Λοιπον, είδα πολύ προσεκτικά το α ημίχρονο στην Ιταλία και σας παρουσιάζω σήμερα τις δυο κυριότερες τακτικές που ακολούθησε το Μιλάνο απέναντι στον ΠΑΟ σε άμυνα και επίθεση. Επέλεξα το πρώτο ημίχρονο γιατί εκεί αντιμετώπισε τα προβλήματα η ελληνική ομάδα. Το τι άλλαξε στο β' είναι ένα κουίζ για όλους τους φανζ. Ας δούμε λοιπόν αυτές τις τακτικές και ας κάνουμε παρατηρήσεις σχετικές και με το επερχόμενο παιχνίδι του Ολυμπιακού. Ετσι θα είναι σαν να βλέπουμε και κάποιες εικόνες από το μέλλον.
Για το πρωτο μέρος η....
Αμυνα. Κάλυψη βαθειά μέσα στη ρακέτα
Εξαιρετικές πραγματικά οι περιστροφές των Ιταλών στο ά ημίχρονο, όπου σκοπός ήταν η αναχαίτιση του πράσινου πικ εν ρολ και ταυτόχρονα η όσο το δυνατόν καλύτερη κάλυψη της αδύνατης πλευράς. Ας δούμε τρεις χαρακτηριστικές περιπτώσεις (υπήρχαν και άλλες) στις οποίες κατά τη διάρκεια του πικ εν ρολ η Αρμάνι δεν ακολουθούσε τον παίκτη στη weak side αλλά τοποθετούσε τη βοήθεια από την αρχή βαθειά μέσα στη ρακέτα.
Περίπτωση 1.
α.
β.
Βλέπετε τη θέση του Τζέρελς την ώρα που ο Παππάς πηγαίνει από την base line στη γωνία (εικ.α) Σταματά να τον ακολουθεί από πολύ νωρίς, το πικ δεν έχει καν στηθεί. Επίσης, η πολύ πιεστική άμυνα του Μος αναγκάζει τους παίκτες του ΠΑΟ να αρχίσουν το play πολύ έξω από το τρίποντο, κάτι που κάνει την εκτέλεση του πιο δύσκολη. Μεγαλύτερη απόσταση για τον roller προς το καλάθι, μεγαλύτερη απόσταση πάσας, περισσότερος χρόνος στην άμυνα να αντιδράσει.
Στην εικόνα β, ο εξαιρετικός (και) αμυντικά Σάμουελς δίνει την αριστερή τρίπλα στον Διαμαντίδη για να τον ωθήσει στο πλάι, ο Μος σιγά σιγά ετοιμάζεται να αλλάξει και να καλύψει τον Γκιστ και ο Τζέρελς εξακολουθεί να μένει βαθειά μέσα.
Η συνέχεια έχει πολύ ενδιαφέρον.... Ο Διαμαντίδης επιχειρεί να πασάρει στη weak side αφού ο Μος καλύπτει τον Γκιστ και ο κατασκηνωτής Τζέρελς είναι τελικά αυτός που κλέβει τη μπάλα. Δείτε το στο βίντεο.
Εδώ μπορούμε να πούμε και ένα δυο πραγματάκια σε ο,τι αφορά την κίνηση των παικτών του ΠΑΟ. Παρά το γεγονός οτι ο Διαμαντίδης οδηγείται στο πλάι, ο Μασιούλις δεν "ανεβαίνει" μια θεση ωστε να δώσει την επιλογή μιας κοντινότερης πάσας. Η κίνηση στην επίθεση πλην των δύο εμπλεκομένων στο πικ είναι ελάχιστη, ένα πρόβλημα το οποίο παρατηρείται συχνά στην ομάδα του τριφυλλιού.
Επίσης δεν μπορούμε παρά να μη βγάλουμε το καπέλο στον Μος για την σπιρτάδα του στην άμυνα και για το σωστό ταιμινγκ στην περιστροφή. Αυτός είναι ο λόγος που τον επιλέγουν οι προπονητές γιατί κατά τα άλλα δεν είναι δα και κάτι σπουδαίο. Αν πάντως νομίζετε πως ήταν ο μόνος που είχε αξαιρετική κίνηση, δείτε και την....
Περίπτωση 2, με τον Σαμιουελς να είναι αυτή τη φορά πρωταγωνιστής.
α.
β.
γ.
Διαφορετική αντιμετώπιση σε αυτή την αλληλουχία αλλά πάντα με τον έξτρα παίκτη (Μέλι στην εικ.α) βαθειά μέσα στη ρακέτα και με τον ίδιο στόχο να μεγαλώσει η απόσταση της πάσας ωστε να προλάβει να δώσει κάλυψη ο παίκτης που αρχικά εμπλέκεται στο πικ.
Στην εικόνα β, βλέπετε την εξαιρετική δουλειά που κάνει ο Σαμουελς στο hedge out ωστε να κόψει τη μεταφορά της μπάλας προς την άλλη πλευρά, ενώ ο Τζέρελς προσπαθεί να κόψει το οπτικό πεδίο του Διαμαντίδη πρς τον Λάσμε.
Οταν (εικ.γ) ο Διαμαντίδης πασάρει, η απόσταση είναι πια τόσο μεγάλη με αποτέλεσμα ο Σαμιουελς να ανακτήσει το αρχικό του μαρκαρισμα και ο Λάσμε να αστοχήσει, με τον Μέλι να παίρνει εύκολα λόγω θέσης το αμυυντικό ριμπάουντ. Εδώ το Μιλάνο δεν άλλαξε τελικά στο σκριν, όμως η φιλοσοφία της κάλυψης της ρακέτας ήταν από την αρχή η ίδια. Με την συμπεριφορά που επιδεικνύει η Αρμάνι, ο Διαμαντίδης πρέπει να επιλέξει την πιο μακρινή πάσα για να βρει ελευθερο συμπαίκτη. Καθόλου εύκολο, καθώς ακόμα και αν η εκτέλεση ήταν πιο γρήγορη και ο Λάσμε έπαιρνε νωρίτερα τη μπαλα, τότε θα κάλυπτε εύκολα ο Μέλι και ο Σαμουελς θα μπορούσε να πάρει τον Φωτση. Συνθετο μεν, εφικτό δε. Δείτε τη φάση, στην οποία δεν μπορούμε να προσάψουμε και πολλά στον ΠΑΟ. Η αμυνα λειτουργησε απλώς πολύ καλά. Συμβαίνει.
Πάμε να δούμε και την τρίτη περίπτωση και μετά να κλείσουμε με κάποια συμπεράσματα
Περίπτωση 3.
α.
Παλι περίπου τα ίδια. Κοιτάξτε πού είναι ο Τζεντίλε, θυσιάζοντας αυτή τη φορά τον Μπράμος (εικ.α). Ο Διαμαντίδης βλέπει πως ο Λάσμε είναι καλυμμένος και επιλέγει να μην πασάρει αλλά να κοιτάξει την επιλογή στα αριστερα. Λογικό, όμως ο Τζέρελς είναι πολύ σωστά τοποθετημένος ελέγχοντας και τους δύο παίκτες και κλεβοντας τελικά τη μπάλα. Στο μεταξύ, όπως βλέπετε και στην επόμενη εικόνα, ο Σαμιουελς επιστρέφει να καλύψει τον Λάσμε και ο Τζεντίλε επιστρέφει στην κάλυψη του Μπράμος. Οσο και αν η κατάληξη ειναι τελικά πολύ απλή, είναι σημαντικό να κατανοήσουμε τον ρόλο που παίζει στο αποτέλεσμα της η σωστή κάλυψη βαθειά στη ρακέτα.
Συμπεράσματα.
1. Η άμυνα της Μιλάνο βασίζεται κατ'αρχην στην περιφερειακή πίεση πάνω στη μπάλα και στο "ανοιγμα" του γηπέδου έτσι ωστε η αντίπαλη επίθεση να αναγκάζεται να τρέχει pick plays μακριά από τη ρακέτα, με συνέπεια να μεγαλώνουν οι αποστάσεις της πάσας. Οκ, σπουδαία τα λάχανα θα μου πείτε.
2. Φροντίζει να έχει παίκτη βαθειά μέσα στη ρακέτα ωστε να μπορεί να αναχαιτίσει ενδεχόμενο πικ εν ρολ. Ο παίκτης αυτος είναι συνήθως εκείνος του οποίου ο προσωπικός αντίπαλος κινείται αντίθετα από το πικ εν ρολ (όπως π.χ. ο Παππάς στην πρώτη περίπτωση ή ο Φωτσης στη δεύτερη)
3. Η συμπεριφορά της άμυνας δεν είναι πάντα η ίδια. Ο Σαμιουελς και ο Λαβάλ εχουν δουλέψει πάρα πολύ στις γρηγορες περιστροφές και προλαβαίνουν να δίνουν και hedge out αλλά και να επιστρέφουν. όμως αυτό δεν είναι κανόνας. Πολλές φορές θα ακολουθήσουν τον κοντό ψηλά, ειδικά αν ο σκληροτράχηλος Μος μπορεί να καλύψει τα κενά. Ο τελευταίος επιφορτίζεται πολλές φορές να αναλάβει τον αντίπαλο οργανωτή, το έκανε πέρυσι με τον Σπανούλη και φέτος με τον Διαμαντίδη.
4. Ο Τζέρελς διαπρέπει. Εκτός από πίεση στη μπάλα, καλύπτει επιτυχημένα και χώρους, όπως στις περιπτωσεις 1 και 3, αλλά και εν μέρει στη 2.
Απέναντι σε μια άμυνα με τετοια στοχεία (δεν είναι φυσικά η μόνη, αλλά διαπρέπει στην εκτέλεση), ο Παναθηναικός απέτυχε στο ά ημιχρονο:
1ον να μεταφέρει τη μπάλα γρήγορα από τη μία άκρη του γηπέδου στην άλλη ωστε να αναγκάσει και τους υπολοιπους παίκτες να δώσουν διαφορετικές περιστροφές. Η ομάδικη κίνηση στο σετ παιχνίδι παραμένει προβληματική.
2ον να βρει διαδρόμους ή λύσεις εκτός πικ εν ρολ. Η ομάδα του Μπανκι είναι εξαιρετικά δουλεμένη στις περιστροφές και στις αλληλοκαλύψεις, όμως στην προσωπική καθαρά άμυνα μπορεί να βρει κανείς τρωτά σημεία. Δείτε για πράδειγμα στο β' ημίχρονο το πάρτι του Γκιστ απέναντι στα 4άρια ή τα ρήγματα που προκάλεσε στην άμυνα το drive του Ράιτ, ειδικά όταν βρήκε απέναντι του τον Λάνγκφορντ. Γενικώς, υπάρχουν παίκτες τους οποίους ο Μπανκι θα προτιμούσε να κρύβει. Εκτός του Αμερικανού, σίγουρα οι Μέλι και Τζεντίλε δεν αποτελούν φόβητρα. Οι διαχρονικές επιδόσεις των αντιπάλων power forwards απέναντι τους το αποδεικνύουν.
Ενόψει και του παιχνιδιού της Παρασκευής απεναντι στον Ολυμπιακό όλα αυτά έχουν τη σημασία τους και ειδικά η δυνατότητα που θα δείξει ο Σπανούλης να μείνει στον κεντρικό διάδρομο και να βρει drives προς το καλάθι. Από ο,τι θυμάμαι από τα περσινά παιχνίδια του Ολυμπιακού με τη Σιένα, ο Ιταλός κοουτς είχε επιλέξει να μην τον μαρκάρει τόσο ψηλά στο γήπεδο όσο τον Διαμαντίδη. Αντίθετα, ο Μος τον περίμενε κάπου στο τρίποντο ωστε να του κόψει τη διείσδυση.
Σε κάθε περίπτωση, αν ο Σπανούλης (ή ο ..... τέλος πάντων) καταφέρει να σπάσει την πρώτη αμυντική γραμμή από το κέντρο της ρακέτας, τότε η βαθειά βοήθεια που δίνει η Αρμάνι θα δώσει τις δυνατότητες για split-out στη γωνία και ελεύθερα σουτ. Ταυτόχρονα, μεγάλη σημασία μοιάζει να έχει η συνεχής κίνηση η οποία θα αναγκάσει σε έξτρα περιστροφές ή σε προσωπικές καταστάσεις απέναντι στον Λάνγκφορντ. Ενώ τέλος, η τακτική που ακολούθησε ο Μπαρτζώκας απέναντι στον ΠΑΟ μοιάζει και εδώ πρέπουσα. Παιχνίδι με πλάτη βαθειά στη ρακέτα.
Στη θεωρία όλα αυτά μοιάζουν λογικά και σωστά, στην πράξη όλο και κάτι διαφορετικό θα δούμε. Οπως και να χει, το προσωποκεντρικό παιχνίδι μοιάζει βούτυρο στο ψωμί της καλής αμυντικής ομάδας που λέγεται Αρμάνι Μιλάνο.
Θα συνεχίσουμε αργότερα στο part 2 με ένα μικρότερο κομμάτι πάνω σε ένα επιθετικό play που δυσκολεύτηκε πολύ να αντιμετωπίσει ο Παναθηναικός και που θα κληθούν να προσέξουν οι ερυθρόλευκοι.
Να σας πω επίσης πως δεν συμμερίζομαι σε καμμιά περίπτωση την άποψη που θέλει την Αρμάνι να είναι ομαδάρα. Ειναι όμως ένα σοβαρό σύνολο. Θα τολμήσω να κάνω την πρόβλεψη οτι αν χάσει στο Φάληρο, τότε δεν θα περάσει καν στην επόμενη φάση. Αν χάσει στο Φάληρο...
Υ.Γ. Τι γράφω τόση ώρα, απέναντι σε καλές άμυνες, σαν το transition δεν είναι τίποτα.
Για το πρωτο μέρος η....
Αμυνα. Κάλυψη βαθειά μέσα στη ρακέτα
Εξαιρετικές πραγματικά οι περιστροφές των Ιταλών στο ά ημίχρονο, όπου σκοπός ήταν η αναχαίτιση του πράσινου πικ εν ρολ και ταυτόχρονα η όσο το δυνατόν καλύτερη κάλυψη της αδύνατης πλευράς. Ας δούμε τρεις χαρακτηριστικές περιπτώσεις (υπήρχαν και άλλες) στις οποίες κατά τη διάρκεια του πικ εν ρολ η Αρμάνι δεν ακολουθούσε τον παίκτη στη weak side αλλά τοποθετούσε τη βοήθεια από την αρχή βαθειά μέσα στη ρακέτα.
Περίπτωση 1.
α.
Στην εικόνα β, ο εξαιρετικός (και) αμυντικά Σάμουελς δίνει την αριστερή τρίπλα στον Διαμαντίδη για να τον ωθήσει στο πλάι, ο Μος σιγά σιγά ετοιμάζεται να αλλάξει και να καλύψει τον Γκιστ και ο Τζέρελς εξακολουθεί να μένει βαθειά μέσα.
Η συνέχεια έχει πολύ ενδιαφέρον.... Ο Διαμαντίδης επιχειρεί να πασάρει στη weak side αφού ο Μος καλύπτει τον Γκιστ και ο κατασκηνωτής Τζέρελς είναι τελικά αυτός που κλέβει τη μπάλα. Δείτε το στο βίντεο.
Εδώ μπορούμε να πούμε και ένα δυο πραγματάκια σε ο,τι αφορά την κίνηση των παικτών του ΠΑΟ. Παρά το γεγονός οτι ο Διαμαντίδης οδηγείται στο πλάι, ο Μασιούλις δεν "ανεβαίνει" μια θεση ωστε να δώσει την επιλογή μιας κοντινότερης πάσας. Η κίνηση στην επίθεση πλην των δύο εμπλεκομένων στο πικ είναι ελάχιστη, ένα πρόβλημα το οποίο παρατηρείται συχνά στην ομάδα του τριφυλλιού.
Επίσης δεν μπορούμε παρά να μη βγάλουμε το καπέλο στον Μος για την σπιρτάδα του στην άμυνα και για το σωστό ταιμινγκ στην περιστροφή. Αυτός είναι ο λόγος που τον επιλέγουν οι προπονητές γιατί κατά τα άλλα δεν είναι δα και κάτι σπουδαίο. Αν πάντως νομίζετε πως ήταν ο μόνος που είχε αξαιρετική κίνηση, δείτε και την....
Περίπτωση 2, με τον Σαμιουελς να είναι αυτή τη φορά πρωταγωνιστής.
α.
Διαφορετική αντιμετώπιση σε αυτή την αλληλουχία αλλά πάντα με τον έξτρα παίκτη (Μέλι στην εικ.α) βαθειά μέσα στη ρακέτα και με τον ίδιο στόχο να μεγαλώσει η απόσταση της πάσας ωστε να προλάβει να δώσει κάλυψη ο παίκτης που αρχικά εμπλέκεται στο πικ.
Στην εικόνα β, βλέπετε την εξαιρετική δουλειά που κάνει ο Σαμουελς στο hedge out ωστε να κόψει τη μεταφορά της μπάλας προς την άλλη πλευρά, ενώ ο Τζέρελς προσπαθεί να κόψει το οπτικό πεδίο του Διαμαντίδη πρς τον Λάσμε.
Οταν (εικ.γ) ο Διαμαντίδης πασάρει, η απόσταση είναι πια τόσο μεγάλη με αποτέλεσμα ο Σαμιουελς να ανακτήσει το αρχικό του μαρκαρισμα και ο Λάσμε να αστοχήσει, με τον Μέλι να παίρνει εύκολα λόγω θέσης το αμυυντικό ριμπάουντ. Εδώ το Μιλάνο δεν άλλαξε τελικά στο σκριν, όμως η φιλοσοφία της κάλυψης της ρακέτας ήταν από την αρχή η ίδια. Με την συμπεριφορά που επιδεικνύει η Αρμάνι, ο Διαμαντίδης πρέπει να επιλέξει την πιο μακρινή πάσα για να βρει ελευθερο συμπαίκτη. Καθόλου εύκολο, καθώς ακόμα και αν η εκτέλεση ήταν πιο γρήγορη και ο Λάσμε έπαιρνε νωρίτερα τη μπαλα, τότε θα κάλυπτε εύκολα ο Μέλι και ο Σαμουελς θα μπορούσε να πάρει τον Φωτση. Συνθετο μεν, εφικτό δε. Δείτε τη φάση, στην οποία δεν μπορούμε να προσάψουμε και πολλά στον ΠΑΟ. Η αμυνα λειτουργησε απλώς πολύ καλά. Συμβαίνει.
Πάμε να δούμε και την τρίτη περίπτωση και μετά να κλείσουμε με κάποια συμπεράσματα
α.
Παλι περίπου τα ίδια. Κοιτάξτε πού είναι ο Τζεντίλε, θυσιάζοντας αυτή τη φορά τον Μπράμος (εικ.α). Ο Διαμαντίδης βλέπει πως ο Λάσμε είναι καλυμμένος και επιλέγει να μην πασάρει αλλά να κοιτάξει την επιλογή στα αριστερα. Λογικό, όμως ο Τζέρελς είναι πολύ σωστά τοποθετημένος ελέγχοντας και τους δύο παίκτες και κλεβοντας τελικά τη μπάλα. Στο μεταξύ, όπως βλέπετε και στην επόμενη εικόνα, ο Σαμιουελς επιστρέφει να καλύψει τον Λάσμε και ο Τζεντίλε επιστρέφει στην κάλυψη του Μπράμος. Οσο και αν η κατάληξη ειναι τελικά πολύ απλή, είναι σημαντικό να κατανοήσουμε τον ρόλο που παίζει στο αποτέλεσμα της η σωστή κάλυψη βαθειά στη ρακέτα.
Συμπεράσματα.
1. Η άμυνα της Μιλάνο βασίζεται κατ'αρχην στην περιφερειακή πίεση πάνω στη μπάλα και στο "ανοιγμα" του γηπέδου έτσι ωστε η αντίπαλη επίθεση να αναγκάζεται να τρέχει pick plays μακριά από τη ρακέτα, με συνέπεια να μεγαλώνουν οι αποστάσεις της πάσας. Οκ, σπουδαία τα λάχανα θα μου πείτε.
2. Φροντίζει να έχει παίκτη βαθειά μέσα στη ρακέτα ωστε να μπορεί να αναχαιτίσει ενδεχόμενο πικ εν ρολ. Ο παίκτης αυτος είναι συνήθως εκείνος του οποίου ο προσωπικός αντίπαλος κινείται αντίθετα από το πικ εν ρολ (όπως π.χ. ο Παππάς στην πρώτη περίπτωση ή ο Φωτσης στη δεύτερη)
3. Η συμπεριφορά της άμυνας δεν είναι πάντα η ίδια. Ο Σαμιουελς και ο Λαβάλ εχουν δουλέψει πάρα πολύ στις γρηγορες περιστροφές και προλαβαίνουν να δίνουν και hedge out αλλά και να επιστρέφουν. όμως αυτό δεν είναι κανόνας. Πολλές φορές θα ακολουθήσουν τον κοντό ψηλά, ειδικά αν ο σκληροτράχηλος Μος μπορεί να καλύψει τα κενά. Ο τελευταίος επιφορτίζεται πολλές φορές να αναλάβει τον αντίπαλο οργανωτή, το έκανε πέρυσι με τον Σπανούλη και φέτος με τον Διαμαντίδη.
4. Ο Τζέρελς διαπρέπει. Εκτός από πίεση στη μπάλα, καλύπτει επιτυχημένα και χώρους, όπως στις περιπτωσεις 1 και 3, αλλά και εν μέρει στη 2.
Απέναντι σε μια άμυνα με τετοια στοχεία (δεν είναι φυσικά η μόνη, αλλά διαπρέπει στην εκτέλεση), ο Παναθηναικός απέτυχε στο ά ημιχρονο:
1ον να μεταφέρει τη μπάλα γρήγορα από τη μία άκρη του γηπέδου στην άλλη ωστε να αναγκάσει και τους υπολοιπους παίκτες να δώσουν διαφορετικές περιστροφές. Η ομάδικη κίνηση στο σετ παιχνίδι παραμένει προβληματική.
2ον να βρει διαδρόμους ή λύσεις εκτός πικ εν ρολ. Η ομάδα του Μπανκι είναι εξαιρετικά δουλεμένη στις περιστροφές και στις αλληλοκαλύψεις, όμως στην προσωπική καθαρά άμυνα μπορεί να βρει κανείς τρωτά σημεία. Δείτε για πράδειγμα στο β' ημίχρονο το πάρτι του Γκιστ απέναντι στα 4άρια ή τα ρήγματα που προκάλεσε στην άμυνα το drive του Ράιτ, ειδικά όταν βρήκε απέναντι του τον Λάνγκφορντ. Γενικώς, υπάρχουν παίκτες τους οποίους ο Μπανκι θα προτιμούσε να κρύβει. Εκτός του Αμερικανού, σίγουρα οι Μέλι και Τζεντίλε δεν αποτελούν φόβητρα. Οι διαχρονικές επιδόσεις των αντιπάλων power forwards απέναντι τους το αποδεικνύουν.
Ενόψει και του παιχνιδιού της Παρασκευής απεναντι στον Ολυμπιακό όλα αυτά έχουν τη σημασία τους και ειδικά η δυνατότητα που θα δείξει ο Σπανούλης να μείνει στον κεντρικό διάδρομο και να βρει drives προς το καλάθι. Από ο,τι θυμάμαι από τα περσινά παιχνίδια του Ολυμπιακού με τη Σιένα, ο Ιταλός κοουτς είχε επιλέξει να μην τον μαρκάρει τόσο ψηλά στο γήπεδο όσο τον Διαμαντίδη. Αντίθετα, ο Μος τον περίμενε κάπου στο τρίποντο ωστε να του κόψει τη διείσδυση.
Σε κάθε περίπτωση, αν ο Σπανούλης (ή ο ..... τέλος πάντων) καταφέρει να σπάσει την πρώτη αμυντική γραμμή από το κέντρο της ρακέτας, τότε η βαθειά βοήθεια που δίνει η Αρμάνι θα δώσει τις δυνατότητες για split-out στη γωνία και ελεύθερα σουτ. Ταυτόχρονα, μεγάλη σημασία μοιάζει να έχει η συνεχής κίνηση η οποία θα αναγκάσει σε έξτρα περιστροφές ή σε προσωπικές καταστάσεις απέναντι στον Λάνγκφορντ. Ενώ τέλος, η τακτική που ακολούθησε ο Μπαρτζώκας απέναντι στον ΠΑΟ μοιάζει και εδώ πρέπουσα. Παιχνίδι με πλάτη βαθειά στη ρακέτα.
Στη θεωρία όλα αυτά μοιάζουν λογικά και σωστά, στην πράξη όλο και κάτι διαφορετικό θα δούμε. Οπως και να χει, το προσωποκεντρικό παιχνίδι μοιάζει βούτυρο στο ψωμί της καλής αμυντικής ομάδας που λέγεται Αρμάνι Μιλάνο.
Θα συνεχίσουμε αργότερα στο part 2 με ένα μικρότερο κομμάτι πάνω σε ένα επιθετικό play που δυσκολεύτηκε πολύ να αντιμετωπίσει ο Παναθηναικός και που θα κληθούν να προσέξουν οι ερυθρόλευκοι.
Να σας πω επίσης πως δεν συμμερίζομαι σε καμμιά περίπτωση την άποψη που θέλει την Αρμάνι να είναι ομαδάρα. Ειναι όμως ένα σοβαρό σύνολο. Θα τολμήσω να κάνω την πρόβλεψη οτι αν χάσει στο Φάληρο, τότε δεν θα περάσει καν στην επόμενη φάση. Αν χάσει στο Φάληρο...
Υ.Γ. Τι γράφω τόση ώρα, απέναντι σε καλές άμυνες, σαν το transition δεν είναι τίποτα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου