποδείχθηκε δυσλειτουργική. Κάποιες συγκυρίες (?) έφεραν τη λύση.
Μπαρτσελόνα - Η επιστροφή του Λόρμπεκ και η προσαρμογή του Νάχμπαρ
Στους Καταλανούς, όταν ο Λόρμπεκ επανεντάχθηκε στο rotation τα σχήματα εκλογικεύθηκαν. Οι Μπαρτσελόνες (sic) των τελευταίων χρόνων του Πασκουάλ δεν είχαν ποτέ ως δύναμη πυρός τα 4άρια. Θυμάται κανείς το δίδυμο Λόρμπεκ - Ουάλας να είναι πρωταγωνιστικό στην επίθεση? Τον ρόλο αυτό ο κοουτς τον είχε αναθέσει στον Μαικλ, ο οποίος με το ύψος και τις δυνατότητες στο ποστ παιχνίδι, αναλάμβανε να αγωνίζεται στην πραγματικότητα ως 4άρι στην επίθεση και να εκεμταλλευεται τα μις ματς , με τους άλλους δύο να τραβιούνται προς τα έξω ως spot-up shooters. Οι power forwards στην Μπαρτσελόνα προσέφεραν , περισσότερο από σκορ, λειτουργική ισορροπία Αυτή ακριβώς επανήλθε με την επάνοδο του Σλοβένου και τον παραγκωνισμό του Πολωνού στο τέλος του ά γύρου. Τα αποτελέσματα το καταδεικνύουν. 4-3 το ρεκόρ πριν, 8-0 μετά!!! Η Μπαρτσελόνα επανέκτησε τον χαρακτήρα της. Ο Λόρμπεκ δεν εβαλε στην εξίσωση μεγάλα νούμερα, όμως άνοιξε τις αποστάσεις, μάτσαρε σωστότερα τα αντίπαλα 4άρια (ο Λάμπε δύσκολα ακολουθεί πιο έξω) και το κυριότερο, συνέβαλε στη σωστή κυκλοφορία των Καταλανών. Με εκείνον στο παρκέ η Μπαρτσελόνα σουτάρει καλύτερα. *(2)
Ταυτόχρονα, μετά από μια λογική περίοδο προσαρμογής, ο Μπόστιαν Νάχμπαρ δείχνει να προσαρμόστηκε στο ρόλο του ρολίστα. Δεν είναι τυχαίο πως τα λεπτά συμμετοχής του έχουν αυξηθεί κατά 5 στο τοπ-16. Ο Πασκουάλ (έχει αρχίσει να) τον εμπιστεύεται, έχοντας τον στον παρκέ στο τέλος του αγώνα στα 6 τελευταία παιχνίδια.
Τη στιγμή που με τον Λάμπε στο παρκέ οι Ντόρσει και Τόμιτς έδειχναν εγκλωβισμένοι, η παρουσία του Νάχμπαρ μάλλον τους απελευθερώνει. Ειδικά ο Κροάτης παραγει μακράν καλύτερα επιθετικά νούμερα όταν ο Σλοβένος συνυπάρχει μαζί του στην πεντάδα. *(3) Πέραν της στατιστικής ματιάς, το φαινόμενο έχει και τακτική εξήγηση. Παίζοντας ως καθαρό stretch four, ο Νάχμπαρ αναγκάζει τις άμυνες να στραφούν επάνω του, λόγω της αδιαμφισβήτης ικανότητας του στην εκτέλεση. Συνεπώς οι διαθέσιμοι χώροι για τον Τόμιτς αυξάνονται και ο Κροάτης μπορεί να εκτελέσει ένα πικ με μεγαλύτερη άνεση.
Το τι ακριβώς εννοώ μπορείτε να το διαπιστώσετε και παρακάτω, στη φάση που καθάρισε οριστικά το παιχνίδι με την Αρμάνι. Πικ εν ρολ Χουέρτας - Τόμιτς, weak side Νάχμπαρ ως stretch four.
Οκ, να δεχτούμε πως η άμυνα της Αρμάνι δεν έχει τις σωστές θέσεις και πως στη θέση του Τζέρελς θα έπρεπε να ήταν ο Μος που καλύπτει τώρα τον Ολεσον. Και πάλι όμως, στην εξέλιξη της φάσης το δίλημμα θα ηταν το ίδιο.
Με τον Τόμιτς να κόβει μέσα και τον Νάχμπαρ στη γωνία ο αμυντικός που δίνει τη βοήθεια βρίσκεται σε δύσκολη θέση. Τι να θυσιάσει? Αν στη γωνία ήταν ο Λόρμπεκ ή ο Ουάλας (περυσι) η απόφαση θα έμοιαζε ίσως ευκολότερη. Εδώ η παρουσία του Νάχμπαρ προκαλεί πονοκεφάλους και δίνει στον Τόμιτς άπλετο χώρο και στον Χουέρτας δύο δυνατότητες. Ακόμα και αν η άμυνα δεν είχε ντουμπλάρει, πάλι ο Κροάτης θα βρισκόταν κάτω από το καλάθι με κοντύτερο αντίπαλο, ενδεχομένως χωρίς καμμιά άλλη βοήθεια. Τη δεδομένη στιγμή ο Τζέρελς βρίσκεται σε μια "γκρίζα ζώνη" (που θα έλεγε και μια ψυχή). Δεν νομίζω πως ο Μος θα μπορούσε να κάνει κάτι διαφορετικό.
Η κατάληξη είναι αυτή που ακολουθεί.
Στην εξέλιξη της φάσης ο Μπράιαντ διστάζει να βγει πιο έξω για να καλύψει τον Τεόντοσιτς που εφορμά και ο Σερβος βάζει ένα εύκολο mid-range από αυτά που είναι το ψωμοτύρι του.
Με αυτό τον τρόπο παιχνιδιού έχουν δυσκολευτεί αρκετές άμυνες. Βλέποντας τον Χάινς στο παρκέ οι αντίπαλες ομάδες τον ματσάρουν συνήθως με το τεσσάρι τους αφήνοντας τον αντίπαλο σέντερ επάνω στον Κρίστιτς. Ετσι, βαρύτεροι ψηλοί (Μπράιαντ, Μπουρούσης, Μουσλι) βρίσκονται στη δυσάρεστη θέση να πρέπει να αμυνθούν σε χώρους που δεν αισθάνονται άνετα, out of their comfort zone που λένε. Αυτή η τακτική έχει δώσει στην ΤΣΣΚΑ πολλούς εύκολους πόντους και σε συνδυασμό με τον ρυθμό που έχει βρει ο πολυτάλαντος ψηλός, την έχουν ανεβάσει μισό επίπεδο. Ασχετα αν κάτι τέτοιο μπορεί να έγινε και συγκυριακά, η ουσία είναι πως η Αρκούδα αξιοποιεί πλέον πλήρως το βαρύ οπλοστάσιο του Σερβου.
Τα προβλήματα αρχίζουν όταν στην παραπάνω εξίσωση προστίθεται και ο Χριάπα, ή καλύτερα όταν ο Μεσίνα πηγαίνει όπως και στην αρχή της χρονιάς σε σχήματα με τον Χριάπα στο 3 και άλλους δυο ψηλούς. Σε αντίθεση με την Μπαρτσελόνα που εγκατέλειψε γρηγορα αντίστοιχες σκέψεις, η ΤΣΣΚΑ εξακολουθεί να εμπιστευεται το πλεόνασμα ύψους και δύναμης που συνοδεύει τέτοιους σχηματισμούς. Μόνο που σε αυτή την περίπτωση το έλλειμα ταχύτητας και ευελιξίας δεν είναι καθόλου αμελητέο.
Η Γαλατασαράι κατέδειξε το πρόβλημα. Βλέποντας ο Αταμάν την αδυναμία του Ερτσεγκ (ποιου Ερτσεγκ τωρα μωρε?) να ανταποκριθεί απέναντι στα θηρία, χαμήλωσε το σχήμα, πέρασε τον Χέρστον(!) ή τον Ακιόλ(!!!!) στο 4 και έφερε τα πάνω κάτω. Με έναν εκ των δύο ως power forward η Γαλατά είχε ένα εντυπωσιακό + 16. Οι Τούρκοι έτρεξαν, πίεσαν τις συνεργασίες των Ρώσων, άνοιξαν πολύ το γήπεδο και ευστόχησαν σε μακρινά σουτ υπό εξαιρετικές προυποθέσεις. Οταν σφίξαν τα γαλατά (sic), o Μεσίνα ούτε που ξανασκέφτηκε να ρίξει και τους 3 (Χαινς, Χριάπα, Κριστιτς) μαζί στο παρκέ.
Δεν είναι καινούρια πράγματα αυτά στο ρεπερτόριο της ΤΣΣΚΑ. Ηδη από περυσι υπήρχε η τάση να παίζουν μαζί ο Κρίστιτς με τον Κάουν με την ταυτόχρονη παρουσία του Χριάπα, η οποία δεν ευδοκίμησε. Η προσθήκη του Χάινς ίσως αναπτέρωσε τις ελπίδες για παρόμοια σχήματα, όμως τα κόστη πρέπει να ληφθούν σοβαρά υπ'οψη. Στη νίκη επί της Ρεάλ π.χ., η απουσία του Αμερικανού δεν έγινε αισθητή τη στιγμή που ο Κρίστιτς έπαιζε σαν δαιμονισμένος και η ΤΣΣΚΑ δε φοβόταν να βγει ελεγχόμενα στο transition.
Για να το κλείσω, μου δίνεται η εντύπωση πως όσο και αν η άνοδος του εξαιρετικού αυτού ψηλού έχει ανεβάσει την απόδοση της ομάδας του Μεσίνα, εκείνη ψάχνει ακόμα να ισορροπήσει ανάμεσα στην πληθώρα επιλογών που προσφέρει το ρόστερ της. Και κυρίως ψάχνει ακόμη να βρει τον σωστό ρυθμό. Δεν εξηγείται αλλιώς το χάσμα στην φιλοσοφία ανάμεσα στα διαδοχικά παιχνίδια με Παρτίζαν και Ρεάλ. Χαμηλές στροφές και αποφυγή αιφνιδιασμού στην πρώτη περίπτωση, τρέξιμο και γρήγορες εκτελέσεις στη δεύτερη.
Σε αντίθεση με τη Μπαρτσελόνα όπου η χρησιμότητα κάποιων παιχτών έχει βοηθήσει την αποτελεσματικότητα του συστήματος, στην ΤΣΣΚΑ η άνοδος του καλύτερου ψηλού της ίσως και να μασκαρεύει κάποιες συστημικές ανορθογραφίες. Εδώ θα είμαστε για να τα δούμε και το παιχνίδι με τη Μακάμπι θα έχει ως προς όλα αυτά πολύ ενδιαφέρον.
Υ.Γ. Αυτό με τον Τεόντοσιτς και τον Πάργκο που το πάτε?
*(1) Ολες οι ομάδες έχουν φυσικά 3 ψηλούς. Ομως συγκρίνετε το "βαρος" των ονομάτων. Είναι τέτοια που περίπου αναγκάζουν τους προπονητές να δίνουν λεπτά σε όλους. Αλλιώς είναι να παίζει ο Σίμονς 3 λεπτά, και αλλιώς ο Λάμπε.
* (2) Δεν έχει φυσικά καμμιά σπουδαία απόδοση ο Λόρμπεκ. Σε άλλους τομείς υστερεί και του Λάμπε όπως επίσης και του Νάχμπαρ. Ομως επιτρέψτε μου να θεωρώ πως για τη χημεία της Μπαρτσελόνα, η παρουσία του είναι πιο ωφέλιμη στη θέση 4 από οτι αυτή του Λάμπε, ειδικά όσων αφορά την κατανόηση των ζητουμένων του Πασκουάλ από τους παίκτες του.
Τα αντίστοιχα στοιχεία αποτελεσματικότητας με τον Λάμπε και τον Νάχμπαρ στο παρκέ θα τα βρείτε εδώ και εδώ
* (3) Πάλι εδώ το in-the-game είναι κατατοπιστικό. Επειδή για το συμπέρασμα χρησιμοποίησα έναν συνδυασμό από στοιχεία, δεν τα βάζω όλα εδώ. Οποιος θέλει εδώ είμαστε.
*(4) Απεναντι στον ΠΑΟ, ο Ναχμπαρ μάτσαρε αποκλειστικά και μόνο τον Φωτση. Οταν ο Γκιστ έπαιζε στο 4, τότε ο Πασκουάλ προτιμούσε άλλο 4άρι.
*(5) Το ποιος παίζει 4 και ποιος 5 όταν ο Χαινς με τον Κρίστιτς είναι ταυτόρονα στο παρκέ είναι συζητήσιμο. Ισως ο Σερβος είναι 4άρι. Ομως η ουσία των plays δεν αλλάζει έτσι κι αλλιως.
Ας πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή. Σε ένα προχειρο σημείωμα στην αρχή της σεζόν, είχε επισημανθεί οτι οι δύο προπονητές βρίσκονταν απέναντι στην πρόκληση να βρούνε ρόλους σε δύο ρόστερ με υπερπληθώρα βαρέων κορμιών και ονομάτων κοντά στο καλάθι. Προσέξτε συνωστισμός: Λάμπε, Ντόρσει, Τόμιτς από τη μία, Κριστιτς, Κάουν, Χάινς από την άλλη. *(1) Η αξία των παικτών έκανε την ευρεία χρήση τους περίπου αναγκαστική. Οταν έχεις τέτοιους, ΠΡΕΠΕΙ κάπως να τους εκμεταλλευτείς. Οπως φυσικά παρατηρήθηκε, τα πρώτα αποτελέσματα δεν ήταν καθόλου ενθαρρυντικά. Ο Λάμπε από τη μία αδυνατούσε να προσαρμοστεί στη θέση 4 δίπλα στους Τόμιτς και Ντόρσει ενώ στο ρωσικό στρατόπεδο η μεταφορά του Χριάπα στο 3 για να χωρέσουν στην ίδια πεντάδα ο Χάινς με έναν εκ των άλλων δύο ψηλων αποδείχθηκε δυσλειτουργική. Κάποιες συγκυρίες (?) έφεραν τη λύση.
Μπαρτσελόνα - Η επιστροφή του Λόρμπεκ και η προσαρμογή του Νάχμπαρ
Στους Καταλανούς, όταν ο Λόρμπεκ επανεντάχθηκε στο rotation τα σχήματα εκλογικεύθηκαν. Οι Μπαρτσελόνες (sic) των τελευταίων χρόνων του Πασκουάλ δεν είχαν ποτέ ως δύναμη πυρός τα 4άρια. Θυμάται κανείς το δίδυμο Λόρμπεκ - Ουάλας να είναι πρωταγωνιστικό στην επίθεση? Τον ρόλο αυτό ο κοουτς τον είχε αναθέσει στον Μαικλ, ο οποίος με το ύψος και τις δυνατότητες στο ποστ παιχνίδι, αναλάμβανε να αγωνίζεται στην πραγματικότητα ως 4άρι στην επίθεση και να εκεμταλλευεται τα μις ματς , με τους άλλους δύο να τραβιούνται προς τα έξω ως spot-up shooters. Οι power forwards στην Μπαρτσελόνα προσέφεραν , περισσότερο από σκορ, λειτουργική ισορροπία Αυτή ακριβώς επανήλθε με την επάνοδο του Σλοβένου και τον παραγκωνισμό του Πολωνού στο τέλος του ά γύρου. Τα αποτελέσματα το καταδεικνύουν. 4-3 το ρεκόρ πριν, 8-0 μετά!!! Η Μπαρτσελόνα επανέκτησε τον χαρακτήρα της. Ο Λόρμπεκ δεν εβαλε στην εξίσωση μεγάλα νούμερα, όμως άνοιξε τις αποστάσεις, μάτσαρε σωστότερα τα αντίπαλα 4άρια (ο Λάμπε δύσκολα ακολουθεί πιο έξω) και το κυριότερο, συνέβαλε στη σωστή κυκλοφορία των Καταλανών. Με εκείνον στο παρκέ η Μπαρτσελόνα σουτάρει καλύτερα. *(2)
Ταυτόχρονα, μετά από μια λογική περίοδο προσαρμογής, ο Μπόστιαν Νάχμπαρ δείχνει να προσαρμόστηκε στο ρόλο του ρολίστα. Δεν είναι τυχαίο πως τα λεπτά συμμετοχής του έχουν αυξηθεί κατά 5 στο τοπ-16. Ο Πασκουάλ (έχει αρχίσει να) τον εμπιστεύεται, έχοντας τον στον παρκέ στο τέλος του αγώνα στα 6 τελευταία παιχνίδια.
Τη στιγμή που με τον Λάμπε στο παρκέ οι Ντόρσει και Τόμιτς έδειχναν εγκλωβισμένοι, η παρουσία του Νάχμπαρ μάλλον τους απελευθερώνει. Ειδικά ο Κροάτης παραγει μακράν καλύτερα επιθετικά νούμερα όταν ο Σλοβένος συνυπάρχει μαζί του στην πεντάδα. *(3) Πέραν της στατιστικής ματιάς, το φαινόμενο έχει και τακτική εξήγηση. Παίζοντας ως καθαρό stretch four, ο Νάχμπαρ αναγκάζει τις άμυνες να στραφούν επάνω του, λόγω της αδιαμφισβήτης ικανότητας του στην εκτέλεση. Συνεπώς οι διαθέσιμοι χώροι για τον Τόμιτς αυξάνονται και ο Κροάτης μπορεί να εκτελέσει ένα πικ με μεγαλύτερη άνεση.
Το τι ακριβώς εννοώ μπορείτε να το διαπιστώσετε και παρακάτω, στη φάση που καθάρισε οριστικά το παιχνίδι με την Αρμάνι. Πικ εν ρολ Χουέρτας - Τόμιτς, weak side Νάχμπαρ ως stretch four.
Οκ, να δεχτούμε πως η άμυνα της Αρμάνι δεν έχει τις σωστές θέσεις και πως στη θέση του Τζέρελς θα έπρεπε να ήταν ο Μος που καλύπτει τώρα τον Ολεσον. Και πάλι όμως, στην εξέλιξη της φάσης το δίλημμα θα ηταν το ίδιο.
Με τον Τόμιτς να κόβει μέσα και τον Νάχμπαρ στη γωνία ο αμυντικός που δίνει τη βοήθεια βρίσκεται σε δύσκολη θέση. Τι να θυσιάσει? Αν στη γωνία ήταν ο Λόρμπεκ ή ο Ουάλας (περυσι) η απόφαση θα έμοιαζε ίσως ευκολότερη. Εδώ η παρουσία του Νάχμπαρ προκαλεί πονοκεφάλους και δίνει στον Τόμιτς άπλετο χώρο και στον Χουέρτας δύο δυνατότητες. Ακόμα και αν η άμυνα δεν είχε ντουμπλάρει, πάλι ο Κροάτης θα βρισκόταν κάτω από το καλάθι με κοντύτερο αντίπαλο, ενδεχομένως χωρίς καμμιά άλλη βοήθεια. Τη δεδομένη στιγμή ο Τζέρελς βρίσκεται σε μια "γκρίζα ζώνη" (που θα έλεγε και μια ψυχή). Δεν νομίζω πως ο Μος θα μπορούσε να κάνει κάτι διαφορετικό.
Η κατάληξη είναι αυτή που ακολουθεί.
Πάσα στη γωνία, τρίποντο, τέλος!
Οσο και αν ο Σλοβένος έχει μεγαλώσει, όσο και αν δεν οδήγησε ποτέ μια μεγάλη ομάδα σε ένα τίτλο, τα οφέλη που έχει να αποκομίσει ο Πασκουάλ εντάσσοντας τον αρμονικά στα set plays της Bracelona είναι πολλά. Διότι αποτελεί παίκτη μεγάλης κλάσης, με ζηλευτές ικανότητες εκτέλεσης ως stretch four και με δυνατότητες να εκτελέσει επιτυχημένα clutch plays που σχεδιάζονται πάνω του.
Από την άλλη, η Μπαρτσελόνα ίσως δεχτεί κάποιους πόντους ευκολότερα, καθώς ο Νάχμπαρ σε πολλές περιπτώσεις αποτελεί τον βασικό help defender στην αναχαίτιση του πικ εν ρολ των αντιπάλων. Απεναντι στον Παναθηναικό επιφορτίστηκε με το καθήκον να ανακόψει τον Λάσμε όταν ο (ειδικά) ο Τόμιτς έμενε πίσω στο ρολάρισμα. Το αποτέλεσμα ήταν 3 τρίποντα από τον Αντώνη Φώτση τον οποίο μάτσαρε σχεδόν καθόλη την παρουσία του στο παρκέ *(4). Εστω κι έτσι όμως, οι βοήθειες του ήταν πολυτιμες. Ο Παναθηναικός έβγαλε λίγα επιτυχημένα plays αυτού του είδους.
Συμπερασματικά, η βελτιωμένη εικόνα της Μπαρτσελόνα οφείλεται κατά ένα καλό ποσοστό στο γεγονός οτι Λόρμπεκ και Νάχμπαρ (με τα συν και τα πλην τους) έχουν μοιραστεί χρόνο και ρόλους στη θέση 4, απελευθερώνοντας χώρους μέσα στο γήπεδο με τρόπο που δεν μπορούσε να το κάνει ο Λάμπε. Ταυτόχρονα η αμυντική τους παρουσία, χωρίς να είναι εκθαμβωτική, εντούτοις είναι απόλυτα προσαρμοσμένη στις απαιτήσεις που έχει ο Πασκουάλ από τις περιστροφές του. Σε παιχνίδια της μιας ζαριάς, τα όποια μειονεκτήματα τους υπάρχει περίπτωση (και) να στοιχίσουν,όμως σε μια διοργάνωση που πηγαίνει σε βάθος χρόνου η πρασαρμογή τους προσφέρει στη Μπαρτσελόνα τη σταθερότητα που χρειάζεται. Και κάπως έτσι τη βλέπω να πηγαίνει όλο ευθεία προς το Μιλάνο.
ΤΣΣΚΑ - Ο Κρίστιτς είναι εδώ! Φτάνει αυτό?
Δεν μπορώ να έχω την ίδια σιγουριά στην περίπτωση των Ρώσων, οι οποίοι παραδοσιακά τέτοια εποχή παίρνουν αποτελέσματα. Η ΤΣΣΚΑ έχει μεν ένα 5-1, όμως έχει χάσει από την Παρτιζάν και δυσκολεύτηκε απίστευτα μέχρι να κάμψει την αντίσταση της Γαλατασαράι.
Από τη μία η απουσία του Χάινς έβαλε τον Κρίστιτς πιο γερά στο rotation και του επέτρεψε να βρει λεπτά συμμετοχής και τον απαιτούμενο ρυθμό, ο οποίος δεν έπεσε με την επιστροφή του Αμερικάνου. Ο Σερβος τον τελευταίο μήνα είναι ασταμάτητος και θυμίζει σε όλους γιατί θωρείται ο πιο ποιοτικός ψηλός της Ευρωλίγκα. Αυτό που δυσκολεύει τις αντίπαλες άμυνες είναι η τοποθέτηση του στο high post είτε μετά απο πικ εν ρολ μεταξύ 1 και 4, είτε μετά από pick n pop μεταξύ του ίδιου και του εκάστοτε πλέι μέικερ. Ο Μπουρούσης αντιμετώπισε τεράστιες δυσκολίες να ακολουθήσει τέτοιες επιθέσεις ανώ αντίστοιχο πρόβλημα παρουσιάστηκε και στον αγώνα με τη Γαλατά, οταν και ο συνηθισμένος να παίζει άμυνα στον αέρα Μπονσού κλήθηκε να κατανοήσει τις κινήσεις του Σερβου στην κορυφή. Total disaster, big catastropha που λένε.
Eτσι την πατάνε πολλοί γενικώς. Δείτε
Ο Τεόντοσιτς στήνει πικ με τον Χάινς με τον Κρίστιτς να έχει πάρει θέση δεξιά από την κορυφή της ρακέτας. Ο πλέι μέικερ της ΤΣΣΚΑ πάει σοφά αντίθετα από το σκριν και μπερδεύει την άμυνα.
Στην εξέλιξη της φάσης ο Μπράιαντ διστάζει να βγει πιο έξω για να καλύψει τον Τεόντοσιτς που εφορμά και ο Σερβος βάζει ένα εύκολο mid-range από αυτά που είναι το ψωμοτύρι του.
Με αυτό τον τρόπο παιχνιδιού έχουν δυσκολευτεί αρκετές άμυνες. Βλέποντας τον Χάινς στο παρκέ οι αντίπαλες ομάδες τον ματσάρουν συνήθως με το τεσσάρι τους αφήνοντας τον αντίπαλο σέντερ επάνω στον Κρίστιτς. Ετσι, βαρύτεροι ψηλοί (Μπράιαντ, Μπουρούσης, Μουσλι) βρίσκονται στη δυσάρεστη θέση να πρέπει να αμυνθούν σε χώρους που δεν αισθάνονται άνετα, out of their comfort zone που λένε. Αυτή η τακτική έχει δώσει στην ΤΣΣΚΑ πολλούς εύκολους πόντους και σε συνδυασμό με τον ρυθμό που έχει βρει ο πολυτάλαντος ψηλός, την έχουν ανεβάσει μισό επίπεδο. Ασχετα αν κάτι τέτοιο μπορεί να έγινε και συγκυριακά, η ουσία είναι πως η Αρκούδα αξιοποιεί πλέον πλήρως το βαρύ οπλοστάσιο του Σερβου.
Τα προβλήματα αρχίζουν όταν στην παραπάνω εξίσωση προστίθεται και ο Χριάπα, ή καλύτερα όταν ο Μεσίνα πηγαίνει όπως και στην αρχή της χρονιάς σε σχήματα με τον Χριάπα στο 3 και άλλους δυο ψηλούς. Σε αντίθεση με την Μπαρτσελόνα που εγκατέλειψε γρηγορα αντίστοιχες σκέψεις, η ΤΣΣΚΑ εξακολουθεί να εμπιστευεται το πλεόνασμα ύψους και δύναμης που συνοδεύει τέτοιους σχηματισμούς. Μόνο που σε αυτή την περίπτωση το έλλειμα ταχύτητας και ευελιξίας δεν είναι καθόλου αμελητέο.
Η Γαλατασαράι κατέδειξε το πρόβλημα. Βλέποντας ο Αταμάν την αδυναμία του Ερτσεγκ (ποιου Ερτσεγκ τωρα μωρε?) να ανταποκριθεί απέναντι στα θηρία, χαμήλωσε το σχήμα, πέρασε τον Χέρστον(!) ή τον Ακιόλ(!!!!) στο 4 και έφερε τα πάνω κάτω. Με έναν εκ των δύο ως power forward η Γαλατά είχε ένα εντυπωσιακό + 16. Οι Τούρκοι έτρεξαν, πίεσαν τις συνεργασίες των Ρώσων, άνοιξαν πολύ το γήπεδο και ευστόχησαν σε μακρινά σουτ υπό εξαιρετικές προυποθέσεις. Οταν σφίξαν τα γαλατά (sic), o Μεσίνα ούτε που ξανασκέφτηκε να ρίξει και τους 3 (Χαινς, Χριάπα, Κριστιτς) μαζί στο παρκέ.
Δεν είναι καινούρια πράγματα αυτά στο ρεπερτόριο της ΤΣΣΚΑ. Ηδη από περυσι υπήρχε η τάση να παίζουν μαζί ο Κρίστιτς με τον Κάουν με την ταυτόχρονη παρουσία του Χριάπα, η οποία δεν ευδοκίμησε. Η προσθήκη του Χάινς ίσως αναπτέρωσε τις ελπίδες για παρόμοια σχήματα, όμως τα κόστη πρέπει να ληφθούν σοβαρά υπ'οψη. Στη νίκη επί της Ρεάλ π.χ., η απουσία του Αμερικανού δεν έγινε αισθητή τη στιγμή που ο Κρίστιτς έπαιζε σαν δαιμονισμένος και η ΤΣΣΚΑ δε φοβόταν να βγει ελεγχόμενα στο transition.
Για να το κλείσω, μου δίνεται η εντύπωση πως όσο και αν η άνοδος του εξαιρετικού αυτού ψηλού έχει ανεβάσει την απόδοση της ομάδας του Μεσίνα, εκείνη ψάχνει ακόμα να ισορροπήσει ανάμεσα στην πληθώρα επιλογών που προσφέρει το ρόστερ της. Και κυρίως ψάχνει ακόμη να βρει τον σωστό ρυθμό. Δεν εξηγείται αλλιώς το χάσμα στην φιλοσοφία ανάμεσα στα διαδοχικά παιχνίδια με Παρτίζαν και Ρεάλ. Χαμηλές στροφές και αποφυγή αιφνιδιασμού στην πρώτη περίπτωση, τρέξιμο και γρήγορες εκτελέσεις στη δεύτερη.
Σε αντίθεση με τη Μπαρτσελόνα όπου η χρησιμότητα κάποιων παιχτών έχει βοηθήσει την αποτελεσματικότητα του συστήματος, στην ΤΣΣΚΑ η άνοδος του καλύτερου ψηλού της ίσως και να μασκαρεύει κάποιες συστημικές ανορθογραφίες. Εδώ θα είμαστε για να τα δούμε και το παιχνίδι με τη Μακάμπι θα έχει ως προς όλα αυτά πολύ ενδιαφέρον.
Υ.Γ. Αυτό με τον Τεόντοσιτς και τον Πάργκο που το πάτε?
*(1) Ολες οι ομάδες έχουν φυσικά 3 ψηλούς. Ομως συγκρίνετε το "βαρος" των ονομάτων. Είναι τέτοια που περίπου αναγκάζουν τους προπονητές να δίνουν λεπτά σε όλους. Αλλιώς είναι να παίζει ο Σίμονς 3 λεπτά, και αλλιώς ο Λάμπε.
* (2) Δεν έχει φυσικά καμμιά σπουδαία απόδοση ο Λόρμπεκ. Σε άλλους τομείς υστερεί και του Λάμπε όπως επίσης και του Νάχμπαρ. Ομως επιτρέψτε μου να θεωρώ πως για τη χημεία της Μπαρτσελόνα, η παρουσία του είναι πιο ωφέλιμη στη θέση 4 από οτι αυτή του Λάμπε, ειδικά όσων αφορά την κατανόηση των ζητουμένων του Πασκουάλ από τους παίκτες του.
Τα αντίστοιχα στοιχεία αποτελεσματικότητας με τον Λάμπε και τον Νάχμπαρ στο παρκέ θα τα βρείτε εδώ και εδώ
* (3) Πάλι εδώ το in-the-game είναι κατατοπιστικό. Επειδή για το συμπέρασμα χρησιμοποίησα έναν συνδυασμό από στοιχεία, δεν τα βάζω όλα εδώ. Οποιος θέλει εδώ είμαστε.
*(4) Απεναντι στον ΠΑΟ, ο Ναχμπαρ μάτσαρε αποκλειστικά και μόνο τον Φωτση. Οταν ο Γκιστ έπαιζε στο 4, τότε ο Πασκουάλ προτιμούσε άλλο 4άρι.
*(5) Το ποιος παίζει 4 και ποιος 5 όταν ο Χαινς με τον Κρίστιτς είναι ταυτόρονα στο παρκέ είναι συζητήσιμο. Ισως ο Σερβος είναι 4άρι. Ομως η ουσία των plays δεν αλλάζει έτσι κι αλλιως.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου